Νταχάου γίνεται η Ευρώπη

Μαύρες επέτειοι χθες και σήμερα. Σαν χθες, πριν είκοσι χρόνια η Δυτική Γερμανία προσάρτησε την αυτοδιαλυμένη Γερμανική Λαοκρατική Γερμανία και το ηττημένο και διαμελισμένο Τρίτο Ράιχ του Χίτλερ αναβίωσε σαν Λερναία Ύδρα με τη μορφή της ενιαίας Γερμανίας, η οποία εξελίσσεται ταχύτατα σε οικονομικοπολιτικό Τέταρτο Ράιχ που καθυποτάσσει ολόκληρη την Ευρώπη μέσω της ΕΕ. Σαν αύριο, πέρυσι το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου θριάμβευσε στις βουλευτικές εκλογές σχηματίζοντας την πιο εφιαλτικά αντιλαϊκή και ξενόδουλη κυβέρνηση που πέρασε από τον τόπο αυτόν.
Διπλός ο ζυγός που υφίστανται οι έλληνες εργαζόμενοι. Πρώτος και βαρύτερος ο εσωτερικός ζυγός. Σαν ύαινες έχουν ορμήσει οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ με επικεφαλής τον Παπανδρέου και κατασπαράζουν τους μισθούς, τις συντάξεις και τα εισοδήματα των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων. Με φασιστικό πάθος στραγγαλίζουν ταυτόχρονα τις δημοκρατικές ελευθερίες ψηφίζοντας αλλεπάλληλους ολοκληρωτικούς νόμους, προκειμένου να οικοδομήσουν ένα αυταρχικό καθεστώς που θα τους επιτρέπει να εξοντώνουν κάθε εργασιακό και κοινωνικό δικαίωμα με την ελάχιστη δυνατή αντίσταση, φυλακίζοντας όσους αντιστέκονται. Η άθλια κυβέρνηση του «Παπανδρέου - Τσολάκογλου» άλλαξε εν κρυπτώ μέσα στον Αύγουστο τον τρομονόμο που είχε ψηφίσει πάλι το ίδιο το ΠΑΣΟΚ επί Σημίτη έτσι ώστε να μπορεί να σέρνει στα δικαστήρια συνδικαλιστές και συμμετέχοντες σε διαδηλώσεις με την κατηγορία της... «τρομοκρατικής δράσης (!!!)», αν προβαίνουν σε βίαιες ενέργειες. Ο προηγούμενος τρομονόμος αυτό το απέκλειε ρητά, αλλά η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου κατάργησε μυστικά στο θερινό τμήμα της Βουλής εκείνη την παράγραφο που το απέκλειε!
Η αλήθεια είναι ότι αυτός ο πολιτικός και οικονομικός εκφασισμός δεν συντελείται μόνο στην Ελλάδα. Μαίνεται σε πανευρωπαϊκή κλίμακα υπό την ηγεσία της Γερμανίας, η οποία υλοποιεί τα σχέδια του Χίτλερ για γερμανοποίηση της Ευρώπης με οικονομικά και πολιτικά και όχι στρατιωτικά –τουλάχιστον για την ώρα– μέσα, με κύριο όπλο την ΕΕ. Τεράστια τμήματα του ευρωπαϊκού πληθυσμού σε όλες τις χώρες συνειδητοποιούν πλέον τη γελοιότητα των θεωριών περί της δήθεν «Ευρώπης των λαών» και διαπιστώνουν όλο και σκληρότερα πάνω στο πετσί τους ότι η ΕΕ αποτελεί την «Ευρώπη - φυλακή των λαών»! Και μάλιστα όχι οποιαδήποτε φυλακή, αλλά ...γερμανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης τύπου οικονομικού Νταχάου σε σύγχρονη έκδοση. Αποθρασυμμένοι στο έπακρο οι γερμανοί ηγέτες εγκαταλείπουν πλέον κάθε πρόσχημα δημοκρατικοφάνειας στην ΕΕ και επιδιώκουν ανοιχτά τον παραμερισμό κάθε πολιτικής διαβούλευσης και την αυτοματοποίηση των ποινών πάνω στις χώρες που παραβαίνουν οποιονδήποτε κανόνα επιβάλουν οι Γερμανοί. Πανηγύριζε την Πέμπτη π.χ. η Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε: «Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εξαγγέλλει τη μεγαλύτερη μεταρρύθμιση του Συμφώνου Σταθερότητας» έγραφε στους τίτλους της.
«Οι κυβερνήσεις δεν έχουν πάντα δίκιο» απεφάνθη ο πρόεδρος της Kομισιόν, Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, αυτό το γελοίο υποκείμενο, απαντώντας στις βάσιμες κατηγορίες ότι οι προτάσεις της ΕΕ παραμερίζουν τις νόμιμα εκλεγμένες κυβερνήσεις των κρατών - μελών και υποτάσσουν τη μοίρα των ευρωπαϊκών λαών στις αποφάσεις εγκάθετων γραφειοκρατών, οι οποίοι ελέγχονται άμεσα ή έμμεσα από το Βερολίνο. Η αλήθεια είναι ότι το πλαίσιο που προωθούν οι Γερμανοί είναι δισυπόστατο. Από τη μια κατοχυρώνει απολύτως τα συμφέροντα του χρηματοοικονομικού κεφαλαίου και συστήματος ανεξαρτήτως εθνικότητας, οπότε υπό το πρίσμα αυτό έχει την πλήρη στήριξη των τραπεζιτών και των χρηματιστών ολόκληρης της ΕΕ. Με πρόσχημα τα ελλείμματα και το δημόσιο χρέος μονιμοποιεί επίσης πολιτικές λιτότητας, δηλαδή αναδιανομής του κοινωνικού πλούτου υπέρ των πλουσίων, οπότε έχει τη γενική στήριξη όλων των αστικών τάξεων της ΕΕ στο βαθμό που αυτή η λιτότητα δεν θίγει άμεσα τα συμφέροντα παραγωγικών καπιταλιστικών δραστηριοτήτων – κάτι που όμως συμβαίνει σε αρκετά μεγάλη έκταση στις σημερινές συνθήκες της οικονομικής κρίσης. Από την άλλη πλευρά οι προτάσεις της Κομισιόν αποσκοπούν στην παγίωση της γερμανικής υπεροχής μέσα στο πλαίσιο της ΕΕ, αφαιρώντας από τις αστικές τάξεις χωρών όπως η Γαλλία, η Ιταλία, η Ισπανία και πάμπολλες μικρότερες δυνατότητες χρησιμοποίησης των ελλειμμάτων και του δημόσιου χρέους ως εργαλείου αναπτυξιακής πολιτικής υπέρ του δικού τους κεφαλαίου. Στο σημείο αυτό οι αντιθέσεις είναι αληθινές, σοβαρές και προκαλούν σφοδρότατες συγκρούσεις με άγνωστη έκβαση.
Το δικό μας ζήτημα είναι αν οι εργαζόμενοι θα παρακολουθούν όλα αυτά ως αδρανείς παρατηρητές που πληρώνουν πάντα το λογαριασμό ή αν θα εισβάλουν στη σκηνή για να τα κάνουν όλα λίμπα! Το ευχόμαστε ολόψυχα φυσικά, αλλά ακόμη είναι νωρίς για να ελπίσουμε ότι αυτό θα γίνει οπωσδήποτε. Η παρατηρούμενη πανευρωπαϊκή αφύπνιση ακόμη και των ρεφορμιστικών συνδικάτων δίνει μια πνοή αισιοδοξίας.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση