Το χρονικό της προαναγγελθείσας χρεοκοπίας

• "...λόγια του Ανδρέα: «βρείτε καρέκλες να διορίσουμε κόσμο», έχοντας στο νου του την δημιουργία κομματικού στρατού, διόγκωσαν το χρέος σε δυσθεώρητα ύψη. Έτσι είναι…, όταν το κράτος δανείζονταν εύκολο χρήμα, άνθιζε ταυτόχρονα το χρέος και οι σπατάλες του..."

Λόγος πολύς περί χρεοκοπίας της χώρας τις τελευταίες βδομάδες. Και ενώ τα παραδείγματα των χρεοκοπιών των κρατών είναι αρκετά (η πανίσχυρη Γερμανία πτώχευσε δυο φορές, στο μεσοπόλεμο και μεταπολεμικά, καθώς και το ίδιο και η Μ. Βρετανία το 1945-46, η Ρωσία και η Αργεντινή πιο πρόσφατα), η Ελλάδα μας είναι ο εξαιρετικός πελάτης, καθώς έχει δει το φάσμα της χρεοκοπίας να πραγματοποιείται τέσσερις φορές στο παρελθόν.
Πότε έσπασε η παρθενιά μας;
Πρώτη φορά όταν το ελληνικό κράτος δεν υπήρχε ακόμη (επισήμως). Ο απελευθερωτικός αγώνας του 1821, υπήρξε μια μοναδική ευκαιρία για τις αγγλικές τράπεζες. Ενώ μας δάνεισαν εμάς τους επαναστάτες, με ονομαστικά δάνεια συνολικού ύψους 2,8 εκατομμυρίων λιρών της εποχής, τελικά μόνο το 20% του ποσού έφτασε στον σκοπό του. Έτσι, η πρώτη πτώχευση έρχεται νωρίτερα και από τη δημιουργία του ελληνικού κράτους, καθώς το 1827 δηλώνεται αδυναμία εξυπηρέτησης των δανείων αφού δεν είχαν καν εισαχθεί.
Μπα σε καλό μας…
Βέβαια, σύμφωνα με τους ιστορικούς, η πτώχευση μπορεί να μας βγήκε και σε καλό, καθώς ίσως συνδέεται ακόμη και με τη ναυμαχία του Ναβαρίνου, που έγινε την ίδια χρονιά έπειτα από μυστική συμφωνία των μεγάλων δυνάμεων, διασώζοντας την ελληνική επανάσταση, οδηγώντας τελικά στη δημιουργία κράτους, από το οποίο και θα μπορούσαν κάποτε να εισπράξουν.
Τα κοράκια
Μόλις το ελληνικό κράτος συστάθηκε και επίσημα, οι πιστωτές έσπευσαν να εισπράξουν: εισέπραξαν μάλιστα τόσο πολλά, που το 1843 οδήγησαν τη χώρα στη δεύτερη πτώχευση. Αφού βέβαια το Λονδίνο και το Παρίσι, αρνήθηκαν να δανείσουν τον Ιωάννη Καποδίστρια, ο οποίος για να κάνει το κράτος να λειτουργήσει, έβαλε χρήματα από την προσωπική του περιουσία (ό,τι κάνουν οι σημερινοί πολιτικοί), εκδίδοντας τα πρώτα ακάλυπτα ελληνικά χαρτονομίσματα. Εν συνέχεια, δάνεισαν στον Όθωνα, 60 εκατομμύρια φράγκα, από τα οποία 33 εκατομμύρια, διατέθηκαν αμέσως για την αποπληρωμή των «δανείων της ανεξαρτησίας». Επίσης δόθηκαν 12,5 εκατομμύρια, για την εξαγορά από μέρους της Τουρκίας των επαρχιών της Αττικής, Ευβοίας, καθώς και 7,5 εκατομμύρια για τη συντήρηση των βαυαρικών στρατευμάτων. Οι μεγάλες δυνάμεις άλλαζαν σταδιακά το χάρτη της χώρας, η Ελλάδα συνέχιζε να αγοράζει, η οθωμανική αυτοκρατορία πουλούσε και οι διεθνείς τραπεζίτες ήταν ευτυχείς….
«Δυστυχώς επτωχεύσαμεν»
Στη συνέχεια, και για μεγάλο διάστημα επικράτησε ο εσωτερικός δανεισμός, με αποτέλεσμα ο εξωτερικός, να υποχωρήσει αρκετά αισθητά, μέχρι το 1879, όπου ξεκινά μια 12ετία ραγδαίας αύξησης του εξωτερικού δανεισμού, οδηγώντας το κράτος να χρωστά 585,4 εκατομμύρια φράγκα, με αποτέλεσμα να πτωχεύσει δια στόματος και όχι εξαιτίας του αείμνηστου Χαριλάου Τρικούπη. Πως έγινε αυτό; Ο τότε βασιλέας Γεώργιος Α’ πούλησε όλα τα ομόλογα του ελληνικού κράτους, που ήταν αγορασμένα εξ ονόματός του, με αποτέλεσμα να μην μείνει ούτε δραχμή στο ελληνικό κράτος. Τη χρονιά εκείνη ο Χ. Τρικούπης , εξαιτίας της άσχημης οικονομικής κατάστασης έκανε την ιστορική δήλωση στο κοινοβούλιο «κύριοι, δυστυχώς επτωχεύσαμεν».
Ο Μαρασμός
Η Τρίτη αυτή πτώχευση της Ελλάδος, σήμανε τον κλονισμό της δραχμής και ολοκληρωτικό μαρασμό της οικονομίας. Η κήρυξη της Ελλάδος σε πτώχευση έγινε με αφορμή τη βίαιη ανθελληνική εκστρατεία στο εξωτερικό, αλλά και για την επιβολή δυσβάσταχτων βαρών στις λαϊκές μάζες, για την αποπληρωμή των ομολόγων του Γεωργίου Ά. Η ιστορία λέει επίσης, ότι ο Τρικούπης έσπευσε στην Ευρώπη να ζητήσει δάνεια για την οικονομική στήριξη της υπερχρεωμένης ελληνικής οικονομίας. Οι κυβερνήτες και τραπεζίτες της Ευρώπης, παίζοντας καλά την σκακιέρα του μοιράσματος του κόσμου, αρνήθηκαν τη χορήγηση και τη στήριξη στον Χαρίλαο Τρικούπη, με αποτέλεσμα να χάσει τις εκλογές του 1895. Αποσύρθηκε από την πολιτική σκηνή και πέθανε ένα χρόνο αργότερα το 1896 στην Ριβιέρα της Γαλλίας. Τα αποτελέσματα ήταν ολέθρια: Ακολούθησε ο καταστροφικός ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897. Η ειρήνη κοστίζει στην Ελλάδα 4 εκατομμύρια λίρες ως πολεμικές αποζημιώσεις. Η κατάληξη αυτού του πολέμου, ήταν η επιβολή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου (αντίστοιχο Δ.Ν.Τ), από τους ξένους και ντόπιους πιστωτές της Ελλάδας, τους λεγόμενους «ομολογιούχους».
Η χρεοκοπία του 1832
Το Μάρτιο του 1910 συνάπτονται νέα δάνεια για νέα έργα. Ο νόμος περί «Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου», που τηρείται ευλαβικά, παραβιάζεται για πρώτη φορά το 1920, με την έκδοση 600.000.000 δραχμών, εν συνεχεία το 1921 άλλες 500.000.000 δραχμές και τέλος το 1822 550.000.000 δραχμές, χρήματα, που σπαταλήθηκαν στον πόλεμο. Παρά την πικρή ήττα στην Μικρά Ασία, αποφεύχθηκε η πτώχευση με την επιβολή του Α’ αναγκαστικού δανείου που επιβάλλεται από τον υπουργό Οικονομικών Π. Πρωτοπαπαδάκη, ο οποίος κόβει στη μέση τα χαρτονομίσματα, κρατά το ένα μέρος στην κυκλοφορία και ανταλλάσσει το άλλο με τίτλους εσωτερικού δανείου. Επίσης στην αποφυγή της πτώχευσης, συνέβαλε το δάνειο υπό την αιγίδα της Κοινωνίας των Εθνών (ΚΤΕ, σημερινά Ηνωμένα Έθνη) για τους πρόσφυγες. Μπορεί η ήττα του 1922 να μη φέρνει πτώχευση, αλλά οι ανάγκες αναδιοργάνωσης του στρατού και περίθαλψης των προσφύγων, οδηγούν σε νέο υπερβολικό εξωτερικό δανεισμό, δεδομένου, ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει δραχμή. Στη συνέχεια 03 Μαίου 1927, η τότε κυβέρνηση εκδίδει μέτρα για τη μείωση των μισθών των τότε δημοσίων υπαλλήλων και ενστόλων. Τελικά τον Μάρτιο του 1931, λίγο πριν την πτώχευση του 1932, σύμφωνα με εισηγητική έκθεση προϋπολογισμού του υπουργού οικονομικών καθηγητή Βερβαρέσσου, η Ελλάδα χρωστάει (2.868,1 εκ)2.868.100.000 δισεκατομμύρια χρυσά φράγκα, ανακηρύττοντας αρχές του 1932 πτώχευση.
Ο Διακανονισμός (η λυπητερή)
Ο τελικός διακανονισμός όλων των προπολεμικών χρεών της Ελλάδας σώζοντας την από νέα πτώχευση, έγινε από τον Σπύρο Μαρκεζίνη το 1952-1953, με το «κόψιμο των τριών μηδενικών» και την ταυτόχρονη εισαγωγή της «νέας δραχμής» της σταθεροποίησης. Η πρωτοφανής ανάπτυξη, και η αυστηρή συγκράτηση δαπανών τη δεκαετία 1955-1965, συμμάζεψαν οριστικά τα δημόσια οικονομικά και οι τελικές πληρωμές εκείνων των δανείων ολοκληρώθηκαν μόλις το 1967. Την περίοδο της επταετίας, υφίσταντο ελάχιστα οικονομικά στοιχεία φοροδιαφυγής ή καταχρήσεων, λόγω αυστηρότατου οικονομικού ελέγχου του κράτους. Από το 1981 και μετά, το χρέος άρχισε πάλι να αυξάνει, για να φτάσει αισίως στα τέλη του 2009 τα 254.000.000.000 ευρώ ή το 112% του ΑΕΠ της χώρας, Σήμερα (27 Απριλίου 2010) που μιλάμε το χρέος έχει φτάσει το 128% του ΑΕΠ.
Ομοιότητες και διαφορές
Όλη αυτή η ιστορική αναδρομή γίνεται για συγκεκριμένο λόγο: υπάρχουν συγκεκριμένες ομοιότητες μεταξύ του τότε και του σήμερα, αν και η Ελλάδα δεν έχει μεγάλη σχέση με αυτή του 1893 ή του 1932. Παραμένει κάτι όμως, στη νοοτροπία των Ελλήνων, το οποίο δεν άλλαξε ποτέ. Ο «ραγιαδισμός», και τώρα ο «νέο-ραγιαδισμός», σύμφωνα με λόγια των σημερινών κυβερνόντων. Κατ’ αρχάς, το υψηλό δημόσιο χρέος, ήταν και παραμένει η κύρια αιτία που η χώρα αδυνατεί να σηκώσει το κεφάλι. Επίσης, ο ρόλος των ξένων δεν πρέπει να υπερεκτιμάται. Δεν είναι ούτε τιμωροί, ούτε φίλοι της Ελλάδος. Έχουν, συμφέροντα τα οποία φροντίζουν να (εξ)υπηρετούν υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, χωρίς αυτό να αποκλείει κερδοσκοπικές επιθέσεις από συγκεκριμένα κέντρα που άλλοτε κέρδιζαν μεγαλύτερα επιτόκια ή ελληνική γη με υποθήκη, ενώ σήμερα, με την παγκοσμιοποίηση των αγορών, υψηλότερα spread και υπεραξίες από το σορτάρισμα σε μετοχές και ομόλογα.
Ευρωζώνη
Η κύρια διαφορά-που έχει καταλυτική σημασία-είναι ότι η Ελλάδα ανήκει στην ευρωζώνη, για την οποία είναι αδιανόητη η χρεοκοπία, παρά μόνο εάν εξέλθει από το ευρώ, κόψει δραχμή, κάνει υποτίμηση και επαναπροσδιορισμό του δημοσίου χρέους της. Επίσης, οι ευρωπαίοι δεν μπορούν από την άλλη να μεθοδεύσουν την χρεοκοπία μιας χώρας της ΕΕ, γιατί μπορεί να προκαλέσει ντόμινο και στις άλλες χώρες του ευρώ, εκτός και αν έχουν προαποφασίσει, με τα σημερινά δεδομένα να μείνουν 6 χώρες στην ΕΕ, δεδομένου ότι υπάρχουν κι άλλες χώρες που βρίσκονται κοντά στο ίδιο σημείο με την Ελλάδα, οι γνωστές PIIGS (Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ιταλία, Ελλάδα, Ισπανία). Οπότε, εάν όλα πάνε στραβά-σαν από μηχανής θεός- μια βοήθεια της τελευταίας στιγμής, δεν μπορεί να αποκλειστεί. Κατά την άποψη μου, αυτό δεν πρόκειται να γίνει, οι από μηχανής θεοί υπήρξαν μόνο στην αρχαιότητα.
Συμπεράσματα
Τα συμπεράσματα από τη σύγκριση φαίνονται απλά: όταν η δημοσιονομική πολιτική που ακολουθείται, είναι άσωτη και χωρίς μέτρο, οι επιπτώσεις στην πορεία της οικονομίας είναι άμεσες. Δεν είναι τυχαίο, ότι όταν ακολουθήθηκε σωστή δημοσιονομική πολιτική τη δεκαετία 1955-1965, η πολιτική ηγεσία της περιόδου εκμεταλλευόμενη τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης της εποχής, μείωσε το έλλειμμα και η οικονομία της χώρας ορθοπόδησε.
Το πρώτο λάθος έγινε το 1978, όπου η πρώτη κυβέρνηση Καραμανλή, στην μεταπολίτευση, υιοθέτησε την πρακτική των ελλειμματικών προϋπολογισμών. Αυτό το «point no return», ειδικά την δεκαετία του 1980 επί ΠΑΣΟΚ έγινε σημαία, προφασιζόμενοι τον εκσυγχρονισμό της χώρας, σε συνδυασμό με τις υπέρογκες σπατάλες κοινωνικών παροχών (λόγια του Ανδρέα: «βρείτε καρέκλες να διορίσουμε κόσμο», έχοντας στο νου του την δημιουργία κομματικού στρατού), διόγκωσαν το χρέος σε δυσθεώρητα ύψη. Έτσι είναι…, όταν το κράτος δανείζονταν εύκολο χρήμα, άνθιζε ταυτόχρονα το χρέος και οι σπατάλες του.
Και τι έγινε που λαμβάναμε επιδοτήσεις
Τα σκάνδαλα αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου. Στο ίδιο παγόβουνο βρίσκεται η μεταπολίτευση και η ένταξη στην ΕΕ., που έγινε παρανόηση με την χρησιμότητα τους, γιατί εκμηδένισαν τις δομές παραγωγής αξιών της χώρας, εξέθρεψαν την παρασιτική – γραφειοκρατική αντίληψη στους εργαζόμενους, την οκνηρία στον αγροτικό πληθυσμό, τον πλήρη μεταπρατισμό (θα καθαρίσω εγώ, μη φοβάσαι είναι δικός μου κλπ) στους κρατικούς φορείς, την υποτίμηση της εσωτερικής αγοράς στους μεσαίους, με την έξοδο στον Βαλκανικό χώρο και την αλητοποίηση του σημαντικού τμήματος του αστικού πληθυσμού με την υπόθαλψη της οικογένειας, την καταστροφή του οικογενειακού ιστού, την υπερπροβολή της ομοφυλοφιλίας – πέραν των φυσιολογικών της ορίων – από τα σκουπιδομίντια, την διάδοση των ναρκωτικών, την στοχευόμενη καταστροφή της ελληνικής παιδείας με αεριτζήδες της εκπαίδευσης, την συνεχή και διεθνή υποβάθμιση των εθνικών μας θεμάτων και το ξεπούλημα της χώρας. Γιατί η Ελλάδα αντί να χρησιμοποιήσει τα… πακέτα για την ανάπτυξη, έδωσε πρόωρες κομματικές συντάξεις (1993-2003), προϊόντα για τις χωματερές, κομματικοί στρατοί (άκρατοι διορισμοί), κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες.
Η συνέχεια είναι γνωστή σε όλους. Και μαντέψτε ποιός δεν ξέρει τίποτε, ποιός δεν έμαθε, δεν είδε και δεν άκουσε τίποτε... Ο Γιώργος Παπανδρέου - Τσολάκογλου...
Αναγνώστης

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση