Η βία είναι ο εχθρός, όχι το Ισλάμ

Αν και σε πρώτη ανάγνωση πρόκειται για μία σύγκρουση από πολλού χρόνου προαναγγελθείσα, μεταξύ πολιτισμών, στην πραγματικότητα δεν αφορά κάτι περισσότερο από ακόμη μία περίπτωση τρομοκρατίας.

Εν προκειμένω, σε μία προσπάθεια επιβολής απόψεων μέσω της χρήσης βίας και τρόμου.

Υπό αυτό το πρίσμα, όσα διαδραματίστηκαν στη Νίκαια της Γαλλίας ή στις λοιπές επιθέσεις κατά γαλλικών στόχων οφείλουν να αντιμετωπιστούν με τον τρόπο με τον οποίο κάθε συντεταγμένη πολιτεία αντιμετωπίζει την τρομοκρατία και να μη μετεξελιχθούν σε έναυσμα για έναν σύγχρονο πόλεμο θρησκειών ή ακόμη και πολιτισμών. Δεν τους αρμόζει και, ούτως ή άλλως, ο γαλλικός ποινικός κώδικας προβλέπει αρμοδίως για τα αδικήματα του είδους.

Όπως επεσήμανε χθες η βουλευτής της ΝΔ Ντ. Μπακογιάννη, στη διάρκεια ραδιοφωνικής εκπομπής («Παραπολιτικά» 90.1 FΜ), «το πρόβλημα αυτή τη στιγμή δεν είναι το Ισλάμ και θα είναι τεράστιο λάθος εάν μεταφέρουμε τη διαμάχη την οποία έχουμε και δημιουργήσουμε έναν πόλεμο θρησκειών. Η τρομοκρατία είναι το μεγάλο μας θέμα. Την τρομοκρατία πρέπει να πολεμήσουμε».

Για την ακρίβεια, ενδεχόμενη οπισθοδρόμηση της Δύσης σε κατάσταση αντιπαράθεσης θρησκευτικού χαρακτήρα θα έστεκε αντίθετη στις πλέον θεμελιώδεις των αξιών επί των οποίων η ίδια εδράζεται, συμπεριλαμβανομένης βεβαίως της ανεξιθρησκίας. Θα έστεκε αντίθετη στην ανάγκη υπεράσπισης των αρχών μίας ανοικτής και ανεκτικής -κατά το προσήκον μέτρο- φιλελεύθερης κοινωνίας, η οποία διέπεται από δημοκρατικά θεσπισμένους κανόνες και ισονομία.

Η ισχύς, δε, αυτής της κατά τα λοιπά ανεκτικής κοινωνίας οφείλει να αποτυπωθεί στον αυστηρό αλλά και συνεπή ως προς τους νόμους της τρόπο με τον οποίο θα αντιμετωπίσει φαινόμενα όπως αυτά τα οποία έσπειραν πανικό και αποτροπιασμό χθες, για ακόμη μία φορά, στη Γαλλία και συνολικά στον Δυτικό κόσμο.

Θέτουν, δε, οι τρομοκρατικές επιθέσεις που σημειώθηκαν το τελευταίο διάστημα, είτε στο έδαφος της Γαλλίας είτε αλλού, κατά γαλλικών συμφερόντων, σε νέο φως τον τρόπο με τον οποίο η Δύση αντιμετωπίζει τόσο οντότητες όπως το λεγόμενο «Ισλαμικό κράτος» όσο και χώρες όπως η Τουρκία, οι οποίες εμφανίζουν συχνά ταύτιση απόψεων με αυτά τα ακραία ισλαμικά στοιχεία.

Υπό αυτό το πρίσμα, πέραν του ποινικού ενδιαφέροντός της, το οποίο προφανώς αφορά τις αρμόδιες γαλλικές αρχές, η υπόθεση αυτή θα όφειλε να θέσει σε νέο φως το είδος της μετάλλαξης που υφίσταται η Τουρκία τα τελευταία χρόνια και τους κινδύνους που αυτό θέτει για τη Δύση.

Χρειάστηκε ένα ολόκληρο δεκαήμερο έως ότου ο πρόεδρος Ερντογάν αποφασίσει να καταδικάσει την επίθεση κατά του Γάλλου καθηγητή Σαμιέλ Πατί, ο οποίος έπεσε θύμα αντίστοιχης επίθεσης εκ μέρους ακραίου ισλαμιστή, με αφορμή μαθήματα ελευθερίας έκφρασης που παρέδιδε και στα οποία χρησιμοποιούσε τα γνωστά σκίτσα του περιοδικού Charlie Hebdo, για τον προφήτη Μωάμεθ.

Της υπόθεσης, με άλλα λόγια, η οποία τροφοδότησε τον τελευταίο γύρο αντιπαράθεσης μεταξύ του Προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας Εμ. Μακρόν και του Τούρκου Προέδρου Ρ. Ερντογάν και συνέβαλε στην τροφοδότηση μένους εκ μέρους ακραίων στοιχείων κατά Γάλλων υπηκόων.

Πρόκειται για τμήματα ενός ψηφιδωτού το οποίο δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο στη Δύση, όποια κι αν είναι για αυτήν η «ειδική» σημασία της Τουρκίας ή ο γεωστρατηγικός ρόλος που διαδραματίζει η γείτονα.

Θα ήταν, απλά, λάθος.

Ν. Γ. Δρόσος
Euro2day



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση