Ένας ακρίτας δίνει απάντηση-χαστούκι στη γραφική Ακρίτα

«Αισθάνθηκα την ανάγκη να γράψω μια απάντηση στο άρθρο της κυρίας Έλενας Ακρίτα για την κατάσταση στον Έβρο.

Επειδή, κυρία Ακρίτα, είπατε τη γνώμη σας, θέλω να πω κι εγώ τη δική μου, ένας Εβρίτης, ένας Ορεστιαδίτης που έζησε τα γεγονότα λίγο πιο κοντά από εσάς.

Καταρχάς θα πρέπει να γνωρίζετε ότι τα 20χρονα παλικάρια μας μια χαρά ξέρουν να χειρίζονται τα όπλα τους κι αν χρειαστεί θα είναι στην πρώτη γραμμή.
Γιατί αυτό που μετράει είναι η Ψυχή κι όχι η ηλικία. Γιατί καλό είναι να μη μισούμε κανέναν, αλλά επειδή δεν μιλήσατε καθόλου για αγάπη, σάς υπενθυμίζω αυτή τη μαγική λέξη και το τι μπορεί να κάνει η Αγάπη για την Πατρίδα.

Κι όταν αγαπάς και προστατεύεις την πατρίδα είναι το καλύτερο σημάδι. «Εἷς οἰωνὸς ἄριστος, ἀμύνεσθαι περὶ πάτρης».

Άλλωστε, είμαι σίγουρος ότι έχετε διαβάσει πολλαπλάσια βιβλία από εμένα και σίγουρα γνωρίζετε το βιβλίο «Στα μυστικά του Βάλτου» της Πηνελόπης Δέλτα. Θυμηθείτε λοιπόν τον Αποστόλη και τον Γιωβάν… Με τέτοια βιβλία μεγαλώσαμε, κυρία Ακρίτα.

Φαίνεται οι δάσκαλοί μας κι οι καθηγητές μας στον Έβρο έκαναν καλά τη δουλειά τους γιατί έχουμε στο μυαλό μας την Ιλιάδα και βιβλία της Πηνελόπης Δέλτα δεν μπορούμε να τα ξεχάσουμε έτσι απλά.

Και για να ξέρετε ακόμη καλύτερα, αυτοί που έτρεξαν πρώτοι να υπερασπιστούν τα σύνορά μας ήταν οι Εβρίτες αστυνομικοί, συνοριοφύλακες, εθνοφύλακες, πυροσβέστες, απλοί πολίτες. Κι αυτοί οι άνθρωποι έχουν ονόματα και οικογένειες:


- Η Ειρήνη είναι έγκυος αλλά ο σύζυγός της γυρνούσε στο σπίτι για 3 ώρες κάθε 24ωρο κι έφευγε χωρίς καν να μπορεί να κοιμηθεί από την υπερένταση.
- Η Χ. που δεν θέλω να πω το όνομά της έχει ανίατη ασθένεια και κινητικά προβλήματα κι ο σύζυγός της έλειπε συνεχώς αφήνοντάς της μόνη με 4 παιδιά.
- Ο Γιάννης κι η Χρύσα, κι οι δύο αστυνομικοί, άφησαν τα 3 παιδιά τους όπου βρήκαν κι ήταν συνέχεια εκεί.
- Ο Θοδωρής (ο Τεό για εμάς τους φίλους) συνοριοφύλακας, άυπνος για 3 μέρες, δεν τού έβγαινε η φωνή όταν μίλησα μαζί του.

Και κανένας από αυτούς δεν γκρίνιαξε.
Αντί αυτών γκρινιάζετε εσείς, κυρία Ακρίτα, κάπως άκριτα…
(Μήπως έγινε λάθος στο ληξιαρχείο και μπήκε λάθος ο τόνος στο επώνυμο σας;)

Και δεν ήταν μόνο αυτοί, ήταν οι αγρότες στο Τυχερό, στον Πέπλο, στο Διδυμότειχο και σε άλλα σημεία που πήραν τα τρακτέρ και φώτιζαν τα σύνορα για να βλέπουν αυτοί οι άνθρωποι τη νύχτα να μπορούν να κάνουν ό,τι έπρεπε να κάνουν.
Ήταν οι εθελοντές που έτρεξαν να βοηθήσουν, ήταν οι γυναίκες από τα χωριά που έφτιαχναν πίτες για να ταΐσουν τους υπερασπιστές των συνόρων μας, ήταν οι αρχές των δήμων και των χωριών που μάς καθησύχαζαν και μάς ενημέρωναν.

Βλέπετε, κυρία Ακρίτα, ο «εχθρός» δεν ήταν η οικογένεια των μεταναστών. Ίσως δεν είδατε ότι τουρκικά drones πετούσαν καπνογόνα στην Ελλάδα. Μπορεί να μην είδατε την εικόνα με τους μαυροφορεμένους μασκοφόρους άντρες με στρατιωτικό υλικό να πετάνε επίσης καπνογόνα. Ίσως δεν αναρωτηθήκατε πώς βρέθηκαν τόσα εργαλεία με τα οποία κόβανε τον φράχτη κάποιοι. Ίσως δεν μάθατε ότι άνοιξαν φυλακές και ποινικοί κατευθύνθηκαν στα σύνορά μας. Ίσως δεν υπέπεσε στην αντίληψή σας ότι η μεταφορά αυτών των ανθρώπων ήταν δωρεάν κι ότι αν και η Βουλγαρία είναι δίπλα δεν προσπάθησε ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ να περάσει από εκεί. Ίσως δεν μάθατε ότι το 90% δεν ήταν «Σύριοι με τις οικογένειές τους».
Ίσως πλέον να έχετε καταλάβει τι δέχθηκε ο Έβρος και ότι καταφέραμε να αντέξουμε.

Όχι, κυρία Ακρίτα, δεν μισούμε τον Σύριο πρόσφυγα και την οικογένειά του.
Κι ας βάζει το παιδί του πάνω από τον καπνό, κι ας το χτυπάει για να κλάψει για να πάρει πλάνα η τηλεόραση. Ούτε μισούμε τον απλό Τούρκο πολίτη. Ίσα ίσα, συνυπάρχουμε όμορφα και φιλικά.

Απλά φοβόμαστε… Φοβόμαστε που κάποιοι σαν κι εσάς δεν λένε να ενώσουν τα κομμάτια του παζλ και να δουν μια ξεκάθαρη εικόνα... Φοβόμαστε που κρίνετε εκ του ασφαλούς χωρίς πιθανότατα να έχετε πατήσει το πόδι σας στον Βόρειο Έβρο.
Φοβόμαστε που δίνουμε μάχη για την πατρίδα μας και υπάρχουν άνθρωποι που κρίνουν και γκρινιάζουν και δεν λένε ένα Ευχαριστώ σε αυτούς που βοήθησαν. Ένα «Ευχαριστώ» και ένα «Μπράβο, βρε παλικάρια».

Κυρία Ακρίτα, το χωριό Καστανιές κι όλα τα χωριά μας έχουν 200-300 κατοίκους το κάθε ένα -στην καλύτερη περίπτωση. Σε απόσταση 500 μέτρων υπήρχαν πάνω από 10.000 άνθρωποι, κάποιοι από αυτούς πετούσαν δακρυγόνα, καμένα ξύλινα δοκάρια, πέτρες και ό,τι άλλο μπορούσαν να βρουν. Κόβανε τον φράχτη…

Κι όμως, κανένας από εμάς δεν έφυγε, κανένας δεν φοβήθηκε γιατί όλοι γίναμε μια γροθιά, γιατί έχουμε εμπιστοσύνη.

Σάς προσκαλώ και σάς προκαλώ να έρθετε να μείνετε στις Καστανιές για έναν μήνα, μια εβδομάδα, έστω 2-3 μέρες. Μόνη σας σε ένα σπίτι στο χωριό, κι όταν το βράδυ κλείνετε το φως κι έχετε στα 500 μέτρα ένα εξαγριωμένο πλήθος κόσμου με τις ριπές του ανέμου να φέρνουν κατά κύματα τις φωνές τους να μπορείτε να κοιμηθείτε…
Και θα το κάνετε, αλλά πρώτα πρέπει να πιστέψετε στους ανθρώπους αυτούς που τόσο άδικα κρίνατε ότι είναι ανεπαρκείς.

Και μπορεί να μην μπορώ να πω «η Ελλάδα μου» όπως λέτε, αλλά μπορώ να πω «ο Έβρος μου» γιατί ζω εδώ με τα παιδιά μου, άσχετα αν πρέπει να φεύγω κάθε τόσο για να κάνω τις δουλειές μου σε μεγάλα αστικά κέντρα.
Άσχετα αν τρέχω με 200 χιλιόμετρα την ώρα για να προλάβω τον γιο με αιμορραγία 120 χιλιόμετρα μακριά.
Άσχετα αν υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν 180 χιλιόμετρα για να κάνουν αιμοκάθαρση στην Αλεξανδρούπολη κι άλλα τόσα για να επιστρέψουν τρεις φορές την εβδομάδα γιατί δεν φτάνουν οι θέσεις στο Διδυμότειχο.

Αλλά Αγαπώ τον τόπο μου και μού φτάνει ένα «Μπράβο» κι ένα «Ευχαριστώ».

Αλλά για αυτά τα τόσα προβλήματα που έχουμε δεν θυμάμαι (μακάρι να κάνω λάθος) να γκρινιάζετε γιατί δεν είναι «Ο Έβρος σας», κυρία Ακρίτα…

Βλέπετε, κυρία Ακρίτα, μπορεί να έχετε εσείς το όνομα, αλλά εμείς έχουμε τη χάρη να ονομαζόμαστε Ακρίτες!
Κι η ανάρτησή σας, εκτός από τις προφανώς σωστές τοποθετήσεις σας -με αρκετή δόση ειρωνείας- είναι γενικά εκτός θέματος. Για την κατάσταση στον Έβρο θα μιλούσατε, έτσι ξεκινάτε την ανάρτησή σας…

Φαίνεται ότι δεν καταλάβατε τι συνέβη. Και, ναι, σε έναν κόσμο ιδανικά πλασμένο δεν θα υπάρχουν συγκρούσεις, όπλα, διλήμματα ηθικής, πρόσφυγες, μετανάστες, λαθρομετανάστες, Ειδομένες, Έβροι, Ερντογάν, καπνογόνα, φράχτες…

Όμως ο κόσμος δεν είναι έτσι. Δεν μπορεί κάποιος να παραμένει τόσο εγκληματικά ρομαντικός κι αθώος απέναντι στην ωμή πραγματικότητα και τα σκληρά προβλήματα, που οπωσδήποτε με κάποιο τρόπο πρέπει να επιλυθούν.

Μακάρι να ήταν εύκολο να βρεθεί ο ιδανικός τρόπος αντιμετώπισης. Οι ειρωνείες (εκ του ασφαλούς) δεν λύνουν προβλήματα. Απλά προσβάλλουν τόπους και ανθρώπους.

Και να ξέρετε, κυρία Ακρίτα, ότι σε αυτή την αλυσίδα ανθρώπων, καταστάσεων, ενημερώσεων, σχεδιασμού, επικοινωνίας και επαναλαμβάνω κυρίως Ανθρώπων εδώ στον Έβρο δεν θα βρείτε κανέναν αδύναμο κρίκο. Γκρινιάξτε για κάτι άλλο.»

Τυμπανίδης Γεώργιος


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση