Οι μάσκες έπεσαν στο Μεταναστευτικό

Γράφει ο Χαράλαμπος Τσιλιώτης
Επίκουρος Καθηγητής Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων Πανεπιστημίου Πελοποννήσου

Οι μάσκες έπεσαν και όχι μόνο γιατί τελείωσαν οι Απόκριες. Όσοι από αφέλεια, ιδεοληψία ή ελαφρότητα πίστευαν ή και ακόμη πιστεύουν ότι το προσφυγικό-μεταναστευτικό πρόβλημα είναι ζήτημα ανθρωπιστικό, ένταξης δεκάδων ή και εκατοντάδων χιλιάδων, εάν τους επιτρέψουμε να εισέλθουν και να παραμείνουν, προσφύγων και μεταναστών στον εθνικό κορμό για την επίλυση του δημογραφικού, ασφαλιστικού και οικονομικού μας προβλήματος, στο όνομα μιας πολυπολιτισμικής κοινωνίας, θα πρέπει να απογοητεύτηκαν, εάν έχουν βεβαίως επαφή με την πραγματικότητα και δεν ζουν σε άλλο κόσμο. Θα πρέπει να συνειδητοποίησαν ότι το πρόβλημα αυτό, πέραν των όποιων άλλων γεωπολιτικών συσχετισμών, χρόνια τώρα διαμορφώνεται από την Τουρκία, η οποία το έχει εργαλειοποιήσει και το χρησιμοποιεί κατά το δοκούν, εξυπηρετώντας γεωπολιτικούς και γεωστρατηγικούς της σκοπούς εις βάρος της Ευρώπης και κυρίως εις βάρος της χώρας μας. Τώρα που βλέπει το παιχνίδι στην Συρία να χάνεται και να μην της «βγαίνουν» οι επικίνδυνοι ακροβατισμοί στην Συρία, την Ανατολική Μεσόγειο και την Λιβύη χρησιμοποιεί το τελευταίο της χαρτί, το οποίο είναι αλήθεια ότι το έπαιξε καλά μέχρι τώρα, για να εκβιάσει και να σώσει ό,τι μπορεί να σωθεί.

Οι εικόνες στον Έβρο φανερώνουν ότι οι μέχρι τώρα κεκαλυμμένα καθοδηγούμενοι από την Τουρκία πρόσφυγες (ελάχιστοι πλέον) και ως επί το πλείστον παράνομοι μετανάστες, αποτελούν όργανα όχι μόνο στα χέρια δουλεμπόρων και λαθροδιακινητών, οι οποίοι σε συνεργασία με εγχώριες και ξένες ΜΚΟ κάνουν χρυσές δουλειές, εκμεταλλευόμενοι την ανάγκη των ανθρώπων αυτών και την αφέλεια των αλληλέγγυων, αλλά βρίσκονται κυρίως υπό την άμεση επήρεια της Άγκυρας και του Ερντογάν, που νομίζουν ότι κρατώντας την κάνουλα με τις μεταναστευτικές ροές θα εκβιάζουν την Ευρώπη και την Ελλάδα.


Η αλήθεια είναι ότι η Ευρώπη ήταν απούσα από την Συρία και καλώς ήταν απούσα. Η Ευρώπη δεν είχε συμφέροντα στη Συρία, η οποία κατέστη πεδίο ανταγωνισμού συμφερόντων άλλων δυνάμεων, παγκόσμιων και περιφερειακών, ΗΠΑ, Ρωσίας, Τουρκίας, Ιράν. Πολύ λιγότερη συμμετοχή και συμφέροντα είχε η χώρα μας. Η Συρία ήταν ένα μέρος του έργου που παίχθηκε την περασμένη δεκαετία με την ονομασία «Αραβική άνοιξη», μία αποτυχημένη πολιτική της διοίκησης Ομπάμα και προσωπικά της τότε Υπουργού Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον, ότι μπορούν να εκδημοκρατισθούν αραβικές χώρες, όπως η Τυνησία, η Λιβύη, η Αίγυπτος και η Συρία και παράλληλα να εξυπηρετηθούν γεωπολιτικά και γεωοικονομικά συμφέροντα με τις πλουτοπαραγωγικές πηγές στις περιοχές αυτές. Αλλά φευ!! Ούτε εκδημοκρατισμός αυτών των χωρών επήλθε και το χειρότερο ορισμένες από αυτές τις χώρες (Λιβύη, Συρία) κατέστησαν εστίες διαμετακόμισης εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών από την Ασία, την Μέση Ανατολή, τις χώρες του Μαγκρέμπ και την υποσαχάρεια Αφρική. Δυστυχώς, όμως, η Ευρώπη και ακόμη χειρότερα η Ελλάδα ήταν αυτές που πλήρωσαν την κρίση στην Λιβύη και την Συρία, η οποία ξεκίνησε ως ανθρωπιστική και εξελίχθηκε σε ένα παιχνίδι εξυπηρέτησης της εκβιαστικής πολιτικής της νεοοθωμανικής Τουρκίας και των άνομων οικονομικών συμφερόντων ΜΚΟ, δουλεμπόρων και λαθροδιακινητών με την αφελή(;) υποστήριξη αλληλέγγυων ανά την Ευρώπη και την χώρα μας.

Επιστροφή στα δικά μας. Η ελληνική κυβέρνηση βρέθηκε ενώπιον μίας εκρηκτικής και ανεξέλεγκτης πλέον κατάστασης που διαμορφώθηκε πρωτευόντως στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και δευτερευόντως στην υπόλοιπη χώρα. Από αδυναμία και ιδεολογική φοβία και όχι από συνειδητή πολιτική επιλογή κατέστη κατηγορούμενη ότι είναι ασυνεπής με μία μείζονα προεκλογική της δέσμευση, την αποσυμφόρηση της χώρας από τους παράνομους μετανάστες που είναι και ο μεγαλύτερος όγκος των αλλοδαπών που διαβιούν στη χώρα μας. Υπό την πίεση των πραγμάτων πήρε τελικά ύστερα από καθυστέρηση την πολύ σωστή απόφαση να κλείσει επιτέλους τα σύνορα με την Τουρκία. Ευτυχώς έπραξε το εντελώς αντίθετο από αυτό που έπραξε το 2015 η τότε Κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με την κυρία Τασία Χριστοδουλοπούλου να ανοίγει τα σύνορα και να αφήνει τους μετανάστες να «λιάζονται» και μετά να «εξαφανίζονται» και τον κ. Καμμένο να απειλεί ότι η Ελλάδα θα ανοίξει τα σύνορα προς την Ευρώπη για να την γεμίσει με τζιχαντιστές. Η πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου την νομιμοποιεί προς τούτο και νομίζω ότι δεν είναι τυχαία η συγκυρία. Οι ανθρώπινες μάζες που μεταφέρονται με πούλμαν συνοδεία της τουρκικής αστυνομίας και με την καθοδήγηση των τουρκικών αρχών για να διέλθουν με βία, σπάζοντας τα συρματοπλέγματα, τα ελληνοτουρκικά σύνορα, αποτελούνται στην καλλίτερη περίπτωση από παράνομους μετανάστες, μη δικαιούμενους εισόδου και διεθνούς προστασίας, όργανα στα χέρια του Ερντογάν, εάν ορισμένοι από αυτούς δεν είναι κάτι άλλο πολύ χειρότερο. Η αρχή έγινε με τα χερσαία σύνορα στον Έβρο. Με τα θαλάσσια σύνορα τα πράγματα είναι πιο δύσκολα αλλά κι εκεί θα πρέπει να επιδειχθεί η ίδια αποφασιστικότητα.

Θα πρέπει κάποτε να συνειδητοποιήσουμε ότι ο ελληνικός λαός και ιδίως οι κάτοικοι των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου έδειξαν τον ανθρωπισμό τους και με το παραπάνω στους ανθρώπους αυτούς. Ο ανθρωπισμός όμως έχει στερέψει. Το πρόβλημα δεν είναι πλέον ανθρωπιστικό, το οποίο η Ελλάδα ούτως ή άλλως δεν μπορεί να λύσει. Ούτε θα λύσουμε το δημογραφικό και ασφαλιστικό μας πρόβλημα με την εισδοχή και δήθεν «ενσωμάτωση» αυτών των δεκάδων ή και εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων με διαφορετικές πολιτιστικές αξίες και εξαιρετικά δύσκολα ενσωματούμενους. Το πρόβλημα είναι πρόβλημα αφενός εθνικής συνοχής και αφετέρου προάσπισης των αξιών του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού, που με τόσους αγώνες, θυσίες και αίμα κατακτήσαμε. Η Κυβέρνηση, αν και καθυστερημένα, έδρασε με αποφασιστικότητα. Πρέπει και ο λαός και οι λοιπές πολιτικές δυνάμεις, απαλλαγμένοι από ιδεοληψίες και μικροκομματικούς τακτικισμούς, να συνδράμουν. Η σιωπή του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, το οποίο υπό άλλες συνθήκες θα είχε ξεσπαθώσει σε πολιτικές ύβρεις περί «ακροδεξιάς», «ρατσισμού», «εθνικισμού», «φασισμού» και άλλων τέτοιων φληναφημάτων, αν και καταρχήν δεν μπορεί να θεωρηθεί ως υπεύθυνη στάση, είναι ένα πρώτο βήμα προς την ορθολογικοποίηση. Ελπίζουμε να μην παρασυρθεί από την ανοηταίνουσα οργάνωση της νεολαίας του. Μένει να δούμε την συνέχεια.

Liberal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση