Τραμπ Vs Ερντογάν ή «Ποτέ πια εχθροί, μόνο φίλοι»;

Ήταν η ιδιότυπη ανοχή που μας έβαλε εξαρχής σε υποψίες γι' αυτήν τη σχέση των ΗΠΑ (του Ντόναλντ Τραμπ) με την Τουρκία (του Ταγίπ Ερντογάν). Ώσπου μια μέρα (μόλις προχθές), ω του θαύματος, έγινε αυτό που φοβόμασταν όλοι... ''Πριν ο αλέκτωρ φωνήσαι, τρις'', ο Ντόναλντ της Αμερικής απαρνήθηκε αυτούς που τον πίεζαν να γυρίζει την πλάτη του στην Τουρκία και εκδήλωσε δημόσια τα φιλοτουρκικά του αισθήματα...

Ωστόσο δε μπορεί να πει κανείς πως ήταν κεραυνός εν αιθρία η τελευταία του δήλωση για τα ελληνοτουρκικά (''Μου αρέσει η Τουρκία και τα πάω καλά με τον Πρόεδρο''), αν λάβουμε υπόψη την άφιλη στάση του απέναντι στους συμμάχους του Κούρδους στην ''κατακτημένη'' απ' τους Τούρκους ΒΑ Συρία, όπως και τις κυρώσεις-χάδι που επέβαλε στον εισβολέα - ''κατακτητή'' φίλο του Ταγίπ Ερντογάν ο Πρόεδρος της Αμερικής Ντόναλντ Τραμπ.

Αν θέλει μάλιστα κάποιος να εκτιμήσει την ως τώρα κατάσταση του με την ψύχραιμη ματιά ενός ουδέτερου παρατηρητή, θα διαπίστωνε δια... γυμνού οφθαλμού ότι ΝΑΤΟ και ΗΠΑ περιβάλλουν με στοργή και... προδέρμ τον Αττίλα Νο3, την ίδια στιγμή που η στάση τους απέναντι στην δεδομένη σύμμαχο Ελλάδα θυμίζει σκωτσέζικο ντουζ, αφού αμφότεροι αποφεύγουν να καταδικάσουν την τουρκική προκλητικότητα.

Κι αυτό παρά την έκφραση έντονης δυσαρέσκειας εκ μέρους του Κυριάκου Μητσοτάκη για την αφωνία του επικεφαλής του ΝΑΤΟ στην κρίση των ελληνοτουρκικών σχέσεων, που ισοδυναμεί με κλείσιμο του ματιού στην Άγκυρα να συνεχίσει το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι σε Ελλάδα και Κύπρο, το οποίο ισοδυναμεί με ευθεία απειλή στα συμφέροντα των δύο χωρών.


Η τακτική του Πόντιου Πιλάτου, τακτική ίσων αποστάσεων απέναντι σε αυτές, μας αδικεί κατάφωρα ασφαλώς κι αυτή η αίσθηση αδικίας σε βάρος μας έχει μεγεθυνθεί με την υπογραφή της συμφωνίας Τουρκίας - Λιβύης για την μεταξύ τους οριοθέτηση ΑΟΖ, θέμα για το οποίο ο Γενικός Γραμματέας της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας Γενς Στόλτενμπεργκ δήλωσε κυνικά σε συνέντευξή του στην ''Καθημερινή'', όταν ρωτήθηκε για την ουδετερότητά της:

- Το ΝΑΤΟ δεν αποτελεί μέρος της αντιμετώπισης αυτών των θεμάτων (ενν. των τεταμένων ελληνοτουρκικών σχέσεων, με ευθύνη της Άγκυρας)...

Έτσι φτάσαμε στο σημείο να ακούμε τον Ντόναλντ Τραμπ στη Σύνοδο της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας (3/12/'19) να εξυμνεί την Τουρκία και να υπερασπίζεται ακόμα και την απόφασή της να αγοράσει το ρωσικό αντιαεροπορικό σύστημα S-400, παρουσία του επικεφαλής της Συμμαχίας...

Ναι, φαίνονται απίστευτα όλα αυτά, σχεδόν παρανοϊκά, σε σημείο που σε κάνει να αναρωτιέσαι μέχρι πού μπορεί να φτάνει η σχέση φιλίας του Τραμπ με τον Ερντογάν, ώστε να προκαλεί την αφωνία του ΝΑΤΟ στην κρίση των ελληνοτουρκικών, πράγμα που προκαλεί έντονη δυσαρέσκεια σ' όλο το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα, με κίνδυνο να διαμορφώσει συνθήκες '74.

Ωστόσο και σ' αυτήν την περίπτωση, που η κρίση με την Τουρκία προκαλεί βαρύ σκηνικό στη χώρα μας έναντι της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, λόγω της στάσης ουδετερότητας που κρατάει αυτή απέναντι σ' εμάς και αυτήν, υπάρχει εξήγηση ιστορικά τεκμηριωμένη.

Αρκεί να μεταφερθούμε στο 1974 και να θυμηθούμε το πεισιθάνατο κλίμα του χαμού της καταπατημένης και βιασμένης δις από τον Αττίλα Βόρειας Κύπρου, που ανάγκασε τον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή να αποφασίσει την αποχώρηση της Ελλάδας απ' το στρατιωτικό σκέλος της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας επισημαίνοντας μεταξύ άλλων ότι:

- Το ΝΑΤΟ δεν έχει λόγο ύπαρξης και δεν μπορεί να εκπληρώσει το σκοπό για τον οποίο συνεστήθη, αφού δεν μπορεί να αποτρέψει τον πόλεμο μεταξύ δύο μελών του...

Ωστόσο η απομάκρυνσή μας απ' το στρατιωτικό σκέλος της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας δεν κράτησε παρά έξι χρόνια, μέχρι να απαλύνουν κάπως οι πληγές της τουρκικής εισβολής και να επιστρέψουμε στο ''μαντρί'' της το 1980 (πράγμα που εξόργισε το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ), για να μη ''φάει'' κι εμάς μαζί με την Κύπρο ο ''λύκος''...

Ήταν για την Ελλάδα η περίοδος λίγο μετά την ένταξη στην τότε ΕΟΚ (1979), όταν ήταν πρωθυπουργός ο Γεώργιος Ράλλης και Πρόεδρος Δημοκρατίας ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Το μάθημα που πήραμε τότε το ξεχάσαμε έκτοτε, γι' αυτό και τρέφαμε μέχρι ''χθες'' (που υποστήκαμε την ψυχρολουσία των ίσων αποστάσεων απέναντι σ' εμάς και την Τουρκία απ' τον ΓΓ του ΝΑΤΟ) φρούδες ελπίδες.

Ελπίδες για την προτίμησή του υπέρ μας, έναντι τους Τούρκου εισβολέα, ο οποίος μετήλθε και στη Συρία των ίδιων μεθόδων εισβολής και του ίδιου απύθμενου θράσους, όπως και το '74.

Με τα δεδομένα αυτά όμως θα 'πρεπε να είμαστε υποψιασμένοι για το αφερέγγυο της υπογραφής του Προέδρου της Αμερικής, που έδειξε επανειλημμένα τα φιλοτουρκικά του αισθήματα. Η φιλία του με τον Ερντογάν δεν είναι ούτε τυχαία ούτε προσωρινή, αφού επηρεάζεται - πέρα από τα win-win συμφέροντα των ίδιων και των χωρών τους - κι από κοινά χαρακτηριστικά της ιδιοσυστασίας και ιδιοπροσωπίας τους.

Η λεκτικά βάναυση, άξεστη και προσβλητική συμπεριφορά, που είναι κύριο χαρακτηριστικό δικτατόρων της Λατινικής Αμερικής παρά ηγετών της Δύσης, χαρακτηρίζει και τους περί ου ο λόγος ηγέτες (Ντόναλντ Τραμπ και Ταγίπ Ερντογάν), οι οποίοι έχουν κατακρημνίσει στα έσχατα - υφολογικά και γλωσσικά - το πολιτικό ήθος των χωρών τους.

Έπειτα είναι και το άφιλο του χαρακτήρα τους, που στον μεν Ερντογάν αναδείχθηκε με την απομάκρυνση, περιθωριοποίηση και δίωξη κάποιων παλιών, στενών του συνεργατών, στον δε Τραμπ με την αποπομπή δύο συμβούλων (του Ρέινς Πρίμπους, του ομογενή μας Τζορτζ Τζιτζίκος και του Τζων Μπόλτον, συμβούλου του για θέματα εθνικής άμυνας), που τον βοήθησαν να ανέβει στην εξουσία.

Συν τοις άλλοις, οι δυο τους (Τραμπ και Ερντογάν) δεν το 'χουν σε τίποτε να προσβάλουν ηγέτες άλλων χωρών υβρίζοντάς τους περιστασιακά ως τα όρια της χυδαιότητας. Ο Τραμπ την Ευρώπη και την Αμερική κι ο Ερντογάν τη Γερμανία για βοήθεια προς τους Κούρδους τρομοκράτες, τη Γαλλία ως ''αντιδημοκρατική'' (την ίδια στιγμή που χαρακτηρίζει τον Πρόεδρό της, Εμμανουέλ Μακρόν ''ατζαμή'' και ''εγκεφαλικά νεκρό'', γιατί υποστήριξε την Κύπρο) και την ΕΕ ''ανόητη''.

Αδιανόητα όλα αυτά, πλην όμως αληθινά. Όλοι θυμόμαστε άλλωστε στις αρχές του 2017 με τι κοσμητικά επίθετα είχε ''στολίσει'' ο Τούρκος Πρόεδρος την Άγκελα Μέρκελ και τον Μάρτιν Σουλτς, γιατί στο προεκλογικό τους ντιμπέιτ είχαν αναφερθεί αρνητικά στις σχέσεις της Τουρκίας με την ΕΕ.

Με τα ίδια επίθετα (''ναζιστές'', ''φασίστες'' και, επιπρόσθετα, το ''δειλοί'') ''περιποιήθηκε'' και τους Ολλανδούς κυβερνώντες ο Ερντογάν, γιατί είχαν εμποδίσει τον υπουργό Εξωτερικών του Μεβλούτ Τσαβούσογλου να πάει να μιλήσει σε προεκλογική συγκέντρωση ερντογανιστών στο Ρότερνταμ.

Το πιο παράδοξο ωστόσο και εντυπωσιακό είναι ότι ο Ταγίπ Ερντογάν ''έχτισε'' σχέσεις εμπιστοσύνης και στρατηγικής συνεργασίας με το αντίπαλο δέος του Τραμπ, Βλαντιμήρ Πούτιν, μετά την τρομακτική επιδείνωση των σχέσεων Ρωσίας - Τουρκίας το 2015 λόγω της κατάρριψης ρωσικού μαχητικού από τους Τούρκους.

Πολιτική ακροβασία θυμίζουν και οι σχέσεις αγάπης και μίσους του Ερντογάν με τον Πλανητάρχη, που - απ' τη μεριά του - εξακολουθεί να διατηρεί μια μυστικοπαθή επαφή τόσο μ' εκείνον, όσο και με τον Ρώσο ομόλογό του, παρά τις δημόσιες ''αντιπαραθέσεις'' που γίνονται για τα μάτια του κόσμου και προπάντων του Αμερικανικού Κογκρέσου.

Του Κογκρέσου που είναι πυρ και μανία εναντίον του Ερντογάν απ' το 2017 ακόμα, εξαιτίας της επιθετικής και προσβλητικής για τα διπλωματικά ειωθότα συμπεριφοράς των πραιτωριανών της φρουράς του, κατά την επίσκεψή του στην Αμερική.

Στην περίπτωση ωστόσο των Ρώσων, το ''ξανθό γένος'' έσμιξε αρμονικά με το ''νεο-οθωμανικό'', με αποτέλεσμα την εκτόξευση της εξοπλιστικής ισχύος της Τουρκίας στα ύψη, πράγμα που αναβάθμισε και τη γεωστρατηγική της ισχύ.

Η αναβάθμιση αυτής, βέβαια, οφείλεται και στο γεγονός ότι έχει στο χέρι την Ευρώπη ως ''παραγωγός'' και διακινήτρια προσφύγων, τους οποίους απειλεί να στείλει μαζικά στις ευρωπαϊκές χώρες μέσω της Ελλάδας, αν δεν χρυσοπληρώνει η ΕΕ τις αβαρίες της ''φιλοξενίας'' της σε πρόσφυγες και μετανάστες, των οποίων το δράμα εκμεταλλεύεται εξακολουθητικά.

Για να επανέλθουμε όμως στις σχέσεις της Τουρκίας με τις ΗΠΑ, θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι είναι αρκετά ευμετάβλητες και ενίοτε σχέσεις των άκρων, που χαρακτηρίζονται κοινώς ή του ύψους ή του βάθους. Όμως ακόμα και στο κατώτατο βάθος τους υπάρχει πάντα κάτι σαν ομφάλιος λώρος που ενώνει τις δύο χώρες κι αυτός ο λώρος είναι τριπλός.

Γιατί πρώτον και κύριο η Τουρκία έχει εδραιώσει την παραμονή της στο ΝΑΤΟ, παρά τις παραμυθίες που ακούγονται περί του αντιθέτου, λόγω της γεωγραφικής της θέσης και του γεγονότος ότι αποτελεί την ισχυρή περιφερειακή δύναμη της Μεσογείου και της Ανατολίας, με διεκδικούμενη θέση στην Ευρώπη.

Έπειτα έχει συμπάθειες στο ΝΑΤΟ λόγω ακριβώς της γεωπολιτικής σημασίας της, απ' την εποχή του αξιωματούχου Γιόζεφ Λουνς και του Χαβιέ Σολάνα, ΓΓ του ΝΑΤΟ το 1995, ως τον σημερινό Ολλανδό επικεφαλής της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας Γενς Στόλτενμπεργκ, που είναι επίσης φιλότουρκος.

Επιπλέον, παρά την εχθρική διάθεση του Κογκρέσου και τις κυρώσεις-χάδι των ΗΠΑ σε βάρος της Τουρκίας, η σχέση του Ερντογάν με τον Τραμπ έχει αναθερμανθεί δεόντως και από σχέση οργής έγινε σχέση στοργής, αφού ο Ντόναλντ Τραμπ διάκειται φιλικά και πάλι προς τον Τούρκο Πρόεδρο.

Κι αυτό σημαίνει ότι όχι μόνο δε θέλει να τον αποβάλει από το ΝΑΤΟ (ρίχνοντάς τον οριστικά στην αγκαλιά της Ρωσίας), αλλά του συγχωρεί και τις αντιαμερικανικές κορώνες του, την εισβολή στη ΒΑ Συρία και τις αυθαίρετες γεωτρήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο, που παραβιάζουν κατάφωρα την ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Αυτή είναι η διπλωματία, αυτή είναι η πολιτική. Γι' αυτό, ό,τι και να πει ο Ταγίπ, ό,τι και να κάνει ο Ρετζέπ, ο Ερντογάν θα έχει μια θέση στην καρδιά του Ντόναλντ. Τη μια μπορεί να είναι ορκισμένοι εχθροί και την άλλη να δηλώνουν δημόσια το '' Ποτέ πια εχθροί, μόνο φίλοι''...

Έτσι εξηγείται γιατί ο ελληνικής καταγωγής James Stavridis είχε πει επί της ουσίας σε συνέντευξή του στο Bloomberg (18-7-2019): ”… Δώστε τα πάντα στην Τουρκία, κάντε ό,τι χρειάζεται για να μείνει στο ΝΑΤΟ και μην τη διώξετε…” Μ' άλλα λόγια, ''η επιλογή της ως εταίρου στο ΝΑΤΟ'', όπως είχα γράψει και άλλοτε, ''δεν αλλάζει με τίποτα, γιατί είναι κομβική η συνεισφορά της σ' όλες τις αποστολές της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας''.

Με τα δεδομένα αυτά υπόψη του ''κάνει παιχνίδι'' ο Ερντογάν με στόχο την ''Γαλάζια Πατρίδα'', για το σκοπό της οποίας είναι αποφασισμένος να συνεχίζει να εκμεταλλεύεται το δράμα των μεταναστών και πρόθυμος να δοκιμάσει και άλλες ''Πηγές Ειρήνης'' κατά το δοκούν, με την... ευγενή χορηγία των τζιχαντιστών της Συρίας ή των άλλων που πέρασαν στην Ευρώπη και δε θα βρίσκονται για πολύ εν υπνώσει όσο έχουν απάγκιο την πατρίδα μας...

''Κρινιώ Καλογερίδου'' (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
AntiNews


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση