Ο Ερντογάν φοβάται πιο πολύ τον... εσωτερικό εχθρό

Του Γιώργου Παυλόπουλου

Μέχρι στιγμής, πότε με τσαμπουκά και πότε με διπλωματία, πότε με πονηριά και πότε με πολιτικές συμμαχίες, ο Ταγίπ Ερντογάν καταφέρνει να προσπερνά τους σκοπέλους που βρίσκει μπροστά του και απειλούν να τον «βυθίσουν». Παρά δε το γεγονός ότι η ρότα που ακολουθεί είναι παρακινδυνευμένη, για την ώρα την έχει βγάλει σχετικά καθαρή.

Το έχει πετύχει με τους κεμαλιστές τους οποίους, ειδικά μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016, κυνηγά απηνώς όπου τους βρει – έστω κι αν αυτό έχει οδηγήσει σε «γενοκτονία» στον δημόσιο τομέα, τις ένοπλες δυνάμεις, την αστυνομία, τις επιχειρήσεις και τα ΜΜΕ. Το ίδιο κάνει και με τους γκιουλενιστές, οι οποίοι από σύμμαχοί του στα πρώτα του βήματα έχουν μετατραπεί στους υπ' αριθμόν ένα εχθρούς του.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει με τους Κούρδους, τους οποίους ενώ στην αρχή καλόπιασε με υποσχέσεις για δικαιώματα και αυτονομία, τώρα έχει εξαπολύσει πογκρόμ εναντίον τους, τόσο εντός όσο και εκτός συνόρων, στο Ιράκ και τη Συρία. Όσο για τον διοικητή της κεντρικής τράπεζας, όταν του πήγε κόντρα πήρε χωρίς δεύτερη σκέψη την... άγουσα προς τα αποδυτήρια.

Την ίδια στιγμή, ο Ερντογάν απειλεί όλους τους γείτονές του, ενώ απέναντι στους ισχυρούς του κόσμου, παίζει με μαεστρία τα δυνατά χαρτιά της Τουρκίας – συχνά μην διστάζοντας να φτάσει ακόμη και στα όρια του εκβιασμού.


Αυτό κάνει με την ΕΕ εκμεταλλευόμενος το προσφυγικό, το ίδιο και με τις Ηνωμένες Πολιτείες ποντάροντας (ή μπλοφάροντας) με τη Ρωσία. Με το δε Ισραήλ, το έχει αναγορεύσει σε «μπαμπούλα» τόσο για να πείσει τους Αμερικανούς ότι αξίζει να πάρει τη θέση του ως στρατηγικός σύμμαχος στην περιοχή όσο και για να εκμαιεύει τη στήριξη των Αράβων.

Οδυνηρή η ήττα στην Κωνσταντινούπολη

O Ερντογάν όμως έχει μέχρι στιγμής υποστεί μία σημαντική ήττα που τον πόνεσε πολύ: Την απώλεια της Κωνσταντινούπολης από τον υποψήφιο της ενωμένης αντιπολίτευσης. Όχι μόνο ή κυρίως διότι έχασε τον πιο μεγάλο και σημαντικό δήμο της χώρας, αλλά επειδή έσπασε στην πράξη ο μύθος του αήττητου.

Αυτό ακριβώς θα επιχειρήσουν να εκμεταλλευτούν ορισμένοι πρώην στενοί εταίροι του Ερντογάν στο Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, οι οποίοι έπαιξαν ρόλο-κλειδί στην εδραίωσή του μέχρι την αποχώρησή τους. Πρώτος και καλύτερος δε ο Αχμέτ Νταβούτογλου ο οποίος, σύμφωνα με τις πληροφορίες, αναμένεται μέσα στις επόμενες εβδομάδες να ανακοινώσει και επισήμως το νέο κόμμα.

Φοβάται, άραγε, ο Ερντογάν τον πρώην πρόεδρο του ΑΚΡ, υπουργό Εξωτερικών και πρωθυπουργό – τον άνθρωπο, δηλαδή, που έχει περάσει από όλα τα κορυφαία πόστα κυβέρνηση και κόμματος και τα ξέρει σαν την παλάμη του; Η αλήθεια είναι ότι τον φοβάται και μάλιστα πολύ. Εάν ήταν διαφορετικά, άλλωστε, δεν θα γινόταν σε βάρος του το... σαμποτάζ που επιχειρήθηκε στα τέλη Οκτωβρίου – όταν οι αρχές ενός δημοτικού διαμερίσματος της Κωνσταντινούπολης που ελέγχεται από το κυβερνών κόμμα έβαλε λουκέτο στο κτίριο όπου επρόκειτο να στεγαστούν τα γραφεία του νέου κόμματος, με την αιτιολογία ότι είχαν γίνει παρανομίες κατά τις εργασίες ανακαίνισής του!

Ορισμένοι, βεβαίως, θα ισχυριστούν ότι το βασικό ακροατήριο του Νταβούτογλου – εμπνευστή της θεωρίας του «νεοοθωμανισμού», στην οποία βασίζεται ο επεκτατισμός της Τουρκίας – βρίσκεται εντός του ΑΚΡ, όπου ο Ερντογάν εξακολουθεί να απολαμβάνει ισχυρής στήριξης. Κατά συνέπεια, θα πουν οι ίδιοι, δεν έχει πολλές πιθανότητες να ανατρέψει τα δεδομένα.

Ξεχνούν, όμως, ότι ακόμη κι αυτό να συμβαίνει, υπάρχει και επόμενος ο οποίος έχει πάρει ήδη σειρά για να ανέβει στο πολιτικό παλκοσένικο: Ο πρώην υπουργός Οικονομικών, Αλί Μπαμπατσάν, ο οποίος είναι το αγαπημένο παιδί της διεθνούς κοινότητας, ενώ διατηρεί στενούς δεσμούς με ευρύ φάσμα του επιχειρηματικού κόσμου της Τουρκίας και τα μεσαία στρώματα.

Ο Γκιουλ και ο Ιμάμογλου

Αν και αυτός δεν πείθει, τότε καλά θα κάνουν ορισμένοι να στρέψουν τα βλέμματά τους στον άνθρωπο που συγκεντρώνει τα πλεονεκτήματα και των δύο προηγούμενων: Τον πρώην πρόεδρο της Δημοκρατίας, Αμπτουλάχ Γκιουλ, ο οποίος μπορεί να μην έχει ακόμη ανοίξει τα χαρτιά του, έχει όμως φροντίσει να διαμηνύσει προς πάσα κατεύθυνση ότι ο Ερντογάν δεν κρατάει σταθερά το τιμόνι και δεν οδηγεί το καράβι προς τη σωστή κατεύθυνση.

Τέλος, αλλά όχι τελευταίο σε σημασία, κανείς δεν μπορεί να ξεχνά τον φιλόδοξο Εκρέμ Ιμάμογλου, ο οποίος πιστώνεται όχι μόνο τη νίκη κατά του υποψηφίου του Ερντογάν, αλλά και το γεγονός ότι κατάφερε να ενώσει την αντιπολίτευση κάτω από μία σημαία.

Συμπέρασμα: Μπορεί εκτός συνόρων ο Ερντογάν να παραμένει όρθιος, όμως το πιθανότερο είναι το κακό να τον βρει στο εσωτερικό. Εκεί, άλλωστε, την πάτησαν και οι σουλτάνοι.

Liberal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση