Όταν η σιωπή δεν είναι χρυσός...

Όσο κι αν θέλω να στρέψω το βλέμμα μου μακριά από την επικαιρότητα, ο νους μου δεν μπορεί να μην λειτουργεί συνειρμικά φέρνοντας μπρος στα μάτια μου τις φορτισμένες συγκινησιακά εικόνες της 14ης Αυγούστου του 1996 στην Κύπρο, τρεις μέρες μετά τη δολοφονία του Τάσου Ισαάκ στο οδόφραγμα της Δερύνειας 'από Τούρκους και Τουρκοκύπριους εξτρεμιστές'.

Τότε ήταν ο Σολωμός Σολωμού που - φορτισμένος απ' την κηδεία του Ισαάκ - ξέφυγε απ' τον κλοιό των Ηνωμένων Εθνών κι αφού πέρασε την κατεχόμενη ζώνη, σκαρφάλωσε στον ιστό με το τσιγάρο στο στόμα, για να κατεβάσει τη σημαία του τουρκικού φυλακίου.
Τώρα είναι ο Βορειοηπειρώτης ομογενής μας Κωνσταντίνος Κατσίφας, που απάντησε με τη θυσία του στα μηνύματα εκφοβισμού των Αλβανών προς την ελληνική μειονότητα. Η αφορμή είναι και πάλι η ίδια: η ανύψωση του συμβόλου των αιμάτων του Έθνους μας, της ελληνικής σημαίας.

Ο 35χρονος νέος πυροβολήθηκε εσκεμμένα απ' τις ειδικές δυνάμεις της αλβανικής αστυνομίας προλαβαίνοντας να φωνάξει, λίγο πριν ξεψυχήσει - κατά τα αλβανικά ΜΜΕ - το 'Ζήτω η Ελλάδα', 'Ζήτω ο Ελληνισμός'.


Το έγκλημα ( η στημένη προβοκάτσια που έλαβε χώρα στους Βουλιαράτες ανήμερα της Εθνικής Επετείου μας ) μόνο τυχαίο δεν ήταν. Σχεδιάστηκε με κάθε λεπτομέρεια απ' τα ανώτατα στελέχη του αλβανικού κράτους, για να σβήσει κάθε ελπίδα του ονείρου των Βορειοηπειρωτών για Αυτοδιάθεση-Ένωση με την Ελλάδα.

Ελπίδα που εξέφραζε ποικιλοτρόπως ο Κωνσταντίνος Κατσίφας από χρόνια και γι' αυτό αποτέλεσε τον εύκολο στόχο των Αλβανών αστυνομικών τη συμβολική μέρα του 'ΟΧΙ', κατά την οποία συνήθιζε ο νεκρός ήρωας να σημαιοστολίζει το χωριό του, στην προσπάθειά του να διατηρήσει ζωντανή στην μνήμη των συμπατριωτών του την ανάμνηση του Αλβανικού Έπους τον Οκτώβριο του 1940.

Τα ερωτήματα που γεννώνται ασφαλώς για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έλαβε χώρα αυτή η αποτρόπαιη δολοφονία και για τον τρόπο αντίδρασης της ελληνικής κυβέρνησης είναι πολλά. Το κυρίαρχο όμως ερώτημα είναι πώς θα έπρεπε να απαντήσει σ' αυτήν την πρόκληση η πολιτική και πνευματική ηγεσία του τόπου, που οφείλουν - έτσι κι αλλιώς - εκ της θέσης τους, να είναι δέκτες των μηνυμάτων των καιρών τους.

Να καταγράψουν απλά τον εθνικό κραδασμό σε Ελλάδα και Βόρεια Ήπειρο και να στηλιτεύσουν, μέσω του διαβήματος στον Αλβανό πρέσβη, την διαφαινόμενη σκοπιμότητα, όπως έκαναν τώρα; Ή να ανασυνταχθούν, ως Πανέλληνες, για να ξυπνήσουν τις ναρκωμένες συνειδήσεις των συμπατριωτών τους;

Να μένουν σιωπηλοί ακολουθώντας τη ρήση του Ελβετού συγγραφέα Κέλλερ Γκόττφριντ, που είπε ότι 'το να μιλάς είναι ασήμι, αλλά η σιωπή είναι χρυσός', ή να καλέσουν σε γενικό συναγερμό με τη σάλπιγγα της αφύπνισης και να επιστρατεύσουν τις ηθικές δυνάμεις του τόπου μας, ώστε να είναι έτοιμες αυτές να αντιμετωπίσουν με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα και από θέση ισχύος παρόμοιες τραγικές καταστάσεις στο μέλλον;

Γιατί σε κάθε περίπτωση, όπως απέδειξε η σύγχρονη ιστορία μας, παρόμοιας φύσης περιστατικά στην ξεχασμένη ελληνική γωνιά της Αλβανίας, αντί να καθησυχάζουν τους εκεί συμπατριώτες μας, βυθίζουν ακόμη περισσότερο το Βορειοηπειρωτικό πρόβλημα κάτω απ' την χιονοστιβάδα της λήθης, της σιωπής και του εθνικού μαρασμού μας...

Κρινιώ Καλογερίδου
AntiNews


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση