Ο Δημήτρης Ιατρόπουλος για την Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης 2017
Που να καθρεφτίζει την περπατησιά του στο μεγάλο αγαπημένο δρόμο της ιστορίας του ανθρώπου, όπως η μητέρα των τεχνών η Ποίηση τον στρώνει, για τους επερχόμενους και τις επόμενες γενιές...
Το ξέρω ότι πρέπει να κρατήσουμε όρθιο το φρόνημά μας οι Ποιητές και να βοηθήσουμε την πατρίδα μας στους δύσκολους καιρούς που περνάει...
Κι ακόμη πως χρωστάμε στους συμπατριώτες μας, το λόγο τον καλό και τον ακέραιο που θα ξυπνήσει μέσα τους τη λαχτάρα για μια καινούργια ματιά, για μιαν αληθινή δρασκελιά προς την ελπίδα, για τα χρόνια που έρχονται...
Όμως εγώ, κουβεντιάζοντας με τα δικά μου, αόρατα αστέρια, βλέπω την εντολή τους να ξεδιπλώνεται μοιραία, σε μια δουλειά, που δεν βλέπω και πολλούς που ποιητεύουν να την καταφέρνουν, γιατί ανάμεσα στην Αποστολή και στην Δημιουργία, υπάρχει για μας τους Ποιητές, ένα μυστικό νήμα που ενώνει αυτές τις δυο θυγατέρες της Ποίησης...
Και που για να το τεντώσεις και να κλείσεις τους κύκλους που σου ζητάνε οι καιροί, πρέπει να νιώσεις μέσα σου βαθειά την οδύνη και την αγωνία, αφήνοντας τον Ιερό Άνεμο της Αρχαίας Ανάγκης να σε φυσήξει μέχρι τα μύχια της ψυχής σου..
*Συγχωρέστε με λοιπόν, αλλά εγώ σήμερα δεν συμμετέχω στη γιορτή σας την ώρα που η πατρίδα μου, Μητέρα των Μεγάλων Ποιητών ετούτης εδώ της Ανθρωπότητας, σέρνεται στη λάσπη της παρακμής...
Κι όσο κρατάνε οι φιέστες και τα ξελιγώματα, τα νάζια και τα σουσούμια των δήθεν «πνευματικών» ανθρώπων, κι όσο οι ξεδιάντροπες παρέες της πουτανεμένης ελίτ, κουμαντάρουνε το πρόσωπο της εποχής μου, δεν δικαιούμαι να συμπράξω στην Ύβρη.
Γιορτάστε λοιπόν, την Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησής σας, αλλά εμένα, ξεχάστε με...
Θα φροντίσω ν’ ανταμωθούμε όταν θα κλείνουν οι λογαριασμοί κι όταν η Ελλάδα μου, αναστημένη, όρθια ξανά και περήφανη, θ’ ανοίξει τα παραθύρια της να ξαναμπεί θριαμβευτής ο ήλιος της «άλλης» ελπίδας...
Θα με δείτε κάπου σε μιαν άκρη να χαμογελώ με μιαν αρμαθιά κλειδιά και μιαν αιματοβαμμένη πένα στα χέρια...
Μην τολμήσετε όμως τότε, να μου ζητήσετε να σας ανοίξω τις μυστικές πόρτες της καινούργιας μας ΄Ανοιξης...
Προς το παρόν λοιπόν, γιορτάστε..Με βιομηχανικές λιχουδιές, με πλαστικά λαμπιόνια, με ρουφιανεμένες λέξεις, με υποταγμένες αναπνοές...
Γιορτάστε και την εφετινή σας Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης...
Και ζήστε εν ειρήνη, κι εσείς και τα σπίτια σας.
Μα εμένα άστε με. Είμαι ένας άνεμος αλήτης.
Θα πάρω φόρα τα σοκάκια...
Κι αυτή είναι μια ζόρικη δουλειά, ένα ατσαλένιο νήμα ανάμεσα στην Αποστολή και στη Δημιουργία, που ξεσκίζει τους αμάθητους.
Μα, κιόλας, είπαμε πολλά. Τελεία.
Αναρτήσεις
Γράψτε τα δικά σας σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Θα σας παρακαλούσα να είστε κόσμιοι στους χαρακτηρισμούς σας, επειδή είναι δυνατόν επισκέπτες του ιστολογίου να είναι και ανήλικοι.
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Τα σχόλια θα εγκρίνονται μόνο όταν είναι σχετικά με το θέμα, δεν αναφέρουν προσωπικούς, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καθώς επίσης και τα σχόλια που δεν περιέχουν συνδέσμους.
Επίσης, όταν μας αποστέλλονται κείμενα (μέσω σχολίων ή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου), παρακαλείσθε να αναγράφετε τυχούσα πηγή τους σε περίπτωση που δεν είναι δικά σας. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας...