Συρία: Ο παγκόσμιος ολοκληρωτισμός απειλεί ξανά

Σε ερείπια μεταβάλλουν τη Μέση Ανατολή οι δυτικοί

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Οι κυβερνήσεις Αθηνών και Λευκωσίας προτίθενται να παραχωρήσουν τα στρατιωτικά αεροδρόμια Ελλάδας και Κύπρου για την προγραμματιζόμενη στρατιωτική επέμβαση κατά του φίλου λαού της Συρίας;

Την απάντηση τη γνωρίζετε. Η Αθήνα δεν είχε καν το θάρρος να διατηρήσει, όπως επέβαλλε η εθνική ανάγκη, εν λειτουργία την ελληνική πρεσβεία στη Δαμασκό και τη συριακή στην Αθήνα, παρά τις έντονες διαμαρτυρίες των Ελλήνων διπλωματών.

Στην πραγματικότητα όλος ο κόσμος γνωρίζει ότι δεν υπάρχουν σήμερα, σε Ελλάδα και Κύπρο, κυβερνήσεις που να μπορούν/θέλουν να ασκήσουν εθνική κρατική κυριαρχία εξυπηρετώντας ελληνικά συμφέροντα. Που να έχουν βρε αδερφέ, όχι τον βαθμό αυτονομίας ενός Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά τουλάχιστον ακόμα αυτόν που διέθετε και ένας … Γεώργιος Παπαδόπουλος! Που, αν και πιθανώς πράκτωρ της CIA ο ίδιος, δεν συμφώνησε στη χρήση του ελληνικού χώρου εναντίον των Αράβων. Σε αυτό το σημείο έχουμε φτάσει τώρα, ως λαός, κράτος, χώρα. O tempora, o mores!

Για την ιστορία, να σημειώσουμε ότι στα μέσα της δεκαετίας του 1990, ο τότε Υπουργός ‘Αμυνας Γεράσιμος Αρσένης είχε υπογράψει με τον πατέρα του σημερινού Σύρου Προέδρου συμφωνία μεταστάθμευσης ελληνικών μαχητικών στη Συρία.

Τέτοιου επιπέδου ήταν οι ελληνοαραβικές σχέσεις προτού η Ελλάδα μπει, μετά τα 1996 κυρίως, στη διαδικασία αυτοκαταστροφής του κράτους και της εξωτερικής της πολιτικής, που την οδήγησε στη σημερινή εθνική καταστροφή και, μη διακοπτόμενη, μπορεί να οδηγήσει στην αυριανή, πιθανώς πολύ μεγαλύτερη, εθνική τραγωδία.

Η «μικρή» Αθήνα ήταν σπουδαία δύναμη στη Μέση Ανατολή.

Τώρα, εκεί, όπως και παντού αλλού, είναι ο «καρπαζοεισπράκτωρ» της υφηλίου, παρά (ή εξαιτίας;) την προθυμία της να συμμετάσχει σε κάθε βρωμοδουλειά ζητάνε οι «πλούσιοι και ισχυροί», ακόμα και εις βάρος των πιο ζωτικών ελληνικών εθνικών συμφερόντων. Να σημειώσουμε ακόμα ότι το καθεστώς ‘Ασαντ είναι σήμερα το βασικό στήριγμα των Χριστιανών της Συρίας. Αρμένιοι, Κούρδοι, Ελληνορθόδοξοι τρέμουν το ενδεχόμενο της πτώσης του.

Με την ευκαιρία να υπογραμμίσουμε και κάτι ακόμα, εθνικά κρισιμότατο. Δεν είμαστε κατ’ αρχήν και εκ των προτέρων εναντίον κάθε συνεργασίας με το Ισραήλ. Αλλά ορισμένοι θερμοκέφαλοι, συχνά ανύπαρκτης εγκεφαλικής λειτουργίας «νεοεθνικόφρονες», Λευκωσίας και Αθήνας, καλό είναι να θυμούνται ότι η Μέση Ανατολή είναι το ηφαίστειο της υφηλίου και είναι σκόπιμο να κρατιόμαστε σε απόσταση ασφαλείας. Αν πας αύριο και δώσεις, π.χ., τα αεροδρόμιά σου για βάσεις διασποράς της ισραηλινής αεροπορίας σε σενάριο μείζονος περιφερειακού πολέμου που μπορεί να εξελιχθεί δυνητικά σε «άτυπη» παγκόσμια σύρραξη (ή αν τάχεις κιόλας δώσει), θα πρέπει να είσαι και έτοιμος να αντιμετωπίσεις τις συνέπειες των επιλογών σου, τις πιθανές επιθέσεις με πυραύλους, τρομοκρατία και δεν συμμαζεύεται, αλλά και την αποξένωση και εχθρότητα ενός τεράστιου ισλαμικού κόσμου. Ούτε η Ελλάδα, ούτε, πολύ περισσότερο η Κύπρος, μπορούν να επιβιώσουν ως κράτη μετατρεπόμενες σε βάσεις επίθεσης εναντίον του αραβομουσουλμανικού κόσμου. Αυτός θα ήταν ο συντομότερος τρόπος για την καταστροφή του έθνους μας.

Χημικές προβοκάτσιες και διαρκής πόλεμος

Απευθυνόμαστε σε νοήμονες αναγνώστες. Δεν πιστεύουμε ότι χρειάζεται να ανασκευάσουμε εδώ τις αστειότητες περί χημικών όπλων που δήθεν χρησιμοποίησε το καθεστώς ‘Ασαντ. Ο Σύριος Πρόεδρος και οι επικεφαλής του καθεστώτος του θα έπρεπε να τρελλαθούν για να θέλουν, τη στιγμή που κερδίζουν μάλιστα τον πόλεμο, να χρησιμοποιήσουν χημικά όπλα που, χωρίς να μπορούν να τους αποφέρουν αξιοσημείωτο στρατιωτικό κέρδος, θα έδιναν το ιδανικό πρόσχημα για μια εναντίον τους επέμβαση.

Το γεγονός ότι η διπλωματία των ΗΠΑ, της Βρετανίας και της Γαλλίας υποστηρίζει τέτοιες θέσεις, υπερασπίζεται τόσο χοντροκομμένες προβοκάτσιες, δείχνει τη δυσκολία που έχουν αυτά τα κράτη να υπερασπιστούν την πολιτική τους, αλλά και τη βαθειά κρίση τους.

Έχουν παραδοθεί στο «κόμμα του διαρκούς πολέμου», δηλαδή σε μια στρατηγική διακυβέρνησης της Μέσης Ανατολής αρχικά, και του πλανήτη ολάκερου προοπτικά, δια του χάους και της καταστροφής. Αυτή είναι η ουσία των πολέμων που άρχισαν στο Αφγανιστάν το 2001, συνέχισαν με την εισβολή και καταστροφή του Ιράκ το 2003 και τώρα με την καταστροφή της Αιγύπτου, της Λιβύης και της Συρίας.

Τα προσχήματα αλλάζουν κάθε φορά, από την καταδίωξη των τρομοκρατών στον πόλεμο για την «δημοκρατία» ή τη μη διασπορά όπλων μαζικής καταστροφής. Στην πραγματικότητα όμως τα επί μέρους ζητήματα, επιχειρήματα και συνθήματα αλλάζουν, η ουσία παραμένει η ίδια: πρόκειται για τη μεγαλύτερη ίσως αποικιακή επιχείρηση της Ιστορίας που δεν αποσκοπεί παρά στον πλήρη έλεγχο όλης της «ευρείας Μέσης Ανατολής», «από το Μαρακές στο Μπαγκλαντές». Και, δι’ αυτής, στον έλεγχο όλης της Γης.

Η Μέση Ανατολή είναι εδώ και αιώνες αντικείμενο αποικιακής πολιτικής από τη Δύση – και το Ισραήλ μετά το 1947. Το νέο στοιχείο είναι άλλο – είναι το χάος ως τρόπος διακυβέρνησης. Δυτικοί και Ισραηλινοί δεν επιδιώκουν τόσο την εγκαθίδρυση δικών τους καθεστώτων, όσο τη διάλυση οποιουδήποτε καθεστώτος και τη μακροχρόνια εξασθένιση όλων των κρατών – αυτό, παρεμπιπτόντως, που κάνει στην Ευρώπη, με άλλα μέσα, η «Διεθνής του Χρήματος».

Από μια καθαρά γεωπολιτική άποψη, τα όσα συμβαίνουν με τα μνημόνια σε Ελλάδα και Κύπρο μπορούν να ερμηνευθούν και ως προετοιμασία μεγάλων «αποικιακών» επιχειρήσεων εναντίον της Ανατολής – ισλαμικής και ρωσικής. Οι Σταυροφόροι, παληοί και νεώτεροι, πάντα επεδίωξαν τον έλεγχο του ελληνικού χώρου, στην παραμονή μεγάλων εκστρατειών προς ανατολάς. Ο Χίτλερ ξόδεψε πολύτιμο χρόνο και ενέργεια στα Βαλκάνια προτού κινηθεί κατά της Ρωσίας, ο Τσώρτσιλ φρόντισε να ελέγξει την Ελλάδα προτού ξεκινήσει ο Ψυχρός Πόλεμος, το 1967 και το 1974 δεν αποσκοπούσαν αλλού παρά στον έλεγχο του χώρου μας ως βάσης εξόρμησης προς τη Μέση Ανατολή.

Μπρεζίνσκι κατά Νετανιάχου

Εδώ και μία δεκαετία, οι πόλεμοι στη Μέση Ανατολή συνοδεύονται από έναν άλλο «πόλεμο», στην κορυφή της ίδιας της αυτοκρατορικής εξουσίας, ανάμεσα στους νεοσυντηρητικούς, τους οπαδούς του διαρκούς πολέμου και αυτούς που υποστηρίζουν μια πιο ισορροπημένη, συντηρητική διαχείριση των αυτοκρατορικών υποθέσεων. Μεταξύ των τελευταίων εξέχουσα θέση έχουν οι εκπρόσωποι των ενόπλων δυνάμεων και των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ, ενώ κύριος εκπρόσωπός τους είναι, στο επίπεδο του πολιτικού λόγου και της στρατηγικής σκέψης ο Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι, πρώην σύμβουλος εθνικής ασφαλείας του Προέδρου Κάρτερ. Το τελευταίο διάστημα, ο κ. Μπρζεζίνσκι επιτίθεται έντονα στον Πρόεδρο Ομπάμπα με σκληρότατους χαρακτηρισμούς, ενώ υπαινίσσεται, εμμέσως πλην σαφώς, ότι το Ισραήλ του Νετανιάχου είναι πίσω από τους «παραλογισμούς» της πολιτικής των ΗΠΑ απέναντι στη Συρία και το Ιράν.

Αυτή η «εσωτερική αντιπολίτευση» προς τα πλέον ρηξικέλευθα σχέδια των γερακιών ήταν που εμπόδισε μέχρι στιγμής την εξαπόλυση ενός μεγάλου πολέμου κατά του Ιράν, ενδεχομένως και με χρήση τακτικών ατομικών όπλων, μαζί με την αντίθεση της κοινής γνώμης. Που, όμως, βαίνει μειούμενη, λόγω των τεραστίων προόδων του ελέγχου των ευρωπαϊκών ΜΜΕ και όλης της ευρωπαϊκής πολιτικής τάξης από τον «κόσμο του Χρήματος». Επιπλέον, η αντιπολίτευση έχει το μειονέκτημα που έχει το «κέντρο», ο Νικίας έναντι της αποφασιστικότητας ενός Αλκιβιάδη.

Απομένει η Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν, κύρια δύναμη αντίστασης πλέον σε έναν πλανητικό ολοκληρωτισμό, που μπορεί να μην παίρνει τις φαινομενικά αποτρόπαιες μορφές του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού, αλλά μοιάζει πολύ πιο απειλητικός και επικίνδυνος από το Ράιχ του Αδόλφου Χίτλερ.

Χάρη στην αποφασιστικότητα του Κρεμλίνου, του Ιράν και της Χεζμπολά, ο Άσαντ παραμένει στη θέση του και οι Δυτικοί κινδυνεύουν μια σοβαρότατη ήττα.

Μέχρι που όμως ο Πρόεδρος Πούτιν είναι έτοιμος να οδηγήσει την αντίστασή του στον γεωπολιτικό αναθεωρητισμό και ολοκληρωτισμό;

Πηγή: «Επίκαιρα»

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση