Πώς δεν θα γίνει η Ελλάδα… πλατεία Ταξίμ

Ασφαλώς Ελλάδα και Τουρκία έχουν τρομερές διαφορές. Και σε επίπεδο κοινωνίας, αλλά και σε επίπεδο πολιτικής και διακυβέρνησης. Ακόμη κι αν οι γείτονές μας έχουν ανάπτυξη 8%, φτιάχνουν φαραωνικά έργα και εξοπλίζονται σαν αστακοί γιατί έχουν χρήμα, έχουν άλλα προβλήματα, κυρίως δημοκρατίας και ελευθερίας της έκφρασης. Μπορεί όλοι οι σκελετοί της Τουρκίας να κρύβονται μέσα στη βαθιά ντουλάπα της Ανατολίας, όμως, όλοι γνωρίζουν ότι το… σουλτανάτο του Ερντογάν έχει πολύ σαπίλα.

Ακόμη κι αν ο Ερντογάν πήρε 50% στις εκλογές ενώ η παρούσα ελληνική κυβέρνηση είναι τρικομματική, οι διαφορές είναι τεράστιες. Και μπορεί στην Ελλάδα να υπάρχει μια πρωτοφανής κρίση, ανεργία και πείνα ενώ στην Τουρκία να μιλάνε για… οικονομικό θαύμα, όμως, στην πραγματικότητα η κατάσταση είναι διαφορετική.

Υπάρχουν, πάντως, και ορισμένες σημαντικές ομοιότητες μεταξύ των λαών. Πέρα από ιδεολογικές ή θρησκευτικές διαφορές, Έλληνες και Τούρκοι δε διαφέρουν σε πολλά. Λαός κι εκείνος, λαός κι εμείς, με προβλήματα στην καθημερινή επιβίωση ή στον αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη, ελευθερία, δημοκρατία.

Βεβαίως δε μιλάμε για το «βαθύ κράτος» της Τουρκίας ούτε τους φανατικούς κρατικούς αξιωματούχους που δημιουργούν εχθρούς και βάζουν συνεχώς λάδι στη φωτιά του προαιώνιου μίσους μεταξύ των δύο χωρών.

Μιλάμε για αγρότες, εργάτες, υπαλλήλους, φοιτητές που βγαίνουν στους δρόμους για να διεκδικήσουν τα αυτονόητα και στις δύο χώρες. Στην Τουρκία ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού δε θέλει τη μετατροπή του κεμαλικού κράτους σε βαθιά συντηρητικό ισλαμικό κράτος, γι΄αυτό και ξεσηκώνεται ενάντια στον Ερντογάν.

Στην Ελλάδα, πέρα από τα –κατευθυνόμενα- επεισόδια του 2008, τα γνωστά και ως “Δεκεμβριανά”, και με μεμονωμένες εικόνες βίας στα πρώτα χρόνια του Μνημονίου (Μαρφίν, καταστροφές στον κέντρο κ.λπ.) δεν ζήσαμε εικόνες από το τουρκικό σήριαλ τρόμου των τελευταίων ημερών.

Ο ελληνικός λαός έχει επιδείξει μια πρωτοφανή ωριμότητα, γιατί δε θέλει να διαλυθεί η χώρα του. Και φυσικά ένα χρόνο τώρα γιατί πιστεύει ότι η παρούσα κυβέρνησης συνεργασίας μπορεί να οδηγήσει στην έξοδο από την κρίση. Το λένε οι δημοσκοπήσεις, δεν το λέμε εμείς.

Η τεράστια αυτή προσπάθεια αυτοσυγκράτησης της ελληνικής κοινωνίας εκλαμβάνεται από πολλούς ως απάθεια, δεν είναι ωστόσο έτσι. Είναι μια κίνηση ανοχής απέναντι στο πολιτικό σύστημα, μια τελική προθεσμία για την ανασυγκρότηση της πατρίδας και τη δημιουργία μιας καλύτερης κοινωνίας πάνω σε στέρεες βάσεις κι όχι σε «φούσκες».

Και είναι επίσης η αντίδραση απέναντι στους ακραίους ένθεν κι ένθεν του πολιτικού φάσματος. Στους φανατικούς Συριζαίους που τρέφονται από τη μπαχαλοποίηση της κοινωνίας στο όνομα μιας αδιόρατης επανάστασης. Και στους νεοναζιστές της Χρυσής Αυγής που θα ήθελαν να γκρεμιστούν οι δημοκρατικές δομές της χώρας που κατακτήθηκαν με αίμα, και γιατί όχι μια δικτατορία.

Ωστόσο, η πρωτοφανής ωριμότητα και η ανοχή που επιδεικνύει ο ελληνικός λαός δεν διαρκεί επ’ άπειρο. Έχει ημερομηνία λήξης, κι αυτό πρέπει να το καταλάβουν οι κρατούντες. Και πρέπει να αντιληφθούν πως αν δε δοθεί στους πολίτες ένα όραμα, μια ελπίδα, ένας στόχος που αξίζει να παλέψει κανείς γι’ αυτόν, τότε δεν είναι μακριά η μέρα που η πλατεία Συντάγματος θα γίνει πλατεία Ταξίμ.

Δεν είναι μακριά η στιγμή που οι Έλληνες θα γίνουν… Τούρκοι και θα διεκδικήσουν με δυναμικό τρόπο τα αυτονόητα. Δηλαδή δουλειά, ελπίδα για το μέλλον, στόχο για τις επόμενες γενιές, κοινωνική δικαιοσύνη.

Ας δώσει, λοιπόν, το υπάρχον πολιτικό σύστημα την ελπίδα στον ελληνικό λαό, το έχει τόσο μεγάλη ανάγκη όσο τίποτε άλλο. Είναι το σύγχρονο «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» ή το «114» ή ακόμη και τα βροντερά συνθήματα της Μεταπολίτευσης για Δημοκρατία.

Κι ας μην ξεχνά κανείς. Η Ελλάδα με την Τουρκία δεν απέχουν πολύ, μια σπίθα μπορεί να φέρει τη φωτιά που κανείς δε θέλει.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση