Όποιος γνωρίζει να χειρίζεται τον λόγο… ελέγχει συνειδήσεις

Γράφει ο Νικόλαος Παναγοδημητρόπουλος

Τα λόγια μένουν ίδια… Oι ηθοποιοί αλλάζουν. Αυτό που θα πρέπει να εντοπίσει ένας ερευνητής που “τριγυρνά” στο Παρασκήνιο δεν είναι το ΠΟΙΟΣ λέει κάτι… αλλά ΠΟΙΟΣ το γράφει. Ας κάνουμε μια βόλτα στην σύγχρονη μαγικοπολιτική, συγγνώμη, πολιτική σκηνή ήθελα να γράψω.

Γιώργος Παπανδρέου
04 Οκτωβρίου 2009 (πριν τις εκλογές): “Πάμε μαζί!” 27 Μαΐου 2011 (μετά τις εκλογές): “Προχωράω μόνος…”

Αντώνης Σαμαράς
02 Απριλίου 2012 (πριν τις εκλογές): “Όλοι μαζί! Δώστε μας τη δύναμη ενός Έθνους για να κερδίσουμε τη μάχη της πατρίδας!” 24 Οκτωβρίου 2012 (μετά τις εκλογές): “Προχωράω μόνος…”

Ας μην μείνουμε στην ΑΝΤΙΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΤΑΤΗ θεώρηση των πραγμάτων από τους “ανθρώπους” της “Εξουσίας” (αμφότερα σε εισαγωγικά). Άλλα λένε στον “αδελφό και συναγωνιστή” πριν, και για να, εκλεγούν και άλλα στο “πόπολο” αφού εκλεγούν.

Όπως είναι οφθαλμοφανέστατο, όπως άλλωστε γίνεται σε κάθε θεατρικό έργο, οι ηθοποιοί λένε τα λόγια που απαιτεί ο ρόλος τους. Στην προκειμένη περίπτωση δεν μας ενδιαφέρει το ΤΙ λέει ένας πολιτικός, ένας δημαγωγός ή ένα οποιοδήποτε δημόσιο πρόσωπο που παίζει έναν ρόλο. Μας ενδιαφέρει το ΠΟΙΟΣ γράφει τα λόγια που όταν θα αφήσουν το Ομηρικό “ἔρκος τῶν όδόντων” του εκφωνητή, θα μετασχηματιστούν σε Προπαγάνδα που θα περάσει σαν ήχος από τα αυτιά του ακροατή και θα αναλάβει το “πηδάλιο” της μέχρι τώρα, ελεύθερης βούλησής του.

Οι “θεωρίες συνωμοσίας” λένε ότι ΚΑΘΕ πολιτικός αποτελεί την αιχμή του δόρατος μιας ολόκληρης ομάδας ανθρώπων που τον ελέγχουν. Ποιος ξέρει… προσωπικά αποφεύγω να πιστεύω σε θεωρίες συνωμοσίας.
Εκτός αν υπάρχουν στοιχεία…

Αυτό άλλωστε δείχνει και η Ιστορία, με τους πάμπολλους “απαγχονισμούς” (κοινώς “κρεμάλα”), μια ιδιαίτερη τιμωρία για όσους μιλούν πολύ, ή προδίδουν μυστικά των αφεντικών τους.

Το σκοινί που τους κρεμάει είναι το ίδιο που αποτελούσε το “νήμα ελέγχου” τους …

Οι ηθοποιοί αλλάζουν… Tα λόγια ενός ρόλου μένουν τα ίδια. Οπότε αν θέλουμε να εντοπίσουμε το Παρασκήνιο, θα πρέπει να ανατρέξουμε όχι στους εκφωνητές των λόγων… αλλά στους συγγραφείς τους.

Όπως άλλωστε σε ένα “Θέατρο Σκιών” (ο γνωστός, και ταιριαστός “Καραγκιόζης”), μας ενδιαφέρει το πόσο καλός είναι ο “Καραγκιοζοπαίκτης”, ο χειριστής των μαριονέτων, και όχι οι άβουλες μαριονέτες που κινούνται κατά το δοκούν του χειριστή τους.

Γιατί οι μαριονέτες, όπως άλλωστε γνωρίζουν πολύ καλά και οι ίδιες, για αυτό και βγάζουν όλα τα complex τους στον “λαουτζίκο” όπως τον αποκαλούν …

…είναι στο Παιχνίδι τελείως ασήμαντες.

Πηγή: Ο Πόλεμος του Νικόλα

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση