Γερμανικές Αποζημιώσεις: Μια Κηλίδα στο Διεθνές Σύστημα Δικαιοσύνης

Γράφει ο Ηλίας Σουρδής
 
Το άρθρο που ακολουθεί είναι η ελάχιστη υποστήριξη που θα μπορούσα να προσφέρω στην πρωτοβουλία των συμπατριωτών μας που ζητούν την υπογραφή μας στο αίτημα για την πληρωμή των Γερμανικών αποζημιώσεων και του κατοχικού δανείου σαν ελάχιστη απόδοση δικαιοσύνης για την καταστροφή της πατρίδας μας από τους Γερμανούς και τα μαζικά τους εγκλήματα κατά του Ελληνικού λαού.

Αυτές τις μέρες γιορτάζουμε την 69η επέτειο της τραγικής σφαγής του Δίστομου και όλοι ι μας έχουμε ιερή υποχρέωση να δείξουμε με την υπογραφή μας την απαίτηση του Ελληνικού λαού για δικαιοσύνη. Ας διώξουμε λοιπόν την ηττοπάθεια που μας επιβάλουν ότι δήθεν δεν πρόκειται να πάρουμε μια, πέρασε ο καιρός και διαγράφτηκαν τα δικαιώματά μας κλπ. Τα εγκλήματα και οι ζημιές δεν σβήνουν ποτέ και κανένα δικαστικό σύστημα δεν θα τολμήσει να αγνοήσει το αίτημα δικαιοσύνης όταν αυτό είναι υπογεγραμμένο από εκατομμύρια Έλληνες και ξένους φίλους.
Αυτό το άρθρο είναι μετάφραση του αρχικού πού φιλοξένησε η παγκόσμιας κυκλοφορίας εφημερίδα Huffington Post. Μπορείτε να διαβάσετε το αρχικό πατώντας εδώ

Απογοητευμένοι με την επί δεκαετίες επίμονη άρνηση της Γερμανίας να πληρώσει στην Ελλάδα τις από τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο αποζημιώσεις, απλοί Έλληνες πολίτες έχουν οργανώσει μια προσπάθεια συγκέντρωσης υπογραφών για την διεκδίκηση των Γερμανικών οφειλών.

Το αίτημα που είναι αναρτημένο στην ιστοσελίδα www.greece.org/blogs/wwii/, έχει ήδη συγκεντρώσει πάνω από 195 000 υπογραφές από όλο τον κόσμο, έμπρακτη απόδειξη της παγκόσμιας κραυγής για απόδοση δικαιοσύνης.
Για να προλάβουμε τους σκεπτικιστές και τους επικριτές, αν και η Ελλάδα σήμερα υποφέρει από μια προσωρινή οικονομική κρίση, δεν πρέπει να παραιτηθεί από το δικαίωμά της να απαιτήσει την πληρωμή των αποζημιώσεων, και δεν μπορεί κανένας να απαιτήσει την παραίτηση της από την υποχρέωση της να διεκδικεί δικαιοσύνη για τον λαό της.

Τον Οκτώβριο του 1940, η Βορειοδυτική Ελλάδα δέχτηκε την απρόκλητη επίθεση της Ιταλίας, που αποκρούστηκε νικηφόρα από τον Ελληνικό στρατό. Τον Απρίλιο του 1941, για να προλάβει μια τελική ήττα της Ιταλίας, η Γερμανία εισέβαλε και κατέλαβε την Ελλάδα για τέσσερα χρόνια διαπράττοντας μαζικά εγκλήματα εναντίον του Ελληνικού λαού και καταστρέφοντας ολοσχερώς τις υλικοτεχνικές υποδομές της χώρας.

Στο τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου η Ελλάδα είχε χάσει το 13 % του πληθυσμού της. Οι Γερμανοί έκαψαν περισσότερα από 1700 χωριά και πόλεις, εκτέλεσαν τους περισσότερους από τους κατοίκους τους, και άφησαν την χώρα ένα σωρό από ερείπια (Δοξιάδης σελ. 38, Ηλιαδάκης σελ. 137).

Και ενώ οι κατεχόμενοι Έλληνες πέθαιναν κατά χιλιάδες από την πείνα, η Γερμανία ανάγκασε την Ελλάδα να της παράσχει ένα επαχθές δάνειο ύψους 3,5 δισεκατομμυρίων Αμερικανικών δολαρίων το οποίο εξακολουθεί να παραμένει απλήρωτο. Επί πλέον, στη διάσκεψη των Παρισίων το 1946, από την καλά τεκμηριωμένη Ελληνική απαίτηση 14 δισεκατομμυρίων δολαρίων για πολεμικές αποζημιώσεις μόνο 7,1 δισεκατομμύρια δολάρια έγιναν επίσημα αποδεκτά, τα οποία επίσης παραμένουν μέχρι σήμερα απλήρωτα. (Blytas σελ, 344, Δοξιάδης σελ. 37, Mazower σελ. 23).

Ο Μουσολίνι της Ιταλίας παραπονέθηκε στον τότε υπουργό του των Εξωτερικών Κόμη Τσιάνο ότι "Οι Γερμανοί έχουν πάρει από τους Έλληνες ακόμη και τα κορδόνια των παπουτσιών τους." (Τσιάνο σελ. 387)

Παρά τις ασταμάτητες Ελληνικές προσπάθειες για τη διευθέτηση των αποζημιώσεων το 1945-47, 1964-66, 1974, 1987 και 1995, η Γερμανία αποφεύγει συστηματικά την ευθύνη της και καθυστέρει την εξόφληση των οφειλών της. Το 1964, ο Γερμανός Καγκελάριος Erhard υποσχέθηκε την πληρωμή των αποζημιώσεων μετά την ενοποίηση της Γερμανίας, η οποία πραγματοποιήθηκε το 1990, αλλά η εξόφληση ακόμη εκκρεμεί. Αντιμέτωπη με αναμφισβήτητες αποδείξεις, η Γερμανία ουδέποτε αρνήθηκε τις ζημιές και τα εγκλήματα κατά του Ελληνικού λαού, αλλά συστηματικά χρησιμοποιεί νομικές μηχανορραφίες για την καθυστέρηση της εξόφλησης. Από την άλλη πλευρά, μέχρι σήμερα το διεθνές νομικό σύστημα έχει αποτύχει να κλείσει τα νομικά «παραθυράκια» που επιτρέπουν την διαιώνιση της αδικίας.

Ένα καθαρό παράδειγμα είναι η περίπτωση του Διστόμου (μια κωμόπολη στην κεντρική Ελλάδα). Στις 10 Ιουνίου του 1944 οι Γερμανοί κατακτητές, εφαρμόζοντας την βάναυση πολιτική της συλλογικής τιμωρίας, εκτέλεσαν 218 πολίτες (άνδρες, γυναίκες και παιδιά) σε αντίποινα για το σκοτωμό τριών Γερμανών από τοπικούς αντάρτες, αν και οι χωριανοί δεν είχαν καμία σχέση με το συμβάν. Δεκαετίες αργότερα, ένα Ελληνικό δικαστήριο διέταξε την αποζημίωση των θυμάτων, αλλά η Γερμανική κυβέρνηση πίεσε πολιτικά την Ελλάδα να ακυρώσει την δικαστική απόφαση.

Για να εκτελεστεί η απόφαση του Ελληνικού δικαστηρίου, η υπόθεση αυτή παρουσιάστηκε ενώπιον ενός Ιταλικού δικαστηρίου, όπου οι δικαστές επιδίκασαν στις οικογένειες των θυμάτων τη βίλλα Vigoni στο Μπελάτζιο Ιταλίας, ιδιοκτησία ενός Γερμανικού μη κερδοσκοπικού ιδρύματος υπό την αιγίδα της Γερμανικής κυβέρνησης. Η Γερμανική κυβέρνηση άσκησε έφεση στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης εναντίον της απόφασης του Ιταλικού δικαστηρίου ισχυριζόμενη κρατική ασυλία.

Μετά από 15 χρόνια αγώνα για δικαιοσύνη, το διεθνές δικαστήριο της Χάγης κατακεραύνωσε τους 232 συγγενείς των θυμάτων του Δίστομου με την ετυμηγορία: "Τα θύματα του Διστόμου δεν μπορούν να κατασχέσουν Γερμανικά ακίνητα στην Ιταλία." Δυστυχώς, η περίπτωση του Διστόμου ξεσκέπασε τις πολύ σοβαρές ελλείψεις στην απονομή δικαιοσύνης από το διεθνές νομικό σύστημα. Με την απόφαση αυτή, το διεθνές δικαστήριο της Χάγης δημιούργησε ένα σκανδαλώδες προηγούμενο μεροληψίας σε αντίφαση με προηγούμενες αποφάσεις του. Η χορήγηση κρατικής ασυλίας στην Γερμανία θέτει σε αμφισβήτηση το ηθικό κύρος του δικαστηρίου όταν επιδιώκει την δίωξη ατόμων για εγκλήματα που έχουν διαπράξει σε άλλες χώρες.

Είναι σαφές ότι στην περίπτωση της Γερμανίας το διεθνές δικαστήριο χρησιμοποίησε διπλά μέτρα και σταθμά. Ο εύλογος ζήλος του δικαστηρίου να τιμωρήσει εγκληματίες σαν τους Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, Ράντοβαν Κάρατζιτς, Ράτκο Μλάντιτς, Omar al-Bashir, Charles Taylor, Uhuru Kenyatta και άλλους, είναι μια πρόσθετη απόδειξη του πόσο άδικα το δικαστήριο χειρίστηκε την υπόθεση του Διστόμου.

Η χαλάρωση της ακαμψίας του νόμου για να διευκολυνθούν τα αβάσιμα επιχειρήματα της Γερμανίας, ισοδυναμεί με την παραχώρηση άδειας σε ένα ισχυρό κράτος να αντικαταστήσει την σταθμισμένη ζυγαριά της αρχαίας θεάς της δικαιοσύνης Θέμιδας με μία κάλπικη που γέρνει μονόπλευρα. Με αυτή την πράξη του το διεθνές δικαστήριο μετετράπει σε ασφαλή λιμένα για την προστασία μιας ισχυρής χώρας.

Η Γερμανία, που ισχυρίζεται ότι είναι ένθερμος υποστηρικτής του κανόνα της δικαιοσύνης, πρέπει να αποδεχθεί την ευθύνη της, να εξοφλήσει τις υποχρεώσεις της προς την Ελλάδα και να κλείσει αυτό το σκοτεινό κεφάλαιο της ιστορίας της. Η άρνηση της να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της αφήνει αθεράπευτες τις αιμορραγούσες πληγές που προκάλεσε στην Ελλάδα και κηλιδώνει για πάντα την ιστορία της παγκόσμιας δικαιοσύνης.

Η υπόθεση του Διστόμου έδωσε στο διεθνές νομικό σύστημα μια ευκαιρία να εδραιώσει ένα νομικό προηγούμενο: προσφυγές αποφασίζονται με βάση την ουσία των δεδομένων παρακάμπτοντας τεχνάσματα σαν αυτά που χρησιμοποίησε η Γερμανία για να αποφύγει την ευθύνη της για τα εγκλήματα πολέμου που διέπραξε εναντίον του Ελληνικού λαού.

Μόλις πριν από μερικούς μήνες, τρία θύματα της φυλής Mau-Mau της Κένυας, πού βασανίστηκαν από τους Βρετανούς αποικιοκράτες στις αρχές της δεκαετίας του 1950, κέρδισαν μια δίκη ορόσημο για αποζημιώσεις στα Αγγλικά δικαστήρια. Ενώ Έλληνες, θύματα της Γερμανίας, παρά τις αναμφισβήτητες αποδείξεις των ζημιών, για περισσότερα από εξήντα χρόνια δεν έχουν δικαιωθεί όχι μόνο από τα Γερμανικά δικαστήρια, αλλά και από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.

Βασικό ερώτημα: Θα επιτρέψουμε στη Γερμανία να επικαλεστεί ασυλία για φρικτά μαζικά εγκλήματα και να κλαδώνει τα βιβλία της ιστορίας του διεθνούς νομικού συστήματος, ή θα ενωθούμε στον αγώνα για την απαίτηση αμεροληψίας και δικαιοσύνης;

Για περισσότερες πληροφορίες πατήστε εδώ: www.greece.org/blogs/wwii/

Βιβλιογραφία:
1. Blytas, George C., Η πρώτη νίκη, Η Ελλάδα στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αθήνα: Εκδόσεις Cosmos, 2009.
2. Τσιάνο, Galeazzo, Ημερολόγια του Τσιάνο, 1939-1943, Hugh Gibson Editor. Νέα Υόρκη: Doubleday & Co, 1946.
3. Δοξιάδης, Κωνσταντίνος, οι Θυσίες της Ελλάδος στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αθήνα: Υπουργείο Ανοικοδόμησης, 1946.
4. Ηλιαδάκης, Τάσος, Μ., Οι Επανορθώσεις, και το Γερμανικό κατοχικό δάνειο. Αθήνα: Εκδόσεις Δετοράκη 1997.
5. Mazower, Marc. Μέσα στην Ελλάδα του Χίτλερ, Η Εμπειρία της Κατοχής 1941-1944. New Haven και Λονδίνο: Yale University Press, 1993.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση