Όλα ή τίποτα, απέναντι στην τρόικα και την Siemens

Γράφει ο Μενέλαος Τασιόπουλος

Η Ελλάδα δείχνει αποφασισμένη να παίξει ένα πολύ σκληρό παιχνίδι, μια παρτίδα πόκερ για μεγάλους παίκτες αν λάβουμε υπόψη μας την ψήφο της προηγούμενης Κυριακής, αλλά και τις πρώτες δημοσκοπήσεις, όση αξιοπιστία έχουν, για το ενδεχόμενο νέων εκλογών. Οι Έλληνες σε μεγάλη πλειοψηφία δείχνουν ότι αποφάσισαν σε πολύ σταθερή και σχεδόν μόνιμη βάση για τα Μνημόνια. Μέχρι εδώ, δεν πάει παραπέρα.

Φυσικά έχουν δίκιο. Τα Μνημόνια δεν είναι μόνον μια καταστροφική συνταγή για την προοπτική εξόδου της Ελλάδας από την ύφεση και τα δημοσιονομικά ελλείμματα, είναι και μια αστεία συνταγή. Στην ουσία Κομισιόν, ΕΚΤ και ΔΝΤ, συμφώνησαν και παρουσιάζουν ένα μοντέλο, όπου μία χώρα της Ευρώπης και του ευρώ, αφού χάνει την εθνική της κυριαρχία και την οικονομική της ισορροπία, με τους πολίτες της να εξαθλιώνονται να χάνουν εισοδήματα, δικαιώματα και περιουσίες, οδηγεί τις εξελίξει στην απόλυτη απαξίωση. Η Ελλάδα μπορεί να γίνει Βουλγαρία ή και Ταϊλάνδη και Μπαγκλαντές. Και όλα αυτά όχι για να οδηγηθεί στην ανάκαμψη, ως Έθνος ή ως Λαός, αλλά για να βρει την θέση της ως γερμανική αποικία του Νότου, σύμφωνα με τον κεντρικό σχεδιασμό του Βερολίνου.

Τα Μνημόνια είναι στη βάση τους δανειακή σύμβαση. Χτίζουν μια ολοκληρωτική, αντιδημοκρατική, μη ρεαλιστική και αδιέξοδη σχέση μεταξύ πιστωτών και υπόλογου λαού στα χρέη. Δεν οργανώνουν τη χώρα στη λογική της εξυγίανσης, των σοβαρών και συγκροτημένων στόχων, στη δημιουργία δεδομένων ευημερίας και επάρκειας. Κάνουν το εντελώς αντίθετο. Την καταστρέφουν ολοσχερώς. Ως εθνική αυτοδιοικούμενη οντότητα, αλλά και ως κρατική δομή. Την γκρεμίζουν σε ερείπια, διαρρηγνύοντας η τουλάχιστον προσπαθούν να διαρρήξουν πλήρως την κοινωνική της συνοχή, ούτως ώστε να την θέσουν σε μόνιμη ομηρία και ενσωμάτωση, με όρους κατάκτησης στην κεντρική υπερδομή, που τη λένε Νέα Ευρώπη, που διοικούν αυτοί για το δικό τους συμφέρον η το συμφέρον ομάδας τραπεζών και εταιρειών, με έδρα ή πρόσβαση το Βερολίνο.

Οι Έλληνες από τους πιο απρόβλεπτους και επαναστατικούς υπό προϋποθέσεις λαούς γίνονται το πείραμα των ανιστόρητων νέο –ναζιστών του ευρωπαϊκού φεντεραλισμού και της παγκόσμιας νέας τάξης, που θέλει να καταργήσει τα έθνη, τις συγκροτημένες κοινωνίες των ελευθέρων ανθρώπων και την ίδια την έννοια της αγοράς, όπως λειτουργεί αυτή στη βάση της κατανάλωσης, άρα της ευημερίας και του φιλελευθερισμού ή του δημιουργικού κρατισμού σε συνθήκες Δημοκρατίας.

Στους Έλληνες εφαρμόσθηκαν όλα τα μοντέλα σύγχρονης προπαγάνδας, χειραγώγησης, μαζικής τρομοκρατίας μέσω εκβιαστικών διλημμάτων. Μέχρι στιγμής δεν γνωρίζουμε πόσο κόστισε το συγκεκριμένο πρότζεκτ, αλλά γνωρίζουμε ποιοι το χρηματοδοτούν . Η τρόικα και η Siemens.

Οι Έλληνες ύστερα από 2,5 χρόνια αποφάσισαν με την πρώτη θεσμική και επίσημη ευκαιρία που τους δόθηκε, να κλείσουν το δρόμο στα Μνημόνια. Το Βερολίνο και η ευρωπαϊκή υπερδομή της αντεθνικής γραφειοκρατίας των Βρυξελλών, αντιδρά με πολύ σκληρό τρόπο σε επίπεδο δηλώσεων περισσότερων, παρά χειρισμών. Ουσιαστικά το τέλος των Μνημονίων δεν θα τον επιβάλει ή θα τον διαπραγματευθεί κανένας Τσίπρας, ΣΥΡΙΖΑ ή άλλοι αντιμνημονιακοί, για τον απλούστατο λόγο ότι την απόφαση την έλαβαν με απευθείας διαδικασία οι Έλληνες και όχι οι εκπρόσωποι τους . Γκρέμισαν μάλιστα και το κομματικό σύστημα εξουσίας και διαχείρισης, που είχε χειριστεί τα Μνημόνια και την προδοσία του Έθνους και του Λαού, προκειμένου να κοπούν οι γέφυρες, που θα κρατούσαν τη συνέχεια των Μνημονίων ζωντανή.

Από εδώ και πέρα κανένας Έλληνας πολιτικός, κόμμα ή συγκυβέρνηση κομμάτων, όσο υπέρ των Μνημονίων και αν είναι δεν μπορεί να συνεχίσει να ακολουθεί τον συγκεκριμένο «οδικό χάρτη». Τουλάχιστον εκ μέρους των Ελλήνων, γιατί υπάρχει και η περίπτωση του δοσιλογικού καθεστώτος κατοχής, από την πλευρά των δανειστών και ειδικά της υπερδομής του Βερολίνου.

Θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας σοβαρά τα όσα λέει ο Σόιμπλε, ο Βαυαρός υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας. Όταν δίνεις μια τόσο μεγάλη μάχη επιβίωσης όπως αυτή που θα εξελιχθεί, πρέπει να εντοπίζεις νωρίς τον στρατηγό των αντιπάλων σου, να τον γνωρίζεις, να τον υπολήπτεσαι και να προσπαθήσεις να διαφύγεις από το πλεονεκτικό γήπεδο γι’ αυτόν. Ο Γολιάθ είναι αυτός, ο Δαβίδ είσαι εσύ. Oι πιθανότητες είναι απολύτως εναντίον σου.

Ο Σόιμπλε είναι ένας καλός πατριώτης Γερμανός. Γνωρίζει το αντικείμενο του, έχει πολύ καλές ομάδες τεχνοκρατών και τραπεζιτών κοντά του και τα τελευταία χρόνια, από το 2009, όταν οι δικοί μας πολιτικοί έμπλεοι τρόμου, αδαής περί του πως θα βγάλουν την Ελλάδα από την παγίδα που την έβαλαν με την ευρωζώνη, ικέτες στα πόδια των Γερμανών και των Γάλλων, χωρίς εθνικό κριτήριο και κατά βάση φραγκολεβαντίνοι λακέδες, μελετούσε, άπειρες ώρες, πως θα περιορίσει τις ζημιές για την Γερμανική Ευρώπη και ειδικά το κέντρο της το Βερολίνο, από την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ.

Κέρδιζε χρόνο με τα Μνημόνια και το δανεισμό προς την Ελλάδα για να υπάρξει κάλυψη, έναντι του ελληνικού ρίσκου. Σήμερα πλέον δηλώνει ότι ενδεχομένως το κόστος για την ευρωζώνη, από την αποχώρηση της Ελλάδας, δεν θα είναι καταστροφικό. Τουλάχιστον δεν θα δημιουργήσει συνθήκες ντόμινο. Στον Σόιμπλε είναι γνωστό ότι του αρέσει, να κάνει κινήσεις και στρατηγική στη βάση απεριόριστων σεναρίων . Άρα έχει οργανώσει τα αντίμετρα απέναντι στην εξέλιξη αυτή, που θα δημιουργήσουμε εμείς.

Στον αντίποδα στην Ελλάδα είμαστε ανοργάνωτοι. Αυτό από μόνο του δεν αποτελεί έκπληξη, έτσι είμαστε πάντα. Έχουμε όμως ζήτημα ότι για να παίξουμε ένα τέτοιο έργο και να περιορίσουμε την εξαθλίωση για την Ελλάδα, θα πρέπει να οργανωθεί, μια πολύ καλή ομάδα, ασχέτως κομμάτων και συμπληρωματικών επαγγελματικών – τεχνοκρατικών ειδικοτήτων, που να μπορέσει να χειρισθεί το κραχ. Αν λειτουργήσουμε στη βάση της τεχνοκρατίας η Γερμανία θα μας αφανίσει, για να δείξει στους άλλους Λαούς σε ομηρία από τον επαίσχυντο νέο-ναζισμό του γερμανικού φεντεραλισμού, μην τολμήσετε να κάνετε τα ίδια. Χρειαζόμαστε μια ομάδα τεχνοκρατών αλλά θέλουμε στο επίπεδο των επιλογών και αποφάσεων, πρόσωπα που οι επιλογές και οι αποφάσεις τους θα δημιουργούν θετικά σοκ, μέσα στο χάος του πρώτου καιρού, της προσαρμογής από το ευρώ στη ζώνη δολαρίου, ενδεχομένως με εθνικό νόμισμα.

Πολιτικούς ή πρόσωπα οργανωμένα σε ομάδα, κόμμα, λέσχη ή κλαμπ τέτοια δεν έχουμε. Η ψήφος των Ελλήνων είναι τόσο επιθετική που δεν επιτρέπει σε κανένα σύστημα στη χώρα μας, να οργανωθεί και να οργανώσει την έξοδο από το ευρώ.Αυτή αν γίνουν και πάλι εκλογές, με το εξόχως πιθανό, οι Έλληνες να υπερασπιστούν την ψήφο τους στις πρώτες εκλογές και την απόφαση τους να μην επιτρέψουν άλλα Μνημόνια και μέτρα διατεταγμένης εξαθλίωσης, θα προκύψει με σχεδόν κινηματικούς όρους. Ισχυρό το ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας και η Αριστερά, στο καναβάτσο και πάλι ο κατεστημένος για 35 χρόνια δικομματισμός, με τη Ν.Δ να διατηρεί κάποιες δυνάμεις, αλλά να μην μπορεί να παίξει κυρίαρχο ρόλο, πολλά νέα ή μικρότερα κόμματα να μπαίνουν στην κεντρική σκηνή, αλλά να παρακολουθούν κατά βάση τις εξελίξεις.

Η διάχυτη αντίληψη που κυριαρχεί στην Ελλάδα, είναι ότι η Ευρώπη θα αλλάξει, εξαιτίας του Ολάντ στη Γαλλία, αλλά και της εξέγερσης των Λαών, που με θεσμικό τρόπο, μέσα από κάλπες στην Ιταλία ή τις πλατείες με τους αγανακτισμένους στην Ισπανία ή ενδεχομένως με το δημοψήφισμα για τη νέα Συνθήκη του ευρώ στην Ιρλανδία, δεν θα επιτρέψουν τη συνέχεια της δημοσιονομικής πειθαρχίας, όπως ορίζεται με επικοινωνιακό τρόπο η εξαθλίωση των περισσότερων κοινωνιών στην Ευρώπη.

Αυτό που διαφεύγει είναι η προσοχή σε αυτά που λέει δημόσια και επίσημα ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Σόιμπλε. Το απλό ότι οι κλειστές συμφωνίες, όπως και αυτή των Μνημονίων της Ελλάδας με την Ένωση, δεν συζητούνται και πάλι, ανάλογα με τις πολιτικές εξελίξεις και τις εκλογές στην κάθε χώρα. Για τη Γερμανία η βούληση των πολιτών και η Δημοκρατία είναι σε δεύτερο πλάνο. Έτσι καταρχήν στην Ελλάδα οι Έλληνες είτε θα συνεχίσουν να δέχονται το πλιάτσικο και την καταστροφή των Μνημονίων σε βάρος τους, υπό τις εντολές της Τρόικα ς, είτε θα αποφασίσουν να φύγουν από το ευρώ. Κάτι πιο λογικό, κάπου στη μέση, όπως η επαναδιαπραγμάτευση και η προσαρμογή των Μνημονίων στην πραγματικότητα, δεν υφίσταται, στους κανόνες του ευρωπαϊκού παιχνιδιού.

Η Ελλάδα επιστρέφει στο πρώτο πλάνο, όχι πλέον με τη βούληση του Παπανδρέου και της θλιβερής, επαίσχυντης παρέας του, αλλά μέσα από το συλλογικό συνειδητό, για να επηρεάσει τις εξελίξεις και να δώσει μια μάχη επιβίωσης και σύγκρουσης στο εσωτερικό της Ευρώπης των τραπεζών, των εταιρειών και της γερμανικής μονοκρατορίας. Ένας πόλεμο για όλα ή τίποτα, που το πιθανότερο δεν θα αφήσει τίποτα ίδιο όπως και σήμερα, πίσω του.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση