Ο χρόνος μετράει ήδη σε βάρος του Βενιζέλου

• Του Κώστα Ροδινού

Είναι κοινό μυστικό, ότι ο κ. Βενιζέλος δεν ήταν στις πρώτες προτεραιότητες του Πρωθυπουργού. Όμως, ο εκλεκτός, δηλαδή ο κ. Παπαδήμος, είτε συναισθανόμενος το βάρος των ευθυνών, είτε γνωρίζοντας τις δυσκολίες συνεννόησης με τους κομματικούς, είτε τέλος επειδή είναι πεπεισμένος για το μάταιο του εγχειρήματος, δεν ενέδωσε στην πολιορκία.

Η επιλογή του κ. Βενιζέλου ήταν μια λύση ανάγκης, ειδικά μετά την… παραίτηση του πρωθυπουργού στον Πρόεδρο της Ν.Δ. Ο κ. Παπανδρέου δεν είχε την πολυτέλεια να αφήσει χώρο στον βασικό του δελφίνο να προετοιμάζει τη διαδοχή του. Τον… έβγαλε στη σέντρα, του παρέδωσε και τη μπάλα!

Ο κ. Βενιζέλος, είτε από υπερβολική αυτοπεποίθηση, είτε από αλαζονεία, είτε από άγνοια (ή έναν συνδυασμό όλων αυτών) ανέλαβε το ρίσκο να διαχειριστεί μια κατάσταση η οποία τον υπερβαίνει κατά πολύ. Ο κ. Παπανδρέου του έδωσε μια χειροβομβίδα, του πήρε και την …περόνη!

Γνωρίζοντας ελάχιστα με το αντικείμενο και την πολυπλοκότητα των διαπραγματεύσεων για πολύ εξειδικευμένα θέματα, επέλεξε να καλύψει αυτή την ανεπάρκειά του με βερμπαλισμούς. Άφησε τους αριθμούς στην άκρη και επιχείρησε μια εκστρατείας γοητείας και συμπάθειας για να πιάσει και τους βουλευτές και την κοινωνία με το φιλότιμο! Μέχρι και στην Πλατεία …έκανε άνοιγμα!

Κάτι παρόμοιο επιχείρησε και στο πρώτο Eurogroup παρουσιάζοντας τον εαυτό του «ως το επόμενο θύμα», αλλά γρήγορα δέχθηκε την κρυάδα και συνειδητοποίησε τη σκληρότητα της γλώσσας των αριθμών. «When money is on the table, we don’t bullshit around», μου είπε έμπειρος παρατηρητής όταν τον ρώτησα γιατί αντιμετώπισαν με τόση αυστηρότητα τον Υπουργό μας.

Αναμφίβολα, πιστώνεται την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου και του Εφαρμοστικού Νόμου. Όμως, οι αδυναμίες του είναι ακόμα περισσότερες από τις αρετές του, τουλάχιστον με τους όρους των αγορών. Δεν το βοηθά και η δυσχέρεια που έχει με την αγγλική.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα του κ. Βενιζέλου, όμως, δεν είναι αυτό! Όλοι αναγνωρίζουν ότι ο υπουργός Οικονομικών βλέπει το νέο του ρόλο ως εφαλτήριο για τις φιλοδοξίες του. «Ο Βενιζέλος ανέλαβε μια αποστολή καμικάζι, όμως δεν θέλει να αυτοκτονήσει πολιτικά. Στόχος του είναι να φύγει από την ηλεκτρική καρέκλα το ταχύτερο δυνατό. Διαφορετικά κινδυνεύει να καεί και αυτός και οι φιλοδοξίες του», μου εξηγούσε ειδήμων του πασοκικού κόσμου.

Συνεπώς, ότι ο κ. Βενιζέλος θα κάνει ότι περνά από το χέρι του για να συντομεύσει την παραμονή του στη επικίνδυνη θέση. Γνωρίζει ότι τα μέτρα που θα κληθεί να εφαρμόσει θα ξεσηκώνουν θύελλα αντιδράσεων. Γνωρίζει ότι τα δυσκολότερα έρχονται. Γνωρίζει, ότι όπως θυσιάστηκε ο κ. Παπακωνσταντίνου, μπορεί και αυτός, όπως προφητικά είπε στο πρώτο Eurogroup, να είναι το επόμενο θύμα! Κάτι τέτοιο πολύ θα το ήθελε και ο υπεύθυνος για τις ….θυσίες!

Αυτό σημαίνει ότι το αργότερο μέχρι τις αρχές Σεπτεμβρίου ο κ. Βενιζέλος θα τα δώσει όλα προκειμένου να δημιουργήσει μια αίσθηση ομαλοποίησης των πραγμάτων. Ό,τι κατάφερε να βάλει μια τάξη, στο …χάος! Γιατί φοβάται τις παρενέργειες από το «πέταγμα της πεταλούδας».

Στόχος του είναι οι πρόωρες εκλογές, την προκήρυξη των οποίων πολύ θα ήθελε να φορτώσει στην αντιπολίτευση (για αυτό και η συζήτηση για τους 180 ψήφους).

Τα προβλήματα της στρατηγικής του

Όμως, η στρατηγική του αντιμετωπίζει, εκ πρώτης όψεως, ανυπέρβλητα προβλήματα.

Πρώτον, την ….ανυπομονησία των εταίρων μας για την άμεση εφαρμογή του Μεσοπρόθεσμου. Αυτό σημαίνει φόρους, περικοπές και απολύσεις από τη μια, αποκρατικοποιήσεις από την άλλη. Ειδικά για το δεύτερο, δεν θα ήθελε ο κ. Βενιζέλος να βάλει την υπογραφή του. Ακόμα τον κυνηγά το φάντασμα του «Ακροπόλ».

Ένας από τους λόγους της …ανυπομονησίας τους, ίσως είναι ο κ. Βενιζέλος και οι φιλοδοξίες του. Οι εταίροι μας φοβούνται ότι θα έχουμε νέες καθυστερήσεις. Για αυτό οι δηλώσεις Γιούνκερ.

Το δεύτερο πρόβλημα του κ. Βενιζέλου, ακούει στο όνομα Παπανδρέου. Ο πρωθυπουργός μπορεί να εκχώρησε μέρος της εξουσίας του στον κ. Βενιζέλο, δεν την παρέδωσε όμως ολοκληρωτικά. Έδωσε τη νομή, παρακράτησε την κυριότητα!

Το παίχνιο των σχέσεων Παπανδρέου – Βενιζέλου δεν είναι κατ΄ ανάγκη «μηδενικού αθροίσματος» και μπορεί να βρεθεί σημείο ισορροπίας. Όμως, υπάρχουν πολλές δυνάμεις, ένθεν κακείθεν των δυο πλευρών, που δεν επιθυμούν την ισορροπία, αλλά τη ρήξη! Αυτό σημαίνει ότι η «συγκατοίκηση» θα είναι προβληματική.

Τρίτον, το μέγιστο όλων των προβλημάτων του κ. Βενιζέλου, είναι ότι η κοινωνία εξαντλεί τα έσχατα αποθέματα αντοχής της. Ουδείς μπορεί να προβλέψει τις αντιδράσεις όταν οι πολίτες νιώσουν στη τσέπη τους τις επιπτώσεις από τα νέα μέτρα. Η κατάσταση στην αγορά είναι εκρηκτική. Η ανεργία λαμβάνει εφιαλτικές διαστάσεις. Οι απολύσεις πολλαπλασιάζονται. Αυτά τα ζητήματα δεν λύνονται από τη μια μέρα στην άλλη. Θέλουν χρόνο και ο κ. Βενιζέλος δεν τον έχει!

Συμπέρασμα: Ο κ. Παπανδρέου και ο κ. Παπακωνσταντίνου επιχείρησαν να διαχειριστούν την οικονομία με όρους «τεχνοκρατικού κοσμοπολιτισμού».

Ο κ. Βενιζέλος, προσπαθεί να συνδυάσει μια ακραία νεοφιλελεύθερη συνταγή με ισχυρές δόσεις μικροπολιτικού εμπειρισμού και ηθικολογίας (δίκαιη λιτότητα).

Ο κ. Παπακωνσταντίνου ήταν φρέσκος, είχε την αμέριστη στήριξη του κ. Παπανδρέου και της Κυβέρνησης, την ανοχή της κοινωνίας και πίστωση χρόνου.

Ο κ. Βενιζέλος, αντιθέτως, έχει την κοινωνία απέναντι, την κυβέρνηση απαξιωμένη και τον χρόνο να μετράει ήδη σε βάρος του.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση