Θα τολμήσουμε;

Δέκα θέσεις για την Ελλάδα

• Γράφει ο Γιάννης Μαύρος

Ένα χρόνο μετά την άνευ όρων παράδοση της κυβέρνησης από τον Γ.Α.Π. στην τρόϊκα και στο μεγάλο κεφάλαιο, η πολιτική του «Μνημονίου» απέτυχε παταγωδώς να «σώσει» την Ελλάδα (όπως μας υποσχέθηκαν αυτοί που έλεγαν ότι «λεφτά υπάρχουν» και οι ξένοι πάτρωνές τους) και η χώρα βυθίζεται ολοένα σε φαύλο κύκλο ύφεσης και χρέους.

Εκτός από κοινωνικά άδικη και οικονομικά αναποτελεσματική, η πολιτική της Κυβέρνησης συνιστά και αντιδημοκρατική εκτροπή μέσω της κατάλυσης του Συντάγματος και της κατάργησης του Κοινοβουλίου. Είναι χαρακτηριστικό ότι μέχρι και σήμερα η Κυβέρνηση αποφεύγει να φέρει στη Βουλή τη Δανειακή Σύμβαση (τη νομική και οικονομική «βάση» της εφαρμοζόμενης πολιτικής) ακόμη και προς συζήτηση. Και πώς αλήθεια να το τολμήσει όταν η -πρωτοφανής διεθνώς- «αμετάκλητη και άνευ όρων» παραίτηση της Χώρας από κάθε ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας είναι άκυρη και ανυπόστατη, ακόμη και αν ψηφιζόταν από το σύνολο των βουλευτών;

Παρ’ όλα αυτά, κατ’ επιταγή των δανειστών, των ντόπιων και ξένων αφεντικών της, η παρέα που παριστάνει την Κυβέρνηση της Χώρας επιχειρεί να εκβιάσει τους βουλευτές του ΠΑ.ΣΟ.Κ. να συμπράξουν στην ολοκλήρωση του εγκλήματος ψηφίζοντας το (απόκρυφα και απατηλά) τιτλοφορούμενο «Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Στρατηγικής» που, εκτός από τη δραματική επιδείνωση της φτώχειας, της ύφεσης και της υπερχρέωσης του Λαού και της Χώρας, προβλέπει την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και μάλιστα έναντι πινακίου φακής.

Για να πετύχει το σχέδιο (μπροστά του τα σκάνδαλα του Χρηματιστηρίου και της Siemens ωχριούν) έχουν επιστρατευθεί όλα τα μέσα επηρεασμού και εκφοβισμού της κοινής γνώμης. Το σκηνικό του εκβιασμού περιλαμβάνει, από τη μια, το καρότο της 5ης δόσης του σκανδαλώδους δανείου και την υπόσχεση ενός δεύτερου («σωτήριου» εννοείται) δανειακού πακέτου και, από την άλλη, το μαστίγιο της φοβερής απειλής της χρεωκοπίας της Χώρας. Και επειδή η απειλή αυτή έχει αρκετά χρησιμοποιηθεί, προστίθεται τελευταία και ο εξοστρακισμός από την ευρωζώνη και η «καταστροφική» επιστροφή στη δραχμή.

Οι περισσότεροι σοβαροί αναλυτές αναγνωρίζουν, για διαφορετικούς βέβαια λόγους ο καθένας, πως ήταν λάθος που μπήκε η Ελλάδα στην Ευρωζώνη. Οι διαφωνίες ανακύπτουν στο τι πρέπει να κάνουμε από δω και πέρα. Είναι πάντως γεγονός ότι η σημερινή κρίση θέτει από μόνη της όχι απλά το θέμα της παραμονής της Ελλάδας στην ΟΝΕ και (για όσους υποβαθμίζουν τα ανοικτά γεωπολιτικά μας μέτωπα) την Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά το γενικότερο θέμα της βιωσιμότητας της Ευρωζώνης και της ΕΕ υπό τη σημερινή τους «νεοφιλελεύθερη» μορφή. Δεν είναι μονάχα η «περιφέρεια» που πλήττεται από το υπερτιμημένο «γερμανικό» Ευρώ αλλά ακόμη και «κεντρικές» χώρες, όπως η Ιταλία και η Γαλλία, συζητούν την έξοδό τους από το Ευρώ, τη διάσπαση της Ευρωζώνης σε «μαλακό» και «σκληρό» ευρώ ή ακόμη και την επιστροφή της Γερμανίας στο μάρκο. Γι’ αυτό όσοι κινδυνολογούν προσφέρουν κάκιστη υπηρεσία στον τόπο υποτάσσοντας το εθνικό συμφέρον (Βλ. Θέσεις 6&9) στις λογής-λογής κομματικές -ή και προσωπικές τους- σκοπιμότητες.

Όσο για τη χρεωκοπία της Χώρας, κάποιοι επιμένουν να κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους ή –χειρότερα- να μας δουλεύουν ψιλό γαζί. Με 150% του ΑΕΠ δημόσιο χρέος της γενικής κυβέρνησης, ύφεση άνω του 4%, ασυμπίεστα πρωτογενή ελλείμματα και ανεργία «επίσημα» στο 16%, η Χώρα είναι ήδη χρεωκοπημένη. Το δημόσιο χρέος αυτό δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί. Το καθεστώς του Μνημονίου ισοδυναμεί με στάση πληρωμών έναντι του Ελληνικού Λαού προκειμένου να μη θιγούν –άμεσα τουλάχιστον- οι δανειστές και οι τοκογλύφοι. Το ότι βρέθηκε μια κατ’ όνομα «Ελληνική Κυβέρνηση» και μάλιστα «σοσιαλιστική» (!) να επιβάλλει μια τέτοια πολιτική, εκτός από ειρωνεία της ιστορίας, είναι κατ’ αρχήν αποτέλεσμα της χρεωκοπίας του πολιτικού συστήματος συνολικά, της διαφθοράς, της διαπλοκής και της υποτέλειας των «κομμάτων εξουσίας» διαχρονικά αλλά και της πολυδιάσπασης και της «συμβιωτικής» παθογένειας που κατατρύχει την μεταπολιτευτική «συστημική» αριστερά. Πέρα όμως από τον «υποκειμενικό» αυτό παράγοντα, υπάρχουν και «αντικειμενικά» αίτια, με πρώτο και κύριο το καθεστώς της ψευδεπίγραφης ΟΝΕ, που είναι μόνο νομισματική και όχι οικονομική ένωση. Έτσι, μπαίνοντας στο Ευρώ αποποιηθήκαμε το πολύτιμο εργαλείο της νομισματικής πολιτικής δίχως να εξασφαλίσουμε, ως «αντιπαροχή», την θεσμικά κατοχυρωμένη (υπό μορφή κοινοτικού προϋπολογισμού εξοπλισμένου με μηχανισμό μεταφοράς πόρων προς κάλυψη εμπορικών και συναλλακτικών ελλειμμάτων) αλληλεγγύη των οικονομικά ισχυρών χωρών -και πρώτιστα της Γερμανίας- οι οποίες λειτουργούν πάντα με γνώμονα το εθνικό τους συμφέρον.

Αν και εμείς είχαμε Εθνική Κυβέρνηση βέβαια τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά. Αυτό όμως είναι παλιά ιστορία που ξεκινάει με την Επανάσταση του 1821, τη δολοφονία του Καποδίστρια και την εγκαθίδρυση της Βαυαροκρατίας και φτάνει μέχρι τον Εμφύλιο, την Αμερικανοκρατία και το Κυπριακό και το λεγόμενο «Μακεδονικό», περνώντας μέσα από τις συμπληγάδες του Εθνικού Διχασμού και της Μικρασιατικής Καταστροφής. Ασχέτως όμως του πώς φτάσαμε εδώ και ποιός φταίει γι’ αυτό, βρισκόμαστε ξανά σε μια ιστορική στιγμή όπου για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες ο Ελληνικός Λαός ξαναβγαίνει στο προσκήνιο. Ασφαλώς αντιστέκεται ενάντια στη νέα (οικονομική και πολιτική) κατοχή, βεβαίως υπερασπίζεται τη ζωή του, που απειλείται με όπλα σύγχρονης μαζικής καταστροφής, αλλά ο αγώνας του δεν σταματάει εκεί. Η αγανάκτηση που νιώθει πηγάζει από το πληγωμένο του εθνικό φιλότιμο, από το αίσθημα της προδοσίας και της κοροϊδίας και της ντροπής που τον διακατέχει, από την ανάγκη να διεκδικήσει τη χαμένη του αξιοπρέπεια, να ξεπλύνει τις αμαρτίες που τον βαρύνουν και να τραβήξει ξανά μπροστά. Δεν είναι εύκολο. Απέναντί μας έχουμε συνασπισμένες (μέχρις ενός σημείου βέβαια) τις δυνάμεις της σύγχρονης «ανίερης συμμαχίας», της λεγόμενης «Νέας Τάξης», του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Πέρα λοιπόν από «ταξικός», ο αγώνας μας είναι αγώνας για τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, δηλαδή αγώνας εθνικός, όχι με την έννοια ότι αποσκοπούμε στην επιστροφή σε ένα έθνος-κράτος του παρελθόντος αλλά στην ανάγκη επαναθεμελίωσης του Ελληνικού Έθνους σε πολιτισμική βάση, με όρους σύγχρονους και βασικό γνώμονα τις ανθρωπιστικές αξίες που αποτελούν την ιστορική μας κληρονομιά. Είναι αγώνας που δίνουμε για όλη την ανθρωπότητα, αγώνας που θα διεγείρει ένα νέο κύμα φιλελληνισμού και θα μας προσπορίσει ανέλπιστους συμμάχους. Είναι αγώνας που πρέπει και μπορεί να κερδηθεί!

Στεκόμαστε κριτικά απέναντι στα πολιτικά κόμματα, όπως και σε όλα τα «όργανα» εξουσίας, θεσμικά και εξωθεσμικά. Καταλογίζουμε ευθύνες στις ηγεσίες για πράξεις και παραλείψεις. Όμως δεν ισοπεδώνουμε. Αναγνωρίζουμε τις προσπάθειες και τους αγώνες, όπου και αν γίνονται, και δεν διεκδικούμε κανένα μονοπώλιο πατριωτισμού. Απέναντί μας έχουμε κατ’ αρχήν την σημερινή Κυβέρνηση. Δεν είμαστε μόνο αγανακτισμένοι, είμαστε και αποφασισμένοι. Αποφασισμένοι να τη ρίξουμε γιατί υπερασπιζόμαστε το Σύνταγμα και τη Δημοκρατία. Γιατί υπερασπιζόμαστε την Εθνική Ανεξαρτησία και τη Λαϊκή Κυριαρχία. Γιατί διεκδικούμε ανυποχώρητα Κοινωνική Δικαιοσύνη. Γιατί την Ύβρι πρέπει να διαδέχεται η Νέμεση και η Κάθαρση. Βεβαίως γνωρίζουμε ότι η πτώση της Κυβέρνησης από μόνη της δεν θα εξασφαλίσει την αλλαγή πολιτικής, δεν θα οδηγήσει αμέσως τον Λαό στην εξουσία. Είναι όμως ένα πρώτο μεγάλο βήμα. Αναγκαία -αν όχι και ικανή- συνθήκη για την Απελευθέρωση της Χώρας. Απέναντί μας όμως έχουμε και τις κομματικές και συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες και νομενκλατούρες που συμμετείχαν στο φαγοπότι, στη διαφθορά και στον εκμαυλισμό του Ελληνικού Λαού και εξακολουθούν να στηρίζουν -ενεργητικά ή παθητικά- το σάπιο καθεστώς της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Απέναντί μας έχουμε το καθεστώς της δικαστικής ασυλίας, το θεσμοθετημένο και το παραθεσμικό, τους επίορκους δικαστικούς λειτουργούς, τους υποχείριους στην Εκτελεστική ή Νομοθετική Λειτουργία. Απέναντί μας έχουμε όχι βέβαια την Εκκλησία αλλά το μέρος εκείνο του κλήρου που δεν στέκεται στο ύψος της ιερής του αποστολής. Απέναντί μας δεν έχουμε «τους δημοσιογράφους» αλλά το διαπλεκόμενο εκδοτικό κατεστημένο και τα τσιράκια του στα έντυπα ή οπτικοακουστικά «μέσα».

Απέναντί μας έχουμε τους ποικιλώνυμους «νονούς», τις διάφορες «παράγκες».
Γιατί αγαπάμε τον αθλητισμό και τον πολιτισμό.
Γιατί αγαπάμε αυτό τον τόπο.
Γιατί τα παιδιά μας αξίζουν καλλίτερη τύχη.

Ποιοί όμως είμαστε «εμείς»; Ή μάλλον «είμαστε» ή θέλουμε να γίνουμε; Για την ώρα δεν είμαστε παρά ο καθένας «κανένας». Μονάδες που (δεν) «αθροίζονται»: μηδέν εις το πηλίκον! Νάρκισσοι. Στρατηγίσκοι δίχως στρατούς. Γιατί δεν «έχουμε» (ή γιατί δεν είμαστε) στρατιώτες; Θέλουμε να είμαστε «πολίτες», μπορούμε όμως να μην είμαστε οπλίτες; Δεν θέλουμε να φτιάξουμε άλλο ένα κόμμα. Ούτε μας ενδιαφέρει να «φτιάξουμε κίνημα». Θέλουμε να κινηθούμε, ναι, να συμμετάσχουμε σε κινήσεις που θα συνεργαστούν για να δημιουργήσουν Μέτωπο: Ελληνικό Δημοκρατικό Μέτωπο. Μέτωπο ανοικτό στη κοινωνία και στο λαό. Δίχως «μέτωπα» -αριστερά ή δεξιά. Όχι ότι αρνούμαστε την πάλη των τάξεων. Παίρνουμε σαφή θέση ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και απέναντι σε κάθε μορφής καταπίεση. Πιστεύουμε ότι ήρθε η ώρα να φτιάξουμε τις πόλεις μας, τους δήμους μας, την πολιτεία μας, με γνώμονα τη Δικαιοσύνη και το Νόμο, ώστε η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός να αποτελεί προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων και όπου η στέρηση της ελευθερίας του οποιουδήποτε θα βιώνεται ως καταπίεση όλων. Μιλάμε για μια κοινωνία αλληλεγγύης, όπου όλοι θα είναι για τον καθένα και ο καθένας θα είναι για όλους. Απέχουμε βέβαια πολύ, στη σύγχρονη ζοφερή βαρβαρότητα που βιώνουμε και αναπαράγουμε, από αυτό το ιδανικό. Η απόσταση όμως αυτή δεν μας πτοεί, ούτε μας οδηγεί σε εκπτώσεις στόχων, μέσων και οραμάτων. Το αντίθετο μάλιστα. Γνωρίζουμε ότι τρέχουμε Μαραθώνιο και ότι μόλις ξεκινήσαμε. Με αυτό το πνεύμα αγωνιζόμαστε. Με αγάπη για τους συναγωνιστές μας. Θαυμάζοντας τους καλλίτερους και βοηθώντας τους ασθενέστερους. Θέλουμε να τερματίσουμε όλοι και -ει δυνατόν- όλοι μαζί!

Και τι προτείνουμε; Εκτός όλων των παραπάνω, προτείνουμε* ο ίδιος ο Λαός, συνερχόμενος ως κοινωνία πολιτών : 1) να συγκροτήσει νέα Εθνοσυνέλευση, και να θεσπίσει νέο -πραγματικά δημοκρατικό- Σύνταγμα που, χωρίς να καταργεί τα κόμματα, θα καταργεί τον «κατοχικό χαρακτήρα του κράτους» και τη «δυναστική κομματοκρατία», που, μεταξύ άλλων, θα καταργεί την «ασυλία» του πολιτικού προσωπικού και θα το υπάγει «απ’ ευθείας στη δικαιοσύνη για τα πολιτικά του πεπραγμένα, που θα παρέχει στον πολίτη δικαίωμα εννόμου συμφέροντος για τη βλάβη που θα του προκαλούν οι φορείς της διοίκησης και το πολιτικό προσωπικό» και θα αποδώσει ξανά στους πολίτες «την ιδιότητα του εντολέα» με ότι αυτό συνεπάγεται (ανακλητότητα πολιτικού προσωπικού, νομοθετικές και δημοψηφισματικές πρωτοβουλίες πολιτών κλπ) και 2) «να επεξεργαστεί τις πολιτικές κατευθύνσεις μέσα στις οποίες θα υποχρεούται η πολιτική εξουσία να κυβερνήσει».

Για να πετύχουμε τα παραπάνω, «να περικυκλώσουμε ειρηνικά, αλλά μαζικά τη Βουλή (κατά προτίμηση σε ώρα ολομέλειας) και το Μαξίμου (όταν θα συνεδριάζει ο μονάρχης πρωθυπουργός με τους συνεργάτες του) και να αξιώσουμε την υπερψήφιση των νομοθετικών μας προτάσεων» και «εν ανάγκη να μην τους αφήσουμε να αποχωρήσουν εάν δεν τις ψηφίσουν ή να απαιτήσουμε την προσέλευσή τους γι' αυτό. Να συνεχίσουμε έτσι με επιμονή, ώσπου να κατοχυρωθεί ότι η βούληση της κοινωνίας των πολιτών θα διατυπώνεται θεσμικά και θα συνεκτιμάται υποχρεωτικά στις πολιτικές τους αποφάσεις. Να τους υπενθυμίσουμε με σαφήνεια ότι αυτή (η κοινωνία των πολιτών) αποτελεί τον λόγο ύπαρξης και του κράτους και του πολιτικού προσωπικού και της οικονομίας. Ότι η κοινωνία των πολιτών, και όχι το κράτος, ενσαρκώνει και διερμηνεύει το έθνος. Ότι το συμφέρον της κοινωνίας των πολιτών οφείλει να αποτελεί το μοναδικό "τέλος" της πολιτικής τους λειτουργίας. Ότι αυτή, η κοινωνία, και όχι αυτοί, οι πολιτικοί, είναι αρμόδια να μορφοποιήσει τις πολιτικές που θα συνάδουν με το κοινό συμφέρον … και ότι ο χρόνος της εν λευκώ εξουσιοδότησης που τους παρέχει το σύστημα να διερμηνεύουν τη βούλησή της και να προσδιορίζουν το συμφέρον της έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Ήρθε η ώρα η κοινωνία των πολιτών να διεκδικήσει τη μεταβολή του πολιτικού συστήματος ώστε η ψήφος της να αποκτήσει αντιπροσωπευτικό (και όχι απλώς νομιμοποιητικό) περιεχόμενο. Αντί να δεοντολογεί, πιέζοντας την εξουσία να ενεργήσει υπέρ του κοινού συμφέροντος, να αναλάβει η ίδια την αρμοδιότητα της συναπόφασης. Να ανακτήσει το δικαίωμα του "ελέγχειν" και του "ευθύνειν" των πολιτικών, την ιδιότητα του εντολέα, αντί να αποδέχεται τον εγκλεισμό της στην ιδιωτική σφαίρα, αφήνοντάς τους να αλωνίζουν και να νέμονται το κράτος από κοινού με τους ποικιλώνυμους της διαπλοκής συγκατανευσιφάγους.

Την ημέρα που η κοινωνία των πολιτών θα αποκτήσει επίγνωση των αιτίων του προβλήματος και θα διακηρύξει το τέλος του "κοινωνικού συμβολαίου" που της επέβαλαν μονομερώς οι νομείς του κράτους, που θα διατυπώσει με ρητό τρόπο την αξίωσή της να γίνει θεσμικός συντελεστής της πολιτείας και όχι υπήκοος, που θα αντιληφθεί ότι αποτελεί την πρωτογενή πηγή κάθε εξουσίας και, φυσικά, της δικής τους ύπαρξης, θα διαπιστώσει την αποτελεσματικότητα της δύναμής της. Την ημέρα εκείνη το πολιτικό προσωπικό θα κληθεί να επιλέξει ανάμεσα στο δρόμο της άρνησης και, συνακόλουθα, της οπισθοδρόμησης, ο οποίος θα το εκθέσει ανεπανόρθωτα ως αυταρχικό, και στη μεταβολή του σε προσήλυτη θεραπαινίδα της κοινωνίας των πολιτών και απλό εντολοδόχο του συμφέροντός της. Στο διακύβευμα αυτό, το συγκριτικό πλεονέκτημα της κοινωνίας των πολιτών είναι ότι ο χρόνος του (μη δημοκρατικού και μη αντιπροσωπευτικού) πολιτικού συστήματος, που γέννησε η εξερχόμενη από τη μεσαιωνική δεσποτεία Ευρώπη, και της εκφυλιστικής του εκδοχής της κομματοκρατίας, έχει παρέλθει. Ούτε το ίδιο, ούτε η εξω-πολιτειακή δράση που επιφυλάσσεται στην κοινωνία των πολιτών, μπορεί να ανατρέψει τη μονοσήμαντη πολιτική ηγεμονία των "αγορών" που διαφεντεύει την πλανητική "δικαιοταξία".

Οπωσδήποτε, η πολιτική τάξη δεν διαθέτει καμία νομιμοποίηση να αρνηθεί στην κοινωνία των πολιτών το δικαίωμα να άρει, εφόσον το επιθυμεί, την εμπιστοσύνη της στο πολιτικό σύστημα που αποκλείει τη συμμετοχή της στη διαδικασία λήψεως των αποφάσεων».

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση