Ημέρες Πομπηίας

• Γράφει ο Χρήστος Χαρίτος

Η Πομπηία ήταν μεγάλη Ελληνική πόλη της νοτίου Ιταλίας, η οποία έπεσε αργότερα στα χέρια των Ρωμαίων. Η τοποθεσία και το κλίμα της ήταν εξαιρετικό, ώστε έγινε το καλύτερο θέρετρο της αρχαίας Ρώμης και πολλοί πλούσιοι Ρωμαίοι είχαν χτίσει όμορφες εξοχικές επαύλεις. Στις 14 Αυγούστου του 79 μ.Χ. όμως, μετά από μία φοβερή έκρηξη του Βεζούβιου, ένα τεράστιο κύμα από λάβα, στάχτη και φωτιά έθαψε για πάντα, μέσα σε λίγες ώρες, την πανέμορφη αυτή πόλη.

Στην Ελλάδα τα πράγματα εξελίσσονται ενδεχομένως χειρότερα. Διότι αυτό που συνέβη σε εμάς δεν είναι ένα τρομακτικό και απρόσμενο φυσικό φαινόμενο που συμπαρέσυρε τα πάντα στο πέρασμά του, αλλά οι συνέπειες των πολιτικών και κοινωνικών μας επιλογών. Ο μεγάλος εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς, στο ποίημά του «Προφητικό», αναφερόταν στους «νάνους και αρλεκίνους» κυβερνήτες μας, οι οποίοι στάθηκαν ανάξιοι των ιστορικών πεπρωμένων του Ελληνισμού. Αν ζούσε σήμερα, θα έβλεπε πόσο προφητικό πράγματι ήταν αυτό το ποίημα.

Ο κ. Παπανδρέου αδυνατεί να κυβερνήσει, δέσμιος του «βαθύ ΠΑΣΟΚ», του κάθε Φωτόπουλο και Ρέππα, γιατί αυτοί τον κράτησαν ζωντανό στην διαμάχη του με τον κ. Βενιζέλο. Το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός παραιτήθηκε για 9 ώρες (!) από το αξίωμά του πριν προχωρήσει τελικώς στον ανασχηματισμό, δείχνει τον πανικό του ιδίου και της κυβερνήσεώς του. Η ενθρόνιση του κ. Βενιζέλου ως αντιπροέδρου, η ανάθεση σε αυτόν των οικονομικών και η αποστράτευση των «κηπουρών» του κ. Παπανδρέου, δεν πρόκειται να αλλάξει το προδιαγεγραμμένο τέλος του μεταλλαγμένου ΠΑΣΟΚ.

Και ο κ. Σαμαράς όμως «κρύβεται στα δύσκολα». Μετά τον «μαγικό μηδενισμό» του ελλείμματος σε 18 μήνες στο Ζάππειο Ι, ήρθαν οι μεγάλες μειώσεις των φόρων και η «επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου» στο Ζάππειο ΙΙ. Συμφωνώ απολύτως για τους φόρους, αλλά δεν μας λέει ο κ. Σαμαράς με τι θα αντικαταστήσει τα μειωμένα δημόσια έσοδα, λόγω των μειωμένων φόρων και της υφέσεως; Διότι τότε θα πρέπει να μιλήσει για δραστικές μειώσεις των δημοσίων δαπανών, καταργήσεις οργανισμών και θέσεων, ήτοι για απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων.

Η επαναδιαπραγμάτευση δε του μνημονίου είναι πρόταση εσωτερικής κυρίως καταναλώσεως, διότι καμμία άλλη χώρα στον πλανήτη Γη δεν θα έχει δανεισθεί απευθείας άνω των 200 δις ευρώ, όπως εμείς. Και για να συζητηθεί στα σοβαρά με την Τρόικα, θα πρέπει να συνοδεύεται από τα αντίστοιχα μέτρα που θα μειώνουν τα δημόσια ελλείμματα, στον ίδιο χρόνο. Καταλήγουμε δηλ. πάλι στον αρχικό πυρήνα των ελλειμμάτων που προέρχονται από τον εκτεταμένο δημόσιο τομέα, τον οποίο τόσο ο κ. Παπανδρέου, όσο και ο κ. Σαμαράς, δεν θέλουν να αγγίξουν.

Για την κ. Παπαρήγα «είναι ψευτο-δίλημμα η υποχρεωτική σύνδεση των μεταρρυθμίσεων με την συνέχιση της χρηματοδοτήσεως της Ελληνικής οικονομίας από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ». Το αληθινό δίλημμα θα είναι μάλλον το γνωστό «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα», έστω και αν η ιστορία απέδειξε ότι ο κομμουνισμός ταυτίζεται με την βαρβαρότητα. Για την Αριστερά ο χρόνος σταμάτησε το 1917.

Με αυτό το πολιτικό προσωπικό, το οποίο απευθύνεται αποκλειστικώς στο κομματικό του ακροατήριο, πως μπορεί να πορευθεί αυτό το έθνος; Οι άνθρωποι, τα κόμματα, οι ιδέες και οι νοοτροπίες που μας οδήγησαν στην χρεοκοπία και στο ΔΝΤ δεν μπορούν να μας διασώσουν. Τι μέλλει γενέσθαι τότε; Η απάντηση δεν είναι εύκολη, γιατί οι άνθρωποι και οι κοινωνίες δεν αλλάζουν σε συνθήκες εργαστηρίου. Χρειάζεται μία «επανεκκίνηση αξιών», για να παραφράσω λίγο τον κ. Σαμαρά. Χρειάζεται όμως και μία μεγάλη Συνταγματική αλλαγή. Αλλιώς, τίποτα δεν πρόκειται να σταματήσει τις στάχτες και την λάβα που έρχονται ήδη καταπάνω μας.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση