ΠΑΣΟΚ: Το καθεστώς της ομηρίας των πολιτών

Η διαχρονική πολιτική απάτη του ΠΑΣΟΚ σε βάρος των συμβασιούχων

• Tου Προκόπη Παυλόπουλου
  

Οι πρόσφατες -24/3/2011- αποφάσεις ασφαλιστικών μέτρων του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, με τις οποίες δικαιώθηκαν προσωρινώς 166 συμβασιούχοι της υπηρεσίας καθαριότητας του Δήμου Αθηναίων που, κατά συνέπεια, θα παρέχουν την εργασία τους σύμφωνα με τις ισχύουσες συμβάσεις τους ως την έκδοση τελεσίδικης απόφασης –δηλαδή, τουλάχιστον, ως το τέλος του 2014- και η συνεχιζόμενη κατάληψη του κεντρικού κτιρίου του Δήμου Αθηναίων από συμβασιούχους του, φέρνουν ξανά στο φως της επικαιρότητας μια αυταπόδεικτη αλήθεια: Διαχρονικώς και, εν πάση περιπτώσει, ιδίως από το 1994 και επέκεινα οι συμβασιούχοι παραμένουν, με αποκλειστική ευθύνη του ΠΑΣΟΚ, όμηροι και θύματα ενός κυνικού εμπορίου ελπίδων αρχικώς, το οποίο στη συνέχεια μετατράπηκε σε μια αδίστακτη πολιτική απάτη. Είναι, λοιπόν, η κατάλληλη στιγμή ν’ αναδειχθεί πλήρως η αλήθεια για το μεγάλο αυτό, κοινωνικό και ηθικό ζήτημα. Τώρα μάλιστα, όταν μέσα στην πρωτόγνωρη οικονομική κρίση διακυβεύεται η ζωή και το μέλλον δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων.

I. Και μετά το 1994, οι Κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ προσέλαβαν, με εντελώς αδιαφανείς διαδικασίες, δεκάδες χιλιάδων συμβασιούχους, ορισμένου χρόνου ή έργου στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, χωρίς να έχουν στοιχειωδώς προνοήσει τι θα συμβεί με το μέλλον τους, ύστερα μάλιστα από διαρκείς ανανεώσεις των συμβάσεών τους. Ήτοι ανανεώσεις που, κατά την κείμενη νομοθεσία και νομολογία, κατοχύρωναν το δικαίωμα μετατροπής πολλών συμβάσεων σε αορίστου χρόνου, αφού έτσι αποδεικνυόταν εμπράκτως ότι κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες.

Α. Το 1999 θεσπίσθηκε, στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής έννομης τάξης, η Οδηγία 1999/70/ΕΚ. Η Οδηγία αυτή περιελάμβανε και ρήτρες, με τις οποίες τα κράτη μέλη υποχρεούνται, κατά την ενσωμάτωσή της στην έννομη τάξη τους, να λάβουν θεσμικά μέτρα αποτελεσματικής αποτροπής της καταχρηστικής χρησιμοποίησης διαδοχικών συμβάσεων ή σχέσεων εργασίας ορισμένου χρόνου (βλ. ιδίως την ρήτρα 5, σημείο 1, στοιχεία α΄έως γ΄της συμφωνίας πλαισίου).

Β. Ως το 2004, και μολονότι έληγε η προθεσμία ενσωμάτωσης της ως άνω κοινοτικής Οδηγίας στην ελληνική έννομη τάξη, οι Κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ αδρανούσαν, συστηματικώς και σκοπίμως, να λάβουν τα αναγκαία μέτρα υπέρ των συμβασιούχων. Το π.δ. 81/2003, που εκδόθηκε in extremis, αγνοούσε παντελώς τους προαναφερόμενους κοινοτικούς κανόνες. Η καταδίκη της Ελλάδας από το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων ήταν βέβαιη και επί θύραις, ύστερα από σχετικό προδικαστικό ερώτημα του Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης. Μέσα σ’ αυτό το, άκρως αρνητικό, κλίμα σε βάρος του Τόπου και των συμβασιούχων, ο κ. Κ. Καραμανλής, τότε Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, τόνισε προς το συντονιστικό όργανο των συμβασιούχων που τον είχε επισκεφθεί ότι, μετά τις επικείμενες εκλογές, η Νέα Δημοκρατία, ως Κυβέρνηση και προκειμένου ν’ αποφευχθεί η καταδίκη της Χώρας και να λήξει η τριτοκοσμική ομηρία των συμβασιούχων, θα έπαιρνε, κατά προτεραιότητα, μέτρα για την μετατροπή των συμβάσεων εκείνων οι οποίες κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες σε συμβάσεις αορίστου χρόνου.

II. Απολύτως συνεπής προς τις δεσμεύσεις της, μέσα σε λιγότερο από έξη μήνες μετά τις εκλογές του Μαρτίου του 2004, η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας προέβη στις εξής θεσμικές ενέργειες.

Α. Πρώτον, με τα π.δ. 164/2004 (για το στενό δημόσιο τομέα) και 180/2004 (για τον ευρύτερο δημόσιο τομέα) δρομολόγησε, υπό την αιγίδα και ασφαλιστική δικλείδα της τελικής κρίσης του ΑΣΕΠ -μολονότι τούτο δεν επιβαλλόταν από το Σύνταγμα- τη μετατροπή των συμβάσεων εκείνων οι οποίες κάλυπταν πλέον πάγιες και διαρκείς ανάγκες σε συμβάσεις αορίστου χρόνου. Η μετατροπή αυτή άγγιξε τις 33.000 συμβάσεις. Επισημαίνω ότι δεν ήταν θεσμικώς δυνατό να γίνουν περισσότερες μετατροπές διότι, όπως όλοι γνωρίζουν, μετά την αναθεώρηση του Συντάγματος του 2001 και σύμφωνα με το άρθρο 103 παρ. 8, μια τέτοια αυτόματη μετατροπή απαγορεύεται. Κατά συνέπεια ολοκληρώθηκαν εκείνες οι μετατροπές συμβάσεων σε αορίστου χρόνου τις οποίες επέτρεπε οριακώς το Σύνταγμα, σύμφωνα με την ερμηνεία που υιοθέτησε η γνωμοδότηση του Συμβουλίου της Επικρατείας, η οποία προηγήθηκε της έκδοσης των δύο προαναφερόμενων π.δ.

Β. Δεύτερον, για τις συμβάσεις εκείνες που δεν κατέστη δυνατή η μετατροπή τους προβλέφθηκε, σύμφωνα με το άρθρο 2 του ν. 3320/2005, προσαύξηση μοριοδότησης λόγω προϋπηρεσίας. Η προσαύξηση αυτή, που αφορούσε μελλοντικές προκηρύξεις όχι μόνο της κατεχόμενης θέσης αλλά κάθε ομοειδούς στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, έφθανε το 50% και, σε ορισμένες περιπτώσεις (π.χ. ΚΕΠ), το 55%. Δηλαδή το ανώτατο συνταγματικώς, σύμφωνα με την αρχή της ισότητας (άρθρο 4 του Συντάγματος), όριο. Διευκρινίζεται ότι η ρύθμιση της προσαύξησης προϋπηρεσίας θεσμοθετήθηκε ως ισοδύναμη εγγύηση προστασίας των εργαζόμενων, κατ’ εφαρμογή της ως άνω Οδηγίας του 1999, και πάλι προκειμένου ν’ αποφευχθεί, για τις μη μετατρεπόμενες συμβάσεις, ενδεχόμενη καταχρηστική χρησιμοποίηση διαδοχικών συμβάσεων.

III. Το ολοκληρωμένο αυτό πλέγμα θεσμικών παρεμβάσεων υπέρ των συμβασιούχων και η άμεση, πλήρης, εφαρμογή του είχε ως αποτέλεσμα ν’ αποσοβηθεί η καταδίκη της Ελλάδας από πλευράς Ευρωπαϊκής Ένωσης, λόγω παραβίασης του κοινοτικού κεκτημένου και να τεθούν οι, από τα χρόνια του ΠΑΣΟΚ εκκρεμούσες, καταγγελίες σε βάρος της Χώρας μας στο αρχείο από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Ως κορυφαία επιβράβευση αυτού του εγχειρήματος ήλθε η απόφαση του ΔΕΚ της 4/7/2006 (Ανδενέλερ κλπ), η οποία αποφάνθηκε ότι το ελληνικό δίκαιο ήταν πλέον απολύτως σύμφωνο με την Οδηγία του 1999, και η οποία όριζε ρητώς (σκεπτικό 100) ότι, προ του π.δ. 164/2004, απουσίαζε από την έννομη τάξη μας «οποιοδήποτε μέτρο προοριζόμενο ν’ αποτρέπει και να επιβάλλει πρόσφορες κυρώσεις για την καταχρηστική χρησιμοποίηση διαδοχικών συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου»! Πρόκειται για ρητή καταδίκη της αβελτηρίας του ΠΑΣΟΚ σε βάρος των συμβασιούχων. Η επέκεινα αντίδραση του ΠΑΣΟΚ, ως Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, που μετήλθε τα πάντα για να εξαπατήσει πολιτικώς και πάλι τους συμβασιούχους, ήταν άκρως αντιπροσωπευτική της υποκρισίας του και της παντελούς έλλειψης αυτοκριτικής και υπευθυνότητας. Αναφέρω, ενδεικτικώς:

Α. Κατά τη συζήτηση σχετικής επερώτησης 34 Βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, στις 4/12/2006, η τότε Αξιωματική Αντιπολίτευση, ξεχνώντας προκλητικώς το πρότερο παρελθόν της, έφθασε στο σημείο να «ζητά τα ρέστα» από την Κυβέρνηση της Ν.Δ. για τους συμβασιούχους! Αγορεύοντας τότε ο κ. Ευ. Βενιζέλος πρότεινε περισσότερες μετατροπές συμβάσεων σε αορίστου χρόνου απ’ ό,τι προέβλεπαν τα π.δ. 164/2004 και 180/2004, ενώ δεν δίστασε ν’ απαιτήσει και αυτόματη μετατροπή συμβάσεων ορισμένου χρόνου σε αορίστου χρόνου, δήθεν κατ’ εφαρμογή δικαστικών αποφάσεων ασφαλιστικών μέτρων! Και τούτο μολονότι σαφώς γνώριζε, ως έγκριτος νομομαθής του δημόσιου δικαίου, ότι αυτό αποκλειόταν ρητώς, όπως προεκτέθηκε, από το άρθρο 103 παρ. 8 του Συντάγματος.

Β. Ο πολιτικός καιροσκοπισμός και η επιχείρηση πολιτικής εξαπάτησης των συμβασιούχων εκ μέρους του ΠΑΣΟΚ έφθασε στο κατακόρυφο κατά τις παραμονές των ευρωεκλογών του 2009, ήτοι στις 14/5/2009, όταν οι τότε «υπεύθυνοι» του ΠΑΣΟΚ για θέματα συμβασιούχων, κ.κ. Χ. Καστανίδης και Ντ. Ρόβλιας –σημερινά στελέχη της Κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου- τόνιζαν αντιστοίχως:

1. Χ. Καστανίδης: «Με βάση τις ισχύουσες διατάξεις, μπορεί να μοριοδοτούνται κατά την προκήρυξη κάποιων θέσεων στο δημόσιο έως και το 50% των μορίων αυτοί που έχουν αποκτήσει εργασιακή προϋπηρεσία υπηρετώντας σε συγκεκριμένες θέσεις. Αυτό που με σοβαρότητα και χωρίς ποτέ εμείς να ξεγελάμε ανθρώπους που έχουν ελπίδες, λέμε τις ισχύουσες διατάξεις για την ενίσχυση της μοριοδότησης των συμβασιούχων έργων θα τις εφαρμόσουμε και σε αυτούς, είναι δικαίωμά τους. Διότι με αυτόν τον τρόπο έχουν μία προσαύξηση από την κτηθείσα εργασιακή εμπειρία, που μπορούν να την χρησιμοποιήσουν όταν προκηρύσσονται οργανικές θέσεις στο δημόσιο»!

2. Ντ. Ρόβλιας: «Όσοι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, επαναλαμβάνω, με την έννοια του Ευρωπαϊκού Δικαίου, οι συμβάσεις αυτών, προφανώς, μετατρέπονται αυτοδικαίως σε αορίστου χρόνου»!!

IV. Τα προαναφερόμενα αναδεικνύουν την ασύστολη πλειοδοσία αλλά και τις προεκλογικές «δεσμεύσεις» του ΠΑΣΟΚ έναντι των συμβασιούχων. Το τι όμως συνέβη αμέσως μετά τις εκλογές της 4^ης Οκτωβρίου του 2009, ήτοι μόλις τον Δεκέμβριο του 2009 –γιατί άραγε τόση βιάση;- όλοι το γνωρίζουν. Πάνω στα χνάρια του «λεφτά υπάρχουν», με το οποίο ο κ. Γ. Παπανδρέου εξαπάτησε πολιτικώς όλο το Εκλογικό Σώμα, βάδισε η Κυβέρνησή του και στο θέμα των συμβασιούχων.

Α. Συγκεκριμένα όχι μόνον αποκλείσθηκε κάθε μορφή «αυτοδίκαιης μετατροπής» συμβάσεων σε αορίστου χρόνου, έστω και με δικαστική απόφαση, αλλά με τις διατάξεις του άρθρου 4 του ν. 3812/2009 το Υπουργείο Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης κατήργησε και κάθε είδους προσαύξηση μοριοδότησης λόγω προϋπηρεσίας που είχε, όπως σημειώθηκε, θεσμοθετηθεί με τις διατάξεις του άρθρου 2 του ν. 3320/2005 και υπέρ της οποίας «πλειοδοτούσε», όπως επίσης τονίσθηκε, τον Μάιο του 2009 το ΠΑΣΟΚ ως Αξιωματική Αντιπολίτευση!

Β. Πρέπει εδώ να διευκρινισθεί με έμφαση ότι, καθώς προεκτέθηκε, η προσαύξηση αυτής της μοριοδότησης είχε θεσμοθετηθεί, κατ’ εφαρμογή της Οδηγίας του 1999, «ως ισοδύναμη εγγύηση προστασίας των εργαζομένων για την αποτροπή καταχρηστικής χρησιμοποίησης διαδοχικών συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου». Άρα η κατάργησή της με τις διατάξεις του άρθρου 4 του ν. 3812/2009 συνιστά παραβίαση της Οδηγίας αυτής και επαναφέρει την ελληνική έννομη τάξη, ως προς τους συμβασιούχους, στην προ του 2004 κατάσταση αντίθεσης με το κοινοτικό κεκτημένο. Δηλαδή με το νόμο αυτόν η Κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου και ανοίγει πάλι τον «ασκό του Αιόλου» σε βάρος των συμβασιούχων και καθιστά εκ νέου τη Χώρα μας υπόλογη έναντι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του ΔΕΚ.

Συμπερασματικώς: Περιφρονώντας κάθε έννοια συνέπειας, ευθύνης και σοβαρότητας και αγνοώντας, χωρίς πολιτική, αιδώ ακόμη και τις εντελώς πρόσφατες προεκλογικές του δεσμεύσεις, το ΠΑΣΟΚ του κ. Γ. Παπανδρέου, ως Κυβέρνηση, άνοιξε διάπλατα το δρόμο για μαζικές απολύσεις εργαζομένων και αναβίωσε το καθεστώς της ομηρίας των συμβασιούχων. Με λεοντή την, πασοκικής επινόησης, «αξιοκρατία» επαναφέρει σταδιακώς, μέσα μάλιστα στη περίοδο της δεινής οικονομικής κρίσης και την έκρηξη της ανεργίας, το προσφιλές του φαύλο καθεστώς των πελατειακών σχέσεων και του κομματικού ρουσφετιού. Υπό τα δεδομένα αυτά, και επειδή δεν διστάζει να καταγγέλλει τώρα τις κινητοποιήσεις των συμβασιούχων, θ’ αντιληφθεί η Κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου ότι, με τη συμπεριφορά της, είναι ο ηθικός αυτουργός των κινητοποιήσεων αυτών, με πιο αντιπροσωπευτικό τους παράδειγμα την κατάληψη του κτιρίου του Δήμου Αθηναίων. Τούτο ας το συνειδητοποιήσουν όλοι. Δηλαδή τόσο η Κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου όσο και τα ΜΜΕ εκείνα που, προ των εκλογών του 2009, διαστρέβλωναν αδίστακτα την πραγματικότητα και μεταμφιέζονταν σε περιστασιακούς «εργατοπατέρες», για να υποθάλψουν την υποκρισία του ΠΑΣΟΚ, καλύπτοντας ή και υποδαυλίζοντας κάθε κινητοποίηση των συμβασιούχων.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση