Άνοιγμα της Τουρκικής Κυβέρνησης στον εκδημοκρατισμό

Αξιολόγηση του καθηγητή Ραμαζάν Γκιοζέν

για τα βήματα της τουρκικής κυβέρνησης

Η συνάντηση του Πρωθυπουργού της Τουρκίας και αρχηγού του κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης AKP Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν με τον ηγέτη του κόμματος Δημοκρατικής Κοινωνίας DTP Αχμέτ Τουρκ στις 5 Αυγούστου 2009 στο γραφείο της κοινοβουλευτικής ομάδας του AKP στη Μεγάλη Εθνοσυνέλευση της Τουρκίας σήμανε την αρχή μιας νέας διαδικασίας στην πολιτική σκηνή της Τουρκίας.
Ο Πρωθυπουργός Ερντογάν είπε πως στη συνάντηση δεν εκπροσώπησε την κυβέρνηση αλλά συμμετείχε με την ιδιότητα αρχηγού κόμματος και όπως καταλαβαίνουμε από διάφορες δηλώσεις η εξέλιξη αυτή ενδιαφέρει όλη την Τουρκία και πραγματοποιείται υπό την αιγίδα της ΜΕΤ, κάποιοι την ονομάζουν Άνοιγμα στο Κουρδικό και κάποιοι Άνοιγμα για Εκδημοκρατισμό. Για το λόγο αυτό ήρθαν ποικίλες αντιδράσεις, υπέρ και κατά, από πολιτικές ομάδες αδιακρίτως αν εκπροσωπούνται ή όχι στη ΜΕΤ και από διάφορους τομείς της κοινωνίας.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ήταν από τους πρώτους που υποστήριξαν αυτό το άνοιγμα. Στις δηλώσεις που προέβη από το Μπίτλις, όπου παραβρέθηκε σε μια συνεδρίαση, επισήμανε ότι η Τουρκία δεν δύναται να παραβλέπει τα προβλήματα και σημείωσε πως πρέπει να τα επιλύσει με αδερφοσύνη και με ενότητα.
Βεβαίως υπήρχαν και αρνητικές αντιδράσεις κάποιων κομμάτων της αντιπολίτευσης και διαφόρων τομέων της κοινωνίας στη συνάντηση Ερντογάν-Τουρκ. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης προσέγγισαν με καχυποψία το άνοιγμα και απέρριψαν την πρόταση του υπουργού Εσωτερικών Μπεσίρ Αταλάι για συνάντηση σχετικά με το θέμα. Διάφορες κοινωνικές ομάδες, τα ΜΜΕ και μη κυβερνητικές οργανώσεις άσκησαν οξεία κριτική στην νέα αυτή εξέλιξη.
Παραθέτουμε την αξιολόγηση του καθηγητή Ραμαζάν Γκιοζέν τμηματάρχη Πολιτικών Επιστημών και Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Τσάνκαγια σχετικά με το θέμα.
Το Δημοκρατικό ή Κουρδικό Άνοιγμα που ήρθε στην επικαιρότητα μετά από την συνάντηση Ερντογάν-Τουρκ είναι αναμφίβολα μια πρωτοβουλία για την εξεύρεση λύσης στο πρόβλημα της τρομοκρατίας που επί σειρά ετών έχει ποτίσει με αίμα και δάκρυα την Τουρκία. Παρά το γεγονός ότι υπάρχει ομοφωνία σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας για την ύπαρξη του προβλήματος επικρατούν διαφορετικές γνώμες για την ονομασία αυτού. Κάποιοι το ονομάζουν "Πρόβλημα Τρομοκρατίας" κάποιοι άλλοι “Κουρδικό Πρόβλημα” ενώ μερικοί το αποκαλούν "Πρόβλημα Νοτιοανατολικής Περιοχής". Αυτή η διαφοροποίηση οφείλεται στη διαφορετική διαπίστωση της πηγής του προβλήματος.
Σύμφωνα με αυτούς που το αποκαλούν "Πρόβλημα Τρομοκρατίας" η πηγή του προβλήματος είναι η τρομοκρατική οργάνωση PKK και οι τρομοκρατικές της ενέργειες και πιστεύουν ότι για την επίλυση πρέπει να συνεχιστεί ο αγώνας. Όσοι το αποκαλούν "Κουρδικό Πρόβλημα" λένε ότι το πρόβλημα προκαλούν τα ανεπαρκή πολιτιστικά και κοινωνικά δικαιώματα των πολιτών κουρδικής ταυτότητας και πως θα επιλυθεί αν δοθούν περισσότερα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα. Σε αυτή την ομάδα συγκαταλέγονται και αυτοί που πιστεύουν ότι η πηγή του προβλήματος και η επίλυση της είναι αλληλένδετα με τις πολιτικές μεταρρυθμίσεις. Ενώ όσοι χρησιμοποιούν την ονομασία "Πρόβλημα Νοτιοανατολικής Περιοχής" ισχυρίζονται ότι το πρόβλημα πηγάζει από τις δυσκολίες στην οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη της περιοχής και πως η επίλυση εξαρτάται από την οικονομική ανάπτυξη της περιοχής.
Σύμφωνα με μας το πρόβλημα είναι περιεκτικότερο στο οποίο συμπεριλαμβάνονται πέρα από τις τρεις αξιολογήσεις που αναφέραμε οι ιστορικές και διεθνείς πτυχές, ο εκσυγχρονισμός, το Ιράκ και η Μέση Ανατολή. Όταν το εξετάσουμε από αυτή την οπτική γωνία δεν υπάρχει ένα μαγικό ραβδί αλλά ούτε και μέθοδος για την επίλυση του προβλήματος. Πέρα από αυτό δεν είναι σωστό αλλά ούτε και λογικό να θεωρήσουμε πως το πρόβλημα θα παραμείνει άλυτο αιώνια, να μας κυριεύει απαισιοδοξία, να μείνουμε άπρακτοι και να μην παραδοθούμε. Όπως σε κάθε επίλυση έτσι και σε αυτήν είναι πιθανό να επιτύχουμε υιοθετώντας μια σωστή και ρεαλιστική μέθοδο, λαμβάνοντας υπόψη όλες τις πτυχές του προβλήματος με μια προοδευτική διαδικασία, εφαρμόζοντας συντονισμένα τις πολύπλευρες και ταυτόχρονες κινήσεις την σωστή χρονική στιγμή.
Το άνοιγμα που ξεκίνησε με τη συνάντηση Ερντογάν-Τουρκ και αποσκοπεί στην ενίσχυση του εκδημοκρατισμού έχει ανάγκη τη συμμετοχή και τις συμβολές όλων των πλευρών. Μέσα σε μια πλειοψηφική και συμμετοχική διαδικασία θα είναι ωφέλιμο όλες οι ομάδες να παίξουν με ανοιχτά χαρτιά. Αναμφίβολα η λύση που θα επιτευχθεί στο τέλος αυτής της διαδικασίας πρέπει να γίνει αποδεκτή από όλους και να τους ικανοποιήσει και να μεταφέρει την Τουρκία σε ανώτερο επίπεδο.
Κατά εμάς τα κύρια σημεία μιας λύσης που θα επιτευχθεί στο τέλος μιας τέτοιας διαδικασίας είναι τα παρακάτω: μια Τουρκία της οποίας όλοι οι πολίτες ζουν ελεύθεροι και με ειρηνικό τρόπο στα πλαίσια μιας συνταγματικής τάξης και βάσει των οικουμενικών αξιών, όπου κανένας δεν εφαρμόζει πιέσεις και βία σε κανέναν, της οποίας αυξάνεται η ευημερία και η γαλήνη και είναι ευυπόληπτη και ισχυρή μέσα στο διεθνές σύστημα. Η Τουρκία για να γίνει μια τέτοια χώρα πρέπει να επιλύσει όλα τα εσωτερικά της προβλήματα εντός μιας δημοκρατικής και δίκαιας διαδικασίας, να ενισχύσει περαιτέρω την εθνική ενότητα και αλληλεγγύη και να κατέχει σύγχρονες οικουμενικές αξίες. Μια Τουρκία με δυνατή εσωτερική δομή δεν πρέπει να παραβλέψει και τις κινήσεις εξωτερικής πολιτικής, δηλαδή πρέπει να έχει υπόψη και διαφορετικές πτυχές του προβλήματος όπως το Ιράκ, η Μέση Ανατολή και γενικά τις διεθνείς σχέσεις. Δεν είναι όνειρο μια δημοκρατική Τουρκία με χαρίσματα όπως αδερφοσύνη και αλληλεγγύη την οποία θα ζηλεύουν όλες οι χώρες της περιοχής και της υφηλίου.
Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση