Ο πόλεμος που θα γίνει για το νερό πλησιάζει

To φράγμα Ατατούρκ στον ποταμό Ευφράτη


Οι πιθανές Διεθνείς Συγκρούσεις για το νερό

του Ευφράτη και η περίπτωση της Τουρκίας

Πρέπει να ενημερώσουμε όλους τους επισκέπτες – αναγνώστες του Apodimos.com ότι υπάρχει πλέον μια σύρραξη που είναι ήδη στην πόρτα μας. Θα είναι ο πόλεμος του 21ου αιώνα και θα ονομαστεί «πόλεμος των υδάτων», «…του νερού» ή κάπως έτσι. Πάντως αυτός ο πόλεμος δυστυχώς δεν πρόκειται για φανταστικό σενάριο.
Τον πόλεμο που έγινε πριν χρόνια όλοι τον ονομάσαμε «πόλεμο των πετρελαίων» ή κάπως έτσι, αφού η βασική και μόνη αιτία του ήταν ο έλεγχος των πετρελαίων. Όλα όμως δείχνουν ότι ένας νέος πόλεμος θα απασχολήσει και πάλι την ανθρωπότητα και αυτή τη φορά ίσως είναι μεγαλύτερος τόσο σε διάρκεια όσο και σε εμπλοκή χωρών.
Το 1997, ο ΟΗΕ αποφάσισε το νερό να μοιράζεται σύμφωνα με το παγκόσμιο δίκαιο. Ανάμεσα στις διατάξεις ήταν και εκείνη που ανέφερε ότι οι χώρες στις οποίες πηγάζουν ποτάμια ή εκείνες που συνορεύουν με ποτάμια οφείλουν να χρησιμοποιούν το νερό αυτό για την ανάπτυξη, για τη διαρκή ειρήνη., Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών υποστήριζε «Κοινά ύδατα, κοινό μέλλον».
Η Τουρκία, ως μέλος, αν και υπέγραψε, εντούτοις όχι μόνο με λόγια αλλά και με έργα αποδεικνύει ότι έχει άλλη, αντίθετη άποψη για τη χρήση των υδάτινων πόρων. Το μαρτυρούν τα μεγάλα έργα που γίνονται από τους Τούρκους μόνο για τους Τούρκους σε ποτάμια που αφορούν όλη τη Μέση Ανατολή. Οι Τούρκοι κατάρτισαν ένα πρόγραμμα με το όνομα GAP (Σχέδιο ΝΑ Τουρκίας). Αυτό το πρόγραμμα αφορά 73.863 τ.χλμ. και, εκτός των ποταμών Τίγρη και Ευφράτη, θα χρησιμοποιηθούν δεκάδες παραπόταμοι που τα νερά τους θα στηρίξουν αυτό το πρόγραμμα. Το 25% των υδάτινων πόρων της Τουρκίας βρίσκεται σ’ αυτή την περιοχή.
Ο Ευφράτης είναι ο μεγαλύτερος ποταμός της Μέσης Ανατολής. Πηγάζει στο Κουρδιστάν-Τουρκία και έχει μήκος 2.670 χλμ. Από αυτά, τα 420 χλμ. περνούν το νότιο Κουρδιστάν, τα 675 χλμ. είναι μέσα στη Συρία και τα 1.213 χλμ. μέσα από το Ιράκ. Και μέσα από την οροσειρά Ταύρος δεκάδες άλλοι παραπόταμοι χύνονται στον Ευφράτη και ακολουθούν την πορεία του. Το σύνολο αυτής της υδάτινης λεκάνης είναι 350.000 τ. χιλιόμετρα, από αυτά τα 120.876 τ.χλμ. είναι μέσα στην Τουρκία και τα 22.000 τ.χλμ. αφορούν το πρόγραμμα GAP.
Ο άλλος μεγάλος ποταμός, ο Τίγρης, έχει μήκος 1.718 τ.χλμ., πηγάζει νότια του Ντιγιαρμπακίρ, κάτω από το Κουρδικό Βουνό και κατεβαίνει προς τα σύνορα του Ιράκ. Τα 300 τ.χλμ. περνούν μέσα στα σύνορα Κουρδιστάν-Τουρκίας και ο συνολικός ετήσιος όγκος του νερού φτάνει τα 42 δισ. κυβικά το χρόνο. Τα 38.295 τ.χλμ. της λεκάνης είναι μέσα στα σύνορα της Τουρκίας και από αυτά τα 30.000 χλμ. αφορούν το πρόγραμμα GAP.
Με το πρόγραμμα GAP πρόκειται να ποτιστούν 1,8 εκατ. εκτάρια γης. Όταν ολοκληρωθεί το πρόγραμμα, θα παραχθούν 22.000 kwh υδροηλεκτρική ενέργεια ή 8.000 MW ηλεκτρική. Το Πρόγραμμα GAP προβλέπει τη δημιουργία πολλών φραγμάτων. Το 1974 ολοκληρώθηκε το φράγμα του Κεμπάν, το 1987 ολοκληρώθηκε το φράγμα του Καράκαγια και το 1992 το φράγμα του Ατατούρκ.
Η Τουρκία πάντα εκβίαζε τις γειτονικές χώρες στο θέμα του νερού και εξακολουθεί να πράττει το ίδιο. Η Συρία, που με τη βοήθεια της Σοβιετική Ένωσης κατασκεύασε το 1974 το φράγμα του Τάμπκα, στον Ευφράτη, εξασφαλίζει από τον ποταμό αυτό το 80% του γλυκού νερού που χρησιμοποιεί και το 60% για την παραγωγή της ηλεκτρικής ενέργειας. Είναι φυσικό λοιπόν αυτή η χώρα να διαφωνεί με το τουρκικό πρόγραμμα GAP, διότι μ’ αυτό τα νερά του ποταμού γίνονται υφάλμυρα, μολύνονται και αλλοιώνεται η ποιότητά τους. Υπό κανονικές συνθήκες ο Ευφράτης μπορεί να δίνει ανά δευτερόλεπτο 1.000 κυβικά μέτρα. Η δυνατότητα αυτή ανάλογα με την εποχή μπορεί να αυξηθεί έως και 2.000 κυβ.μ. ή να μειωθεί έως και 300 κυβ.μ.
Όταν ήταν πρωθυπουργός της Τουρκίας ο Οζάλ συμφώνησε με τη Συρία –υπογράφτηκε μάλιστα και πρωτόκολλο- να αφήσει η Τουρκία 500 κυβ.μ./δευτερόλεπτο. Η Συρία ζητάει 700 κυβικά μέτρα. Ταυτόχρονα υποστηρίζει τη θέση του ΟΗΕ για την κατανομή των υδάτινων πόρων. Έτσι αφού ο Ευφράτης διαρρέει 3 χώρες, πρέπει η δυναμική του να μοιραστεί μεταξύ αυτών. Στην καθεμία, δηλαδή, το 1/3.
Η Τουρκία δεν θέλει ούτε να ακούσει αυτά τα επιχειρήματα και κατά καιρούς από τους Τούρκους πολιτικούς γίνονται πολύ σκληρές δηλώσεις. Το τουρκικό περιοδικό «Τέμπο», είχε μια συνέντευξη του πρώην προέδρου της Δημοκρατίας Ντεμιρέλ, ο οποίος ανέφερε ότι η χώρα του τα τελευταία πενήντα χρόνια έφτιαξε 206 φράγματα και άλλα 100 είναι υπό κατασκευήν. «Σήμερα πίσω από τα φράγματα αυτά υπάρχουν 200 εκατ. κυβ. μέτρα νερού και μπορεί έτσι να παραχθούν 125 εκατ. κιλοβάτ, εντούτοις εμείς παράγουμε μόνο 44 εκατ. κιλοβάτ. Έχουμε δηλαδή ακόμη 80 εκατ. που πρέπει να παραγάγουμε, οπότε χρειαζόμαστε ακόμη 389 φράγματα. Η Τουρκία σε παγκόσμιο επίπεδο είναι η χώρα με την καλύτερη εκμετάλλευση των υδάτινων πόρων. Όσο γι’ αυτό που λέγεται ότι στις γειτονικές χώρες έχουν ξεραθεί οι κήποι και τα χωράφια τους, είναι εντελώς ανυπόστατο. Τα νερά του Ευφράτη και του Τίγρη δεν τα εκμεταλλεύονται ούτε η Συρία ούτε το Ιράκ. Άλλωστε αυτά τα ποτάμια μπορούν 10 φορές να πλύνουν τη γη αυτών των χωρών. Πάνω από τον Ευφράτη, μέχρι τα σύνορα της Συρίας, δηλαδή μέχρι το Καρκαμούς, σ’ αυτά τα 600 χλμ. έχουμε φτιάξει 5 φράγματα. Εκατό εκατ. κυβικά νερού μαζεύονται εκεί. Μ’ αυτό τον τρόπο ανά δευτερόλεπτο εκεί που έδινε ο Ευφράτης 300 κυβ. μέτρα, τώρα ανέβηκε στα 1.000 κυβικά μέτρα, δηλαδή το καλοκαίρι παλιά περνούσαν στη Συρία 200 κυβικά μέτρα ανά δευτερόλεπτο ενώ τώρα περνούν 1.000. Τι άλλο χρειάζονται; Γιατί γκρινιάζουν; Δεν έχουν δικαίωμα να γκρινιάζουν».
Αυτό που παραθέσαμε είναι μία από τις ήπιες δηλώσεις των Τούρκων πολιτικών. Διότι υπάρχουν και πολλές οι οποίες όχι μόνο είναι σκληρές αλλά και με σαφείς απειλές ακόμη και για πόλεμο.
Στο Ιράκ, σ’ ότι αφορά το νερό η κατάσταση είναι χειρότερη. Όλες οι ενδείξεις συνηγορούν στο ότι μέσα σε 10-15 χρόνια όλα τα αποθέματα του νερού θα πέσουν κατά 50%. Όλα τα σχέδια που έχουν φτιάξει οι Ιρακινοί αφορούν το 43% των νερών του Τίγρη και του Ευφράτη. Προγραμματισμός που πρέπει να μπει αμέσως σε εφαρμογή διότι το πρόβλημα της ύδρευσης είναι σοβαρό σ’ αυτή τη χώρα. Οι καθυστερήσεις και τα εμπόδια από την Τουρκία θα είναι καθοριστικά στο θέμα των υδάτινων πόρων του Ιράκ.
Εξ όσων γνωρίζουμε το ίδιο νερό χρειάζονται το Ισραήλ, η Ιορδανία και βεβαίως το Ιράν.
Για να θεωρηθεί σε παγκόσμιο επίπεδο ότι μια χώρα έχει υδάτινο πλούτο πρέπει να αντιστοιχούν ανά άτομο 10.000 κυβικά νερού το χρόνο. Σήμερα παγκοσμίως ανά άτομο αντιστοιχούν 7.342 κυβικά το χρόνο. Και η Τουρκία στην παγκόσμια κατάταξη καταλαμβάνει τη 19η θέση, δηλαδή 3.600 κυβικά ανά άτομο το χρόνο. Όσον αφορά τα υδάτινα αποθέματά της, που είναι 110 δισ. κυβικά μέτρα, καταλαμβάνει τη 14η θέση
Η θέση του ΟΗΕ είναι ότι «μια χώρα η οποία πάνω σε ποταμό που διαρρέει κι άλλες γειτονικές χώρες κατασκευάζει έργα, είναι υποχρεωμένη να ζητάει γι’ αυτές της τις ενέργειες την έγκριση και των άλλων χωρών». Η Τουρκία όχι μόνο δεν δέχεται αυτή τη θέση αλλά και συνεχίζει να χρησιμοποιεί το νερό σαν εργαλείο εκβιασμού.
Υπό την αιγίδα του ΟΗΕ γίνονται δεκάδες διεθνείς διασκέψεις. Σε μία από αυτές, που είχε μάλιστα φιλοξενήσει η Ελλάδα στις 6-7 Μαΐου 2003 με την υποστήριξη του υπουργείου Εξωτερικών και την Παγκόσμια Τράπεζα, το θέμα ήταν η «Βιώσιμη Ανάπτυξη για μια Διαρκή Ειρήνη, Κοινά ύδατα, Κοινό Μέλλον, Κοινή Γνώση». Μία από τις επισημάνσεις της διάσκεψης, διά στόματος του τότε υπουργού Εξωτερικών Γιώργου Παπανδρέου αλλά και άλλων ομιλητών, ήταν ότι στην περιοχή της ΝΑ Ευρώπης και στη Μεσόγειο οι επιφανειακοί πόροι και οι υπόγειοι υδατικοί πόροι είναι περιορισμένοι. Δεδομένου ότι τους πόρους αυτούς μοιράζονται συχνά πολλοί χρήστες, υπάρχει κίνδυνος κοινά ύδατα να αποτελέσουν είτε αφορμή προστριβών είτε ευκαιρία συνεργασίας μεταξύ τους.
Η πρόεδρος της Παγκόσμιας οργάνωσης Προστασίας των Υδάτων, Τζόις Σταρ, ανησυχούσε ιδιαίτερα για την «κρίση σχετικά με τη διαχείριση των υδάτων στη Μέση Ανατολή». Σε δηλώσεις της, που βασιζόντουσαν σε πληροφορίες από καλά ενημερωμένες αμερικανικές πηγές, ανάφερε ότι η έλλειψη νερού είναι πολύ πιθανό να οδηγήσει σε πόλεμο.
Η επέμβαση των Αμερικανών στο Ιράκ, χωρίς αμφιβολία, ήταν τα πετρέλαια και το φυσικό αέριο. Αλλά για να γίνουν πράξη τα μεγάλα σχέδια των Αμερικανών σε ό,τι αφορά τη Μέση Ανατολή πρέπει να ελεγχθεί και η φυσική ενέργεια από τη δύναμη του νερού, που σημαίνει ότι η Τουρκία από αυτήν την ενέργεια πρέπει να εκμεταλλεύεται ό,τι της αναλογεί, διότι αν δεν συμμορφωθεί με τις αποφάσεις του ΟΗΕ τότε, όπως εκτιμούσε η κ. Σταρ, θα έχουμε καινούργιες πολεμικές συρράξεις.
Τι είχε πει ο Παΐσιος
Όμως ο Γέροντας Παΐσιος ο οποίος έβλεπε πιο μακριά δηλαδή για την πιο πάνω περίπτωση αυτή των υδατίνων πόρων είχε πεί υπάρχουν συγκεκριμένα πράγματα που πρέπει να συμβούν μέχρι τότε και ότι:
I. Θά γίνουν όλα αυτά όταν θά πάψουν νά κυβερνάνε τήν Τουρκία οι πολιτικοί πού είναι σήμερα, καί όταν μιά νέα γενιά πολιτικών εμφανισθεί γιά νά κυβερνήσει.
II. Οταν ακούσετε ότι τά νερά τού Ευφράτη τά κόβουν από ψηλά οί Τούρκοι μέ φράγματα, καί τά χρησιμοποιούν γιά αρδευτικά έργα, τότε νά ξέρετε ότι ήδη έχουμε μπεί στήν ετοιμασία τού μεγάλου εκείνου πολέμου καί ότι προετοιμάζετε ό δρόμος γιά τίς “ μύριες μυριάδων στρατού τών από ανατολών ηλίου “ , πού αναφέρει ή Αποκάλυψη... (Σήμερα λειτουργεί ήδη κοντά στίς Τουρκικές πηγές τού Ευφράτη, τό μεγάλο φράγμα Κεμάλ Ατατούρκ πού μπορεί νά κόψει εντελώς τά νερά πρός τό Ιράκ καί τήν Συρία καί νά τά ρίξει στήν Μεσόγειο! δημιουργώντας έτσι γενική ανάφλεξη, τόν “πόλεμο τού νερού “ όπως η διεθνής διπλωματία έχει ήδη επισημάνει καί περιμένει...)
III. Είχε πει επίσης ότι στην Ελλάδα θα πέσει πείνα πρίν τον πόλεμο και να έχουμε κανένα αλεύρι πρόχειρο!

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση