Η αγωνία των νέων και η αδιαφορία των... μεγαλυτέρων
Η νύχτα των Ιμίων στάθηκε η απαρχή...
Αφορμή για το συγκεκριμένο κείμενο, μου έδωσε σεβαστός και προβληματισμένος συμπολίτης που μου απέστειλε ένα μήνυμα και το οποίο θεώρησα υποχρέωσή μου να το μοιραστώ μαζί σας.
Πριν από δύο ημέρες στο ιστολόγιο αυτό αναρτήθηκε το ιστορικό της 31ης Μοίρας Καταδρομών της Κύπρου μέσα από το οποίο μοιραστήκαμε όλοι μας κομμάτια της ιστορίας που κάποιοι τα έχουν κρύψει καλά, ή τουλάχιστον έτσι νόμιζαν. Χάρις στον Σάββα Βλάσση, που κατέγραψε τα ηρωικά περιστατικά, νιώσαμε υπερήφανοι αλλά και τόσο μικροί...
Μα περισσότερο μικρός ένιωσα όταν διάβασα τις γραμμές κειμένου που ακολουθούν και που ο συντάκτης τους πήρε σαν αφορμή το τελείωμα του άρθρου του Σάββα Βλάσση που έγραφε "Η πατρίδα, τους αγνόησε όλους..."
"Όχι, η πατρίδα δεν τους αγνόησε. Αυτή που τους αγνόησε είναι η Πολιτεία και ειδικότερα οι αντιπρόσωποί της.
Το έχω πει χίλιες φορές. Είμαστε ένας λαός περίεργος.
Εκεί που νομίζεις ότι εξέλιπε από την ψυχή του Έλληνα η λέξη πατρίδα την άλλη στιγμή ξεσηκώνεται και δεν μπορεί να τον σταματήσει κανείς πολιτικός και καμία ρητορική.
Βέβαια αυτά τα θαυμάσια συμβαίνουν όταν ο κίνδυνος βρεθεί στην εξώπορτα ορατός από όλους.
Κάποτε ένας φίλος μου καθηγητής υπηρετούσε σε ένα από τα "χειρότερα" σχολεία της Δ. Αττικής.
Το επόμενο πρωί της νύκτας των Ιμίων πήγε φυσικά στο σχολείο να διδάξει.
Αυτό που αντίκρισε όταν μπήκε στην τάξη να κάνει μάθημα στους "βαρβάρους" τον άφησε έκπληκτο.
Όλα εκείνα τα παραβατικά και απείθαρχα παιδιά ήταν αμίλητα και θλιμμένα.
Μάθημα δεν έγινε και με απόλυτη ηρεμία συνεχώς του εξέφραζαν τη λύπη τους και την οργή τους.
Τότε ήταν που η πολιτεία αγνόησε την πατρίδα και ευχαρίστησε τον πρόεδρο των ΗΠΑ για το... καλό που μας έκανε, να μείνουμε δηλαδή με αυτά που έχουμε έστω και αν μας τα έβαψαν γκρίζα.
Μετά από λίγο καιρό τα ξέχασαν όλα αλλά δεν τα λησμόνησαν απλώς τα έβαλαν σε κάποια γωνία του μυαλού τους για να τα ξεσκεπάσουν όταν χρειαστεί.
Με τιμή"
Αφορμή για το συγκεκριμένο κείμενο, μου έδωσε σεβαστός και προβληματισμένος συμπολίτης που μου απέστειλε ένα μήνυμα και το οποίο θεώρησα υποχρέωσή μου να το μοιραστώ μαζί σας.Πριν από δύο ημέρες στο ιστολόγιο αυτό αναρτήθηκε το ιστορικό της 31ης Μοίρας Καταδρομών της Κύπρου μέσα από το οποίο μοιραστήκαμε όλοι μας κομμάτια της ιστορίας που κάποιοι τα έχουν κρύψει καλά, ή τουλάχιστον έτσι νόμιζαν. Χάρις στον Σάββα Βλάσση, που κατέγραψε τα ηρωικά περιστατικά, νιώσαμε υπερήφανοι αλλά και τόσο μικροί...
Μα περισσότερο μικρός ένιωσα όταν διάβασα τις γραμμές κειμένου που ακολουθούν και που ο συντάκτης τους πήρε σαν αφορμή το τελείωμα του άρθρου του Σάββα Βλάσση που έγραφε "Η πατρίδα, τους αγνόησε όλους..."
"Όχι, η πατρίδα δεν τους αγνόησε. Αυτή που τους αγνόησε είναι η Πολιτεία και ειδικότερα οι αντιπρόσωποί της.
Το έχω πει χίλιες φορές. Είμαστε ένας λαός περίεργος.
Εκεί που νομίζεις ότι εξέλιπε από την ψυχή του Έλληνα η λέξη πατρίδα την άλλη στιγμή ξεσηκώνεται και δεν μπορεί να τον σταματήσει κανείς πολιτικός και καμία ρητορική.
Βέβαια αυτά τα θαυμάσια συμβαίνουν όταν ο κίνδυνος βρεθεί στην εξώπορτα ορατός από όλους.
Κάποτε ένας φίλος μου καθηγητής υπηρετούσε σε ένα από τα "χειρότερα" σχολεία της Δ. Αττικής.
Το επόμενο πρωί της νύκτας των Ιμίων πήγε φυσικά στο σχολείο να διδάξει.
Αυτό που αντίκρισε όταν μπήκε στην τάξη να κάνει μάθημα στους "βαρβάρους" τον άφησε έκπληκτο.
Όλα εκείνα τα παραβατικά και απείθαρχα παιδιά ήταν αμίλητα και θλιμμένα.
Μάθημα δεν έγινε και με απόλυτη ηρεμία συνεχώς του εξέφραζαν τη λύπη τους και την οργή τους.
Τότε ήταν που η πολιτεία αγνόησε την πατρίδα και ευχαρίστησε τον πρόεδρο των ΗΠΑ για το... καλό που μας έκανε, να μείνουμε δηλαδή με αυτά που έχουμε έστω και αν μας τα έβαψαν γκρίζα.
Μετά από λίγο καιρό τα ξέχασαν όλα αλλά δεν τα λησμόνησαν απλώς τα έβαλαν σε κάποια γωνία του μυαλού τους για να τα ξεσκεπάσουν όταν χρειαστεί.
Με τιμή"
Αναρτήσεις
Αυτά τά θαυμάσια συμβαίνουν,όχι όταν ό κίνδυνος είναι πρό τών πυλών,αλλά όταν ΗΔΗ έχει λάβει χώρα μιά εθνική καταστροφή,μικρή ή μεγάλη,αδιάφορο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤό ίδιο θά συμβή καί τώρα!καί ή στιγμή πλησιάζει.
Πολλοί, τό νοιώθουμε.