Η κάλπικη και η αληθινή Ιθάκη...

Ποιός δεν θα ήθελε...

Ποιός δεν θα ήθελε να πάει πίσω στο σπίτι που γεννήθηκε; Ποιός δεν νοσταλγεί να περπατήσει ελεύθερος στις αμμουδιές της Αμμοχώστου να απολαύσει το γεύμα του κάτω από τις πορτοκαλιές του Καραβά, παρέα με το δροσερό αεράκι της θάλασσας της Κερύνειας;
Ποιος δεν θα ήθελε να είναι καλυμμένος από την σκιά του Πενταδάκτυλου να αγναντεύει από την μία το πέλαγος και από την άλλη τις καταπράσινες πεδιάδες της Μεσαορίας, να προσκυνά στον Αγ. Ιλαρίωνα, στον Απόστολο Ανδρέα και να αφήνει ένα λουλούδι στον τάφο των δικών του. Ο αναστεναγμός και ο πόθος των Κυπρίων δεν σβήνει είναι εκεί και καρτερά λύτρωση.

Λύτρωση που καρτερεί υπομονετικά ο καθένας, παρακολουθώντας τη δικιά του γενιά να σβήνει και να μελαγχολεί πιασμένος από τα διαχρονικά ψεύτικα μεγάλα λόγια. Τον πόθο όμως αυτό της εξιλέωσης προσπαθούν να δελεάσουν με νόθες υποσχέσεις και ψεύτικα διλήμματα. Ένα εικονικό γυάλινο κόσμο τάζουν που στοχεύει τον πόθο που σιγοβράζει στην καρδιά, προκαλώντας ρίγος και ανατριχίλα. Να παραπλανήσουν προσπαθούν, να καθοδηγήσουν την υποταγή στον πόθο αυτό ώστε τυφλά πλέον και χωρίς καθαρή κρίση να παρασύρουν προς μια εικονική και εύθραυστη εξιλέωση. Οι προθέσεις των δελεασμένων αποσκοπούν στο αγνό ιδανικό της δικαίωσης και μόνο, αυτό προτάσσουν στην συνείδηση τους για να συνεχίσουν ένα κατά τα άλλα νοθευμένο αγώνα. .
Ίσως σε ένα αγγελικά πλασμένο κόσμο αγνό και δίκαιο αυτή η κάλπικη πραγματικότητα να μπορούσε να φέρει τον γυρισμό στην Ιθάκη. Δυστυχώς όμως η ατίθαση και σκληρή παγκόσμια ζούγκλα των συμφερόντων και των ισχυρών έχουν καταστήσει την αδικία εις βάρος των αδύνατων λαών σαν προνόμιο των γιγάντων. Δεν είναι καταδικαστέα η αδικία και προσκαλούν σε συμφιλίωση μαζί της. Χαϊδεύοντας αυτιά και ξύνοντας πληγές παίζουν με την αγνότητα του πόθου της επιστροφής.
Καταφτάνει ο Δούρειος Ίππος για να καθησυχάσει και να προσαρμόσει τον πόνο στην εικονική πραγματικότητα της επιστρεφόμενης χαμένης αξιοπρέπειας. Χωρίς αγώνα αλλά με υποσχέσεις που μπορούν να παρουσιαστούν σαν τόσο ενάρετες ώστε να θολώσουν του κρίση του ανθρώπου. Δεν αρκεί όμως η επιβολή, χρειάζεται και ο εθελούσιος εγκλωβισμός για να διαγραφεί μακροχρόνια οποιοσδήποτε τυχόν άλλος πόθος που θα προκύψει από την προδιαγραφόμενη κατάρρευση. Επιδιώκουν να εμφυτευτεί στο μυαλό ότι ο πραγματικός κόσμος που ζήσαμε δεν υπήρξε ποτέ και η αδικία που θα παραχθεί με την κατάρρευση του γυάλινου τους κόσμου θα καταστεί ως το μοναδικό αληθινό που υπήρξε.
Ήταν δύσκολο να πιστέψουμε πως τους έφερε η αγαπημένη θάλασσα της Κερύνειας και όμως τους ξέβρασε.....

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση