Μία αληθινή ιστορία (Νο4)

Επειδή έλαβα πάρα πολλά e-mail σχετικά με το θέμα της ιστορίας, θα πρέπει να καταθέσω πως πρόκειται για αληθινή ιστορία που ποτέ και με κανέναν τρόπο (βιβλίο ή άλλο) δεν εκδόθηκε.
Η χαρά, η τιμή και η ευθύνη ανήκει αποκλειστικά σε εμένα προσωπικά, που φιλοξενώ το μέρος της ζωής ενός ανθρώπου που θέλησε να αντιταχθεί στο σύστημα και τους ανθρώπους που το «θρέφουν», αλλά και που ζουν μέσα από αυτό.

…συνέχεια από το προηγούμενο…

- Ποιος είναι πάλι αυτός; Με ειδοποίησαν ότι ένας νέος έφτασε και ήρθα να τον δω.
Η φωνή που ακούστηκε πίσω του ήταν πολύ «χοντρή», ψυχρή και γεμάτη οργή. Γύρισε να δει προς την πόρτα του θαλάμου. Ένας κοντόχοντρος τύπος, που προσπαθούσε να δείξει τους ανύπαρκτους μυς του με αμάνικο μπλουζάκι τον κοίταζε με μάτια ερευνητικά.
- Έμαθα ότι ήρθες χθες, ρε μάγκα, και είπα να σου κάνω βίζιτα…
Συνέχισε με το ίδιο προκλητικό ύφος. Είχε και άλλους δύο δίπλα του, που ήταν χειρότεροι από αυτόν. Αδύνατοι, ξερακιανοί, με μάτια ανήσυχα, φοβισμένα θα μπορούσε να πει κανείς. Ήταν «έξω από τα νερά τους» και φαινόταν περισσότερο να ανησυχούν που βρισκόταν στον θάλαμο.
- Τι δουλειά έχετε εδώ; Δεν ξέρετε ότι εδώ είναι ο θάλαμος του Γιώργου; πετάχτηκε και του είπε ο Νίκος…
- Εντάξει ρε μάγκα, το ξέρω, αλλά ήρθα να δω το καινούργιο «φρούτο». Έμαθα πως είσαι δημοσιογράφος ρε μάγκα. Έτσι είναι;
Ο Μιχάλης γύρισε τα μάτια του επάνω στον τύπο που στεκόταν στην είσοδο της πόρτας και τον προκαλούσε. Ένιωσε το αίμα να ανεβαίνει στο κεφάλι του. Τον κοίταξε έτοιμος να τον λιώσει
- Όχι ρε Μιχάλη, δεν πρέπει, του είπε ο Νίκος. Δεν πρέπει ρε συ, αυτό θέλει. Θέλει να κάνει φασαρία για να σου την «πέσουν» μετά.
Ναι, ο Νίκος είχε δίκιο. Κάποιοι ήθελαν να τον μετρήσουν ή να τον μπλέξουν και έστειλαν αυτό το ρεμάλι να του πουλήσει μαγκιά. Δεν θα τους έκανε την χάρη. Έπρεπε πρώτα να εξασφαλίσει τον χώρο του και να μάθει όσα μπορούσε για όσους μπορούσε.
Οι σφιγμένες του γροθιές χαλάρωσαν. Γύρισε στον Νίκο…
- Μην ανησυχείς ρε Νίκο. Δεν θα του κάνω την χάρη. Τουλάχιστον όχι ακόμη…
Ο μάγκας γύρισε να φύγει.
- Να με θυμάσαι του είπε. Θα έρθω να σε ξαναβρώ επειδή κάτι έμεινε που πρέπει να το κλείσουμε. Και να θυμάσαι πως με λένε Παναγιώτη…
Γύρισε να φύγει και σχεδόν σκόνταψε επάνω στον δεσμοφύλακα που βρισκόταν ακριβώς πίσω από την πόρτα, αλλά δεν φαινόταν.
- Συγνώμη κύριε δεσμοφύλακα, του είπε και έφυγε περισσότερο ιδρωμένος από όταν ήρθε.
Ο δεσμοφύλακας ήταν εκεί όλη την ώρα και δεν είχε επέμβει.
- Μην του δίνεις σημασία. Ένας ρουφιάνος είναι μόνο. Ρουφιάνος του διευθυντή και του αρχιφύλακα, του είπε ο Νίκος.
- Για πες μου γι αυτούς τους δύο ρε Νίκο. Τι μέρη του λόγου είναι;
- Τι να σου πω ρε Μιχάλη! Σκατά είναι και οι δυό τους... Ο ένας χειρότερος από τον άλλο. Θα τα δεις μόνος σου. Θα καταλάβεις… Δεν με χρειάζεσαι εμένα… Και χαζός να είσαι, θα καταλάβεις…
Ο Νίκος δε ήταν καθόλου χαμογελαστός όταν τα είπε αυτά. Περισσότερο φοβισμένος έμοιαζε. Και είχε και το δίκιο του. Έπρεπε να προσέχει, αν και είχε πει ήδη πολλά. Και οι τοίχοι έχουν αφτιά σε τέτοια μέρη…
- Αυτά τα δύο παιδιά εδώ μέσα ρε Νίκο από πού είναι; Γιατί μπήκαν μέσα;
- Βούλγαροι, είναι. Βούλγαροι και αδέρφια. Πέρασαν λαθραία τα σύνορα και τους έπιασαν. Είναι 2 μήνες τώρα εδώ και έχουν να κάνουν άλλους 10. Ήρθαν να βρουν δουλειά, να ζήσουν καλύτερα και τους χώσανε στη φυλακή. Δεν ξέρουν ελληνικά. Μπροστά τους μπορείς να μιλάς ελεύθερα. Πήγαν να τους την πέσουν μία φορά για να τους πηδήξουν, αλλά ο ένας, ο μεγαλύτερος, είναι πολύ τσαμπουκάς. Πήρε έναν σπρωχτό και του έτριψε την μάπα στον τοίχο. Από τότε δεν τους ξαναπείραξε κανείς. Εσύ όμως να μην φοβάσαι. Θα είμαι συνέχεια δίπλα σου. Εάν με βλέπεις να ξύνω το αφτί μου όταν σου μιλάει κάποιος να ξέρεις πως θα είναι ρουφιάνος. Έχει αρκετούς εδώ μέσα. Εάν πιάνω τα αρχίδια μου, θα είναι κάποιος μαλάκας που σου την πέφτει για να δει αν μπορεί να σε έχει για θελήματα. Εάν χασμουριέμαι όμως, να προσέχεις. Έχει και τύπους εδώ μέσα που θέλουν πολύ προσοχή.
- Σε ευχαριστώ Νίκο, να είσαι καλά. Πήρες τσιγάρα;
- Ναι, πήρα. Πήρα και για σένα 2 πακέτα για να έχεις.
Είχε μείνει μόνος του στον θάλαμο. Το πρωινό είχε δοθεί αλλά ο Μιχάλης δεν πήγε. Ο Νίκος επέμενε να μείνει να του κάνει παρέα, αλλά τον έστειλε να φάει αν και ο πιτσιρικάς διαμαρτυρήθηκε επειδή δεν ήθελε να τον αφήσει μόνο του. Κοίταζε και πάλι έξω από τα παράθυρα, έξω από τα σίδερα. Έβλεπε τους σκοπούς, άκουγε τα πουλιά. Από μακριά ακουγόντουσαν και κάποια αυτοκίνητα και φωνές ανθρώπων. Η καρδιά του σφίχτηκε. Το στομάχι του έγινε κόμπος. Όλα μέχρι εκείνη τη στιγμή μέσα στη φυλακή του πήγαν καλά. Καλό κι αυτό. Φυλακή και καλά! Αλλά ναι, μέχρις στιγμής δεν είχε κάποιο πρόβλημα. Μακάρι να συνέχιζε έτσι.
- Τι έγινε ρε μάγκα; Εσύ δεν θα πας για φαγητό;
Ξαφνιάστηκε. Η φωνή που ακούστηκε από πίσω του τον επανέφερε στην πραγματικότητα. Γύρισε αργά προς το μέρος της πόρτας. Εκεί βρισκόταν ένας κοντός, χοντρός και με γενειάδα τύπος. Φορούσε ρούχα σαν τους δεσμοφύλακες, αλλά τα δικά του ήταν πιο περιποιημένα, περισσότερο προσεγμένα. Αυτός φορούσε και πηλίκιο και είχε κάτι διακριτικά στο μανίκι του σακακιού του. Μισής μερίδας άνθρωπος που αν τον συναντούσε έξω δεν θα χαλούσε ούτε το σάλιο του για να τον φτύσει, αλλά κουβαλούσε έναν παράξενο τσαμπουκά.
- Να συστηθώ κύριε δημοσιογράφε. Είμαι ο αρχιφύλακας. Αυτό φτάνει. Δεν χρειάζεται να ξέρεις τίποτε άλλο. Έμαθα ότι δεν τρως και δεν πίνεις τίποτε. Τι έγινε; Συνέβη κάτι; Μήπως σου αρέσουν τα προβλήματα ή μήπως δεν σου άρεσε το περιβάλλον; Ανακαίνιση θα κάνουμε αργότερα. Δεν ξέραμε ότι θα έρθεις για να ετοιμάσουμε την σουΐτα…
Ήταν πολύ προκλητικός. Φαινόταν σάπιος άνθρωπος. Αλλά έδειχνε καθαρά πως ήταν στο στοιχείο του και πως απολάμβανε την θέση του.
- Όχι αρχιφύλακα, είπα να ξεκινήσω λίγη δίαιτα… του απάντησε ο Μιχάλης.
Τα μάτια του έψαξαν τα μάτια σου αρχιφύλακα, καθώς τον πλησίαζε περπατώντας αργά.
- Καλό θα ήταν να μπορούσα να κάνω και γυμναστική, αλλά έμαθα πως δεν έχετε γυμναστήριο. Για αυτό λέω να καθίσω να γράψω. Λέω να γράψω όλα όσα συμβαίνουν καθημερινά εδώ μέσα. Τι λες; Αν το κάνω βιβλίο όταν θα βγω, θα έχει καλές πωλήσεις; Θα μπορέσω να το κάνω επιτυχία;
Χτυπούσε τη γροθιά στο μαχαίρι, αλλά είχε δει την ανησυχία στα μάτια του αρχιφύλακα. Αν και αρχιφύλακας, έδειχνε ανήσυχος. Και μάλιστα περισσότερο από το φυσιολογικό. Εξάλλου, ήταν και μόνος του. Ήταν ψευτονταής, βλάκας και μόνος.
- Θέλεις να σου φέρουν τετράδιο και στυλό να γράψεις; Αν θελήσεις να πάρεις κάποιο τηλέφωνο, να το πεις στον φύλακα για να επικοινωνήσει μαζί μου. Εμείς είμαστε για να σας προσέχουμε αλλά και να σας εξυπηρετούμε, αν χρειάζεται. Έχει και κυλικείο που θα ανοίξει σε λίγο. Αν δεν σου αρέσει το φαγητό ή θελήσεις κάτι μπορείς να πας εκεί. Έχει και καφέ για να παίρνεις μαζί σου. Και γενικά, αν χρειαστείς κάτι να φωνάζεις τον δεσμοφύλακα. Θα του μιλήσω εγώ… Να ξέρεις ότι εγώ είμαι φίλος σου…
Η φωνή του είχε πάρει άλλη χροιά τώρα. Ακουγόταν περισσότερο ήρεμος και τελείως αλλαγμένος. Η απάντηση που πήρε σίγουρα τον φόβισε.
- Φεύγω τώρα και όπως σου είπα. Αν θελήσεις κάτι…
Έκανε δύο βήματα προς τα πίσω και έφυγε από τον θάλαμο. Η πρώτη συνάντηση μαζί του μάλλον ήταν θετική… Ο καιρός όμως θα έδειχνε… Ο καιρός…

συνεχίζεται…

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση