Καζάν-καζάν προς το σημείο μηδέν...

Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου 

Το τελευταίο που μπορώ να ακούσω σε σχέση με τα νέα "σουλάτσα" του Ορούτς Ρέις, είναι ότι αιφνιδιαστήκαμε. Αν ναι, έχουμε μεγάλο πρόβλημα.


Η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να -και ελπίζω ότι δεν- τρέφει αυταπάτες. Ο Ερντογάν θα το παίξει το παιχνίδι μέχρι τέλους. Μέχρι να πετύχει ό,τι επιδιώκει ή έστω μέχρις ότου διαμορφώσει τις πλέον ευνοϊκές για εκείνον συνθήκες. Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι τι θέλει ή τι μπορεί να κάνει ο Ερντογάν. Όλα όσα περισσότερα μπορεί. Αλλά τι τελικά θέλουμε ή τι μπορούμε εμείς. Γιατί στο τέλος της ημέρας η μπάλα σπρώχνεται διαρκώς όλο και περισσότερο στο δικό μας γήπεδο. Η πίεση θα είναι διαρκής.

Εμείς πού θέλουμε να το πάμε; Και πώς ορίζουμε το "ως εδώ"; Η νέα πρόκληση δείχνει πιο ύποπτη από την προηγούμενη. Πιο... μουλωχτή. Και γι' αυτό ίσως και πιο επικίνδυνη. Ιδιαίτερα καθώς την ίδια περίοδο είναι αρκετά τεταμένα τα πράγματα και στην Κύπρο με αφορμή τις τουρκοκυπριακές εκλογές. Από τη μια η Αμμόχωστος, από την άλλη οι αντιδράσεις και διαδηλώσεις. Η κατάσταση εμφανίζεται αρκετά προβληματική.

Η ισορροπία σε ένα τεντωμένο σχοινί καθίσταται πιο δυσχερής όταν τα μέτωπα της εν δυνάμει αντιπαράθεσης αυξάνονται. Στο Αιγαίο; Στην περιοχή του Καστελλόριζου ειδικότερα; Στην Κύπρο; Όλα τεταμένα... Και ο Ερντογάν αντιλαμβάνεται ότι η διεθνής συγκυρία δεν είναι και τόσο αρνητική γι' αυτόν. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν δείχνει την απαιτούμενη πυγμή και η Γερμανία όλο και κλείνει το μάτι στην Τουρκία. Το ΝΑΤΟ είναι στη λογική... μη μου τους κύκλους τάραττε, ενώ οι ίδιες οι ΗΠΑ δεν μπορούν στη φάση αυτή να παίξουν σταθεροποιητικό ρόλο καθώς οι ίδιες κινδυνεύουν με αποσταθεροποίηση ενόψει εκλογών.

Ο Ερντογάν χρησιμοποιεί διαρκώς τη στρατιωτική διπλωματία για να εξάγει τα ισχυρά εσωτερικά του προβλήματα, κυρίως στην οικονομία, έχοντας ωστόσο εντάξει τη συγκρουσιακή λογική πλήρως στο διπλωματικό του οπλοστάσιο. Από κάθε σύγκρουση στην οποία εμπλέκεται ή απειλεί να εμπλακεί αποσκοπεί στρατηγικά και οικονομικά οφέλη. Το ίδιο επιδιώκει και στο Αιγαίο και τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Και δεν θα σταματήσει τις προκλήσεις μέχρι να έχει κάποιο αποτέλεσμα. Καζάν καζάν που λέει και ο "Σουλτάνος", ανανεώνει την ένταση. Για να οδηγήσει τα πράγματα σε ένα σημείο μηδέν. Της σύγκρουσης ή του διαλόγου -αλλά με όρους που επιθυμεί.

Και το ερώτημα παραμένει. Εμείς τι κάνουμε; Τι είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε στο όνομα της διαπραγμάτευσης; Και ποιας διαπραγμάτευσης αλήθεια; Εμείς δεν ζητάμε τίποτα. Εκείνος διεκδικεί. Υπό αυτή την έννοια ό,τι και αν πετύχει, ό,τι περισσότερο από το σημερινό status quo, έστω και... ψίχουλα, θα είναι κέρδος του. Εμείς λοιπόν τι λέμε; Εξακολουθεί ο όρος διαπραγμάτευση να σημαίνει το αυτονόητο; Αν ναι δεν υπάρχει κάτι προς διαπραγμάτευση εκτός και αν οι Τούρκοι υποχωρήσουν και δεχτούν τις ελληνικές θέσεις. Αλλά αυτό πιστεύει ειλικρινά κανείς ότι μπορεί να συμβεί;

Πολύ δύσκολο το παζλ που έχει κληθεί να λύσει η ελληνική κυβέρνηση. Και όσοι κάνουν συγκρίσεις με το Σκοπιανό πλανώνται οικτρά. Είναι άλλης τάξης μεγέθους και σημασίας. Και οι εθνικοί αλλά και οι πολιτικοί κίνδυνοι είναι ασύγκριτα ισχυρότεροι. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα έχουμε απρόβλεπτες ανατροπές, σε διάφορα επίπεδα, (εθνικό και πολιτικό...) εκτός των άλλων και σε μία περίοδο όπου η ηρεμία και η ασφάλεια αποτελούν σημαντικές συνισταμένες και για την προσπάθεια -δύσκολη άλλωστε- στην οποία καλείται να ανταπεξέλθει η ελληνική οικονομία και η επιχειρηματικότητα προκειμένου να αφήσουν πίσω την ύφεση.

Capital



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση