Η Τουρκία μαντρόσκυλο ΗΠΑ,Γερμανίας, πότε θα το καταλάβουμε;

Η αναβάθμιση της τουρκικής επιθετικότητας και η στρατηγική αντιστοίχισή της με την δυναμική προβολή της νέο-οθωμανικής ατζέντας, δρομολογεί σταδιακά και ανατροπές επί του πεδίου. H Τουρκία εδραιώνει την στρατιωτική της παρουσία σε μια σειρά χώρες, χτίζοντας έτσι ένα ευρύ περιφερειακό δίκτυο γεωπολιτικού ελέγχου και ελέγχου υποδομών, σε Αφρική, Βαλκάνια, Μεσόγειο και Ν.Α Ασία…

Τουρκικές αεροναυτικές βάσεις φιγουράρουν ήδη, και άλλες δρομολογείται να δημιουργηθούν, στο Κατάρ, στην Σομαλία, στην κατεχόμενη Κύπρο, αλλά και στην Συρία, στο Ιρακινό Κουρδιστάν, στην Αλβανία, στην Λιβύη κλπ. Πρόκειται για ένα δίκτυο περιφερειακής προβολής ισχύος και ελέγχου, που τροποποιεί δραματικά της παραμέτρους που καθορίσουν τις ισορροπίες στην νέα εποχή.

Η ενισχυμένη τουρκική παρουσία συνδυάζεται με μια στρατηγικά σχεδιασμένη όσο και συστηματική προσπάθεια ασφυκτικού πολιτικού ελέγχου των εθνικών πολιτικών δυνάμεων και πολλαπλού ελέγχου των κοινωνιών σε μια σειρά χώρες, και η επιδίωξη δημιουργίας ενός περιφερειακού δικτύου απολύτως ελεγχόμενων γεωπολιτικών δορυφόρων είναι εμφανής. Αζερμπαϊτζάν, Λιβύη, Αλβανία, Κόσοβο, Βοσνία, αλλά και Παλαιστίνη, είναι μερικά μόνο χαρακτηριστικά παραδείγματα που επιβεβαιώνουν την παραπάνω διαπίστωση.

Η συνεχής διεύρυνση αυτής της προσπάθειας, είναι φανερό πως ενεργοποιεί, ως συνέπεια, τις άμυνες των παραδοσιακά ισχυρών δρώντων που διαβλέπουν τον κίνδυνο να οικοδομηθεί ένα νέο-οθωμανικό imperium, εκεί που συρρικνώνεται δραματικά η βάση της δικής τους παραδοσιακής επιρροής, και σπεύδουν να οργανώσουν την δική τους απάντηση, η οποία προσλαμβάνει πλέον πολύ ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, αφού διαμορφώνεται σε ένα περιβάλλον που το επιβαρύνουν μεταξύ άλλων ΚΑΙ ισχυροί εσωτερικοί ανταγωνισμοί αλλά ΚΑΙ ποικίλες αποδομητικές αντιπαραθέσεις.


Η Ελληνική κυβέρνηση, με την πατρίδα μας να βρίσκεται κυριολεκτικά στο μάτι του κυκλώνα αυτών των τεκτονικών ανατροπών, αδυνατεί να «διαβάσει» την ταυτότητα των εξελίξεων, και συνακόλουθα εμφανίζεται ανίκανη να ερμηνεύσει τις επιλογές εκείνων που επιλέγουν να προσεταιριστούν και να αβαντάρουν την επιθετική Τουρκία. Κυρίως όμως εμφανίζεται παντελώς ανίκανη να αξιολογήσει στρατηγικά το εύρος της δυνητικής διαφοροποίησης των δυνάμεων εκείνων που επιλέγουν να αποστασιοποιηθούν από αυτήν την λογική και να τοποθετηθούν απέναντι από τις τουρκικές επιδιώξεις.

Πρόκειται για μια πολύ αρνητική διαπίστωση, διότι αυτή η ανικανότητα εκδηλώνεται σε μια συγκεκριμένη ιστορική εποχή κατά την οποία η χώρα μας θα έπρεπε να εγκαταλείψει οριστικά την θέση του παθητικού θεατή των εξελίξεων, και να λειτουργήσει ως στρατηγικός καταλύτης, ικανός να ενθαρρύνει διεργασίες και να συμπαρασύρει και άλλους δρώντες στην κατεύθυνση της δημιουργίας ενός ισχυρού διηπειρωτικού περιφερειακού αντισταθμίσματος, επιβάλλοντας έτσι στους πάντες το δικαίωμα να της αναγνωρίσουν έναν αναβαθμισμένο γεωστρατηγικό ρόλο στην υπό διαμόρφωσην νέα Αρχιτεκτονική.

Δυστυχώς, αλλά όταν η Γαλλία «κλείνει το μάτι» της εξωθεσμικής στρατηγικής συνεννόησης, σε διαδρομές παράλληλες και ανεξάρτητες από τις υπάρχουσες συμμαχικές δομές, η Ελλάδα κοιτάζει πίσω για να δει το νεύμα της Μέρκελ και τις άγαρμπες υποδείξεις του κ. Τράμπ.

Οφείλουμε όμως να συνειδητοποιήσουμε ως χώρα, ότι η Ιστορία δεν παρέχει ανεξάντλητη πίστωση χρόνου στους άτολμους και διστακτικούς κομπάρσους που αδυνατούν να ενσωματωθούν στις απαιτήσεις της γεωπολιτικής της «υπερπαραγωγής».

Τόσο η Αμερική όσο και η Γερμανία, για τους δικούς της ιδιαίτερους λόγους η κάθε μια, αντιτίθενται σθεναρά σε μια τέτοια εξέλιξη, διότι αυτό που ΔΕΝ θα ήθελαν, είναι να δουν να δημιουργείται μια δυναμική ικανή να παράξει έναν νέο ισχυρό πόλο που θα διεμβολίσει τους δικούς τους σχεδιασμούς και θα τις υπερβαίνει στην πράξη.

Θα κάνουν και οι δύο ότι μπορούν για να ανακόψουν ή να ευνουχίσουν έστω και με ανταλλάγματα την δυναμική αντίληψη με την οποία παρεμβαίνει η Γαλλία στις εξελίξεις, και ένας κλασικός τρόπος είναι να αποθαρρύνουν ή να εμποδίσουν άλλους από το να την ακολουθήσουν σε αυτήν την διαδρομή.

Η Ελληνική κυβέρνηση λοιπόν έχει υποχρέωση να συνειδητοποιήσει – και οφείλει να το κάνει πριν αδειάσει ολοκληρωτικά η κλεψύδρα της Ιστορίας – δύο πράγματα:

Ότι τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Γερμανία, ΔΕΝ θα είναι σύμμαχοι και υποστηρικτές της Ελλάδας στο πλαίσιο της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης, αλλά ορκισμένοι αντίπαλοι και υπονομευτές της. Και…

Ότι τα εμπόδια που ορθώνουν ΚΑΙ οι ΗΠΑ αλλά ΚΑΙ η Γερμανία, ώστε να μην ευοδωθούν οι εξοπλιστικοί σχεδιασμοί με την Γαλλία, ΔΕΝ έχουν την βάση τους σε κοντόφθαλμα οικονομικά συμφέροντα, αλλά έχουν αποτύπωμα αμιγώς στρατηγικό και πολύ ευρύτερο.

Η κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας επομένως – όπως τονίσαμε κατ’ επανάληψη – έχει χάσει οριστικά τα παραδοσιακά της χαρακτηριστικά που την οριοθετούσαν ως «Ελληνοτουρκική». Έχει τροποποιήσει ευρύτερα τα ταυτοτικά χαρακτηριστικά στο πλαίσιο της αναθεωρητικής νέο-οθωμανικής ατζέντας, και ταυτόχρονα, στο επίπεδο της στρατηγικής της διαχείρισης, σε ότι αφορά στις επιλογές των παραδοσιακών μας «συμμάχων», η ανεξέλεγκτα επιθετική Τουρκία, είναι το «μαντρόσκυλο» που επιστρατεύεται για να ανακόψει ευρύτερες γεωστρατηγικές διεργασίες ώστε να μην σαλαμοποιηθεί περαιτέρω η σφαίρα της παραδοσιακής τους επιρροής.

Φιλοδοξούν έτσι – έστω και δι’ αντιπροσώπων – να ελέγξουν τις περιφερειακές και γενικότερες εξελίξεις της επόμενης μέρας, και οι αυταπάτες που συντηρούν για την πιθανότητα ενός ελεγχόμενα συμπληρωματικού ρόλου της Τουρκίας σε αυτήν την υπόθεση, σχετίζονται άμεσα με αυτήν τους την συλλογιστική.

Η Ελλάδα δεν έχει απολύτως τίποτε να επενδύσει σε αυτήν την ολοκληρωτικά χαμένη υπόθεση. Δεν έχει απολύτως τίποτε να περιμένει, γιατί ακριβώς δεν ενσωματώνεται στα κρίσιμα διαχειριστικά γεωπολιτικά εργαλεία των ισχυρών, αφού παραμένει καθηλωμένη στην λίστα με τα αναλώσιμα ως δεδομένη και άβουλη γεωπολιτική παρουσία.

Και αυτός είναι ένας ισχυρός λόγος που υποχρεώνει την πατρίδα μας να οργανώσει την μεθοδολογία αντιμετώπισης των πολλαπλών τουρκικών απειλών και προκλήσεων, μέσα από εναλλακτικές διαδρομές που αναδεικνύουν ως κυρίαρχο ζητούμενο την στρατηγική της επιβίωση, άρα και την ουσιαστική αναβάθμιση του ρόλου της στις νέες συνθήκες.

Να γιατί και η σχέση που διαφαίνεται πως είναι δυνατόν να οικοδομηθεί με την στρατηγικά χειραφετημένη Γαλλία, δεν θα πρέπει να εκφυλιστεί με παλινωδίες, ατολμίες, αναποφασιστικότητα και ανεπίτρεπτα πισωγυρίσματα, αλλά να αποπνεύσει αέρα στρατηγικής ισοτιμίας και αταλάντευτης αυτοπεποίθησης από τα πρώτα κιόλας βήματα της συγκρότησής της.

Επίλογος… Η Ελλάδα θα πρέπει να περάσει τις Συμπληγάδες αυτής της σύνθετης πρόκλησης με την οποία βρίσκεται αντιμέτωπη, όχι ζητιανεύοντας τριτεγγυήσεις πρόθυμες να διασφαλίσουν τρόπους ώστε να χάσει τα λιγότερα δυνατά σε αυτό το ανελέητο γεωπολιτικό παζάρι, αλλά φιλοδοξώντας να αναγορεύσει τον Ελληνισμό σε κρίσιμη και συμπρωταγωνιστική παράμετρο στις εξελίξεις της επόμενης μέρας.

Θα πρέπει να τις περάσει, όχι ως προσκολλημένο «πελατάκι» στην μπίζνα των ισχυρών, αλλά ως συνδιαμορφωτής της νέας περιφερειακής τάξης και ισορροπίας ισχύος.

Η Ελλάδα οφείλει να επενδύσει στις φιλοδοξίες της χειραφετημένης Γαλλίας, διεκδικώντας τον δικό της αναβαθμισμένο περιφερειακό ρόλο, στο πλαίσιο μιας πραγματικά στρατηγικής συμμαχίας και αξιοποιώντας στο έπακρο της δυνατότητες μιας πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής.

Αλλά και η Γαλλία σε αυτήν την κρίσιμη φάση των εξελίξεων, δεν θα πρέπει να αισθανθεί μόνη και ευάλωτη στις «επιθέσεις» της δήθεν Γερμανικής φιλίας που επιδιώκουν να ακυρώσουν τον αυτοτελή ρόλο της, αλλά να αισθανθεί πως η δυναμική που διαμορφώνεται δεν της επιτρέπει πισωγυρίσματα, αλλά αντιθέτως, επιβάλει σταθερή πορεία πλήρους απογαλακτισμού από την Γερμανική επιρροή και πιέσεις.

Ο ρόλος της Ελλάδας επομένως, είναι από κάθε άποψη πολλαπλά σημαντικός και επείγει να τον συνειδητοποιήσει επαρκώς η πολιτική τάξη της χώρας.

Δυστυχώς αλλά το κατ’ απαίτηση των Αμερικανών ναυάγιο με τις Γαλλικές φρεγάτες Belharra… Oι ομολογημένοι πλέον χειρισμοί του πρωθυπουργού στην επιτηρούμενη από τους Γερμανούς απόπειρα συμφωνίας με τους Τούρκους… Aλλά και το εύρος των προσδοκιών με τις οποίες μετέβη στην Κορσική καθώς και αυτών με τις οποίες αναμένεται να υποδεχτεί την Σύνοδο Κορυφής της 23ης του Σεπτέμβρη, μόνο αισιοδοξία δεν εμπνέουν για το μέτρο της αποφασιστικότητάς του και του προσανατολισμού του να αξιοποιήσει «επιθετικά» τα καινούρια δεδομένα που διαμορφώνονται.

Όχι… Οι Έλληνες πολίτες ΔΕΝ μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι… Αναμένονται εξελίξεις και η κοινωνία οφείλει να επαγρυπνεί για την υπόθεση της πατρίδας, μακριά από λογικές σκοπούμενου διχασμού για τον οποίο επιστρατεύεται ακόμη και η ανοησία των συνομωσιολόγων.

Κ. Κυριακόπουλος
Militaire


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση