Η πολιτική της Τουρκίας στη Συρία, παρακμάζει στην Idlib

Αν και δεν ήταν παρών, η σκιά του Συριακού Προέδρου Bassar Al Assad έφθασε, σε μεγάλο βαθμό, στη διάρκεια της συνόδου κορυφής της προηγούμενης εβδομάδας μεταξύ των προέδρων της Τουρκίας, της Ρωσίας και του Ιράν, που πραγματοποιήθηκε στην Τεχεράνη.

Ενώ η Τουρκία υποστηρίζει ένοπλες ομάδες που ορκίζονται για την ανατροπή του Assad, η Άγκυρα έχει καταβάλει μεγάλη προσπάθεια στην καλλιέργεια σχέσεων με τους βασικούς υποστηρικτές του Σύρου Προέδρου, τη Ρωσία και το Ιράν. Έτσι, στις πολλές συσκέψεις τους για τη Συρία, η Τουρκία μιλάει με τον Assad, αν και έμμεσα, μέσω της Ρωσίας ή του Ιράν.

Στη σύνοδο κορυφής της Τεχεράνης, ο Τούρκος Πρόεδρος Recep Tayip Erdogan πίεσε για μια κατάπαυση του πυρός, που να σταματήσει την πιθανή επίθεση της κυβέρνησης της Συρίας ενάντια στη βορειοδυτική επαρχία Idlib, τον τελευταίο μείζονα επαναστατημένο θύλακα που έμεινε στη Συρία. Ο Ρώσος πρόεδρος Vladimir Putin απέρριψε την πρόταση. Αν ο Assad ήταν παρών στη συνάντηση, η απάντησή του δεν θα ήταν διαφορετική.

Αφού απέτυχε να αποτρέψει την επίθεση στην Idlib διπλωματικά, η Τουρκία αντιμετωπίζει τώρα ένα πολύπλοκο πρόβλημα για την εξωτερική της πολιτική. Εκτός από το ανθρωπιστικό κόστος της, η Τουρκία ανησυχεί ιδιαίτερα για την τύχη των διαφόρων ενόπλων ομάδων στο Idlib πολλές από τις οποίες χρηματοδοτεί ανοιχτά ή μυστικά εδώ και χρόνια προκειμένου να διατηρεί κάποια επιρροή.

Η Τουρκία χρειάζεται τη συνεργασία πολλών ένοπλων ομάδων στο Idlib, καθώς δεν έχει καλές σχέσεις με τη συριακή κυβέρνηση ή τους Κούρδους που ελέγχουν το μεγαλύτερο μέρος της βορειοανατολικής Συρίας.

Ωστόσο, η συνεργασία της Τουρκίας με τις μυριάδες κυρίως τζιχαντιστικών ένοπλων ομάδων, δημιουργεί δύο μεγάλους πονοκεφάλους.

Πρώτον, η ίδια η Τουρκία υπόκειται σε κινδύνους ασφαλείας που οφείλονται στην παρουσία πολλών ένοπλων ομάδων στην περιοχή. Αυτές οι ομάδες είναι πιθανό, αν εκδιωχθούν από τη Συρία, να αποσταθεροποιήσουν μετακινούμενες και την Τουρκία.

Δεύτερον, η Τουρκία θεωρείται παγκοσμίως ως προστάτης τρομοκρατικών ομάδων.

Πιθανόν να ξεφύγει από τον δεύτερο κίνδυνο, η Τουρκία πρόσφατα όρισε τον Hay’at Tahrir al-Sham, παλαιότερα γνωστό ως Front Nusra και συνδεδεμένο με την Al Quaeda, ως τρομοκρατική ομάδα. Αλλά η Τουρκία δεν μπορεί να εγκαταλείψει τη συνεργασία με τις διάφορες ένοπλες ομάδες στη Συρία χωρίς να παραιτηθεί από τον φιλόδοξο στόχο της αλλαγής toy καθεστώτος.

Ωστόσο, η συριακή κυβέρνηση επιβίωσε και, για την Τουρκία, το κουρδικό πρόβλημα έχει γίνει πιο περίπλοκο.

Τώρα που η ανατροπή καθεστώτος στη Συρία δεν είναι πλέον δυνατή, η Άγκυρα έχει καταρτίσει ένα Σχέδιο Β για να εδραιώσει τη μακροπρόθεσμη επιρροή στη Συρία, απασχολώντας διάφορες ένοπλες ομάδες στη χώρα.

Ένα άλλο μέρος της στρατηγικής της Τουρκίας είναι να κερδίσει καρδιές και μυαλά στις περιοχές της βόρειας Συρίας που ελέγχει, για παράδειγμα, δημιουργώντας σχολεία. Δεν είναι όμως σαφές εάν η Τουρκία έχει την ικανότητα να δημιουργεί μια φιλοτουρκική δημογραφία στη Συρία.

Τέτοιες μέθοδοι όχι μόνο χρειάζονται πολύ χρόνο για να αποπληρώσουν, αλλά είναι και πολύ δαπανηρές. Το οικονομικό κόστος έχει διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στη στάθμιση των οικονομιών των χωρών που εμπλέκονται περισσότερο στη Συρία. Τη Ρωσία, το Ιράν και εν μέρει την Τουρκία, που όλες βρίσκονται σε κλοιό οικονομικών κυρώσεων από τις ΗΠΑ και τους δυτικούς συμμάχους

Το σχέδιο της Τουρκίας για μακροπρόθεσμη επιρροή στη Συρία είναι πιθανό να αποτελέσει πηγή ανησυχίας για τη Ρωσία και το Ιράν και θα μπορούσε να αποδειχθεί πιο δαπανηρό για την Άγκυρα στο μέλλον.

Η Τουρκία θα ήταν καλύτερα να παρατηρήσει την πραγματιστική και ρεαλιστική στάση των Ηνωμένων Πολιτειών απέναντι στη Συρία, καθώς βλέπει το μεταπολεμικό μέλλον. Θα είναι η Ρωσία και το Ιράν που έχουν μεγαλύτερη επιρροή στη μεταπολεμική Συρία, οι Ηνωμένες Πολιτείες επικεντρώνονται στην παραδοσιακή ατζέντα υποστήριξης των Κούρδων, της μοναδικής ομάδας που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ΗΠΑ.

Παρά τις συχνές τουρκικές προειδοποιήσεις, οι Ηνωμένες Πολιτείες συνεχίζουν να υποστηρίζουν και να οπλίζουν τους Κούρδους. ένας Αμερικανός στρατηγός συναντήθηκε πρόσφατα με έναν Σύρο Κούρδο ηγέτη που βρίσκεται ψηλά στη λίστα καταζητούμενων εχθρών της Τουρκίας.

Η στήριξη των ΗΠΑ για τους Κούρδους ήταν επίσης συνεπής στο γειτονικό Ιράκ. Η Τουρκία πρέπει να αντλήσει ένα μάθημα από αυτό.

Οι εξωτερική πολιτική των χωρών που θέλουν να παίξουν γεωπολιτικά παιχνίδια, χρειάζονται συμμαχίες με μεγάλες εθνοτικές, πολιτικές ή σεκταριστικές ομάδες για να παράγουν επιρροή σε άλλα κράτη καθώς και πολύ ισχυρές οικονομίες. Μια τέτοια στρατηγική δεν είναι ποτέ δυνατή μέσω μικρών, διαιρεμένων κοινοτήτων ή ομάδων πολεμιστών και με την οικονομία της χώρας σε κρίση.

Σημειώσεις


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση