Xωρίς παρωπίδες

Του Γιάννη Πανούση

Τα λάθη θα βαφτιστούν γνώση
Οι πληγές ρωγμές
Οι εμμονές αλήθειες
Κι ό,τι απομένει ροή
Νίκος Παπαδάκης, Chiaro Scuro

Μερικοί πολιτικοί κάνουν γύρους πέριξ του κέντρου (ηθικού; ιδεολογικού;) βάρους τους και νομίζουν ότι έτσι σπρώχνουν την Ιστορία (και τους ίδιους) μπροστά.

Πολλοί ευτελίζουν τους εαυτούς τους, ευτελίζονται από ομοίους τους,(εξ)ευτελίζουν την πολιτική χρησιμοποιώντας αφηγήματα (αυτο)δικαίωσης, συμπλεγματικούς συμψηφισμούς και κατασκευασμένους φθόνους. Αδιάσειστα τεκμήρια υποψίας για όλους. Ο Έλληνας φοβάται το θεριό του συν-έλληνα και ο συν-έλληνας το θεριό του έλληνα. Άπαντες δηλώνουν δυσαρεστημένοι από τη δύσκολη κατάσταση αφού είχαν συνηθίσει στην εύκολη ζωή και οι ίδιοι είναι ευχαριστημένοι από την κατάντια των άλλων αφού είχαν εθιστεί στην ατομική επιβίωση (και στη θανάτωση της κατσίκας του γείτονα).

Δεν πιστεύω στην ιδεολογική αφέλεια, ούτε στον πολιτικό θρήνο. Απλώς στην Ελλάδα αφήσαμε τους Μύθους να μας κυριέψουν με συνέπεια να γεμίσουμε με φιλελεύθερους της "δίκαιης ανισότητας", με κατά φαντασίαν επαναστάτες και με ελευθεριακούς αριστερίζοντες με το κομμάτι (που όμως συχνά-πυκνά αρκετοί συνεργάζονται μεταξύ τους "λόγω εκλεκτικών συγγενειών") (sic).

Κοινός τόπος: "δεν είναι οι άλλοι αυτό που είμαι εγώ ή δεν είμαι εγώ αυτό που είναι οι άλλοι". Όμως, έτσι τελικά καταλήγουμε να είμαστε (κατά περίσταση ή και ταυτόχρονα) άλλοτε "εμείς" κι άλλοτε "οι άλλοι" (πάντοτε στη συσκευασία του ενός ψευδοεπιχειρήματος της σκοπιμότητας ή της αναγκαιότητας).

Γι’ αυτό έχουμε γεμίσει εσχάτως με Μετανοούσες Μαγδαληνές, πολλές προερχόμενες από το πρώην αλλά και από το νυν κυβερνητικό στρατόπεδο. Μολονότι στη χώρα Βαβέλ όλα επιτρέπονται, όλα συγχωνεύονται κι όλα συγχωρούνται μερικοί αξιωματούχοι από φόβο (κι όχι από τύψεις) επικαλούνται τεχνασματικώς μετα-στροφή γνώμης για τα νομοθετήματα ή την τακτική τους, εξομολογούμενοι υποκριτικώς αλλά μη-παραιτούμενοι από τις όποιες καρέκλες τους. Περιδίνηση "κολλημένων" ανασφαλών και παιχνιδάκια μικρο-εξουσίας από εκ-πεπτω-κότες.

Ουδείς πλέον τους πιστεύει. Συμβιβάζονται με το βολικό ψέμα γιατί δεν αντέχουν την αδυσώπητη αλήθεια. Παραγράφουνε τις ενοχές τους και ηθικολογούν με βάση τα λάθη "των άλλων". Οι μεν, Καπιταλισμού ένεκεν, πίνουν σαμπάνια με πρίγκιπες και βασιλιάδες. Οι δε, Μαρξισμού ένεκεν, αρνούνται ότι τους αφορούν οι φιέστες και οι αγκαλίτσες με το κατεστημένο. Αρκετοί, Ξιπασμού ένεκεν, πολύ τα χαίρονται αυτά (έστω κι αν ορισμένοι χρήσιμοι ηλίθιοι επιχειρούν να τα παρουσιάσουν σαν υπονόμευση του συστήματος εκ των έσω). Πολλοί, κατά δήλωσή τους, δεξιοί, κεντρώοι, αριστεροί έχουν χάσει τον ηθικό μπούσουλα και πελαγοδρομούν με καράβια ιδεοληπτικής αφασίας.

Χρειαζόμαστε επειγόντως ένα εθνικό BIG BANG μήπως και κάποιος ξυπνήσει και πει την αλήθεια: η κρίση οδηγεί στην παρακμή και η παρακμή στην κατάρρευση, με την ευθύνη όλων. Δεν υπάρχουν αθώοι σε τέτοιες συνθήκες.

Ο ελληνισμός δίχως ελληνικότητα και η συνεχής επίκληση της ιδιαιτερότητας (του χείριστου παραδείγματος διαφθοράς "κοινή συναινέσει"] δεν μας οδηγούν στο 2019 αλλά 200 χρόνια πίσω σε φιλελληνική(;) κηδεμονία και σε Δημοκρατία υπό διαπραγμάτευση.

Θέλει κάποιος πολιτικός ηγέτης ή κάποιο κόμμα κάτι τέτοιο;

Έχει στρατηγικό σχέδιο η Αριστερά για να βγούμε από το φαύλο κύκλο χωρίς να τραυματισθεί η χώρα και να "την πληρώσει" και πάλι ο λαός;

ΥΓ.’’Είμαστε μιά χώρα που ελεεινολογεί τους επιζώντες και εξιδανικεύει τους πεθαμένους’’ (Μίμης Ανδρουλάκης, Σαλός του Θεού)

ΥΓ2. Πιστεύω ότι αυτό που έχει τώρα πρωταρχική σημασία είναι να συν-δια-χειριστούμε όλοι μαζί (κι ο καθένας από το χώρο ευθύνης του) την κρίσιμη περίοδο ανακατατάξεων και να μην αφήσουμε την αμοιβαία αμφισβήτηση/ένσταση/διαφωνία να πάρει τη μορφή οιονεί-"αδελφοσκοτωμού".

* Ο κ. Γιάννης Πανούσης είναι Καθηγητής Εγκληματολογίας, πρώην υπουργός Προστασίας του Πολίτη
Capital


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση