Η λιτότητα διαλύει το πολιτικό σκηνικό σε όλη την Ευρωζώνη

Συντρίβεται κάθε κυβέρνηση σε όποια χώρα γίνονται εκλογές, αλλά στη Γερμανία η κυβέρνηση στηρίζεται στο... 80% του λαού

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Προς τα πού βαδίζουν οι χώρες της Ευρωζώνης, αλλά και της υπόλοιπης ΕΕ; Τα γεγονότα βοούν, όμως κατά παράδοξο τρόπο κανένας δεν ασχολείται σοβαρά μαζί τους. Μόνο επιδερμικά και αποσπασματικά επιχειρείται να δοθούν μεμονωμένες, επιφανειακές ερμηνείες. Γιατί, για παράδειγμα, σε οποιαδήποτε χώρα της Ευρωζώνης γίνουν εκλογές, ηττάται πάντα το κόμμα που κυβερνά και οι ψηφοφόροι διώχνουν κλωτσηδόν τον εν ενεργεία πρωθυπουργό; Ποια είναι η βαθύτερη αιτία που καταρρέει το πολιτικό σκηνικό δεκαετιών σε όλες ανεξαιρέτως τις χώρες της Ευρωζώνης πλην της Γερμανίας; Δεν είναι δυνατόν να κυβερνάται η Γαλλία από έναν πρόεδρο με δημοτικότητα... 13% (!), αρνητικό ρεκόρ όλων των εποχών, με την πολιτική του να συσπειρώνει εναντίον του το... 92% των Γάλλων!!!

Ο Ολάντ κατακρημνίστηκε δημοσκοπικά στα Τάρταρα για τον απλούστατο λόγο ότι υποσχέθηκε να βελτιώσει τα εισοδήματα και τη ζωή των Γάλλων πολιτών, αλλά μόλις βγήκε πρόεδρος υπέκυψε στις απαιτήσεις του Βερολίνου και ασκεί πολιτική λιτότητας που φτωχαίνει την τεράστια πλειονότητα του γαλλικού λαού. Η Μαρίν Λεπέν με το Εθνικό Μέτωπό της βγήκε πρώτο κόμμα στις ευρωεκλογές όχι γιατί ξαφνικά οι Γάλλοι έγιναν φασίστες, αλλά γιατί η Λεπέν ήταν η μόνη που πρόβαλε το φαινομενικά εξωφρενικό σύνθημα «Εξω η Γαλλία από το ευρώ!» και ταυτόχρονα επειδή το Εθνικό Μέτωπο μεταλλάσσεται καθώς στρέφονται προς αυτό μαζικά εκατομμύρια Γάλλοι όλων των κοινωνικών στρωμάτων που καταστρέφονται από την πολιτική λιτότητας που έχουν επιβάλει οι Γερμανοί σε όλα τα κράτη της Ευρωζώνης. Πολιτικό τεκτονικό σεισμό θα έχουμε οπωσδήποτε στη Γαλλία στις επόμενες εκλογές, αν το Εθνικό Μέτωπο πάρει 20% και πάνω επειδή καμιά αριστερή δύναμη, κοινοβουλευτικά αξιόλογη, δεν τολμάει να μιλήσει κατά του ευρώ και της Γερμανίας.

Η εξαφάνιση των Φιλελεύθερων στη Βρετανία και η εκτόξευση του αντι-ΕΕ Κόμματος της Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου (UKIP) στο 25% δεν συνιστά πλήρη ανατροπή του πολιτικού σκηνικού της χώρας σε ό,τι αφορά στις συνειδήσεις των Βρετανών πολιτών; Τόσο στη Γαλλία όσο και στη Βρετανία μόνο το πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα εμποδίζει την κοινοβουλευτική αποτύπωση των λαϊκών διαθέσεων και στο επίπεδο της εκλογής των βουλευτών που δικαιούνται, πράγμα που σημαίνει ότι αν σημειωθεί πολιτική έκρηξη, θα είναι πιθανότατα σαρωτική. Δεν είναι καθόλου σταθερότερη η πολιτική κατάσταση στην Ιταλία, με τους τόσους πρωθυπουργούς που άλλαξαν τα τελευταία δύο χρόνια μετά από αλλεπάλληλα κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα.

Οι εκλεγμένοι πρωθυπουργοί, αρεστοί ή όχι, αντικαθίσταντο από άλλους μη εκλεγμένους, συμπεριλαμβανομένων ακόμη και τραπεζιτών (!), χωρίς κανείς να καταγγέλλει την ωμή παραβίαση κάθε έννοιας δημοκρατίας. Μόνο ανάμεσα στον Πρώτο και στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο συναντούμε τόσο χυδαία περιφρόνηση της δημοκρατικής διακυβέρνησης στην Ευρώπη! Δεν διαλύθηκαν μόνο τα πολιτικά σκηνικά στην Ελλάδα, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στην Ιρλανδία, στο Βέλγιο κ.λπ., αλλά βρίσκονται στη διαδικασία αποσύνθεσης και στη Γαλλία, τη Βρετανία, την Ιταλία. Σε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης καταρρέει το πολιτικό σκηνικό, με μοναδική εξαίρεση τη χώρα που προκάλεσε όλη αυτή την πολιτική καταστροφή στη Γηραιά Ηπειρο - τη Γερμανία! Ακόμη και στις σκανδιναβικές χώρες που είναι μέλη της ΕΕ, παρατηρούμε θεαματική επέλαση της Ακροδεξιάς και αναβίωση των φιλοναζιστικών αισθημάτων που κυριαρχούσαν στους Σκανδιναβούς. Στη Γερμανία παρατηρούμε εντελώς διαφορετικά φαινόμενα. Πρώτα πρώτα μια πρωτοφανή, παρατεταμένη συσπείρωση των δεξιών Χριστιανοδημοκρατών και των κεντροαριστερών σοσιαλδημοκρατών, μέσω της συγκρότησης «μεγάλου συνασπισμού».

Μια εξαιρετικά σταθερή δηλαδή κυβέρνηση που τα κόμματα τα οποία τη συγκροτούν και τη στηρίζουν έχουν ψηφιστεί από το... 80% των Γερμανών ψηφοφόρων! Ολες οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης καταρρέουν ή παραπαίουν, αλλά στη Γερμανία έχουμε κυβέρνηση του 80%! Ο «μεγάλος συνασπισμός» της Γερμανίας οφείλεται στο γεγονός ότι τόσο τα κοινωνικά στρώματα που εκφράζουν οι δεξιοί χριστιανοδημοκράτες όσο και τα κοινωνικά στρώματα που εκφράζουν οι κεντρώοι σοσιαλδημοκράτες κερδίζουν από την επιθετική πολιτική της Γερμανίας εναντίον όλων των υπολοίπων κρατών της Ευρωζώνης. Αντιθέτως, σε κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα υπάρχουν βαθύτατες διαχωριστικές γραμμές. Από τη μια πλευρά βρίσκονται οι γερμανόδουλοι πολιτικοί που ακολουθούν και υλοποιούν πρόθυμα τη γερμανική πολιτική της λιτότητας, από την άλλη βρίσκονται τα βίαια αντιγερμανικά αισθήματα που πυρπολούν την τεράστια πλειοψηφία που η ζωή της επιδεινώνεται λόγω ακριβώς της γραμμής που έχει επιβάλει στην Ευρωζώνη το Βερολίνο. Αυτά τα δύο στρατόπεδα, δεν τα ενώνει τίποτα!

Πηγή Έθνος


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση