Ναζί εγκληματίες πράκτορες της CIA και του FBI

Μετά από δεκαετίες, η ιστορία έρχεται στο φως. Για πρώτη φορά αποκαλύπτεται στις πραγματικές της διαστάσεις. Την ώρα που οι ΗΠΑ ήταν κατηγορούσα αρχή στη δίκη της Νυρεμβέργης, πρόσφεραν οι ίδιες ασφαλές καταφύγιο στους Ναζί εγκληματίες και γίνονταν ο νέος "εργοδότης" τους...

Τα πρώτα στοιχεία που συνέδεαν τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ με πράκτορες και πληροφοριοδότες με ναζιστικό παρελθόν άρχισαν να αναδύονται ήδη από τη δεκαετία του '70. Κατά παράδοξο τρόπο, ποτέ δεν ερευνήθηκαν διεξοδικά από διωκτικές αρχές και μέσα ενημέρωσης. Ένοχη σιωπή κάλυπτε ένα κοινό μυστικό.

Τέσσερις δεκαετίες αργότερα, χάρη στις επίμονες "ανασκαφές" ενός αφοσιωμένου στη δημοσιογραφική έρευνα Αμερικανού ρεπόρτερ, του Έρικ Λικτμπλάου (Eric Lichtblau), "ανασκαφές" σε ιστορικά αρχεία, αποχαρακτηρισμένα έγγραφα, συνεντεύξεις πρώην και νυν κυβερνητικών αξιωματούχων και σε πολλές άλλες πηγές στις οποίες επιτράπηκε η πρόσβαση με χρήση του νόμου για την ελευθερία της πληροφόρησης (Freedom of Information Act) αποκαλύπτεται το πραγματικό μέγεθός αυτής της μαύρης σελίδας στο βιβλίο της σύγχρονης αμερικανικής Ιστορίας.

Η στρατολόγηση από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες ναζιστών που κατέφυγαν στις ΗΠΑ μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο υπήρξε πολύ μεγαλύτερη απ' ό,τι πιστευόταν μέχρι σήμερα και οι αμερικανικές αρχές προσπαθούσαν συστηματικά επί τουλάχιστον μισό αιώνα μετά τον πόλεμο να αποκρύψουν τους δεσμούς τους με τους ανθρώπους του Χίτλερ.

"Στοιχεία ενεργητικού"...

Ρεπόρτερ στους Los Angeles Times για 15 χρόνια πριν ενταχθεί το 2002 στο δημοσιογραφικό δυναμικό των New York Times, ο Λικτμπλάου έχει "πακετάρει" όλη την τελευταία δουλειά του σε ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε πριν από λίγες ημέρες με τον τίτλο "Οι Ναζί της διπλανής πόρτας: Πώς η Αμερική έγινε το ασφαλές καταφύγιο για τους ανθρώπους του Χίτλερ".

Όπως αποκαλύπτει ο Λικτμπλάου, τις δεκαετίες που ακολούθησαν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο η CIA και άλλες μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ στρατολόγησαν ως πράκτορές τους τουλάχιστον 1.000 Ναζί. Τους χρησιμοποίησαν ως κατασκόπους και πληροφοριοδότες στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου. Μέχρι και τη δεκαετία του '90, απέκρυπταν συστηματικά το γεγονός. Κάποιοι απ' αυτούς μάλιστα εξακολουθούν να ζουν μέχρι σήμερα στις ΗΠΑ.

Αποχαρακτηρισμένα έγγραφα της εποχής μαρτυρούν ότι στο αποκορύφωμα του Ψυχρού Πολέμου, τη δεκαετία του '50, δύο από τους πιο φανατικούς αντικομμουνιστές υψηλόβαθμους αξιωματούχους των αμερικανικών υπηρεσιών, οι επικεφαλής του FBI Τζον Έντγκαρ Χούβερ και της CIA Άλεν Ντάλες, στρατολογούσαν μαζικά πρώην ναζιστές όλων των βαθμίδων. Τους χαρακτήριζαν "στοιχεία ενεργητικού" στην αντισοβιετική και αντικομμουνιστική εκστρατεία τους.

Πίστευαν πως η πληροφοριοδοτική αξία των ναζιστών στην προσπάθεια αντιμετώπισης της Σοβιετικής Ένωσης υπερτερούσε έναντι του "ηθικού κενού", όπως το χαρακτήριζαν, της προσφοράς υπηρεσιών στο Γ' Ράιχ. Η CIA στρατολόγησε μάλιστα τη δεκαετία του '50 έναν πρώην αξιωματικό των Ες-Ες παρά το ότι γνώριζε πως "πιθανώς ήταν ένοχος για ελάσσονα εγκλήματα πολέμου"...

Τα αρχεία της περιόδου που έφερε στο φως η έρευνα του δημοσιογράφου δείχνουν πως ο μεν Ντάλες πίστευε πως οι «μετριοπαθείς» Ναζί «μπορούσαν να φανούν χρήσιμοι στην Αμερική», ο δε Χούβερ από την πλευρά του ενέκρινε προσωπικά τη στρατολόγηση ναζιστών στο FBI απορρίπτοντας τις κατηγορίες για ανάμειξή τους σε θηριωδίες ως... «σοβιετική προπαγάνδα».

Ένοχα κρυμμένα μυστικά

Το 1980, αξιωματούχοι του FBI αρνήθηκαν να δώσουν κατάθεση στους υπεύθυνους του τμήματος δίωξης εγκληματιών πολέμου του ομοσπονδιακού υπουργείου Δικαιοσύνης για 16 ύποπτους Ναζί που ζούσαν στο αμερικανικό έδαφος. Υπομνήματα της εποχής αποκαλύπτουν πως το "Γραφείο" εμπόδισε τους εισαγγελείς να αποκτήσουν πρόσβαση σε εσωτερικά αρχεία της υπηρεσίας που αφορούσαν τους 16 υπόπτους. Όλοι τους είχαν εργαστεί ως πληροφοριοδότες του FBI παρέχοντας πληροφορίες για "συμπαθούντες" το Κομμουνιστικό Κόμμα. Πέντε απ' τους υπόπτους ήταν ακόμα εκείνη την εποχή ενεργοί πληροφοριοδότες του "Γραφείου". Αρνούμενος να παραδώσει τους φακέλους στους δικαστικούς, αξιωματούχος του FBI επισήμαινε σε σχετικό υπόμνημά του "την ανάγκη να προστατευθεί η εμπιστευτικότητα των πηγών πληροφοριών στον μέγιστο δυνατό βαθμό"...

Η σημαντική έρευνα του Λικτμπλάου δεν είναι βέβαια το μοναδικό παράθυρο που προσφέρει «θέα» στο σκοτεινό παρελθόν της Αμερικής σε σχέση με την ανίερη συνεργασία της με μέλη και στελέχη του ναζιστικού καθεστώτος.

Πριν από δέκα χρόνια, το 2004, το ντοκιμαντέρ του συγγραφέα, παραγωγού και σκηνοθέτη Άλεξ Φλάστρερ «Η CIA και οι Ναζί» αποκάλυπτε ότι στην πραγματικότητα περισσότερα από 4.000 στελέχη του χιτλερικού καθεστώτος, ανάμεσά τους στρατιωτικοί, μηχανικοί και επιστήμονες, όχι μόνο δεν δικάστηκαν στη Νυρεμβέργη, αλλά «προσλήφθηκαν» κιόλας από την αμερικανική κυβέρνηση για να τη βοηθήσουν στον «πόλεμό» της κατά του νέου της εχθρού, της Σοβιετικής Ένωσης...

Αμέσως μετά το τέλος του πολέμου, οι αμερικανικές υπηρεσίες πληροφοριών άρχισαν να «φλερτάρουν» με Γερμανούς πιστεύοντας πως ορισμένοι θα μπορούσαν να τους προσφέρουν βοήθεια στην αντικατασκοπία και την τεχνολογία, παραβλέποντας σκόπιμα το γεγονός ότι η εμπειρία και οι ικανότητες αυτών των ατόμων είχαν αποκτηθεί μέσα από εγκλήματα πολέμου. Ένας από αυτούς ήταν κι ο πρώην στρατηγός της Βέρμαχτ Ράινχαρντ Γκέλεν, επικεφαλής της υπηρεσίας αντικατασκοπίας του γερμανικού στρατού στο Ανατολικό Μέτωπο, στη διάρκεια του πολέμου.

Μετά τη συνθηκολόγηση της ναζιστικής Γερμανίας, ο Γκέλεν προσέγγισε τους Αμερικανούς και δημιούργησε δεσμούς μαζί τους που γρήγορα έγιναν στενοί. Οι αμερικανικές υπηρεσίες τον στρατολόγησαν για να κατασκοπεύει τους Σοβιετικούς στη Δυτική Γερμανία αφήνοντας ανέπαφο το δίκτυο των πληροφοριοδοτών του αν και γνώριζαν πολύ καλά πως ήταν μια σφηκοφωλιά ναζιστών και εγκληματιών πολέμου.

Σύμφωνα με την ίδια τη CIA, η χρησιμοποίηση της ομάδας Γκέλεν «ήταν ένα δίκοπο μαχαίρι που ενίσχυσε την (αρνητική) προπαγάνδα του Συμφώνου της Βαρσοβίας (κατά της Δύσης), ενώ παράλληλα έπεσε θύμα καταστροφικών διεισδύσεων από την KGB".

Νέα δεδομένα

Ένα νέο στοιχείο που έρχεται να προσθέσει το βιβλίο του Λικτμπλάου στην ιστορία είναι ότι ορισμένοι από τους Γερμανούς συνεργάτες - πληροφοριοδότες των Αμερικανών μετά τον πόλεμο ήταν υψηλόβαθμα στελέχη των ναζιστικών μηχανισμών. Επρόκειτο δηλαδή για την αφρόκρεμα του καθεστώτος.

Ο αξιωματικός των Ες-Ες Ότο Φον Μπόλσβινγκ ήταν μια αντιπροσωπευτική περίπτωση αυτής της κατάστασης. Λοχαγός της SD, της υπηρεσίας πληροφοριών των Ες-Ες και του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος -«αδελφής οργάνωσης» της Γκεστάπο- διετέλεσε κορυφαίος σύμβουλος του Άντολφ Άιχμαν, του διαβόητου αρχιτέκτονα της «τελικής λύσης».

Η CIA όχι μόνον τον στρατολόγησε ως πληροφοριοδότη της αλλά βοήθησε τον ίδιο και την οικογένειά του να εγκατασταθούν το 1954 στη Νέα Υόρκη. Η κίνηση μάλιστα χαρακτηρίστηκε ως «ανταμοιβή για τις πιστές υπηρεσίες που προσέφερε μεταπολεμικά λαμβάνοντας υπόψη τον αβλαβή χαρακτήρα των δραστηριοτήτων του στο (Εθνικοσοσιαλιστικό) κόμμα»...

Υπηρεσιακά υπομνήματα της εποχής αποκαλύπτουν πως όταν Ισραηλινοί πράκτορες συνέλαβαν τον Άιχμαν στην Αργεντινή το 1960, ο Φον Μπόλσβινγκ απευθύνθηκε έντρομος στη CIA ζητώντας βοήθεια, λόγω του φόβου ότι οι Ισραηλινοί σύντομα θα ξετρύπωναν και τον ίδιο.

Αλλά δεν ήταν ο μόνος που είχε κυριευτεί από φόβο. Αξιωματούχοι της αμερικανικής υπηρεσίας ανησυχούσαν επίσης έντονα για το ενδεχόμενο σύλληψης του ναζιστή πράκτορά τους με την κατηγορία της συνεργασίας και της συνενοχής στα εγκλήματα του Άιχμαν, γεγονός που θα εξέθετε ανεπανόρθωτα τις ΗΠΑ στα μάτια της παγκόσμιας κοινής γνώμης, αλλά και του νέου, πιστού συμμάχου που επεδίωκαν να δημιουργήσουν στη Μέση Ανατολή, του Ισραήλ.

Δύο πράκτορες συνάντησαν τον Φον Μπόλσβινγκ το 1961, τη χρονιά που άρχιζε η δίκη του Άιχμαν στο Ισραήλ, και τον διαβεβαίωσαν πως δεν επρόκειτο να αποκαλύψουν τη σχέση του με τον αρχιτέκτονα της «τελικής λύσης». Ο Ναζί εγκληματίας έζησε έτσι ελεύθερος και ανενόχλητος για άλλα 20 χρόνια, ώσπου Αμερικανικοί εισαγγελείς ανακάλυψαν το 1979 την πραγματική ταυτότητα και τον ρόλο του στον πόλεμο και άσκησαν διώξεις εναντίον του. Δέχθηκε να παραιτηθεί της αμερικανικής υπηκοότητας το 1981 για να απελαθεί στη Γερμανία, αλλά λίγους μήνες αργότερα πέθανε. Δεν δικάστηκε ποτέ...

Οι αποστολές των κατασκόπων Ναζί

Ο πρώην επικεφαλής της CIA, Ντιουλς, πίστευε ότι κάποιοι μετριοπαθείς Γερμανοί θα μπορούσαν να φανούν χρήσιμοι στην Αμερική, ενώ ο Χούβερ, ενέκρινε τη χρησιμοποίησή τους ως πληροφοριοδότες και απέρριπτε ως σοβιετική προπαγάνδα τις κατηγορίες ότι είχαν διαπράξει θηριωδίες. Το 1968 ο Χούβερ εξουσιοδότησε το FBI να υποκλέψει τις συνομιλίες του φιλοαριστερού δημοσιογράφου Τσαρλς Άλεν που είχε γράψει ρεπορτάζ για τους Ναζί στην Αμερική και τον χαρακτήρισε ως δυνητική απειλή για την εθνική ασφάλεια. Ο επικεφαλή ιστορικός της Υπηρεσίας Τζον Φοξ είχε παραδεχτεί ότι ο Χούβερ είχε «θάψει» στοιχεία εγκληματιών που συνεργάστηκαν με την υπηρεσία του. Δικαιολόγησε τον Χούβερ με το επιχείρημα, ότι αυτές ήταν αποδεκτές πρακτικές για να κερδηθεί ο ψυχρός πόλεμος. Η CIA είχε αρνηθεί οποιοδήποτε σχόλιο στις αναφορές του. Οι κατάσκοποι Ναζί είχαν αναλάβει διάφορες αποστολές τις δεκαετίες του 50΄ και του 60΄, άλλοτε απλές και άλλοτε επικίνδυνες.

Στο Μέριλαντ, αξιωματικοί του στρατού εκπαίδευαν αξιωματικούς των Ναζί σε παραστρατιωτική δράση για το ενδεχόμενο μια ρωσικής εισβολής. Στο Κονέκτικατ, ανέθεσαν σε έναν πρώην Ναζί να ψάξει για κρυμμένα μηνύματα σε γραμματόσημα χωρών του ανατολικού μπλοκ. Στη Βιρτζίνια, ένας κορυφαίος σύμβουλος του Χίτλερ έδωσε απόρρητες πληροφορίες για θέματα σοβιετικού ενδιαφέροντος. Στην Ανατολική Γερμανία, πρώην αξιωματικοί των Ες Ες είχαν διεισδύσει σε ζώνες σοβιετικού ελέγχου όπου εγκαθιστούσαν καλώδια για παρακολουθήσεις ή επιτηρούσαν το σιδηροδρομικό δίκτυο.
Ωστόσο, πολλοί Ναζί κατάσκοποι αποδείχθηκαν ανίκανοι, κάποιοι άλλοι ψεύτες, ενώ υπήρχαν και περιπτώσεις που ήταν διπλοί πράκτορες των σοβιετικών.

Για δεκαετίες οι υπηρεσίες προσπάθησαν να κρύψουν αυτή τη δραστηριότητα και το 1994, όταν το Υπουργείο Δικαιοσύνης ετοιμαζόταν να ασκήσει δίωξη στον Λικαίλις, η CIA προσπάθησε να παρέμβει. Η Υπηρεσία διέθετε στοιχεία που τον συνέδεαν με τις σφαγές των 60.000 Εβραίων στη Λιθουανία, όταν υπηρετούσε στην Γκεστάπο. Ωστόσο, η Υπηρεσία τον είχε προσλάβει το 1952 ως κατάσκοπο στην Ανατολική Γερμανία με μισθό 1.700 δολάρια το χρόνο και δύο κούτες τσιγάρα το μήνα, ενώ του άνοιξε διάπλατα τον δρόμο της μετανάστευσης στην Αμερική τέσσερα χρόνια αργότερα. Έζησε αμέριμνος για 40 χρόνια έως το 1994, οπότε ανακαλύφθηκε το ναζιστικό του παρελθόν και πλέον, μπορούσε να διαχειριστεί την απέλασή του.

Σε ένα απόρρητο έγγραφο σχετικό με την υπόθεση προς την Κοινοβουλευτική Επιτροπή Πληροφοριών, η CIA παραδέχτηκε ότι υπήρξε κατάσκοπός της, αλλά σημείωνε ότι «δεν είχε κανένα στοιχείο για τη δράση του κατά την περίοδο του πολέμου». Σήμερα είναι γνωστό ότι οι Γερμανοί χρησιμοποιήθηκαν αμέσως μετά τη λήξη του πολέμου και από τις δύο πλευρές, αλλά κυρίως από τη Δύση....

Πηγή

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση