Κατασκευάζοντας τον εχθρό

Γράφει ο Δημήτρης Αλεξάνδρου

Η δαιμονοποίηση ενός προσώπου, ενός θεσμού, μιας ιδέας, μιας ιδεολογίας υπήρξε, αιώνες τώρα, ένα διαχρονικά χρήσιμο και αποτελεσματικό εργαλείο προπαγάνδας και εκφοβισμού των πολιτών από τις πάσης φύσεως εξουσίες. Πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές, θρησκευτικές κ.τ.λ.

Αλλά αυτό που ζούμε τις τελευταίες μέρες στη χώρα μας αναδύεται από τα πιο σκοτεινά ωκεάνεια βάθη του «ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ» και κάνει υπερήφανο τον Όργουελ για τη διαχρονικότητα και την επικαιρότητα τουμυθιστορήματός του «1984».

Πολιτευτές απίστευτα «πονηροί», «σατανικοί» και με έντονα εύπλαστα δημοκρατικά αντανακλαστικά, με προγεφυρώματα μικρούς και

μεγάλους παπαγάλους στο χώρο των ΜΜΕ, ανακάλυψαν εσχάτως το μεγάλο εχθρό της χώρας και του λαού.

Λέγεται Νίκος Φωτόπουλος και είναι συνδικαλιστής-πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ. Γέννημα-θρέμμα του ΠΑΣΟΚικής εμπνεύσεως συνδικαλισμού όπου κράτος, κόμμα και συνδικαλιστές- υπάρχουν και εξαιρέσεις σε κάθε κανόνα- διατηρούν έντονα αιμομικτικές σχέσεις. (το επιτυχημένο μοντέλο αντέγραψε πιστά και η Ν.Δ.). Την πάτησαν, όμως, όπως ο παρανοϊκός επιστήμονας στην ταινία «Φρανκεστάιν Τζούνιορ» όταν στην πορεία αδυνατεί να ελέγξει το δημιούργημά του. Είναι σα να σηκώνουν το κεφάλι ψηλά, να φτύνουν και να μην καταλαβαίνουν ότι η ροχάλα επιστρέφει στο πρόσωπό τους. Και βέβαια δεν έχουν κανένα πρόβλημα με τόσα και τόσα υπέροχα παιδιά τους, που είτε παραμένουν πειθήνια όργανα των μνημονιακών επιλογών τους είτε κατέκτησαν υψηλά αξιώματα και ξέχασαν το αγωνιστικό τους παρελθόν.

Προσπάθησαν μάλιστα και προσπαθούν να συνδέσουν και να χρεώσουν τον κ. Φωτόπουλο στο ΣΥΡΙΖΑ, αφού πρώτα φιλοτέχνησαν με μαεστρία το αρνητικό προφίλ του «κακού παραδείγματος». Στον αγώνα τον καλό συστρατεύτηκε εσχάτως και η «Χρυσή Αυγή», που να μου το θυμηθείτε θα γίνει ο σιδηρούς βραχίονας του κατεστημένου. Ο εκπρόσωπός της κ. Κασιδιάρης εξαπέλυσε μύδρους και «απειλές» κατά των κ.κ. Τσίπρα και Φωτόπουλου. «Είμαστε μια ωραία… παρέα», που θα ‘λεγε και ο Ντίνος Ηλιόπουλος.

Το πρόβλημά τους δεν είναι ο Ν. Φωτόπουλος αλλά η στάση του απέναντι στο ξεπούλημα της ΔΕΗ και στις βάρβαρες επιλογές του μνημονίου. Δεν τους ενδιαφέρει το πρόσωπο αλλά η αποδόμηση και η απαξίωση του θεσμού Συνδικαλισμός, ως έννομη, συνταγματική, πλην όμως αντισυστημική, ριζοσπαστική αμφισβήτηση των επιλογών τους προς όφελος των εργαζομένων, του λαού και της χώρας.

Δεν υπερασπίζομαι το. Φωτόπουλο, πολλώ δε μάλλον εκφυλιστικά δείγματα στον συνδικαλισμό. Όμως, οργίζομαι μπροστά στα φαινόμενα υποκρισίας και φαρισαϊσμού απίστευτων τύπων που με ύφος χιλίων καρδιναλίων (ουαί υμίν) φοράνε τη μάσκα του δήθεν υπεύθυνου πατριώτη και κόπτονται για αξίες και θεσμούς που διέσυραν και συνεχίζουν να διασύρουν με τις πράξεις τους.

Αν έχουν να πουν ή να κάνουν κάτι χρήσιμο για τον κοσμάκη που υποφέρει έχει καλώς. Αλλέως «ας ποιήσωσιν νήσσαν», αφού με τις επιλογές τους οδήγησαν μια ευλογημένη χώρα και τους ανθρώπους της στην έσχατη φτώχεια και εξαθλίωση.

Το να βαφτίζεις ως ανεύθυνη ή αντιπατριωτική στάση, σε συνθήκες εργασιακής κόλασης, ακόμα και την πρόθεση για την άσκηση ενός δημοκρατικού δικαιώματος διεκδίκησης, ξεπερνά κάθε όριο αντιδημοκρατικότητας και θίγει τον πυρήνα του Συντάγματος.

Δεν ξέρω βέβαια αν τα πήραν όλα ή τι άλλο έχουν να πάρουν όμως ο ελληνικός λαός διαθέτει αξιοπρέπεια και περηφάνια. Και είναι φρόνιμο (ευκαιρία για στοιχειώδη υπευθυνότητα) να μη δοκιμάζουν τα όρια των αντοχών και της υπομονής του κόσμου, να μην παίζουν με τα νεύρα του, και πολύ περισσότερο να μην προσβάλλουν βάναυσα τη νοημοσύνη του, ή με άλλα λόγια αυτό που ονομάζουμε «κοινό νου».

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση