Οι πολιτικοί και τα κόμματα τα πάνε καλά μόνο στα λόγια και στις... χορηγείες

Καμμία κυβέρνηση ή κόμμα, τόσα χρόνια, δεν πήρε κάποιο μέτρο, ώστε να αποδοθεί στην κοινωνία ένα μικρό έστω μέρος των δημόσιων εξουσιών

Δεν έχουν καμμιά σχέση με τη δημοκρατία οι επαγγελματίες πολιτικοί. Είναι απλώς ολιγαρχικοί εξουσιαστές. Βαριά ασθενείς.

Κανένα κόμμα, από αυτά που εκλέχτηκαν στην τωρινή βουλή των τελευταίων εκλογών, και που τα γνωρίζουμε χρόνια, δεν μας έδειξε να έχει ανθρώπους στην ηγεσία του, που να έχουν κάποια σχέση με τη δημοκρατία.

Κανένα κόμμα τόσα χρόνια δεν έφερε μια πρόταση στο λαό για το πως θα περάσει στην κοινωνία ένα μικρό έστω μέρος των δημόσιων εξουσιών. Εστω κάποιες ελεγκτικές εξουσίες-διαδικασίες, μέσω επιτροπών από ΚΛΗΡΩΤΟΥΣ πολίτες. Και παρά το ότι όλοι οι επαγγελματίες πολιτικοί αναγνωρίζουν πως τα κόμματά τους είναι διεφθαρμένα (τα κόμματα των …άλλων, όχι το δικό τους).

Θεωρητικά είμαστε δημοκρατία, με βάση το Σύνταγμά μας. Κι όμως η “δημοκρατία” μας, ΔΕΝ κάνει τίποτε ούτε για να υπερασπίσει τον εαυτό της, ούτε για να τον διαδώσει στην κοινωνία (μέσω της δημόσιας εκπαίδευσης ή όπως αλλιώς), ούτε στο να εκπαιδεύσει με κάποιο τρόπο τους πολίτες της στις δημοκρατικές διαδικασίες και στην άσκηση εξουσίας.

Θέλουν την εξουσία δική τους λοιπόν οι ολιγαρχικοί επαγγελματίες πολιτικοί. Χωρίς έλεγχο από την κοινωνία. Ωστε να διαφθείρουν και να διαφθείρονται. Ερεθίζονται από την εξουσία. Ερεθίζονται και την θεωρούν κάτι σαν αφροδισιακό.

Δεν είναι ζήτημα προσώπων. Από το 1843, δηλαδή 170 χρόνια κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, σε τόσες εκλογές, γμ τους γκαντέμηδες να ήμασταν στην επιλογή πολιτικών, κάποια στιγμή θα βρίσκαμε και θα “σταυρώναμε” αυτόν-αυτούς τους “σωστούς”, “τίμιους”, “ηθικούς”, “ικανούς” και “έξυπνους” που θα μας οδηγούσαν στην δημοκρατία και στην ευημερία. Θα τον πετυχαίναμε στο ψηφοδέλτιο. Τόση ατυχία πια 170 χρόνια!

Δεν είναι ζήτημα προσώπων λοιπόν. Τα πρόσωπα και οι χαρακτήρες είναι προϊόντα ενός κοινωνικού και κυρίως πολιτικού περιβάλλοντος. Και τον πιο άγιο παππούλη από το Αγιο Ορος να φέρουμε να μας κυβερνήσει, τον πιο ορκισμένο και αποφασισμένο κοινωνικό επαναστάτη, τον οποιονδήποτε θεωρεί ως ιδανικό ο καθένας μας τέλοσπάντων, αν κρατήσουμε αυτό το ίδιο απολυταρχικό και ολιγαρχικό σύστημα, εξουσία δηλαδή χωρίς κοινωνικό έλεγχο, σε 2 χρόνια και ο πιο άγιος ή επαναστάτης θα γίνει σαν και τα μούτρα των τωρινών. Και θα μας κάνει τα ίδια. Με τον ένα ή τον άλλον τρόπο.

Είναι σαν να στολίζουμε, να παρφουμαρίζουμε και να ντύνουμε τον γαμπρό και μετά να τον πετάμε στον βόθρο, και να περιμένουμε να βγει καθαρός. Δεν θα βγει. Πρέπει να ΜΠΑΖΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΒΟΘΡΟ. Και το πολιτικό μας σύστημα, αυτή η ξεδιάντροπη ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ, είναι ένας βόθρος.

Μπορεί να γυρίσουμε στην δραχμή, στη μνα, στο δηνάριο, στο δολλάριο ή όπου αλλού...

Αν δεν γυρίσουμε και λίγο έστω στην δημοκρατία, ε, τότε κάποια στιγμή στο μέλλον θα ξαναγυρίσουμε σε μια καταστροφή σαν την σημερινή. Μπορεί και χειρότερη.

Θραξ ο Αναρμόδιος

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση