Οι τρίτες εκλογές και ο νέος πρωθυπουργός

Γράφει ο Μενέλαος Τασιόπουλος

Δεν ομολογείται, αλλά ο κίνδυνος είναι υπαρκτός. Δεδομένων των αναλογιών με τις εκλογές της 6^ης Μαΐου, τα κόμματα στις 18 Ιουνίου μπορεί να μπουν σε μια ατέρμονη συζήτηση για τον σχηματισμό κυβέρνησης, τον ορισμό του πρωθυπουργού, που θα καταλήξει αδιέξοδη και θα οδηγήσει σε τρίτες κατά σειρά εκλογές. Ενα σενάριο απαγορευτικό για την Ελλάδα αφού, όπως είναι φυσικό, στο περιβάλλον των τρομακτικών εξελίξεων στην Ευρώπη και στον διεθνή περίγυρο, αλλά και στις συνθήκες κατάρρευσης όχι μόνον στην οικονομία αλλά και στη λειτουργία του κράτους, κάτι τέτοιο θα κατέληγε απολύτως επικίνδυνο.

Για να αποφευχθεί η περίπτωση τρίτων εκλογών θα πρέπει στις δύο περίπου εβδομάδες που απομένουν μέχρι τις κάλπες να ξεκαθαρισθούν στη δημόσια συζήτηση οι θέσεις και οι συγκλίσεις των κομμάτων μεταξύ τους. Ποια κόμματα με ποια κόμματα θα μπορούσαν να κάνουν κυβέρνηση και σε ποια βάση. Επίσης, καθοριστικό γεγονός είναι να γίνει ευρύτερα αποδεκτό ότι πρωθυπουργός θα είναι ο επικεφαλής του πρώτου κόμματος, όποιο κι αν είναι αυτό. Οι συζητήσεις για κυβέρνηση με τρίτο πρόσωπο πρωθυπουργό εκτός των Σαμαρά και Τσίπρα, που ηγούνται των πιο ισχυρών κομματικών σχηματισμών, μπορεί να περιπλέξουν τα πράγματα και να οδηγήσουν σε αδιέξοδο. Άρα, θα πρέπει να ξεκαθαρισθεί το σημείο αυτό, όποιες κι αν είναι οι αρχικές τοποθετήσεις των μικρότερων κομμάτων κατά την προεκλογική περίοδο.

Είναι εξόχως επικίνδυνη η αντίληψη που καλλιεργείται σε κάποια κέντρα αποφάσεων στην κεντρική ευρώπη, αλλά και στα σαλόνια ισχυρών επιχειρηματικών ομίλων και τραπεζιτών στην Αθήνα, ότι αντί να υπάρξει κυβέρνηση προερχόμενη από την ένταση της ψήφου των πολιτών να επαναληφθεί η περίπτωση Παπαδήμου, με κυβέρνηση εξωκοινοβουλευτικών – τεχνοκρατών.

Η άποψη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει και η Ν.Δ. δεν μπορεί να εφαρμόσει το μνημόνιο, υπό τη νέα μορφή που θα πάρει στην περίπτωση αναθεώρησής του, και κανείς από τα κόμματα δεν θέλει ουσιαστικά να προωθήσει τις διαρθρωτικές αλλαγές, δεν οδηγεί πουθενά παρά μόνον στην αναταραχή. Στην ουσία, η προσέγγιση αυτή εμπεριέχει έναν αυταρχισμό, ψευτο-ελιτισμό και απολυταρχία, ξένη προς την Ελλάδα. Διότι αν καθοδηγηθούν οι εξελίξεις ώστε να φθάσουμε σε μια κυβέρνηση Βρυξελλών και Βερολίνου, με ολίγον από Παρίσι, οι όποιες επιλογές της, από την πρώτη εβδομάδα διακυβέρνησης, θα βρουν απέναντι τη μαζική αντίσταση και αντίδραση των πολιτών. Ακόμη και στην περίπτωση που κάποιοι, όσο παράλογο κι αν φαίνεται, οραματίζονται μια ευρω-αστυνομία να αναλαμβάνει την επιβολή του νόμου και της τάξης, σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, με αναστολή άρθρων του Συντάγματος, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι οι τραπεζίτες, όσο ισχυροί ή ανασφαλείς και να νιώθουν, δεν είναι οι κατάλληλοι για να επιχειρούν πραξικοπήματα. Αν μάλιστα κάνουν το απονενοημένο, το πλέον πιθανό είναι η κατάσταση και το εκρηκτικό περιβάλλον να γυρίσει εναντίον τους.

Τα κόμματα έχουν μια σημαντικότατη ευθύνη στις 18 Ιουνίου και τις επόμενες μέρες μετά τις δεύτερες κάλπες: με συγκροτημένο και επίμονο τρόπο να βρουν το κυβερνητικό σχήμα, έχοντας αποδεχθεί μαζί με τα αποτελέσματα των εκλογών ως πρωθυπουργό τον επικεφαλής του πρώτου κόμματος. Από εκεί και πέρα, υπάρχει το πλεονέκτημα ότι με τον πρωθυπουργό δεδομένο μπορεί να συμφωνηθεί είτε μια κυβέρνηση με πολιτικά- κοινοβουλευτικά πρόσωπα, από τα κόμματα που θα σμετέχουν ή θα στηρίζουν τον κυβερνητικό σχηματισμό, ή και από εξωκοινοβουλευτικά πρόσωπα, με τη συμφωνία πάλι των κομμάτων που θα μετέχουν, Το αδιέξοδο στον σχηματισμό κυβέρνησης από τις κάλπες της 6^ης Μαΐου και η απροθυμία για συγκλίσεις που κυριάρχησε οφείλεται εν πολλοίς και στο γεγονός ότι ο πρωθυπουργός στην όλη διαπραγμάτευση δεν ήταν δεδομένος. Ο Α. Σαμαράς δηλαδή, επικεφαλής του πρώτου κόμματος. Στις 18 Ιουνίου η συζήτηση δεν μπορεί να ξεκινήσει από μηδενική βάση. Είναι ήδη αργά για τέτοια πειράματα. Δεν υπάρχουν περιθώρια…

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση