Αυτό είναι ένα φορολογικός ζουρλομανδύας όχι ένωση

Ο ισχυρισμός της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ότι το δημοσιονομικό σύμφωνο σταθερότητας θα λύσει το δίλημμά της Ιρλανδίας, θυμίζει τη παλιά λαΐκή ρήση «σας φτύνουνε και λέτε βρέχει.»

Το σύμφωνο σταθερότητας δεν θα λύσει την κρίση της Ευρώπης. Η κρίση στην Ισπανία και την Ιρλανδία είναι αποτέλεσμα υπερβολικού διασυνοριακού δανεισμού του ιδιωτικού τομέα. Η οικονομική κρίση της Ιρλανδίας δεν καταστρέφει τον πλούτο της χώρας - αποκάλυψε απλώς πόσος πλούτος είχε ήδη καταστραφεί από την αλόγιστη δανειοδότηση και την κερδοσκοπία.

Επιβάλλοντας μείωση του κρατικού ελλείμματος για να διορθώσει ανισορροπίες στα ιδιωτικά κεφάλαια, συγκρίνεται με τη συνταγογράφηση χημειοθεραπείας για περιστατικά καρδοπάθειας. Τα μεγάλα δημοσιονομικά ελλείμματα σήμερα είναι αποτέλεσμα, όχι η αιτία, της κρίσης στην Ιρλανδία και την Ισπανία. Το δημόσιο χρέος και των δύο χωρών ήταν μάλιστα αναλόγως χαμηλότερο από αυτό της Γερμανίας το 2008 - αλλά τα ιδιωτικά χρέη είχαν εκτοξευθεί. Από τότε που η Ιρλανδία υιοθέτησε το ευρώ, η αναλογία του χρέους των νοικοκυριών προς το εισόδημα αυξήθηκε από το 93 τοις εκατό στο 220 τοις εκατό.

Αυτά τα τεράστια χρέη των καταναλωτών υποδηλώνουν ότι χωρίς ανάπτυξη, σύντομα όλο και περισσότερα δάνεια δε θα μπορούν να εξυπηρετηθούν. Η Ιρλανδία έχει υπερβολικό χρέος, που επιδεινώθηκε από την επιμονή της ΕΚΤ να συνεχίσει η κυβέρνησή να καταβάλλει ποσά στους ακάλυπτους ομολογιούχους των κατεστραμμένων τραπεζών της.

Δεδομένου ότι ακόμη και σε μια ανοικτή οικονομία, όπως η Ιρλανδία, οι περισσότεροι απασχολούνται στον εγχώριο τομέα, οι δαπάνες κάποιων είναι πραγματικά έσοδα για κάποιους άλλους αλλά και εισόδημά συγχρόνως. Το εισόδημά είναι επίσης η πηγή των αποταμιεύσεων. Αλλά, όπως παρατήρησε ο Keynes στο παράδοξο της λιτότητας, αν όλοι αποταμιεύσουμε την ίδια στιγμή, ποιος θα ξοδεύει; Και αν κανείς δεν αντικαθιστά τις δαπάνες μας, τότε θα μειωθεί η ζήτηση όλο και περισσότερο.

Οι έμποροι λιανικής πώλησης αντιδρούν στην πτώση της ζήτησης με μείωση των τιμών για να μας καταφέρουν να αγοράσουμε. Αλλά η πτώση των τιμών πείθει τους ανθρώπους ότι οι τιμές θα υποχωρήσουν περαιτέρω και οι πραγματικές ευκαιρίες θα έρθουν τον επόμενο μήνα ή το προσεχές έτος. Έτσι, οι νόμοι της οικονομίας παύουν να ισχύουν. Παραδόξως, όταν οι τιμές πέφτουν, η ζήτηση δεν ανεβαίνει, κατεβαίνει.

Τα οικονομικά των νοικοκυριών στην Ιρλανδία έχουν καταστραφεί γιατί από τη μια πλευρά έχουμε περιουσιακά στοιχεία - σπίτια, οικόπεδα και διαμερίσματα - που πέφτουν σε αξία, και από την άλλη, έχουμε χρέη με σταθερή όμως αξία. Σε μια εποχή όπου το εισόδημα μειώνεται, λόγω της αυξανόμενης ανεργίας και των φόρων, αυτό σημαίνει ότι η επιβάρυνση του χρέους γίνεται όλο και μεγαλύτερη σε σχέση με το εισόδημα.

Ως αποτέλεσμα, τα άτομα με οικονομίες εξοικονομούν ακόμα περισσότερο. Εκείνοι με χρέη προσπαθούν να τα μειώσουν. Το ίδιο ισχύει και για τις επιχειρήσεις. Το ποσοστό των αποταμιεύσεων της Ιρλανδίας έχει εκτιναχθεί στο 17 τοις εκατό του εισοδήματος – ήταν στο μείον 5 τοις εκατό το 2007.

Οι πολίτες δεν θέλουν να δανειστούν επειδή έχουν πάρα πολλά χρέη και οι τράπεζες με τη σειρά τους δεν θέλουν να δανείζουν επειδή κατέχουν πάρα πολύ κακό χρέος που δεν εξυπηρετείται. Ωστόσο, η απομόχλευση κάνει εκτεμαμένη ζημιά στην κεφαλαιακή τους βάση. Και πάλι, το παράδοξο είναι ότι η απομόχλευση του ισολογισμού μπορεί να βελτιώσει τη θέση των πολιτών προσωρινά, αλλά όταν όλοι κάνουν το ίδιο, αυτό θα μειώσει τις ονομαστικές αξίες ακόμα περισσότερο, οδηγώντας σε όλο και μεγαλύτερη απομόχλευση χρέους.

Καθώς η ζήτηση μειώνεται, οι πραγματικοί μισθοί δεν εμπίπτουν επειδή τα άτομα με θέσεις εργασίας προστατεύουν τον εαυτό τους και η προσαρμογή έρχεται μέσω της ανεργίας. Η ιρλανδική ανεργία έχει τριπλασιαστεί μέσα σε τέσσερα χρόνια. Η ανεργία των νέων έχει φτάσει πια στο 29 τοις εκατό. Αυτό θέτει μεγαλύτερη πίεση στα δημόσια οικονομικά.

Η Ιρλανδία βρίσκεται πια στο τέταρτο έτος λιτότητας και είναι σαφές ότι η οικονομία εξασθενεί. Κάποιος έξυπνος - δεν είμαι σίγουρος αν ήταν ο Albert Einstein ή ο Roy Keane - είπε κάποτε ότι ορισμός της τρέλας είναι να κάνεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά και να αναμένεις διαφορετικά αποτελέσματα.

Αυτό το σύμφωνο σταθερότητας υπόσχεται απλά συνέχιση της παρούσας κατάστασης.

Ονομάζεται δημοσιονομική ένωση, αλλά ουσιαστικά πρόκειται για ένα φορολογικό κλοιό. Τιμωρεί αδύναμες χώρες, τη στιγμή που έχουν ανάγκη για περισσότερη βοήθεια.

Μια πραγματική δημοσιονομική ένωση θα έπρεπε να χτιζόταν βάσει του μοντέλου των ΗΠΑ.

Πολλά χρόνια πριν, πολλοί Ιρλανδοί μετανάστευσαν για δουλειά στις ΗΠΑ. Η Βοστώνη ήταν ένας δημοφιλής προορισμός. Η Βοστώνη, όπως χώρες της Ευρώπης, γνώρισε την οικονομική άνθηση και ακολούθως την κατάρρευση στα τέλη της δεκαετίας του 1980, αλλά όταν κατέρρευσε το υπόλοιπο των ΗΠΑ δεν την τιμώρησε, μετέφερε χρήματα μέσω του ομοσπονδιακού προϋπολογισμού για να τη βοηθήσει να ανακάμψει.

Με αυτό το σύμφωνο, η ΕΕ αποβλέπει στο αντίθετο: τη μείωση των δαπανών στην περιφέρεια, όταν οι χώρες αυτές τις έχουν περισσότερη ανάγκη. Με τον τρόπο αυτό, δημιουργεί χαμηλότερη ανάπτυξη, υψηλότερη ανεργία, περισσότερη πολιτική αστάθεια και εκροές κεφαλαίων από την περιφέρεια προς στον πυρήνα της ευρωζώνης. Όλα αυτά με στόχο να καταστεί η ευρωζώνη πιο αξιόπιστη. Στην πράξη αυτό δεν γίνεται. Όταν ο κίνδυνος είναι ο αποπληθωρισμός, δημιουργώντας ακόμη περισσότερο αποπληθωρισμό, κάνει το ευρώ να μοιάζει αυτοκτονικό.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση