Σήμερον κρεμάται επί ψήφου!

• Η σταύρωση έχει πάντοτε και ανάσταση!
• Μακάρι να έχει και μέλλον, εκτός από τα τρισένδοξο παρελθόν και το μιζεριασμένο της παρόν, η χώρα μου..

Γράφει ο Δημήτρης Ιατρόπουλος

Οι κρισιμότερες εκλογές από το τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου σήμερα, για την πατρίδα μας. Εκλογές που θα οδηγήσουν την Ελλάδα σε έναν απ τους δύο δρόμους: Είτε στην παρατημένη και γεμάτη λακκούβες γερασμένη άσφαλτο, του πειράματος της Νέας Τάξης Πραγμάτων, έτσι όπως αυτή αντιπροσωπεύεται από τους υπαλλήλους της σημερινούς Ευρωπαίους ηγέτες και επιτελικούς, τα βαποράκια των μεγαλοτραπεζιτών, είτε στο ανηφορικό μονοπάτι ανάμεσα σε βράχια και αγκάθια, που βγάζει όμως στην απέναντι μεριά του βουνού και κατεβαίνει στην πανέμορφη ελληνική θάλασσα με τα μαγευτικά νησιά μας.

Έτσι κι αλλιώς, ο σημερινός Έλληνας, ανεβαίνει το Γολγοθά του για να σταυρωθεί. ΄Ολο το ζητούμενο είναι ποια ταυτότητα θα διαλέξει. Εκείνη του εκ δεξιών ληστή, εκείνη του εξ αριστερών ληστή πάλι, ή εκείνη του Ιησού. Γιατί η τρίτη αυτή επιλογή ζωής και σταύρωσης υπερέχει των άλλων δύο κατά μια ιδιαιτέρως σημαντική παράμετρο: Έχει Ανάσταση!

Οι άλλες δυό επιλογές, είναι μια τσάμπα σταύρωση, δίχως έρμα, δίχως λόγο, δίχως αιτία, εξαιτίας μονάχα κάποιας στοιχειώδους αφορμής. Ο «ληστής» ΄Ελληνας, αν παραδεχτεί αυτό τον προσδιορισμό του από τα αφεντικά της Ευρώπης και τους μεγαλοτραπεζίτες που είναι τα αφεντικά των αφεντικών, το πολύ πολύ να σταυρωθεί πλάι σ έναν αόρατο Ιησού, και θα αντιληφθεί με το πέρασμα κάποιων λίγων μονάχα ετών, ότι το δρώμενο ήτανε μαϊμού.

΄Ότι τα πράγματα ποτέ δεν ήταν τραγικά, παρά μονάχα στο μυαλό του έτσι όπως το πλύνανε και το φορτώσανε με ενοχές, λάθος σήματα και στημένα μηνύματα οι τετραπέρατοι μάστορες της κοινωνικής μηχανικής, της πλύσης εγκεφάλου και των ψυχολογικών παρεμβάσεων.

Θα το καταλάβει αργά όμως γι αυτόν πια, ότι όλο το παιχνίδι ήτανε μια μπλόφα και όλο το περί ευρωπαϊκής ένωσης και ενότητας ιδεολόγημα, ήτανε μια καλοστημένη φάρσα, μόνο και μόνο για να διαγραφούν οι εθνικοί πολιτισμοί των ευρωπαϊκών λαών, προκειμένου να μεγαλώσει το μαγαζί της παγκοσμιοποίησης.

Και όχι τίποτε άλλο, αλλά θα νοιώσει ακόμη πιο προδομένος, για να μην πούμε και κάποια άλλη οριακά λαϊκή έκφραση εδώ, όταν καταλάβει πως και η Παγκοσμιοποίηση ήτανε μια φάρσα και δεν αφορούσε τον πλανήτη όλο. Γιατί και η Ρωσία και η Κίνα και η Ινδία ακόμη, και η Ιαπωνία, και η Βραζιλία, και οι χώρες οι γεμάτες με πετρέλαια κι ανθούσα οικονομία της πάλαι ποτέ Σοβιετικής ΄Ενωσης, το Καζακστάν ας πούμε, το Αζερμπαϊτζάν και ούτω καθεξής, δεν έχουν καμιά σχέση με την διαβόητη Παγκοσμιοποίηση, που είναι απλώς το παιχνίδι των μεγαλοτραπεζιτών του δυτικού κόσμου και πολιτισμού…

Αυτά λοιπόν για τον «κακό» Έλληνα, το «ληστή» που είτε από τα αριστερά θυσιαστεί είτε από τα δεξιά, στο τέλος λίγο πριν ξεψυχήσει θα κοιτάξει αναλόγως αριστερά η δεξιά του για τον «Κύριο» και θα δει πως δεν υπάρχει μεσιανός σταυρός, όλο το παραμύθι ήταν για να σταυρωθεί αυτός και να τον βγάλουν απ τη μέση…

Μοιάζει λίγο καφκική η ερμηνεία αυτή, όμως ακριβώς αυτή η αθωότητα, η μοιραία παρεξήγηση, η απελπισμένη αμεριμνησία, η έλλειψη πληροφόρησης και το μάσημα του τηλεκουτόχορτου των παγκοσμιοποιητών, την αναίτια τραγωδία του μέσου ΄Ελληνα αποδείχνει, και την άδικη και κυριολεκτικά τζαμπατζίδικη διαδρομή του προς τον αφανισμό του…

Γιατί ο «Κύριος» δεν υπάρχει, εδώ. Η «Ευρώπη» είναι μια μπλόφα, μια φούσκα, είναι μονάχα μια γεωγραφική περιοχή, μια ήπειρος και τίποτε παραπάνω, οι προδότες πολιτικοί μας ως υπάλληλοι των τραπεζιτών τόσες δεκαετίες, μας φορέσανε αυτό το αισχρό παραμύθι.

Και το κοινό νόμισμα είναι απλώς μια στημένη απάτη, για να τρώνε με χρυσά κουτάλια οι βόρειοι και με χαρτοπετσέτες οι νότιοι…

Υπάρχει λοιπόν και η άλλη επιλογή, όπως είπαμε αυτή της κεντρικής σταύρωσης. Να ανεβεί στο σταυρό μόνος του ο ΄Ελληνας ψηφοφόρος απόψε, να καταλάβει ότι αυτόν σταυρώνουν κι όχι κάποιον «Κύριο» να νιώσει επιτέλους ότι αυτός είναι ο Κύριος της υπόθεσης αυτής που λέγεται Ελλάδα και τον αφορά.

Και αφού σταυρωθεί για δυο-τρία χρόνια περίπου, ίσως και λιγότερα, να αναστηθεί, να λάμψει, να αστράψει και να βροντήσει και να ξαναπάρει τη χώρα του και τη μοίρα του στα χέρια του…

Για να γίνει όμως αυτό, πρέπει να κάνει την υπέρβαση, πρέπει να πιστέψει ότι το τηλεκουτόχορτο είναι επικίνδυνο δηλητήριο, πρέπει να τους στείλει όλους στον αγύριστο, πρέπει και πρέπει και πρέπει, χίλια πράγματα να αναλάβει, να προστατέψει, να αποφασίσει, να προωθήσει, να πράξει, ακόμη και να διαπράξει.

Όπως το έχει ξανακάνει αρκετές φορές στην ιστορία του.

Είναι όμως ο ίδιος ΄Ελληνας; Ο σημερινός με τους προηγούμενους; ΄Η μήπως έχει εκφυλιστεί πλέον μέσα του κάθε τι ελληνικό, και το γονίδιο του ιδιοκτήτη αυτής της πατρίδας μεταφράστηκε πια σε μακρινή μνήμη προπατόρων και η τωρινή του σχέση με ότι ονομάζουμε Ελλάδα είναι απλώς μια διοικητική υποχρέωση άντε και κάποια γλώσσα που ακόμη την μιλάει, αλλά χρόνο με το χρόνο την χάνει κι αυτή για να ξαναγυρίσει στη γλώσσα των σπηλαίων;

Ποιος ξέρει; Κανείς εδώ δεν μπορεί με βεβαιότητα να πάρει θέση. Θα μου πει κάποιος οι σημερινές εκλογές θα το δείξουν. Μπα, μην το πολυπιστεύετε. Η συνέχεια μετά τις εκλογές θα δείξει αν ο λαός αυτός, ψήφισε αυτό που έπρεπε κι όχι αυτό που του φόρεσαν στην κρανιακή του κάψα οι παπαγάλοι του ξεφτιλισμένου πλέον και θανατόβιου συστήματος εξουσίας μέσα το οποίο συνήθισε να ζει και να μικρουργεί.

Γιατί ο κοροϊδεμένος νεοέλληνας δεν μεγαλουργεί σε συνθήκες τέτοιες. Μικρουργεί μονάχα, αιχμάλωτος μιας πιστωτικής κάρτας, μιας τραυματισμένης φιγούρας και μιας απολεσθείσας ψευτοπαραδείσιας τάχα μου ευμάρειας…

Τελειώνοντας αυτήν την καθόλου αισιόδοξη διαδρομή μαζί σας σήμερα, ζητάω απ τον εαυτό μου ταπεινά να λειτουργήσει και πάλι ως παρατηρητής. Όμως μέσα μου διανυκτερεύει για την πατρίδα που θα δύσει αν δεν ανατείλει ο Έλληνας μέσα της, ένα κρυφό δάκρυ που όλο λέει να ανεβεί στα μάτια μου και δεν το αφήνω.

ΥΣΤΕΡΟΛΟΓΙΟΝ
Δυόμιση χρόνια τώρα, το παλεύω. Δεν θέλω να με δούνε βουρκωμένο εμένα τον Έλληνα ποιητή, οι πουλημένοι, οι ξεφτιλισμένοι και οι προδότες του τόπου και του λαού μου, δεν θέλω να τους κάνω αυτή τη χάρη…
Μακάρι να ανατείλει αυτός ο κοιμισμένος ΄Ελληνας μέσα μας και να αφυπνιστεί.
Μακάρι να έχει και μέλλον, εκτός από τα τρισένδοξο παρελθόν και το μιζεριασμένο της παρόν, η χώρα μου...

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση