H συμφωνία με την Τρόϊκα είναι καταστροφή, αν δε διασφαλίζεται το μέλλον της χώρας

• Του Κώστα Ροδινού
  

Στην πρώτη του συνέντευξη στη ΔΕΘ, ο αρχηγός της ΝΔ, ο Αντώνης Σαμαράς είχε δηλώσει δημοσίως, ότι πιο δύσκολα απ’ όλους θα έπειθε τους ψηφοφόρους της παράταξής του.

Το θυμήθηκα, ξανά, καθώς τις τελευταίες μέρες πολλοί έσπευσαν να τον «κατηγορήσουν» ό,τι «έβαλε νερό στο κρασί του», «προσχώρησε στο μνημονιακό μέτωπο» και πολλά άλλα.

Αντιλαμβάνομαι την αγωνία του κόσμου για το αύριο και την επιθυμία του να φύγει αυτή η κυβέρνηση.

Όμως, είναι λίγο πρόωρο να πυροβολούμε κάποιον, ενώ δίνει μια δύσκολη μάχη και χωρίς να ξέρουμε το τελικό αποτέλεσμα.

Ως γνωστόν, σε μια μακρά και πολυμερή διαπράγματευση λέγονται πολλά, ψιθυρίζονται περισσότερα με αποτέλεσμα να είναι δύσκολο να διακρίνεις τι ανταποκρίνεται στην αλήθεια και τι όχι.

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχει οριστικοποιηθεί ακόμα καμιά συμφωνία. Κυρίως, δεν έχουν κλείσει οι λεπτομέρειες, όπου, ως γνωστόν, κρύβεται ο διάβολος.

Μπορούμε, όμως, να καταλήξουμε σε κάποιες πρώτες διαπιστώσεις:

Πρώτον, για πρώτη φορά γίνονται ουσιαστικές διαπραγματεύσεις με την Τρόϊκα. Γιατί μέχρι τώρα, απλώς ακολουθούσαμε οδηγίες. Και οι διαπραγματεύσεις, αν δεν μας εξασφαλίσουν το μέγιστο επιθυμητό, ίσως μας αφήσουν με την πικρή γεύση ό,τι κατοχυρώσαμε το ελάχιστο αποδεκτό.

Δεύτερον, η ΕΕ, ειδικά μετά τις τελευταίες δηλώσεις Γιούνκερ «έπαψε πια …Ευρώπη να θυμίζει». Αυτοί οι νεοπαγείς πολιτικοί νάνοι μετέρχονται μεθόδων, που θα τις ζήλευε ακόμα και η καμόρα. Ένα είναι βέβαιο, ότι δημιουργούν κακό προηγούμενο που θα το βρουν σύντομα μπροστά τους.

Τρίτον, λόγω της δραματικής αποτυχίας της κυβέρνησης Παπανδρέου, αλλά και των εγγενών αδυναμιών του σχήματος Παπαδήμου, η Ελλάδα έχασε χρόνο, απεδείχθη ασυνεπής, ενώ δεν ανέλαβε καμιά πρωτοβουλία. Ως εκ τούτου επιδεινώθηκε το διεθνές κλίμα σε βάρος μας, ενώ παράλληλα αυξήθηκε και το κόστος διάσωσής μας. Αν το «κόστος της σωτηρίας μας», πλησιάσει το «κόστος της εγκατάλειψής μας», τότε δεν πρέπει να αποκλείεται το ενδεχόμενο μιας ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας.

Τέταρτον, είναι γελοία η χοντροκομμένη προσπάθεια του κ. Παπανδρέου να παίξει τον …επαναστάτη. Ο άνθρωπος που μας οδήγησε στο χείλος της χρεοκοπίας, προσπαθεί τώρα να εξιλεωθεί μήπως και καταφέρει να αποσείσει τις τεράστιες ευθύνες του και την πρωτοφανή ανεπάρκειά του. Ευθύνες που τον οδήγησαν σε μια ταπεινωτική παραίτηση στο μέσον της θητείας του. Μάλιστα βρήκε και το …προσφιλές του θέμα! Κήρυξε τον πόλεμο εναντίον των τραπεζών! Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Στην ΕΤΕ, την ΑΤΕ, το ΤΤ, την Αττικής, τις διοικήσεις τις έχει διορίσει ο κ. Παπανδρέου! Στην Πειραιώς, ο Διοικητής είναι ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ! Δηλαδή εναντίον ποιων κάνει την επανάστασή του; Εναντίον της Eurobank (από την οποία η κυβέρνησή του αντλούσε στελέχη) και εναντίον της ALPHA;

Πέμπτον, προκαλεί επίσης θυμηδία η βιασύνη του έτερου υποστηρικτού του μνημονίου, του κ. Καρατζαφέρη, ο οποίος υπό το άγχος των δημοσκοπήσεων, επιχειρεί να οικειοποιηθεί τις προτάσεις του Αντώνη Σαμαρά για να δικαιολογήσει μια ακόμα κυβίστηση.

Έκτον, ομολογείται πλέον από παντού ότι επιδεινώνει τα πράγματα η προσωπική στρατηγική του κ. Βενιζέλου. Από τη μια η ανεπάρκειά του να χειριστεί σύνθετα θέματα ,που δεν γνωρίζει, φρενάρει τις συζητήσεις. Από την άλλη η βιασύνη του να διαδεχθεί τον κ. Παπανδρέου, τον υποχρεώνει να λειτουργεί ως κομματάρχη. Ο συνδυασμός είναι καταστροφικός.

Ποιό είναι το διακύβευμα;

Μέσα σ’ αυτό το σκηνικό ο μόνος που φαίνεται να αντιλαμβάνεται το πραγματικό διακύβευμα των διαπραγματεύσεων με την Τρόϊκα, είναι ο κ. Σαμαράς.

Ας μη γελιόμαστε, χωρίς την παρουσία Σαμαρά καμιά διαπραγμάτευση δεν θα γινόταν! Τα ζητήματα θα έκλειναν, όπως και με το πρώτο Μνημόνιο! Μέσα σ΄ένα τριήμερο! Εξ αιτίας του Σαμαρά…ταλαιπωρείται η Τρόϊκα!

Ποιες είναι, κατά τη γνώμη μου, οι εθνικές γραμμές.

Πρώτον: Πρέπει να εξασφαλιστεί η βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους; Δηλαδή να μειωθεί δραματικά το ύψος των χρεολυσίων που καταβάλλει ετησίως η χώρα και τα ποσά που θα εξοικονομηθούν να διοχετευθούν για την τόνωση της ανάκαμψης της οικονομίας μας.

Δεύτερον, να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την έξοδο της οικονομίας μας από την ύφεση ώστε να αρχίσει η ανάκαμψη. Αυτό σημαίνει ό,τι πρέπει να απαιτήσουμε και μέτρα αναπτυξιακού χαρακτήρα. Εκείνα τα κεφάλαια του ΕΣΠΑ ακόμα να απελευθερωθούν;

Τρίτον, πρέπει πάση θυσία να διαφυλαχθεί ο εθνικός πλούτος της χώρας. Ιδιωτικοποιήσεις σε περίοδο βαθειάς ύφεσης και πρωτοφανούς υποτίμησης ισοδυναμούν με εκποίηση.

Τέταρτον, να μη διανοηθεί κανένας να θέσει, ούτε ως αστείο, θέματα επιτροπείας και εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας.

Πέμπτον, θεωρείται αυτονόητο, αλλά η επόμενη κυβέρνηση πρέπει να διατηρήσει ακέραιο το δικαίωμά της, να αντικαταστήσει τα υφεσιακά μέτρα στα οποία επιμένουν οι ξεροκέφαλοι της Τρόϊκα με άλλα, που θα περιορίζουν την ύφεση και δεν θα την τροφοδοτούν.

Έκτον, μετά την επιτυχή ολοκλήρωση (η την αποτυχία των διαπραγματεύσεων) η χώρα πρέπει να οδηγηθεί αμέσως σε εκλογές. Δεν μπορεί να χειρίζονται κρίσιμα ζητήματα οι υπουργοί της προηγούμενης κυβέρνησης, με ευθύνη των οποίων φτάσαμε στο σημερινό χάλι.

Ήρθε η ώρα να μιλήσει ο λαός γιατί πολύ καρό λαμβάνονται ερήμην του αποφάσεις, καθοριστικές για το μέλλον του.

Ο κ. Σαμαράς έχει πεί και μια άλλη φράση: «να μου έχετε εμπιστοσύνη». Πιστεύω ό,τι το εννοεί.

Δεν πρόκειται να στέρξει σε μέτρα και να δεσμευτεί σε πολιτικές που εξαθλιώνουν τον ελληνικό λαό και τον οδηγούν σε μια λιτότητα διαρκείας.

Ο κ. Σαμαράς αγωνίστηκε δυο χρόνια (μόνος εναντίον των περισσοτέρων) για να αποδείξει στον ελληνικό λαό, αλλά και σε …εχθρούς και φίλους, ό,τι η συνταγή του μνημονίου ήταν και παραμένει λάθος.

Αυτό δεν το έκανε για λόγους αντιπολίτευσης, αλλά επειδή το πίστευε και το πιστεύει ακόμα.

Είναι δυνατόν, να δεχθεί μια πολιτική που θα τον εγκλωβίσει σε αδιέξοδο;

Θα είναι σαν να υπογράφει το πολιτικό του τέλος.

Δεν έχει κανένα λόγο να το κάνει.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση