Ένα βήμα πριν τον εμφύλιο...

Με περίσσια ελαφρότητα πολλοί εξ ημών δηλώνουμε «κουρασμένοι» από την συνεχή πίεση της τρόικα. Τόσο πολύ που δήθεν δεν μας ενδιαφέρει πλέον αν θα καταλήξουμε στην δραχμή και καταστούμε έτσι μάρτυρες της δράσης των συμμοριτών στους δρόμους των πόλεων και των χωριών. Η αλήθεια, όμως, είναι τελείως διαφορετική: Ο δρόμος της δραχμής είναι ο δρόμος ενός νέου εμφυλίου. Οι σημερινές δυσκολίες θα μας φανούν τότε μία απλή περιπέτεια στην διάρκεια ενός περιπάτου στο πάρκο...

Οι περισσότερο από εμάς θα είμαστε υποχρεωμένοι να μείνουμε εδώ και να δούμε το έργο αυτό μέχρι το τέλος. Κι απ’ ό,τι λένε οι παλιότεροι, εκείνοι που το έχουν ζήσει, δεν υπάρχει χειρότερη εμπειρία για τον άνθρωπο από εκείνη ενός εμφυλίου πολέμου. Αλλά ας μην κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας. Τα πρώτα επεισόδια της νέας αυτής εθνικής τραγωδίας παίζονται ήδη ζωντανά στις οθόνες μας.

Προδομένοι από την ιστορία αριστεροί, οι ηττημένοι του προηγούμενου πολέμου, ντυμένοι με τον μανδύα του «αγανακτισμένου πολίτη», έχουν αναλάβει το δυσάρεστο έργο να μεταλαμπαδεύσουν το πνεύμα αυτό από άκρη σε άκρη της χώρας. Μιλάνε για «λαϊκά δικαστήρια», συμμετέχουν σε τραμπουκισμούς, αμφισβητούν στην πράξη την έννομη τάξη. Αν το επίσημο κράτος δεν ήταν διαλυμένο, αν η αστυνομία έκανε την δουλειά της, τότε είναι πιθανόν η σύγκρουση να είχε ήδη έρθει. Ίσως ανακαλύψαμε ένα λόγο που πρέπει να χαιρόμαστε για το γεγονός ότι η αστυνομία δεν έχει βενζίνη για κινήσει τα αυτοκίνητα της...

Παρ’ όλα αυτά, δεν είναι μόνο οι ηττημένοι του εμφυλίου που θα ήθελαν να αναμετρηθούν με τις δυνάμεις του κεφαλαίου και να πάρουν έτσι την ρεβάνς τους. Τον τελευταίο καιρό έχει δημιουργηθεί μία συμμαχία από ετερόκλητες δυνάμεις της κοινωνίας που έχουν ένα κοινό στοιχείο: Έχουν βγάλει τα λεφτά τους στο εξωτερικό και φιλοδοξούν να περάσουν αυτοί καλά σε βάρος εκείνων που δεν είχαν ή που είχαν και τα χρησιμοποίησαν για να πληρωθούν οι εργαζόμενοί τους στις επιχειρήσεις τους (ναι, υπάρχει κι αυτή ακόμη η ράτσα).

Μην έχετε αμφιβολίες ότι μας περιμένουν δύσκολες μέρες. Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, όταν το πολιτικό προσωπικό είναι αυτό που είναι και όταν ο επιχειρηματικός κόσμος είναι ανίκανος να ορθώσει μία κουβέντα της προκοπής. Όταν η παραπληροφόρηση είναι ο πραγματικός σύμμαχος της «επανάστασης» και όταν ο κόσμος νιώθει μόνος, αβοήθητος και απελπισμένος...

Θανάσης Μαυρίδης

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση