Η εξουσία είναι στους πολίτες και όχι σε πολιτικούς ανδρείκελα

• Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος

Η λέξη συμφορά είναι μικρή για να περιγράψει τι θα υποστεί ο ελληνικός λαός αν υποκύψει στο «πολεμικό τελεσίγραφο» των «σωτήρων» του.

Είναι τέτοιο το πισωγύρισμα που ετοιμάζουν που δεν υπάρχουν μνήμες να το περιγράψουν. Μόνο μέσα από τα βιβλία μπορεί να ψηλαφίσει κάποιος το ζόφο που έρχεται. Το ζόφο των αρχών του 20ού αιώνα. Γυρίζουν την Ελλάδα εκατό χρόνια πίσω!

Το σχέδιό τους εξελίσσεται με τη χειρουργική ακρίβεια των «Μένγκελε» της ...
εκμετάλλευσης και της ταξικής απανθρωπιάς:
Μετατροπή της οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού σε διαρκή κρίση πανικού για το λαό, ώστε να μην μπορεί να αντιδράσει καθώς τον οδηγούν στο Μεσαίωνα.

Καθώς ο κόσμος των ιδεολογημάτων τους καταρρέει, βρήκαν την «ευκαιρία» πάνω στα συντρίμμια της χρεοκοπίας να εφεύρουν νέους «μονοδρόμους», που, όπως οι προηγούμενοι οδήγησαν στην καταστροφή, ετούτοι οδηγούν ευθεία στη βαρβαρότητα.

Για να πετύχουν τον αφανισμό του λαού χρειάζονται την επιβολή ενός καθεστώτος γενικευμένου φόβου.
Εκβιάζουν, τρομοκρατούν, απειλούν, ώστε να παραλύσουν κάθε σκέψη ή κίνηση αντίστασης απέναντι στην πολιτική τους.

Ακριβώς αυτή η τακτική από μέρους τους επιβεβαιώνει ότι, υπό τις παρούσες συνθήκες, κάθε υποχώρηση, κάθε συμβιβασμός, κάθε «συναίνεση», κάθε λογική «άμυνας» και συναλλαγής, που προωθείται από τους εκπροσώπους της πέμπτης φάλαγγας και της προδοσίας μέσα στο εργατικό και λαϊκό κίνημα, δεν εξασφαλίζει ούτε καν την «τιμή των όπλων».
Ισοδυναμεί με άνευ όρων παράδοση, σημαίνει εξανδραποδισμό.

Αντίθετα, ο ελληνικός λαός, όλοι οι λαοί έχουν τη δύναμη να μετατρέψουν την «ευκαιρία» των κεφαλαιοκρατών σε μπούμερανγκ εναντίον τους.

Η κρίση μπορεί και πρέπει να μετουσιωθεί σε πολιτικό όπλο στα χέρια του λαού.
Η οικονομική και επιστημονική επιβεβαίωση για τα ιστορικά ξεπερασμένα όρια του συστήματος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης είναι ώρα να μετουσιωθεί σε δράση για την κατάρρευση και την ανατροπή του.

Τώρα, με άλλα λόγια, είναι η στιγμή όχι μόνο της απόκρουσης των αντιλαϊκών επιθέσεων, αλλά και της σποράς των αγώνων του αύριο.
Της συσπείρωσης γύρω από μια πολιτική που δε συνδιαλέγεται με τον καπιταλισμό, που δεν υποκύπτει στην τρομοκρατία, που οργανώνει τους εργαζόμενους και τους εξοπλίζει με την επίγνωση της δύναμής τους.

Που στα κηρύγματα της ταξικής υποταγής αντιπαρατάσσει την αλήθεια του δίκιου όσων στερούνται τον αμύθητο πλούτο που οι ίδιοι παράγουν.
Που απέναντι στην ενότητα των κεφαλαιοκρατών και των πολιτικών τους εκπροσώπων αντιπαραθέτει την ενότητα των εργατών, που δεν είναι διατεθειμένοι να χάσουν τίποτα άλλο, αλλά να διεκδικήσουν όλα όσα τους ανήκουν.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση