Για την καρέκλα ρε γαμώτο

• Του Γιώργου Καισάριου

Την Παρασκευή λοιπόν το μαγαζί (το χρηματιστήριο αγαπητέ αναγνώστη) άνοιξε ορεξάτο. Ήταν ανοδικό όλη μέρα, καθώς όλοι προσδοκούσαν ότι η σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, υπό την καθοδήγηση του προέδρου της Δημοκρατίας, θα ανάγκαζε την ελληνική πολιτική ηγεσία σε συναίνεση!!!

Τελικά όταν τελείωσε η σύσκεψη, μάθαμε ότι δεν υπήρχε καμία συναίνεση. Και ενώ ο ΓΔ κατέγραφε κέρδη έως 2,5%, λίγο πριν το τέλος της σύσκεψης, ξαφνικά βρέθηκε να χάνει μέχρι 2,5% για να κλείσει με απώλειες 1,7% περίπου.

Εκτίμηση μου είναι, και να βλέπαμε κάποιο είδος συναίνεσης, ο ΓΔ θα κατέγραφε το ίδιο αποτέλεσμα. Κορώνα κερδίζω γράμματα χάνεις εκτιμώ θα ήταν το πόρισμα της αγοράς όποιο και να ήταν το αποτέλεσμα της σύσκεψης.

Για ποιο λόγο όμως ο κύριος πρωθυπουργός αναζητεί συναίνεση; Μήπως δεν κάνει ο κύριος πρωθυπουργός ό,τι θέλει; Μήπως δεν έχει περάσει ό,τι θέλει; Η μήπως του έχει φέρει κανείς εμπόδια;

Η κυβέρνηση θέλει συναίνεση για να πείσει ακόμα και τους δικούς της ψηφοφόρους για την αναγκαιότητα των μέτρων που θέλει να περάσει (αν ποτέ τα πάρει). Η κυβέρνηση επίσης θέλει τη συναίνεση για τα μάτια της τρόικας (και της ΕΕ). Υποτίθεται ότι αν συναινέσουν οι της αντιπολίτευσης, τότε η τρόικα θα είναι ευχαριστημένη, διότι αν ξαφνικά γίνει κυβέρνηση η ΝΔ, υποτίθεται ότι έχει συναινέσει στην πολιτική που εξασκούσε η προηγούμενη κυβέρνηση. Άρα αφού προηγουμένως είχε συναινέσει, η πολιτική της ΝΔ θα είναι διαχρονική.

Με λίγα λόγια η κυβέρνηση θέλει τη συναίνεση για να διαφυλάξει την καρέκλα της. Διότι αν συναινέσουν οι της αντιπολίτευση, τότε θα έχει βρει συνυπεύθυνους για την μέχρι τώρα αποτυχημένη πολιτική της, αλλά και για την μελλοντική αποτυχία αυτής της πολιτικής.

Οι Έλληνες πολιτικοί της αντιπολίτευσης όμως δεν έχουν κανένα λόγο να δώσουν συναίνεση. Αν συναινέσουν, θα συνενώσουν σε μια αποτυχημένη πολιτική και θα είναι υπόλογοι μεταγενέστερα. Δεν έχουν τίποτα να χάσουν αν δεν συναινέσουν σε τίποτα, διότι έτσι και αλλιώς, τις αποφάσεις τις παίρνει η κυβέρνηση. Με λίγα λόγια, είτε πέσει η κυβέρνηση σαν ώριμο φρούτο είτε όχι, η αντιπολίτευση είναι κερδισμένη. Και η αντιπολίτευση την καρέκλα της έχει υπόψη.

Και ενώ ορισμένοι κύριοι της Ευρώπης έχουν θέσει σαν προαπαιτούμενο τη συναίνεση για μας δώσουν την πέμπτη δόση, τώρα ξαφνικά θα πρέπει να βρουν άλλη δικαιολογία και να θέσουν άλλο προαπαιτούμενο... διότι συναίνεση δεν θα δουν.

Και όπως σας έχω πει, τις δόσεις θα τις πάρουμε, διότι οι της Ευρώπης δεν έχουν επιλογή. Η ελληνική κυβέρνηση εκτιμώ ότι έχει πάρει χαμπάρι την μπλόφα των Ευρωπαίων. Νομίζω ότι αρχίζουν και αντιλαμβάνονται ότι τα λεφτά θα τα πάρουν ό,τι και να γίνει. Είτε συναινέσει η αντιπολίτευση είτε όχι, τα λεφτά θα πέσουν. Είτε πετύχουμε τους στόχους είτε όχι, η επιταγή είναι στο ταχυδρομείο!!!

Για ποιο λόγο; Τα πράγματα είναι απλά:Οι Ευρωπαίοι λένε δεν θέλουν να ακούσουν τίποτα για αναδιάρθρωση και ειδικά για κούρεμα!!!

Ερώτηση;;

Τι θα γίνει αν ξαφνικά δεν πάρουμε την πέμπτη δόση; Μα θα προβούμε σε στάση πληρωμών φυσικά.

Ναι αλλά αφού οι της Ευρώπης δεν θέλουν να ακούσουν τίποτα για αναδιάρθρωση και κούρεμα, τότε αναγκαστικά θα πρέπει να πληρώσουν. Διότι αν δεν πληρώσουν την πέμπτη δόση, τότε θα αναγκαστούμε να κάνουμε αυτό που δεν θέλουν να ακούσουν. Αναδιάρθρωση!!!

Οι της Ευρώπης, κάνουν ό,τι κάνουν διότι δεν θέλουν να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα και πάνω από όλα, θέλουν και αυτοί να δείξουν ότι ξέρουν τι κάνουν για να δικαιολογούσουν την καρέκλα τους και τους μισθούς τους. Στο τέλος της ημέρας και αυτοί νοιάζονται για τις καρέκλες τους. Διότι αν πάρουν χαμπάρι οι λαοί της Ευρώπης ότι όλα αυτά που κάνουν δεν έχουν κανένα νόημα, τι νόημα έχουν όλοι αυτοί να είναι στις θέσεις που είναι;

Η κατάληξη είναι ότι συναίνεση δεν υπάρχει σε κανένα επίπεδο σε αυτή την ήπειρο. Ούτε εντός της ελληνικής πολιτικής σκηνής αλλά και ούτε σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Οι τραπεζίτες και οι της αγοράς θέλουν αναδιάρθρωση, αλλά οι πολιτικοί δεν θέλουν να ακούσουν τίποτα περί αυτού... και θα βάλουν τους πολίτες της Ευρώπης να πληρώσουν προκειμένου να μην γίνει.

Μέσα σε όλα αυτά ο ελληνικός λαός είναι στη μέση. Άπαντες σε μια καρέκλα υποτίθεται ότι θέλουν το καλό του. Και ενώ όλοι αυτοί ζητούν συναίνεση από τον ελληνικό λαό, υποτίθεται για το καλό του, κανένας άλλος δεν δείχνει να συναινεί σε τίποτα απολύτως για το αδιέξοδο στο όποιο βρίσκεται η Ελλάδα αλλά και όλη η Ευρώπη.

Βέβαια στο τέλος θα γίνει αυτό που είναι να γίνει και αυτό ορίζεται από την πραγματικότητα των αριθμών. Διότι με εξαίρεση οι της Ευρώπης να έχουν ανακαλύψει κάποια καινούργια μαθηματικά, την τελευταία φορά που κοίταξα, 1+1=2 και όχι 22.

Μέχρι τότε όμως, η καρέκλα είναι υψίστης προτεραιότητας. Διότι πως θα πουλάμε μούρη και πολιτική χωρίς την καρέκλα; Ποιον θα πιστέψει ο κόσμος (διότι η αγορά δεν μασάει), αυτόν που έχει την καρέκλα ή αυτόν που είναι στην αντιπολίτευση; Τον πρόεδρο του Eurogroup ή έμενα;

Το συμπέρασμα είναι ότι προκειμένου να διασφαλιστεί η καρέκλα, θα πρέπει να δείχνουμε ότι ξέρουμε τι κάνουμε. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να διαφωνήσουμε με τον αντίπαλο. Διότι αν συναινέσουμε, σημαίνει ότι αυτός που δεν έχει την καρέκλα, ξέρει τα ίδια με αυτόν που δεν την έχει.

Διότι αν υπάρξει συναίνεση, τότε ισοπεδώνονται τα πάντα και σημαίνει ότι οιοσδήποτε μπορεί να έχει την καρέκλα, διότι οιοσδήποτε μπορεί να πάρει την ίδια σωστή απόφαση με αυτόν που έχει τώρα την καρέκλα!

Και βέβαια επειδή η καρέκλα συνοδεύεται από προνόμια και έναν παχυλό ευρωπαϊκό μισθό, ο μόνος τρόπος να διασφαλιστεί αυτή η καρέκλα είναι να δείξουμε ότι ξέρουμε κάτι παραπάνω από τον άλλον διαφωνώντας. Για την καρέκλα ρε γαμώτο, για την καρέκλα.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση