Πρωθυπουργικά χρέη...

Πώς εισπράξαμε το «κομμένο απόσπασμα» από τη συνέντευξη του κ. Στρος Καν; Με θλίψη! Αποδεικνύεται ότι ήξεραν από την πρώτη στιγμή. Είπαμε κι εμείς! Ήταν τόσο απόμακροι από την καθημερινότητα που δεν έβλεπαν αυτό που ζούσαν όλοι οι υπόλοιποι;

Σήμερα δεν θα τα «ψάλλουμε» εμείς. Παραδίνουμε το χώρο στον αναγνώστη Άρη Μαγκιώρο. Διαβάστε το...

«Η δημοσιοποίηση του αποσπάσματος της συνέντευξης του κυρίου Στρος Καν, που είχε κοπεί από τη γαλλική τηλεόραση, όπου ο ίδιος ομολογεί την προσφυγή σε αυτόν του κυρίου Παπανδρέου για τη δρομολόγηση ένταξης της Ελλάδας στο μηχανισμό στήριξης του ΔΝΤ σε χρόνο πριν τις εκλογές του 2009, αποτελεί μία πολύ σημαντική αποκάλυψη που εξοργίζει την κοινή γνώμη και ενδεχομένως να επηρεάσει τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα στο άμεσο μέλλον.

Κατ’ αρχάς δεν τίθεται θέμα αμφισβήτησης της εγκυρότητας του αποσπάσματος. Δεν έχει τόση σημασία ότι η δημοσιοποίηση έγινε από την σατυρική εκπομπή του κυρίου Λαζόπουλου, που συχνά έχει κατηγορηθεί για λαϊκισμό. Ίσως μάλιστα να ωφελεί περισσότερο, λόγω της μεγάλης θεαματικότητας (και συνεπώς της άμεσης ενημέρωσης μεγάλου αριθμού πολιτών περί των πεπραγμένων) αλλά και της έλλειψης προκατάληψης της εκπομπής αυτής υπέρ ή κατά κάποιου από τα δύο μεγάλα κόμματα.

Είναι επομένως αλήθεια ότι ο κύριος Παπανδρέου γνώριζε πολύ καλά την πραγματικότητα της ελληνικής οικονομίας αρκετά πριν αναλάβει την εξουσία και ήξερε τι πρόκειται να αντιμετωπίσει. Είναι επίσης αλήθεια ότι είχε προαποφασίσει (ή του είχε υποδειχθεί με μονοσήμαντο τρόπο) ότι η διέξοδος στο πρόβλημα της χώρας ήταν η επιλογή της προσφυγής στο μηχανισμό αυτό. Οπότε οι ισχυρισμοί του ίδιου, αλλά και αρκετών κορυφαίων συνεργατών του μέχρι σήμερα, περί της έλλειψης πλήρους εικόνας των πραγματικών δεδομένων της οικονομίας με την ανάληψη της εξουσίας, καταρρέει πανηγυρικά. Οι προεκλογικές υποσχέσεις των συνθημάτων «λεφτά υπάρχουν» αποτελούν ισχυρή ένδειξη αναξιοπιστίας του πρωθυπουργού απέναντι στους πολίτες. Η δρομολόγηση της ένταξης της χώρας από τον μετέπειτα και σημερινό πρωθυπουργό στο μηχανισμό στήριξης του ΔΝΤ, μετατράπηκε στο προεκλογικό σύνθημα πως θα γίνουμε «Δανία του ΝόΤου», με την προσθήκη δύο – τριών φωνηέντων.

Δεν θα σταθούμε στην τακτική που ακολούθησε η κυβέρνηση και τα στελέχη της στον τρόπο επιβολής του ΔΝΤ στη χώρα μετά τις εκλογές, παρότι θα μπορούσαν να αναφερθούν πολλά παραδείγματα που ενισχύουν την αίσθηση της «κατά συρροή παραπλάνησης» που έχει ο απλός πολίτης από την πολιτική του ηγεσία (συνεντεύξεις υπουργών περί μη προσφυγής, πλήρης απραξία της κυβέρνησης για οκτώ και πλέον μήνες κλπ). Όμως θα πρέπει να ερμηνεύσουμε τις εξελίξεις που έλαβαν χώρα στον τόπο μας με τις εκλογές του 2009 και τη στάση των ηγετών μας.

Ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής, γνωρίζοντας προφανώς και αυτός την κατάσταση της οικονομίας και προβλέποντας ότι η παρουσία της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ και ενδεχομένως στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα αντιμετώπιζε προβλήματα και αμφισβήτηση λόγω του τεράστιου χρέους (άλλωστε η επιτυχία των όποιων μετέπειτα επιλογών δεν ήταν δεδομένη, όπως αποδεικνύεται και σήμερα), επέλεξε να αποσυρθεί. Με τον τρόπο αυτό απέφυγε να συνδεθεί το όνομά του (με τη βαρύτητα που έχει αυτό) με μια ενδεχόμενη έξοδο της χώρας από την Ρνωμένη Ευρώπη, εξέλιξη που θα ακύρωνε το έργο του θείου του Κων/νου Καραμανλή και κατά προέκταση της παράταξής του. Όσο η χώρα μπορούσε να δανείζεται από τις αγορές (με τα όποια λογιστικά ή στατιστικά τεχνάσματα) και να ανταποκρίνεται στις άμεσες υποχρεώσεις της, παρέμεινε στην εξουσία (παρά τη δυσοσμία των σκανδάλων των στελεχών της κυβέρνησής του για τα οποία φέρει και ο ίδιος σοβαρότατη πολιτική ευθύνη). Αποχωρώντας όμως από αυτή, διατήρησε την ελάχιστη δόση εντιμότητας και αξιοπρέπειας, προειδοποιώντας τους πολίτες -όσο του επέτρεπαν οι κανόνες της πολιτικής- περί των μελλούμενων και μη υπόσχοντας ευήμερο άμεσο μέλλον.

Ο Γ. Παπανδρέου, αγωνιώντας να εξασφαλίσει την πλειοψηφία -που ήταν το διακύβευμα των εκλογών- και να χρηστεί ο ίδιος πρωθυπουργός, ακολούθησε την τακτική της πλάνης. Εφαρμόζοντας πλήρως τη ρήση του Κων/νου Καραμανλή πώς «στην πολιτική υπάρχουν πράγματα που γίνονται και δεν λέγονται και άλλα που λέγονται και δεν γίνονται», πρώτα ζήτησε (όπως αποδεικνύεται σήμερα) κρυφά να δρομολογηθεί η προσφυγή της χώρας στο ΔΝΤ και έπειτα υποσχέθηκε στους πολίτες ευημερία μέσω του ανύπαρκτου εθνικού πλούτου, προκειμένου αυτοί να τον εκλέξουν. Και στις δύο περιπτώσεις παραπλάνησε τους συμπολίτες του. Έπειτα, μόλις ανέλαβε την εξουσία, εξάντλησε τη δραστηριότητά του σε ταξίδια στο εξωτερικό, όπου φρόντισε να διαδώσει στη διεθνή γνώμη την άποψή του ότι διοικεί μια διεφθαρμένη χώρα, ώστε να ζητήσει και να εξασφαλίσει πιο εύκολα την οικονομική βοήθεια που χρειαζόταν. Με αυτό τον τρόπο πλήγωσε ανεπανόρθωτα την αξιοπρέπεια του Έλληνα πολίτη, ο οποίος είδε πρόστυχες δημοσιευμένες εικόνες του Παρθενώνα και άκουσε πολεμικές ιαχές περί πώλησης της Ακρόπολης και των νησιών.

Δεν ξέρω αν οι ενέργειες αυτές του πρωθυπουργού στοιχειοθετούν εθνική προδοσία, τον καθιστούν όμως υπόλογο στον πολίτη που τον επέλεξε, γιατί πρόδωσε την όποια εμπιστοσύνη υπήρχε στο πολιτικό προσωπικό της χώρας και την ηγεσία της.

Ας δεχθούμε ότι η προσφυγή της χώρας στο ΔΝΤ ήταν αναπόφευκτη, κυρίως για το λόγο ότι οι απαιτούμενες διαρθρωτικές αλλαγές στη δομή της οικονομίας και της κοινωνίας μας θα μπορούσαν να εφαρμοστούν μόνο εάν κάποιος τρίτος το επέβαλλε με τρόπο αυστηρό και καθοριστικό. Σε αυτό συνηγορούν και οι αποτυχημένες προσπάθειες του παρελθόντος σε μεταρρυθμίσεις (π.χ. μεταρρύθμιση Γιαννίτση ή η φράση «Γιώργο άστο για αργότερα» του κ. Καραμανλή προς τον κ. Αλογοσκούφη), που σκόνταψαν στα συμφέροντα του πελατειακού κράτους, των συνδικαλιστών και των κομματικών στρατιών. Και ας δεχθούμε ότι το ΔΝΤ ήταν ο ιδανικός εκείνος θεσμικός παράγοντας που θα επέβαλλε τις απαιτούμενες δομικές αλλαγές. Θα υπέθετε κανείς ότι ένας πρωθυπουργός που ζήτησε την έξωθεν βοήθεια ως λύτρωση, θα γνώριζε τις υποχρεώσεις που αναλάμβανε, θα εξασφάλιζε την εφικτότητα των επιλογών του και θα αγωνιζόταν για την υλοποίηση των όρων που αποδέχθηκε, με κάθε τρόπο. Έναντι αυτού, η εικόνα του απλού πολίτη για το σημερινό πρωθυπουργό, είναι ότι ζει στην αποστείρωση, περικυκλωμένος από συνεργάτες και αυλικούς της παραλίας και των γυμναστηρίων όπου συχνάζει ο ίδιος, ότι μεριμνά μόνο για τη διατήρηση μικροκομματικών ισορροπιών στην κυβέρνηση αδιαφορώντας για το έργο της και ότι στερείται παντελώς της εικόνας της κοινωνίας και της αγοράς. Τα χαρακτηριστικά αυτά ή κάποια από αυτά, ίσως αφορούσαν και σε άλλους πρωθυπουργούς του παρελθόντος. Σήμερα όμως η ελληνική κοινωνία καταρρέει και δεν υπάρχει ανοχή για τέτοιες συμπεριφορές.

Κύριε πρωθυπουργέ, φροντίστε σας παρακαλώ εάν νομίζετε ότι μπορείτε, να αντιστρέψετε την εικόνα της μετριότητας που παρουσιάζει η διακυβέρνησής σας μέχρι τώρα. Στραφείτε στην κοινωνία μας με ειλικρίνεια. Δώστε μας την εικόνα του ηγέτη που αντιμετωπίζει με θάρρος αλλά και υπερηφάνεια τις δυσκολίες της κρίσης, όπως καθημερινά κάνουμε εμείς οι απλοί πολίτες. Φροντίστε να αποδείξετε ότι κατανοείτε την αγωνία μας για το μέλλον των παιδιών μας και ότι συμμερίζεστε την αξιοπρέπειά μας, που τόσο βάναυσα πληγώσατε.

Και τέλος φροντίστε, ή τουλάχιστον προσπαθήστε, να μας χαρίσετε εκείνα τα δύο – τρία φωνήεντα που μας υποσχεθήκατε και ακόμη μας χρωστάτε.

Άρης Μαγκιώρος».

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση