Μπροστά σε έναν πατριωτικό πόλεμο

• Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Η ατμόσφαιρα «μυρίζει μπαρούτι» στην Ελλάδα που οδηγεί μαθηματικά στο ελληνικό «Ταχρίρ» οσονούπω, αυτά είναι που ανησυχούν το καθεστώς της Τρόϊκας και του Μνημονίου. Η ελληνική εργατική και μικρομεσαία τάξη έχει ήδη ξεκινήσει μια σειρά μαχητικών και κοινωνικών αγώνων που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την ακριβή κλιμάκωσή τους, ούτε όμως να αποκλείσει την αιματηρή προοπτική στην σύγκρουση με το αστυνομικό δουλοκρατικό καθεστώς που χτίζεται καθημερινά γύρω μας. Γι’ αυτό μας είναι χρήσιμα σήμερα τα συμπεράσματα από το πρόσφατο κεφάλαιο της ιστορίας της Αιγύπτου που ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί η κατάληξή του.

Πάνω απ’ όλα πρέπει να χαραχτεί ανεξίτηλα στο μυαλό μας ότι οι εξεγερμένοι Αιγύπτιοι, που πολέμησαν για την πατρίδας τους στους δρόμους, υπεράσπισαν το μέλλον το δικό τους και των παιδιών τους έναντι εσωτερικών και εξωτερικών εχθρών. Ο στρατός τους αποφάσισε να προστατεύσει τον λαό, και έτσι αποτράπηκε η κλιμάκωση της αιματοχυσίας.

Στον ίδιο δρόμο, στο ίδιο καθήκον πορευόμαστε και εμείς, απέναντι σε εσωτερικούς και εξωτερικούς δυνάστες. Το ερώτημα είναι, αν ο ελληνικός στρατός θα ανταποκριθεί στα συνταγματικά του καθήκοντα, ή θα σκύψει ξανά μπροστά στα νατοϊκά συμφέροντα και τα αντιλαϊκά σχέδια των διαχρονικών πατρόνων και τοκογλύφων που απομυζούν αυτό τον λαό.

Ο Μίκης Θεοδωράκης, μιλώντας στο ΡΕΞ στις 17 Ιανουαρίου, προέβλεψε πως αυτή την φορά δεν έχουν την δυνατότητα οι αντιλαϊκές δυνάμεις να στρέψουν τον στρατό εναντίον του λαού και του έθνους όπως το 1967.. Μακάρι να δικαιωθεί.

Αν κάνουμε μια αναγωγή των γεγονότων της αιγυπτιακής εξέγερσης στην ελληνική πραγματικότητα, πρέπει να βρούμε αυτό που θα μπορούσε να ενώσει όλον τον αντι-μνημονιακό και πατριωτικό χώρο σαν κεντρικός στόχος μιας πανελλαδικής εξέγερσης. Εδώ τι παρατηρούμε; Απέναντι στην τριπλή επίθεση που δέχεται η χώρα και ο λαός –οικονομική, εθνική, γεωπολιτική- έχουν αντίστοιχα δημιουργηθεί τρία μεγάλα αντιστασιακά ρεύματα, τα οποία όμως ούτε συνεργάζονται, ούτε καν συζητούν μεταξύ τους, αντιθέτως, συχνά βρίσκονται αντιμέτωπα. Το κίνημα κατά της Μνημονιακής Σύμβασης και της ταξικής οικονομικής επίθεσης του κεφαλαίου βρίσκεται στα χέρια της κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Η αντίσταση στην εθνική αλλοτρίωση –παιδεία, μεταναστευτικό, εθνικά θέματα- εκφράζεται από έναν πολύμορφο «πατριωτικό χώρο» με δυναμική παρουσία στο διαδίκτυο και αναιμική στους δρόμους. Ο τρίτος χώρος που έχει διαμορφωθεί είναι γύρω από την ορθόδοξη και εκκλησιαστική μας παράδοση, αυτών δηλαδή που αντιδρούν στην ηλεκτρονική ταυτότητα, την παρακολούθηση και την οργουελλική εκμηδένιση του προσώπου στην μελλοντική ελληνική κοινωνία.

Και τα τρία αυτά κινήματα ακολουθούν μια ασύμβατη πορεία, λες και οι εκπρόσωποί τους ζουν σε άλλη χώρα ο καθένας και όχι στην Ελλάδα της Τρόϊκας. Το ΠΑΜΕ κάνει τις «περατζάδες» του από το Σύνταγμα και καταλήγει στο μετρό…, οι παπάδες φωνάζουν και ψέλνουν για το 666, λες και ο άθεος που θα φάει το «χάραγμα» μεθαύριο θέλοντας και μη δεν είναι «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν»… και οι διάφοροι πατριώτες ή «εθνικιστές» εκτονώνονται στους πλακωμούς με τους «αλληλέγγυους» και τα τσιράκια των καλοστημένων, από το σύστημα, «αντιρατσιστικών» ΜΚΟ.

Ελάχιστοι μόνο ανεξάρτητοι ακτιβιστές μετέχουν και δρουν σε όλα τα κινήματα προσπαθώντας να περάσουν μια ενωτική αντίληψη και να στήσουν έναν συντονισμό.

Μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα, κάθε σχήμα που προσπαθεί να εκφράσει ένα ευρύτερο αντιμνημονιακό μέτωπο είναι καλοδεχούμενο, έστω και αν δεν έχει ξεκαθαριστεί μια ολοκληρωμένη πολιτική πρόταση. Κι αυτό ισχύει για Πρωτοβουλίες Πολιτών όπως η ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ η κινήσεις όπως τις ΣΠΙΘΕΣ, που έχουν ήδη δράση μερικών μηνών. Βέβαια, ούτε η Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών (Σπίθα) του Μίκη Θεοδωράκη μπορεί από μόνη της να αποτελέσει το μέτωπο αν δεν συνεργασθεί και με τις άλλες κινήσεις που έχουν διαμορφωθεί. Αυτό όμως κάνει ότι μπορεί να το σαμποτάρει η κεντρική καθοδήγηση και αυτές οι παλινωδίες ‘εχουν αποσυσπειρώσει το κίνημα.

Η Ελλάδα είναι υπό πώληση και η κοινωνία σε πορεία εξαθλίωσης. Το κατεστημένο, εν όψει αναταραχής και πιθανής πτώχευσης, σχεδιάζει «φυγή προς τα εμπρός» μέσω πρόωρων εκλογών και σχημάτων συγκυβέρνησης. Ο λαός, εγκλωβισμένος στο αδιέξοδο, και με την δεδομένη πολυδιάσπαση των «αντιμνημονιακών», θα παγιδευτεί στην εκλογική διαδικασία με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και θα τους δώσει, έστω μέσα από μεγάλη αποχή και πτώση των ποσοστών του δικομματισμού, την εντολή να σχηματίσουν νέα κυβέρνηση μνημονιακής συνεργασίας με κόμματα η προσωπικότητες.

Αυτή θα είναι η ταφόπετρα της, όποιας έχει απομείνει, ελληνικής ανεξαρτησίας. Αυτές οι εκλογές μπορεί να είναι ουσιαστικά και οι τελευταίες ελεύθερες εκλογές του νεοελληνικού κράτους. Θα ακολουθήσει κατά μέτωπον επίθεση, όσο διαρκεί η μετεκλογική ανοχή, στα εισοδήματα των πολιτών, τους μισθούς, τις συντάξεις, τα επιδόματα, θα περικοπούν και τα τελευταία εργασιακά δικαιώματα και θα εκποιηθεί όλος ο εθνικός πλούτος. Η Ελλάδα θα κατακερματισθεί μέσα στην ανέχεια, θα πάψει να είναι εθνική χώρα και θα μεταβληθεί σε χώρο-αποθήκη όλων των φυλών και των αποχρώσεων με έναν διαλυμένο κοινωνικό ιστό. Το Αιγαίο θα μοιραστεί, η Θράκη θα γίνει «η νέα Κύπρος» και η Μακεδονία «η νέα Ιερουσαλήμ των Βαλκανίων».

Το χειρότερο είναι ότι, μέσα από μια προσυμφωνημένη συνταγματική αναθεώρηση, θα ενσωματωθούν οι αλλαγές του μνημονίου και της ιθαγένειας στο νέο Σύνταγμα έτσι ώστε να βρίσκεται αυτομάτως εκτός συνταγματικού πλαισίου κάθε Έλληνας πολίτης που θα διεκδικεί στο μέλλον κοινωνικά δικαιώματα και εθνική αξιοπρέπεια, παράνομος και καταδιωγμένος μέσα στην πατρίδα του.

Απέναντι σ’ αυτή την προοπτική, πόσο μπορούμε να περιμένουμε για τις «καινούργιες» δυνάμεις της ιδεολογικής καθαρότητας και της πολιτικής τελειότητας… και τι θα μπορούν να συμμαζέψουν αυτές σε μια κοινωνία-κουρέλι και ένα έθνος-σαλτιμπάγκο, το οποίο θα προσπαθεί να διασωθεί μέσα από την υποταγή είτε στον νεο-οθωμανισμό είτε στον σιωνισμό που θα διαφεντεύουν την περιοχή.

Η αντίδραση πρέπει να μεθοδευτεί εδώ και τώρα, από ένα ανοικτό Αντι-Μνημονιακό Μέτωπο, πατριωτικής και απελευθερωτικής κατεύθυνσης, που θα αυτό-οργανωθεί από τα κάτω.

Στο συντονιστικό όργανο αυτού του Μετώπου πρέπει να συνυπάρχουν και οι τρεις χώροι που προαναφέραμε, μαζί με τα κινήματα γειτονιάς, διοδίων κ.ά. και τους εκπροσώπους πολιτικών χώρων αντιμνημονιακής κατεύθυνσης. Εννοείται πως δεν περιμένουμε να προσέλθουν εκπρόσωπο των κοινοβουλευτικών κομμάτων, αν και δεν το αποκλείουμε εκ των προτέρων, αλλά η δυναμική ενός τέτοιου μετώπου, αν συγκροτηθεί από τις υπόλοιπες δυνάμεις, θα είναι καταλυτική και θα προσελκύσει χιλιάδες οργανωμένους στα κόμματα της αριστεράς. Άλλωστε η βάση και τα μεσαία στελέχη αυτών των κομμάτων εκφράζουν τις ίδιες ανησυχίες.

Τι θα κάνει αυτό το μέτωπο; Θα καλέσει αμέσως τον λαό σε κινητοποίηση διαρκείας με κεντρικό αίτημα: «Φύγε Τζέφρυ, φύγε τώρα!», «Έξω η χούντα του ΔΝΤ», ζητώντας δηλαδή την άμεση παραίτηση αυτής της κυβέρνησης, που είναι όλοι τους ένοχοι εσχάτης προδοσίας, αφού πρώτα απαιτήσει από τους βουλευτές των αντι-μνημονιακών πολιτικών κομμάτων να αποχωρήσουν από την Βουλή ώστε να σταματήσει η νομιμοποίηση της εκποίησης της χώρας.

Στην συνέχεια, αυτό το κίνημα δεν θα πέσει στην παγίδα να εκτονωθεί σε εκλογές, στον βαθμό που δεν υπάρχει συγκροτημένη πολιτική πρόταση ανατροπής και διεξόδου, αλλά αφου επικρατήσει μπορεί και ειρηνικά να καλέσει τον πρόεδρο της Δημοκρατίας να διορίσει μεταβατική, αντιπροσωπευτική κυβέρνηση (με συμμετοχή και εκπροσώπων των κινημάτων), η οποία μέσα σε καθορισμένο χρονικό διάστημα θα ανοίξει τους φακέλλους του χρέους για να αποκαλυφθεί η απάτη εις βάρος του λαού, θα κινήσει διαδικασία ποινικής δίωξης των υπευθύνων της πολυετούς λεηλασίας αλλά και όσων με τις πράξεις τους το 2009 και το 2010 οδήγησαν τα επιτόκια στα ύψη και την χώρα στο ΔΝΤ. Τέλος, θα προκηρύξει δημοψήφισμα για την έξοδο από το Μνημόνιο με απόφαση του ίδιου του λαού. Παράλληλα, θα αγνοήσει τις δεσμεύσεις της δανειακής σύμβασης και θα προχωρήσει σε δανεισμό από τρίτους (Ρωσσία, Κίνα, Βραζιλία, Ομογένεια) και άλλες ενδεικνυόμενες ενέργειες ώστε να ανασυγκροτηθεί η οικονομία και να κινηθεί η αγορά όλο το κρίσιμο μεσοδιάστημα.

Επειδή αυτό το σενάριο ακούγεται “ιδανικό” πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι και για ενδεχόμενη άγρια καταστολή και για σενάριο σύγκρουσης, την οποία δεν θα επιδιώξουμε κατ’ ανάγκη, αλλά σ’ αυτή την περίπτωση η επικράτηση μας ανοίγει τον δρόμο για μεγάλες ανατροπές πέραν του Μνημονιου.

Όταν θα απαλλαγούμε από το ΔΝΤ με την σύσσωμη λαϊκή αντίσταση και απόφαση, τότε θα τεθεί το θέμα νέων εκλογών με νέους κομματικούς σχηματισμούς, που θα έχουν διαμορφωθεί μέσα από αυτή την δυναμική, η επανίδρυση του κράτους με νέα εθνοσυνέλευση και το ζήτημα της άρνησης πληρωμής του χρέους, το οποίο έχει διπλοπληρωθεί και τριπλοπληρωθεί όλα αυτά τα χρόνια.

Ρεαλιστικό ή όχι, το σενάριο αυτό είναι το μόνο που μπορεί να μας βγάλει με τις λιγότερες απώλειες από την πορεία προς την κόλαση γιατί αλλιώς το επόμενο βήμα θα είναι: στημένες εκλογές, ολοκλήρωση της καταστροφής, υποδούλωση συνταγματική, χρεωκοπία, κατάρρευση του πολιτικού συστήματος, χάος και αιματηρή καταστολή, διάλυση της χώρας σε «καντόνια» διαφορετικού οικονομικού επιπέδου και ανταγωνιστικά μεταξύ τους. Ελληνικό έθνος και κράτος finito, χωρίς πολλά λόγια.

Δεν έχουμε αυταπάτες για την δυσκολία του εγχειρήματος, αλλά ποιος πίστευε ότι οι Ανατολικοευρωπαίοι θα τα κατάφερναν πριν από δύο δεκαετίες ή οι «Αραπάδες» θα ξαναμοίραζαν την τράπουλα με τόση ευφυΐα και ορμητικότητα στις χώρες της Μέσης Ανατολής.

Ένα πράγμα με φοβίζει μόνο: η αφασία και ο μηδενισμός της νεολαίας. Οι Αιγύπτιοι, κυρίως νέοι, διαδηλωτές, μετά την πατερναλιστική και προσβλητική συμπεριφορά του Μουμπάρακ, αντί να ξεσπάσουν σε καταστροφές στο Κάϊρο, στην Αλεξάνδρεια και στις άλλες πόλεις, άρχισαν να διαβάζουν ποίηση και να κάνουν χιούμορ με τον γερασμένο ηγέτη. «Και ναι μεν η αραβική ποίηση δεν κερδίζει επαναστάσεις», είπε ο γνωστός Βρετανός δημοσιογράφος Robert Fisk, αλλά το «μπαλλάκι» του τέλους πέρασε έτσι από τους διαδηλωτές στο διεφθαρμένο καθεστώς.

Θυμάμαι αυτή την απίστευτη ορμή και το κέφι της αιγυπτιακής νεολαίας, που αποτελεί το 27,5% του συνολικού πληθυσμού της μεγάλης αυτής χώρας, γιατί είχα πάει σχετικά πρόσφατα και στην Αλεξάνδρεια και στο Κάϊρο.

Η απουσία νεολαιΐστικου κινήματος, η τεράστια πνευματική «λοβοτομή» που έχει γίνει από την «μεταμοντέρνα» εκπαίδευση και ο διάχυτος μηδενισμός τύπου «Δεκεμβριανών» είναι πράγματι το ground zero στις δυνατότητες του ελληνικού λαού να αντισταθεί. Ας ελπίσουμε αυτό να αντιστραφεί και στο επόμενο στάδιο της ιστορίας να είναι η ώρα των Ελλήνων να αιφνιδιάσουν και να καταπλήξουν την ανθρωπότητα. Έχουμε δικαίωμα στην ελπίδα, όπως κάθε ιστορικός λαός αυτού του κόσμου. Δεν είμαστε χτεσινοί ούτε υπήρξαμε ποτέ εύκολη λεία για τα δόντια του κάθε τύραννου και εισβολέα. Το θέμα δεν είναι πλέον πόσο ρεαλιστικό είναι αυτό το σενάριο αλλά ότι είναι το αναγκαίο και πρέπει να το κάνουμε και ικανό. Θα είναι ένας πατριωτικός πόλεμος για την σωτηρία του λαού και την αναγέννηση της χώρας.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση