"Κόμματα και κυβερνήσεις με ανακυκλωμένα υλικά κατεδάφισης"

• Του Μενέλαου Γκίβαλου

Oι φορείς της διακυβέρνησης, το πολιτικό μας σύστημα, βρίσκονται πλέον κοντά στο όριο της επιβίωσης και της δυνατότητας αναπαραγωγής τους. Το παράδειγμα της Ιρλανδίας, όπου στο διάστημα μίας μόλις εβδομάδας η «μαύρη οπή» της αντίστοιχης τρόικας και του ΔΝΤ «κατάπιε» την κυβέρνηση και αποσυνθέτει ένα κόμμα που κυβερνά, σχεδόν ανελλιπώς, τη χώρα αυτή επί τρεις δεκαετίες, προκαλεί «τρόμο και δέος» εις τους εγχώριους «διεκπεραιωτές» και εντολοδόχους της «Ύπατης Αρμοστίας» που μας κυβερνά.
Η ελληνική κυβέρνηση βρίσκεται μπροστά σε μια μείζονος σημασίας σύγκρουση με την κοινωνία, χωρίς πλέον να διαθέτει ούτε την κοινωνική νομιμοποίηση ούτε την εσωτερική συνοχή ούτε όμως και μια συγκροτημένη πρόταση για την ανάπτυξη και την έξοδο από το Μνημόνιο και την κρίση.Η ανικανότητα των κομμάτων της διακυβέρνησης έφερε το Μνημόνιο και την ξένη κηδεμονία και τώρα το Μνημόνιο –ως «σπείρα» αυτοκαταστροφής– αποσυνθέτει και διαλύει τους, ήδη αποδυναμωμένους και απαξιωμένους, κομματικούς φορείς που το στηρίζουν και το προωθούν.Τα σενάρια εξαντλούνται. Το δικομματικό σχήμα έχει ήδη απενεργοποιηθεί, αφού η ΝΔ αναδύεται σταδιακά από μιας ιστορικής μορφής ήττα, διεμβολιζόμενη ταυτόχρονα τόσο από το ΛΑΟΣ όσο και από την κυρία Μπακογιάννη. Διανύουμε μια περίοδο μονοκομματικού δικομματισμού όχι μόνο λόγω της αποδυνάμωσης του ενός πόλου της διακυβέρνησης, αλλά κυρίως γιατί οι πολιτικο-ιδεολογικές διαφορές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ καθίστανται δυσδιάκριτες και στην ουσία εντάσσονται και υπηρετούν τις επιλογές του νεοφιλελεύθερου αγοραίου προτύπου.Γι’ αυτό και ενεργοποιείται ένα παράπλευρο - εναλλακτικό σενάριο, το οποίο προβλέπει κυβερνήσεις συνεργασίας με κύριο πόλο το ΠΑΣΟΚ και δορυφορικά σχήματα το ΛΑΟΣ και τη ΔΗΣΥ. Μάλιστα σ’ ένα διευρυμένο, αμφίπλευρης κατεύθυνσης, συμμαχικό «αστερισμό» συνεργασιών θα μπορούσε να ενταχθεί και το σχήμα της Δημοκρατικής Αριστεράς του Φ. Κουβέλη...
Η ιστορική αδυναμία μετασχηματισμού και δυναμικής εξέλιξης του πολιτικού συστήματος οδηγεί σε λύσεις «εκ των ενόντων». Ο κατακερματισμός των κομμάτων εξουσίας και η επιλεκτική επανασύνδεση των «θραυσμάτων» θα μπορούσαν, θεωρητικώς, να διαμορφώνουν σχήματα κυβερνητικών συνεργασιών «περιορισμένου χρόνου».Πρόκειται για σχήματα χωρίς οργανική - πολιτική συνοχή, που θα αποτελούνται από τα «υλικά κατεδαφίσεως» του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος και των φορέων του, «υλικά» τα οποία θα εντάσσονται σε μια διαδικασία «πολιτικής ανακύκλωσης».Η κυρία Ντόρα Μπακογιάννη αποτελεί αποκαλυπτικό παράδειγμα αυτής της, προωθούμενης από τα συστηματικά συμφέροντα, ιστορικής δια δικασίας. Η ίδια και οι αντιλήψεις τις οποίες καταθέτει αποτελούν «προϊόν» της κρίσης του πολιτικού συστήματος και μάλιστα σήμερα συνιστούν στοιχείο αναπαραγωγής και εμβάθυνσης της κρίσης αυτής. Ακόμα και η έννοια της «αποστασίας» που διατυπώθηκε προς αυτή εμμέσως από τους ηγετικούς κύκλους της ΝΔ αποτελεί ένα είδος «πολυτέλειας», αφού η «νέα αρχηγός» δεν εγκατέλειψε κάποιες ιδέες και αρχές, αντίθετα παραμένει πιστή στην κεντρική της αρχή και αξία που αφορά κατεξοχήν την κυβερνητική εξουσία...
Μια προωθημένη «εκδοχή» του σεναρίου αυτού επιδιώκει την ένταξη και της ΝΔ στα διευρυμένα σχήματα συνεργασιών. Επί της ουσίας όμως, ακόμα και μια τέτοια εκδοχή δεν θα διασφάλιζε την ευρύτερη κοινωνική συναίνεση και ανοχή αλλά και δεν θα διέθετε την απαιτούμενη συνοχή.
Πέραν, βεβαίως, του ατελέσφορου χαρακτήρα αυτού του εγχειρήματος, ο κ. Σαμαράς δεν έχει εκδηλώσει «τάσεις αυτοκτονίας». Άλλωστε, θα πήγαινε πολύ ένας δεύτερος «αυτοχειριασμός» της ΝΔ μετά την ιστορική πράξη αποχώρησής της από την εξουσία, με την προκήρυξη των εκλογών του Οκτωβρίου του 2009...

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση