Πολιτικό έγκλημα του Γιώργου Παπανδρέου η υπογραφή του μνημονίου και η έλευση του ΔΝΤ στην Ελλάδα

• Ο Γιώργος μας τρέχει στην καταστροφή

Μη διαθέτοντας το χάρισμα να μπορώ να διαβάσω την σκέψη του Γιώργου Παπανδρέου και φυσικά χωρίς να έχω ενδοκυβερνητικές πληροφορίες για τους σχεδιασμούς της κυβέρνησής του σε σωρεία θεμάτων, αλλά κυρίως στο οικονομικό πρόβλημα, προσπάθησα να «διερευνήσω» το παρελθόν, αλλά και το παρόν, προκειμένου να μπορέσω να φτάσω σε λογικά πρακτικά συμπεράσματα και αποφεύγοντας τις θεωρητικολογίες διαφόρων ειδικών.
Είναι δεδομένο, πως με την υφιστάμενη ακολουθούμενη πολιτική, η κυβέρνηση δημιουργεί περισσότερα προβλήματα στην χώρα, ενώ δείχνει πως δεν είναι σε θέση να τοποθετηθεί με την απλή λογική για να φτάσει στο επιθυμητό, δηλαδή στην κανονικοποίηση – ομαλοποίηση της εσωτερικής οικονομικής και κοινωνικής ζωής της χώρας μας.
Εάν εκλάβω ως γεγονός την θέση της κυβέρνησης πως η είσοδος του ΔΝΤ στη χώρα (αν και ο κύριος Στρος Καν μας είπε πως η κυβέρνηση κάλεσε το ΔΝΤ και πως αυτό δεν ήρθε μόνο του) ήταν αναγκαία, τότε λυπάμαι, αλλά η ιστορία και το Διεθνές Δίκαιο (στο οποίο έχει υπάρξει θετικό προηγούμενο για εμάς), διαψεύδουν ευθαρσώς την κυβερνητική θέση και τους μεγαλοκαναλάρχες και λοιπούς εκδότες ΜΜΕ που έτρεξαν να συμπαρασταθούν στην προπαγανδιστική εκστρατεία πειθούς (π.χ. το ΔΝΤ θα μείνει 2 χρόνια, το ΔΝΤ θα μείνει 3 χρόνια, το ΔΝΤ θα μείνει το λιγότερο 10 χρόνια αλλά είναι για το καλό μας, το ΔΝΤ έρχεται για να εξασφαλίσει την μη πτώχευση της χώρας και την οικονομική της διάσωση κ.α.) που σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε συντονισμένα εις βάρος των πραγματικών συμφερόντων και δικαίων των Ελλήνων πολιτών.
Ιστορικά, λοιπόν, το 1936, η Ελλάδα του Ιωάννη Μεταξά, η ΕΛΛΑΔΑ του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου αρνήθηκε να συνεχίσει την εξυπηρέτηση του δανείου που είχε συνάψει με τη βελγική τράπεζα Societe Commerciale de Belgique.
Η κυβέρνηση του Βελγίου προσέφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο του Διεθνούς δικαίου, που είχε ιδρύσει η Κοινωνία των Εθνών, κατηγορώντας την Ελλάδα ότι αθετεί τις διεθνείς της υποχρεώσεις. Η Ελλάδα απάντησε ότι αδυνατεί να εκπληρώσει τις δανειακές της υποχρεώσεις, διότι δεν μπορεί να θέσει σε κίνδυνο την κατάσταση του Λαού και της χώρας!
Στο υπόμνημά της, η Ελληνική κυβέρνηση έλεγε: “Η Κυβέρνηση της Ελλάδος, ανήσυχη για τα ζωτικά συμφέροντα του Ελληνικού λαού και για τη διοίκηση, την οικονομική ζωή, την κατάσταση της υγείας και την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια της χώρας. Δεν θα μπορούσε να προβεί σε άλλη επιλογή. Όποια κυβέρνηση κι αν ήταν στην θέση της, θα έκανε το ίδιο”. (Yearbook of the International Law Commission, 1980,v.l.,sel.25).
Το Διεθνές δικαστήριο το 1938 δικαίωσε την Ελλάδα, δημιουργώντας νομικό προηγούμενο, στο οποίο μάλιστα το 2003 στηρίχθηκε η Αργεντινή και ο αείμνηστος πρόεδρος της, Νέστωρ Κίχνερ, ο οποίος επέλεξε να διαγράψει μονομερώς το μεγαλύτερο μέρος του δημοσίου χρέους της χώρα του, αντί να την υποδουλώσει στο ΔΝΤ, όπως κάποιοι "ελαχιστότατοι" δικοί μας!
Και τι κάναμε εμείς, ενώ υπήρχε το συγκεκριμένο νομικό προηγούμενο; Απλά το αγνοήσαμε, δεν εκμεταλλευτήκαμε την ύπαρξή του, δεν το επικαλεστήκαμε καν προκειμένου να αντιμετωπιστούμε (έστω και με κακή αντιπροσώπευση) με διαφορετική «ματιά». Απεμπολήσαμε ένα σοβαρό επιχείρημα, για να μπορούν οι πέραν του ατλαντικού επενδυτές – συμπατριώτες του Γιώργου Παπανδρέου, αλλά και οι λοιποί «εταίροι» μας εντός της Ευρώπης, να νιώθουν ασφάλεια και να μην διακατέχονται από πνεύμα ανησυχίας…!
Συνεχίζοντας, κατέληξα στο συμπέρασμα πως όποιος λέει ότι το μνημόνιο είναι μονόδρομος είτε είναι αδαής, ή παπαγαλάκι... Και τα δύο αυτά είδη ευδοκιμούν στον χώρο των ΜΜΕ, αφού (προφανέστατα) οι δημοσιογραφίσκοι ενημερώνονται από τραπεζίτες και όχι από οικονομολόγους ή δέχονται από την εργοδοσία τους θέματα για συγκεκριμένου τύπου κάλυψη… αναμασώντας έτσι (παριστάνωντας τους ειδικούς) λογίδρια που καμία σχέση δεν έχουν με την φύση του Ελληνικού οικονομικού προβλήματος.
Με απλά μαθηματικά, λοιπόν, με πρόσθεση και αφαίρεση, αποδεικνύεται πως οι προπαγανδιστικοί ινστρούχτορες των Media, δεν μπήκαν καν στον κόπο να… διασταυρώσουν την λογική όλων αυτών των εντεταλμένων θεωριών με τις οποίες βομβάρδιζαν (και δυστυχώς -ενώ έχει ήδη αποδειχτεί πως το ΔΝΤ λειτουργεί εις βάρος των λαών- στο μεγαλύτερό τους μέρος συνεχίζουν μέχρι σήμερα να κάνουν) τους Έλληνες πολίτες.
Έχουμε και λέμε, λοιπόν.
Το χρέος της χώρας ανερχόταν στο 115% του ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν).
1. Τα χρήματα που χρειάζονταν ετησίως για την αποπληρωμή των ΤΟΚΩΝ, έφταναν στον 70% του ΑΕΠ.
2. Τα χρήματα που χρειάζεται η κυβέρνηση για να κινήσει το κράτος (πληρωμές υπαλλήλων, συντάξεις, έργα κ.λ.π.) καλύπτουν το 45% του ΑΕΠ.
Η πρόσθεση αυτών των δύο παραγόντων μας δίνει το χρέος του 115%.
Με απλή λογική -επειδή οι καλοπληρωμένοι παπαγάλοι δεν την διαθέτουν- αντιμετωπίζοντας το αισχρό προπαγανδιστικό μήνυμα: «Αν δεν μπαίναμε στο ΔΝΤ δεν θα είχαμε να πληρώσουμε τους υπαλλήλους, τις συντάξεις και όλες τις ανάγκες του κράτους», εύκολα φτάνουμε στην «απέναντι πλευρά» της αισχρά κατασκευασμένης προπαγάνδας που λειτούργησε μόνο εις βάρος των συμφερόντων της χώρας και των πολιτών της.
Εάν, λοιπόν, είχαμε αποφασίσει να ΜΗΝ πληρώσουμε το χρέος μας, δηλαδή, να μην επιβαρυνθούμε το 70% επί του προϋπολογισμού, τότε (αφαιρώντας το 70% από το 115%) μη διακινδυνεύοντας τις εσωτερικές υποχρεώσεις του κράτους θα είχαμε ως χώρα 55% πλεόνασμα… Το καταλαβαίνουμε αυτό;
Τι έκανε όμως η κυβέρνηση; Πέρασε σε στάση πληρωμών προς το εσωτερικό, πιέζοντας ασφυκτικά την αγορά και δημιουργώντας ένα λανθασμένο αρνητικό κλίμα, έναν πανικό που της ήταν πολύ βολικός για το επιχείρημα που ετοίμαζε, δηλαδή, ότι δεν θα μπορούσε να πληρώσει κανέναν. Με πλεόνασμα 55%, μάλλον θα ήταν πολύ ισχυρή για να μπορέσει να στηρίξει βασικές υποδομές (π.χ. γεωργία) και να αντιπαρέλθει ένα κρίσιμο χρονικό διάστημα στο οποίο θα δεχόταν μεγάλες πιέσεις από τους τοκογλύφους δανειστές της χώρας μας.
Και γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι τοκογλύφοι; Μα, επειδή μόνο κατά την προηγούμενη δεκαετία έχουν εισπράξει (έστω και με την μέθοδο του επαναδανεισμού) 500 δισ. Ευρώ για τόκους!!! Δηλαδή, μας δάνειζαν και μας υπερχρέωναν επειδή είδαν ότι έχουν να αντιμετωπίσουν «στόκους» στα οικονομικά. Κι ενώ εμείς γνωρίζαμε την αγωνία τους να μας ξαναδανείσουν (γιατί αυτή είναι η δουλειά τους), όχι μόνο δανειζόμασταν χωρίς διαπραγμάτευση του υφιστάμενου χρέους, αλλά φτάσαμε στο σημείο να υπογράψουμε ως χώρα (μέσω της απόφασης του Γιώργου Παπανδρέου) και ενυπόθηκα δάνεια, γεγονός πρωτοφανές για την φύση και την λειτουργία των ομολογιακών δανείων, διεθνώς! Αυτό το μνημόνιο, δηλαδή, κατοχύρωσε τους δανειστές – τοκογλύφους, πως εάν η χώρα δεν μπορέσει να αποπληρώσει τις υποχρεώσεις της, τότε θα έχουν δικαίωμα σε οτιδήποτε νομίζουν οι ίδιοι πως καλύπτει μέρος ή ολόκληρο το χρέος της χώρας μας προς αυτούς. Αυτό έγινε, τη στιγμή που μπορούσαμε να τους πούμε, πολύ απλά, «λυπούμαστε πολύ, έχετε πάρει προ πολλού τα χρήματά σας, δεν είμαστε σε θέση να σας δώσουμε άλλα».
Έτσι απλά θα μπορούσαμε ως χώρα να αρνηθούμε την αποπληρωμή του χρέους. Και σε αυτή την απόφαση συνεπικουρούσαν και το διεθνές νομικό προηγούμενο, αλλά και η λογική των απλών μαθηματικών…
Βέβαια, μία τέτοια απόφαση θα δημιουργούσε για μερικά χρόνια κάποια προβλήματα στις διεθνείς οικονομικές σχέσεις μας, αλλά δεν θα υφίστατο κανένα απολύτως πρόβλημα στο εσωτερικό. Όμως, η απόφαση του Γιώργου Παπανδρέου ήταν να στηρίξει την ευμάρεια των δανειστών και όχι την ευμάρεια των πολιτών που υποτίθεται πως εξέφραζε και που υποτίθεται πως συνεχίζει να εκφράζει, φτάνοντας ακόμη και στο σημείο να συνδιαλέγεται για εθνικά θέματα σε μία περίοδο που θα έπρεπε να ασχολείται αποκλειστικά και μόνο για την έξοδο της χώρας από το μνημόνιο, από την τραγική του αυτή απόφαση. Και δυστυχώς, σύμφωνα με τα φαινόμενα, η είσοδος στο μνημόνιο μάλλον είχε απώτερους σκοπούς σε θέματα που χαρακτηρίζονται ως εθνικά. Και σε αυτά τα θέματα μόνο ζημία μπορούν να προκαλέσουν τα συμφέροντα των δανειστών – τοκογλύφων…
Είναι σίγουρο πως το μνημόνιο καθημερινά αποδεικνύει πως υπάρχει και λειτουργεί εις βάρος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των εργασιακών και ασφαλιστικών κεκτημένων, εις βάρος της Παιδείας και της Υγείας και κάθε δικαιώματος που το Σύνταγμα της χώρας παραχωρεί στους πολίτες. Είναι σαφές πως το μνημόνιο λειτουργεί σαν θηλιά στον λαιμό της κοινωνίας, αλλά και της ίδιας της δημοκρατίας, ενώ στην ουσία με τις συνεχείς του προσθήκες καταργεί αυτό το ίδιο το Σύνταγμα της χώρας, μεταβάλλοντάς την έτσι σε ένα προτεκτοράτο του ΔΝΤ, της Wall Street, καθώς και κάποιων Ευρωπαϊκών Τραπεζών όπως είναι η Budensbank... Εάν η πολιτική σκηνή της χώρας δεν αντιληφθεί εγκαίρως την επικινδυνότητα που έχει το μνημόνιο κατά της χώρας, πρέπει να θεωρείται δεδομένο πως η θηλειά θα μεταπηδήσει σε... λαιμούς που "έφαγαν"...

Κωνσταντίνος

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση