Το "βαθύ κράτος" της Ελλάδας

• Γράφει ο Όθων Ιακωβίδης

Και αυτές οι εκλογές, όπως και κάθε κίνηση που γίνεται στην πολιτική σκηνή του τόπου, τα τελευταία 30 χρόνια, επιβεβαιώνει την ύπαρξη του «βαθέως κράτους» που είναι επικυρίαρχο της δημοκρατικής λειτουργίας στον τόπο αυτό, στην Ελλάδα μας.
Αναφέρομαι στο γεγονός ότι, σήμερα, μας κυβερνά μία κομματική ομάδα που αφ’ ενός έχασε το 40%(!!) των ψήφων που πριν ένα χρόνο την ανέδειξαν κυβέρνηση και αφ’ ετέρου ότι η σημερινή κυβέρνηση της χώρας, στηρίζεται στο 19 % του εκλογικού σώματος (!!!), δηλαδή σε μία ασθενέστατη «πλειοψηφία». Γεγονός που κινητοποίησε και τον μεγάλο μας Μίκη, κάνοντάς τον να αναφερθεί σε έλλειμμα Δημοκρατίας.

Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και ας προσπαθήσουμε να τα βάλουμε σε κάποια σειρά.
Λέγοντας «βαθύ κράτος», εννοούμε κάποιες δυνάμεις που είναι επικυρίαρχες της ορατής και νόμιμης (Συνταγματικής) εξουσίας ενός κράτους.
Δηλαδή, ενώ δεν έχουν καμία θεσμική δικαιοδοσία στην οργάνωση της κρατικής διακυβέρνησης, στην πραγματικότητα, αυτές είναι που ασκούν την πραγματική διακυβέρνηση του κράτους. Έτσι, π.χ στην Τουρκία, το «βαθύ κράτος», η δύναμη που κυβερνά, πίσω και πάνω από την (εκλεγμένη από τον Λαό) κυβέρνηση, είναι ο Στρατός. Γι’ αυτό και λέμε ότι στην Τουρκία υπάρχει «στρατοκρατία» (που, στις μέρες μας, συγκρούεται με τη Δημοκρατία, που θέλουν οι Τούρκοι, με τον Ερντογάν, να της δώσουν τον πρώτο ρόλο στη διακυβέρνηση του κράτους τους).
Στις ΗΠΑ, σύμφωνα με τη δήλωση του Προέδρου Woodrow Wilson, (που από τότε που έγινε, δεν έχει ανασκευασθεί), το «βαθύ κράτος» είναι οι λίγοι Τραπεζίτες που ελέγχουν την παραγωγή του νομίσματος της χώρας,: «….Έχουμε καταντήσει μία από τις χειρότερα διακυβερνημένες χώρες, μία από τις πιο ελεγχόμενες και υποδουλωμένες κυβερνήσεις του πολιτισμένου κόσμου. Δεν είμαστε κυβέρνηση ελεύθερης γνώμης, δεν είμαστε πλέον κυβέρνηση πειθόμενη από την ψήφο της πλειοψηφίας, αλλά μία κυβέρνηση που εξυπηρετεί τις απόψεις και τις απειλές μικρών ομάδων ισχυρών ανδρών που ελέγχουν το σύστημα πίστωσης της χώρας».

Στις χώρες όπου υπάρχει «βαθύ κράτος», η Δημοκρατία λειτουργεί κατ’ επίφαση, αλλού λιγότερο κι αλλού περισσότερο.
Δηλαδή, στις χώρες όπου, πίσω από την Δημοκρατία υπάρχει «βαθύ κράτος», η Δημοκρατία αποτελεί πρόσχημα και ταμπέλλα μίας Ολιγαρχίας, που ασκεί από τα παρασκήνια, την πραγματική διακυβέρνηση.
Ταμπέλλα και πρόσχημα απαραίτητο, τόσο για τις σχέσεις αυτής της Ολιγαρχίας (που σφετερίζεται την Δημοκρατική εξουσία) με την κοινωνία που εξουσιάζει, όσο και με τα άλλα κράτη με τα οποία συνεργάζεται σε διεθνείς Οργανισμούς (στρατιωτικούς, τραπεζικούς, οικονομικούς, πολιτικούς, κλπ).

Στην Ελλάδα, η δύναμη που κυβερνά, τα τελευταία χρόνια, πίσω από τη ταμπέλα της Δημοκρατίας και μέσα από μία διαλανθάνουσα ανοχή και κενά του Συντάγματος, είναι η πολιτική νοοτροπία και συμπεριφορά, που προτάσσει το κομματικό συμφέρον από το κοινωνικό όφελος και έχει καταστεί κρατούσα άποψη στην καθημερινή πολιτική πρακτική, κατά τα χρόνια της «μεταπολίτευσης».
Αυτή η νοοτροπία και πρακτική, θα μπορούσε να ορισθεί ως «κομματοκρατία».

Εδώ, λοιπόν, στην Ελλάδα του 2010, το «βαθύ κράτος» δεν είναι κάποια θεσμοθετημένη εξουσία (όπως ο Στρατός στην Τουρκία ή το Νομισματοπιστωτικό σύστημα στις ΗΠΑ) αλλά, ακόμη χειρότερα, (διότι είναι πιο αφανής) είναι μία νοοτροπία που διατρέχει την πρακτική όλου του καθεστώτος πολιτικού συστήματος, γεννιέται μέσα στο κόμμα (από την ανάγκη του να πάρει ή να κρατήσει την κυβερνητική εξουσία) και έχει διαβρώσει όλους τους δημοκρατικούς θεσμούς και τη λειτουργία τους, αλλά και την ίδια την κοινωνία.

Ο κάθε Έλληνας πολίτης βλέπει καθημερινά ότι, η Συνταγματική επιταγή του διαχωρισμού των τριών εξουσιών (Εκτελεστική – Νομοθετική – Δικαιοσύνη) αποτελεί πλέον ένα μεγάλο «δήθεν» στη λειτουργία της Δημοκρατίας μας, δεδομένου ότι, τόσο η νομοθετική εξουσία (Βουλή), όσο και η Δικαιοσύνη, ελέγχονται και εξαρτώνται πλήρως από την εκτελεστική εξουσία (Κυβέρνηση), η οποία, με τη σειρά της, άγεται και πορεύεται από τα συμφέροντα του (κυβερνώντος) κόμματος, καθιστώντας το έτσι (στην Ελληνική πραγματικότητα) την κορυφή της πυραμίδας της πολιτικής ιεραρχίας.

Ο Πρόεδρος της (Προεδρευόμενης) Δημοκρατίας μας, (ως θεσμός), μετά τις, κομματικά υπαγορευόμενες, αλλεπάλληλες Συνταγματικές αποψιλώσεις κάθε δυνατότητας ουσιαστικής παρέμβασής του για την εύρυθμη λειτουργία της Δημοκρατίας, έχει γίνει ρόλος άβουλου και βωβού, μεγαλοπρεπούς κομπάρσου.

Νομίζω ότι είναι ανώφελο να παραθέσω παραδείγματα για να συνηγορήσουν υπέρ μίας τόσο καθαρής και ολοφάνερης πραγματικότητας, που φανερώνεται ποικιλοτρόπως στην καθημερινή ζωή της Πολιτείας.

Κάλλιστα μπορούμε, λοιπόν, χωρίς φόβο και πάθος, για να αποδώσουμε την πραγματικότητα του καθεστώτος πολιτικού συστήματος που κυβερνά την Ελληνική κοινωνία τα τελευταία 35-40 χρόνια, να πούμε ότι η Χώρα κυβερνάται από μία «κοινοβουλευτική κομματοκρατούμενη ολιγαρχία» που στην πράξη έχει υποκαταστήσει την «κοινοβουλευτική Δημοκρατία», που έχει παραμείνει σαν ένα «δήθεν» και σαν ταμπέλα μόνο, στη λεηλατούμενη κατά βούληση, έννοια της Δημοκρατίας.
Προς επιβεβαίωση των παραπάνω, χρήσιμο είναι να παραθέσω και ένα απόσπασμα από τα πρακτικά των συμπερασμάτων στα οποία κατέληξαν οι εργασίες του Συνεδρίου Θεσσαλονίκης 14-15/04/2008, σύμφωνα με τα οποία, ο καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου και επί πολλά χρόνια κορυφαίος Υπουργός και διεκδικητής της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, Βαγγέλης Βενιζέλος, αποφαίνεται πως έχουμε ένα «πρωθυπουργικοκεντρικό σύστημα, που καθιστά την Κυβέρνηση ένα μη δημοκρατικό όργανο, ένα δημοκρατικά νομιμοποιημένο όργανο που δεν λειτουργεί δημοκρατικά»!!!
Αυτό το «βαθύ κράτος» είναι που οδήγησε εγκληματικά τη Χώρα στην πτώχευση και τους πολίτες στην εξαθλίωση της φτώχειας τους.
Αυτό το «βαθύ κράτος» είναι που πρέπει να ξηλωθεί από τα θεμέλιά του.
Σ’ αυτό τον αγώνα πρέπει να επικεντρωθεί τώρα κάθε ικμάδα της Ελληνικής κοινωνίας, κάθε δημοκράτης πολίτης που δεν είναι αγορασμένο από το καθεστώς πολιτικό σύστημα, ανδράποδο.
Και κάτι ακόμη, που δεν μπορώ να αποφύγω την πρόκληση να το πώ: Οι Τούρκοι, με την λαϊκή επιλογή του Ερντογάν, ξηλώνουν το εξαιρετικά ισχυρό «βαθύ κράτος» της στρατοκρατίας, που είχαν. Αποδεικνύονται έτσι, πολύ πιο ευαίσθητοι και πολιτικά «ξύπνιοι», αφήνοντας σ’ εμάς τον τίτλο του «μπουνταλά».

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση