Η Απαισιοδρομία!

• Γράφει ο Δημήτρης Ιατρόπουλος

Το έθνος, έγινε μια κουρασμένη αφίσα, που τροφοδοτεί τις υπόγειες αναμοχλεύσεις κάποιων ρομαντικών, μέσα στους οποίους παρακαλώ να συνυπολογιστεί και ο Γράφων...

Μύρισε… γκρεμός!
Τελικά, αρχίζει να κουράζει όλη αυτή η ιστορία με την ελληνική κατάσταση. Μοιάζει σαν να διαλύθηκε κάθε συνοχή σε όλα τα επίπεδα του κοινωνικού ιστού και μάλλον ζούμε εδώ μέσα όλοι μας από σύμπτωση, από κάποιο θαύμα ή λόγω κεκτημένης (ιστορικής…) ταχύτητας!
Βλέπω να διεξάγεται ψυχολογικά αλυσοδεμένη η ζωή μας, κι αναρωτιέμαι πόσο ακόμη θα κρατήσει αυτή η στοιχειώδης έστω ευνομία, η πρωτογενής επαφή με κάποιες αξίες, έστω τυπικές, ακόμη και εκχωρημένες στα προσχήματα ή στα κατά συνθήκην ψεύδη .
Γιατί όλα δείχνουν να «τσουλάνε» σ έναν κατήφορο που όλο μεγαλώνει η κλίση του και μυρίζει γκρεμό!
Μια κεντρική αίσθηση κυκλοφορεί στο συλλογικό μας υποσυνείδητο, καθημερινά περιμένουμε και κάτι χειρότερο, δίχως να εμφανίζεται κάποιος ή κάτι που να φρενάρει αυτή την ψυχολογική «Απαισιοδρομία», για να φτιάξω και μια λέξη, αφού με τις υπάρχουσες δεν μπορώ να καλύψω αυτή την αίσθηση...

Κατρακυλάμε λοιπόν, αλλά προς τα πού;
Το αστείο είναι ότι και οι θεσμοί διαλύονται και μάλιστα χωρίς καμιάν απολύτως «επαναστατική» παρουσία των μαζών σ αυτό το δρώμενο! Διαλύονται απλώς επειδή οι θεσμοφύλακες από ιστορική τεμπελιά κάποιοι, και κάποιοι άλλοι από στοχευμένη αδιαφορία, που μετατρέπεται σε επικίνδυνο φλερτ με την έννοια της εσχάτης προδοσίας πλέον, αποσυνθέτουν, μεθοδικά θα έλεγε κανείς, και μάλιστα στο τσακ-μπαμ, ένα κράτος, που υποτίθεται ότι κάποτε διαχειριζόταν τις αξίες ενός έθνους.
Έτσι όμως και το ίδιο το έθνος παύει να λειτουργεί ως ιστορική μονάδα ομαδικής συνύπαρξης. ΄Εγινε μια κουρασμένη αφίσα που τροφοδοτεί τις υπόγειες αναμοχλεύσεις κάποιων ρομαντικών, μέσα στους οποίους παρακαλώ να συνυπολογιστεί και ο Γράφων με όλο το συνεπακόλουθο κόστος που επιφέρει πλέον, κάθε παρόμοια δημόσια δήλωση..

Πολίτης, ή Πελάτης, τελικά;
Κάτι που αγγίζει τα όρια του τραγελαφικού επίσης είναι πως οι κρυφές, μυστικές αλήθειες, τα μέχρι πρότινος συνομωσιολογικά σενάρια, περνάνε πλέον από χέρι σε χέρι, κουβεντιάζονται ανοιχτά στα καφενεία και στους διαδρόμους.
Τόσος κόσμος παρακολουθεί τα δελτία ειδήσεων, και οι περισσότεροι δηλώνουν, όχι μόνο σε κατ΄ ιδίαν συζητήσεις αλλά και ανοιχτά όπου βρεθούν, ότι όλα είναι στημένα από αυτούς που αποφάσισαν να διαλύσουν τη μεσαία τάξη της χώρας, και μετά, όποιον πάρει ο χάρος, κι ό,τι ήθελε προκύψει.
Εντούτοις όμως τα παρακολουθούν κάθε βράδυ, μαζοχιστικά, προς τέρψιν κάποιων «υπηρεσιών» που τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση, ενώ οι ίδιοι νομίζουν πως το κάνουν για το κουτσομπολιό των «ρόλων», που παίζουν οι παραθυρόβιοι των δελτίων.
Ο πολίτης έτσι, σταδιακά μετατρέπεται σ’ έναν ιδιότυπα πωρωμένο πελάτη ειδήσεων, που γνωρίζει ότι είναι εναντίον του, και περιμένει να δει μέχρι πού θα φτάσουν τα πράγματα.

Άλλα περιμένανε...
Κι εδώ εμφανίζεται το ελληνικό παράδοξο! Γιατί είναι πολλοί αυτοί που από το καλοκαίρι κιόλας, μιλούσαν για δομικές ανατροπές του πολιτικού συστήματος μόλις θα έσκαγε ο Σεπτέμβρης. Τώρα εκπλήττονται λοιπόν όσοι περιμένανε να ξεσηκωθεί ο λαός, από την αβουλία, και το άραγμα στον καναπέ.
Διαβάζουμε καθημερινά για ποιο λόγο έγιναν όλα αυτά σ ένα μονάχα χρόνο στην πατρίδα μας. Ποιοι το στήσανε και πού το πάνε. Πού το φτάσανε και σ άλλες χώρες και πώς αντέδρασαν οι άλλοι λαοί.
Διαπιστώνουμε καθημερινά ότι οδηγούμαστε άσφαλτα στο απόλυτο μηδέν ως χώρα και ως εθνικό ανθρωποσύνολο. Κι όμως τρώγοντας από τα έτοιμα της προπέρσινης ευημερίας, περιμένουμε πότε να τελειώσουνε κι αυτά για να φτάσουμε στο τέρμα.
Διαβάζουμε και άγρια πράγματα, ότι στην Αργεντινή φερ ειπείν βγήκανε με πριόνια και κόβανε τους λαιμούς των τηλεπαρουσιαστών δεν ξέρω αν υπήρξε τέτοιο γεγονός, όμως κυκλοφορεί.
Είναι ο Έλληνας έτοιμος για τέτοια βάρβαρα παιχνίδια; Δε νομίζω. Το σφάξιμο στο γόνατο, δεν περνάει πια στον σημερινό τριαντάρη. Για σκεφτείτε την εικόνα:

Τρέμε… Παύλε!
Ξύπνησε στις έντεκα το πρωί, η μαμά, του έχει ετοιμάσει το πρωινό, περνάει φουριόζος απ το χολ, αρπάζει το χαρτζιλίκι της ημέρας, τα κινητά του, τα «σέα» και τα «μέα» του, (προσωπικά δεδομένα κατά περίπτωση, δεν συνεχίζω επ’ αυτών), και μπαίνει στην αμαξάρα του για την καφετέρια. Εκεί θα βρει τα φιλαράκια του και θα τα πούνε στο άνετο, στο χλιδάτο, στο ξεκούραστο.. Ε, πώς το φαντάζεστε τώρα; Ξαφνικά με αφετηρία μιαν είδηση ας πούμε, ξεκινάει σαν τρελός, πάει στο υποστατικό του μπαμπά, αρπάζει ένα πριόνι και παρκάρει π.χ. έξω από το «MEGA» περιμένοντας πότε θα σχολάσει ο Τσίμας (λέμε τώρα κάποιον στην τύχη για την οικονομία του κειμένου και μόνο) για να του.. κόψει το λαιμό;
Δε νομίζω...
Απλώς, όταν και τα ρέστα πλέον του μπαμπά θα κάνουνε φτερά, μάλλον από του χρόνου και μετά που θα έχει κλείσει και τα τριανταένα ο κανακάρης, θα έρθει στα ζόρια. Ακριβότερη βενζίνη, ακριβότερος νεσκαφέ, χαρτζιλίκι λιγότερο, οπότε;
Ε, αυτό το «οπότε», λυπάμαι πολύ Κυρίες και Κύριοι, το ελέγχουν εδώ και αρκετές δεκαετίες οι Τ.Τ. με τα ντόπια τσιράκια τους. (Τ.Τ.: Τοκογλύφοι Τραπεζίτες).

ΥΣΤΕΡΟΛΟΓΙΟΝ:
«Οπότε», δεν έχουν τίποτε να φοβηθούν. Προς το παρόν τουλάχιστον, αφού έτσι πάνε τα πράγματα... Ποιός ξέρει, βέβαια, μπορεί κάτι που δεν το έχουμε υπολογίσει να τα αλλάξει όλα. Ίσως η…σύγκρουση με τον πλανήτη Νιμπίρου το 2012, όπως αρκετοί ευαγγελίζονται ή φοβούνται, στον μαγικό κόσμο του (επίσης ελεγχόμενου) Ιντερνέτ..

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση