Πολιτισμός, Κοινωνία και Βαρβαρότητα

• Tου Νίκου Λυγερού

Ο Νταβούτογλου ορίζει τον πολιτισμό με τον εξής τρόπο: «Ο πολιτισμός αποτελείται από ψυχολογικά, κοινωνιολογικά, πολιτικά και οικονομικά στοιχεία […]».
Έχει ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι αυτός ο ορισμός δεν εμπεριέχει πνευματικά και διαχρονικά στοιχεία, πράγμα το οποίο επιτρέπει την ταύτισή του με τον ορισμό της κοινωνίας. Σε αυτό το πλαίσιο, κατανοούμε ότι ο Νταβούτογλου ισοπεδώνει αυτές τις δύο έννοιες, για να δικαιολογήσει τη θέση της Τουρκίας. Κανένας λαός, ελληνικός, αρμενικός, εβραϊκός, δηλαδή λαοί που έχουν υποστεί γενοκτονίες, δεν θα μπορούσε να εντάξει τον πολιτισμό του σε αυτόν τον ορισμό, ο οποίος χαρακτηρίζεται με τον εξής τρόπο.
«[…] τα οποία εδράζονται επί ενός κόσμου αξιών, που παράγονται από ένα συγκεκριμένο ανθρώπινο στοιχείο (πληθυσμός), σε έναν συγκεκριμένο χώρο (γεωγραφία) και σε ένα δεδομένο χρονικό διάστημα (ιστορία) με την ταυτότητα που κατέχει και την αίσθηση του ανήκειν».
Αντιλαμβανόμαστε ότι εδώ υπάρχουν δομικά προβλήματα που έρχονται σε αντίφαση, όχι μόνο με το Θιβέτ, αλλά και με την Κίνα και την Ινδία, όπου δεν υπάρχει η ίδια αντίληψη του χρόνου και κατά συνέπεια της ιστορίας. Ο ορισμός του Νταβούτογλου δεν είναι μόνο τεχνοκρατικός αλλά αποτελεί κι έναν εκφυλισμό για τους πολιτισμούς που έζησαν και που ζουν συμβάλλοντας στην εξέλιξη της ανθρωπότητας.
«Έτσι νοούμενος ο πολιτισμός αποτελεί το σημαντικότερο στοιχείο που συνδέει τα σταθερά δεδομένα της ισχύος στα δυναμικά δεδομένα».
Επανερχόμαστε στην απλοϊκή εξίσωση της ισχύος δίχως κανένα ουσιαστικό προβληματισμό, διότι στην πραγματικότητα, η εικόνα που προβάλλει είναι μοναδική και αφορά αποκλειστικά την Τουρκία. Η καλύτερη απόδειξη είναι η συνέχεια του κειμένου.
«Οι κοινωνίες, οι οποίες έχουν στέρεες δομές και κατέχουν μία πολύ ισχυρή αίσθηση του ανήκειν και της ταυτότητας που οφείλεται στην κοινή αντίληψη του χρόνου και του χώρου και μπορούν με αυτήν την αίσθηση να κινητοποιήσουν τα ψυχολογικά, κοινωνιολογικά, πολιτικά και οικονομικά στοιχεία, έχουν τη δυνατότητα να πραγματοποιούν στρατηγικά ανοίγματα ικανά να ανανεώνονται συνεχώς.»
Αυτή η κατάληξη είναι ένα από τα καλύτερα μοντέλα του ναζισμού αλλά και κάθε συστήματος που είχε ως στόχο την εδραίωσή του και ενδιάμεση και απαραίτητη προϋπόθεση της κατάληψης, της κατοχής και της εξολόθρευσης ενός πολιτισμού. Αυτή η ισχύς του χώρου όμως, ξεχνά την αντίσταση του χρόνου.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση