Nabucco: Με ημερομηνία λήξης;

Αν η διπλωματία Ερντογάν υπήρξε επιτυχής με την επιστροφή -για πρώτη φορά μετά την διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το 1918- της Αγκυρας στους μεσανατολικούς συσχετισμούς, η προσπάθεια άσκησης ανταγωνιστικής προς την Μόσχα ενεργειακής πολιτικής στον Καύκασο και στην Κεντρική Ασία κινδυνεύει να είναι η επανέκδοση μιάς πρόσφατης αποτυχίας: Ποιος δεν θυμάται τον αείμνηστο Οζάλ που την επομένη της πτώσης της ΕΣΣΔ διεκδικούσε για τη χώρα του ρόλο περιφερειακής δύναμης από την Αδριατική μέχρι το Σινικό Τείχος!
Η σκληρή στάση της Μόσχας άλλωστε πέρσι το καλοκαίρι όταν η Αγκυρα επεχείρησε να διαδραματίσει μεσολαβητικό ρόλο στη σύγκρουση του Καυκάσου ήταν μια μη επιδεχόμενη παρερμηνείες αυστηρή προειδοποίηση η οποία δεν φαίνεται ότι ελήφθη υπόψη.
Η υπογραφή σήμερα στην Αγκυρα του πρωτοκόλλου συνεργασίας των χωρών διέλευσης του Αγωγού Φυσικού Αερίου Nabucco -Τουρκία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Ουγγαρία και Αυστρία- είναι μια εξέλιξη με ελάχιστη αν όχι μηδενική αξιοπιστία στην Αγορά Ενέργειας, μια κίνηση που υπηρετεί κυρίως τις περιφερειακές ηγετικές φιλοδοξίες της Τουρκίας αλλά και το νέο κλίμα στις διμερείς σχέσεις με τις ΗΠΑ καθώς επίσης και την ανάγκη των υπόλοιπων χωρών να δείξουν ότι η στενή συνεργασία τους με τη Μόσχα για τον αντίπαλο Αγωγό Φυσικού Αερίου Southstream δεν αποκλείει στήριξη της διαφοροποίησης των πηγών Ενέργειας.
Ο Nabucco έχει το ίδιο πρόβλημα που έχει ο Πετρελαιαγωγός Τσεϊχάν-Μπακού που λειτουργεί σήμερα στο 25% της μεταφορικής του ικανότητας: Δεν έχει διασφαλισμένη επάρκεια πηγών καθώς πρώτον για να μπει το Ιράν στο παιχνίδι πρέπει να προηγηθεί εξομάλυνση των σχέσεών του με τις ΗΠΑ και τη Δύση, και δεύτερον η συνεργασία του Αζερμπαϊτζάν, του Καζαχστάν, του Τουρκμενιστάν και του Ουζμπεκιστάν κάθε άλλο παρά δεδομένη είναι με την Μόσχα να διαθέτει τη δυνατότητα να προσφέρει στις χώρες αυτές ευνοϊκότερους όρους για την προώθηση του Φυσικού Αερίου τους στην Ευρώπη.
Η ίδια αβεβαιότητα ισχύει και για το Ιράκ καθώς η επιλογή του Nabucco θα δώσει στην Αυτόνομη Κουρδική Οντότητα του Βορείου Ιράκ τον έλεγχο της ενεργειακής πολιτικής της χώρας αν έχει προηγηθεί η υπαγωγή στον έλεγχο της των πετρελαϊκών κοιτασμάτων του Κιρκούκ.
Οι απαιτήσεις της Τουρκίας -χρήση του 15% της μεταφερομένης ποσότητας Φυσικού Αερίου για εσωτερική κατανάλωση και επανεξαγωγή- λειτουργούν αποτρεπτικά για τις χώρες της Κεντρικής Ασίας και κάνουν τις προσφορές της Μόσχας πιο ελκυστικές.
Πέραν των παραπάνω εύλογα τίθεται το ερώτημα για πόσο καιρό θα μπορούν να συμβιώνουν η νέα πολιτική Ομπάμα απέναντι στη Μόσχα και μια ενεργειακή στρατηγική απροκάλυπτα εχθρική προς την Ρωσία αλλά και εξόχως παρτενοχλητική τόσο για τις χώρες διέλευσης στα Βαλκάνια όσο και για τις χώρες τελικού προορισμού.
Με δύο λόγια είναι προφανές ότι η σημερινή τελετή υπογραφής στην Αγκυρα - σε επίπεδο Κορυφής- είναι κυρίως μια πρωτοβουλία του Ερντογάν που υπηρετεί, πρώτον την επιβεβαίωση του ρόλου της Αγκυρας ως εκ νέου προνομιακού εταίρου των ΗΠΑ για την ευρύτερη περιοχή από τη Μέση Ανατολή μέχρι την πρώην ΕΣΣΔ.
Αν η διπλωματία Ερντογάν υπήρξε επιτυχής με την επιστροφή -για πρώτη φορά μετά την διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το 1918- της Αγκυρας στους μεσανατολικούς συσχετισμούς, η προσπάθεια άσκησης ανταγωνιστικής προς την Μόσχα ενεργειακής πολιτικής στον Καύκασο και στην Κεντρική Ασία κινδυνεύει να είναι η επανέκδοση μιάς πρόσφατης αποτυχίας: Ποιος δεν θυμάται τον αείμνηστο Οζάλ που την επομένη της πτώσης της ΕΣΣΔ διεκδικούσε για τη χώρα του ρόλο περιφερειακής δύναμης από την Αδριατική μέχρι το Σινικό Τείχος.
Η σκληρή στάση της Μόσχας άλλωστε πέρσι το καλοκαίρι όταν η Αγκυρα επεχείρησε να διαδραματίσει μεσολαβητικό ρόλο στη σύγκρουση του Καυκάσου ήταν μια μη επιδεχόμενη παρερμηνείες αυστηρή προειδοποίηση η οποία δεν φαίνεται ότι ελήφθη υπόψη.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση