Οι... ψεύτικοι

Πριν από δεκαετίες, υπήρξαν στην πατρίδα μας κάποιοι νεολαίοι, που αυτοπροσδιορίζονταν άλλοτε αριστεροί, άλλοτε κομουνιστές, επαναστάτες, τροτσκιστές ή μαοϊκοί. Συχνάζανε μόνο σε ρεμπετάδικα και σε κάποια συγκεκριμένα μαγαζιά στα Εξάρχεια ή εκεί γύρω. Οραματίζονταν τον τέταρτο γύρο, μιλάγανε για νέο ΕΑΜ και για Μελιγαλά.
Σαν φοιτητές είχαν έντονη συνδικαλιστική παρουσία, ήταν πολιτικοποιημένοι ως εκεί που δεν παίρνει, είχαν μακριά μαλλιά και μούσια, οι πιο πολλοί από αυτούς ίσως και να μην πλένονταν ιδιαίτερα. Πλάκωναν στο ξύλο όποιον δεν συμφωνούσε μαζί τους, διέκοπταν μαθήματα και πέταγαν έξω καθηγητές από τα αμφιθέατρα, με την κατηγορία του χουντικού ή του φασίστα. Τρέχανε σε πορείες για την Χιλή και το Σαλβαδόρ και τα καλοκαίρια πήγαιναν για το μάζεμα του καφέ στη Νικαράγουα. Δεν υπερασπίστηκαν ποτέ τα δικαιώματα των Ελλήνων εργατών.
Αντίθετα υπερασπιίζονταν τα δικαιώματα των μειονοτήτων και αργότερα των λαθρομεταναστών. Εξέφραζαν μία μιζέρια, μία αθλιότητα. Μία ζήλια για όποιον πήγαινε καλά στη ζωή του. Όταν έφτανε η ώρα να πάνε στρατό φρόντιζαν ή να μην υπηρετήσουν ή να βρουν κάποια καλή μετάθεση, χρησιμοποιώντας τις γνωριμίες της μάνας τους, τις οποίες όμως κατά τα άλλα τις κατέκριναν. Όλη την ώρα ήταν σε πορείες, αφισοκολλήσεις και σε διάφορους άλλους ακτιβισμούς. Οργανωμένοι στην ΚΝΕ, στο «Ρήγα Φεραίο», την νεολαία του ΚΚΕ Εσωτερικού, στο ΕΚΚΕ, στο Μ-Λ και σε διάφορα αριστερίστικα σχήματα. Κάποιοι ήταν και στη νεολαία του ΠΑΣΟΚ, οι πιο ενταγμένοι στο σύστημα. Αυτοί ίσως να έβλεπαν μακριά.
Τα χρόνια πέρασαν. Οι άνθρωποι μεγάλωσαν, τα πράγματα άλλαξαν. Τώρα οι πιο πολλοί από αυτούς είναι ενταγμένοι στο σύστημα. Οι ιδεολογικές τους θέσεις και απόψεις φιλτραρίστηκαν και έγιναν πιο «προσιτές» στο σύστημα. Κοστουμαρίστηκαν και κάποιοι από αυτούς θέλουν δύο καρέκλες για να καθίσουν από το πάχος. Μετακινήθηκαν προς δήθεν σοσιαλιστικά ή «οικολογικά» σχήματα. Ορισμένοι έφτασαν να γίνουν φιλελεύθεροι και κεντροδεξιοί. Οικονομικά πλέον δεν μιλάνε για δικτατορία του προλεταριάτου, ούτε για πάλη των τάξεων. Κάποιοι από αυτούς έχουν γίνει μεγαλοεπιχειρηματίες που κινούν τα νήματα στην πατρίδα μας, οι οποίοι όταν δουν τα σκούρα απολύουν εργαζόμενους. Κοινωνικές ευαισθησίες εδώ δεν χωρούν. Γιατί απλά ποτέ τους δεν τις είχαν στην πραγματικότητα. Άρχουσα πλέον τάξη οι πρώην «επαναστάτες». Καναλάρχες, μεγαλοδημοσιογράφοι, επιχειρηματίες, χρηματιστές. Με εφημερίδες και περιοδικά που δίνουν δώρο CD του Νικόλα Ασιμου και του Σιδηρόπουλου. Τραπεζίτες που κάνουν χορηγίες σε μεταναστευτικές οργανώσεις και συνεργάζονται. Με Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις που επιχορηγούνται αδρά από το κράτος.
Έτσι ήταν και έτσι θα είναι. Οι ψεύτικοι, αυτοί που όλη τους την ζωή ανάθεμα και αν ήξεραν τι τους γινόταν. Αριστεροί, αλλά στην ουσία καπιταλιστές και νεοταξικοί, έμμισθοι πρεσβειών και συμφερόντων, μακριά από τον απλό λαό, από τους καημούς και τις ανησυχίες του.
Ορισμένα πράγματα δεν αλλάζουν. Γιατί όλοι αυτοί τελικά αλλά και όλη τους η κοσμοαντίληψη και θεωρία ήταν ψεύτικα. Απλά ίσως να «σκέφτονταν», αλλά όπως είχε πει και ο Χοσέ Αντόνιο ποτέ τους δεν πίστεψαν...
Τάσος Δημητρακόπουλος

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση