Πολιτική ή χόμπυ;

Ένας μήνας έχει παρέλθει από την ημερομηνία των ευρωεκλογών, χρονικό διάστημα ικανό για τον οποιονδήποτε που θέλει να κάνει μία αξιόπιστη και ρεαλιστική αποτίμηση του αποτελέσματος αυτών των εκλογών. Χρονικό διάστημα ικανό για σκέψη και προβληματισμό, ακόμα και για τον κατ' όνομα ή κατ' ουσία «εθνικό χώρο», ο οποίος όμως για μία ακόμη φορά αποδείχθηκε άξιος του εαυτού του.
Τι εννοούμε; Το εκλογικό αποτέλεσμα της 7ης Ιουνίου, έφερε στο προσκήνιο ένα από τα θέματα τα οποία αποτελούν «μονοπώλιο» της εθνικής προβληματικής και πολιτικής: το ζήτημα της λαθρομετανάστευσης. Και μάλιστα η ανάδειξή του αυτή έγινε ακούσια του πολιτικού συστήματος καθώς για αυτό, αποτελούσε μέχρι εχθές το κατεξοχήν θέμα ταμπού που έθιγε την «ευαίσθητη» προοδευτική και αριστερή κυριαρχία σκέψης η οποία έχει επιβληθεί στην πατρίδα μας.
Αναγκάστηκαν λοιπόν όλοι, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, επιστήμονες (;) να αναγκαστούν να παραδεχθούν ότι η λαθρομετανάστευση αποτελεί πρόβλημα και να ψελλίσουν ότι πρέπει να παρθούν μέτρα. Μέτρα όμως χαλαρά, όπως αυτά που εφάρμοσε η κυβέρνηση του χαλαρού πρωθυπουργού Καραμανλή και του γονιμοποιητή (μιας αλλόχρωμης προφανώς Ελλάδας) υπουργού Εσωτερικών Παυλόπουλου.
Όλα αυτά δεν συνέβησαν ούτε ξαφνικά, ούτε τυχαία. Ήταν αποτέλεσμα ενός συγκεκριμένου γεγονότος: της πολιτικής ανόδου του κόμματος του ΛΑΟΣ, καθώς ήταν το μόνο κοινοβουλευτικό κόμμα που αύξησε ψήφους και ποσοστό και παράλληλα είναι η μόνη πολιτική δύναμη που προβάλλει την αντίθεσή της στο φαινόμενο της λαθρομετανάστευσης. Αυτή η αύξηση των ψήφων του ΛΑΟΣ ήταν που ενόχλησε το πολιτικό σύστημα και το ανάγκασε να φοβηθεί για το συγκεκριμένο ζήτημα και να το αποδέχεται ως υπαρκτό πρόβλημα. Αυτό και τίποτα άλλο. Ούτε η δικαιολογημένη αγανάκτηση της πλειοψηφίας των Ελλήνων, ούτε οι κοινωνικές εντάσεις, ούτε η ύπαρξη του «εθνικού χώρου» που από τις αρχές της δεκαετίας του '90, σε όλες τις εκφάνσεις (ή μήπως μορφώματα;_ του, αντιδρά στην λαθρομετανάστευση.
Και εδώ γεννάται ένα επιβεβλημένο ερώτημα γι' αυτόν τον συγκεκριμένο «εθνικό χώρο», το οποίο συνίσταται στο τι θέλει από την ύπαρξή του και την πολιτική του παρουσία. Θέλει να προσφέρει κάτι στον λαό και την πατρίδα του ή μήπως πάνω από την προσφορά αυτή, βάζει την πολιτική του αυθυπαρξία; Για τον γράφοντα, το ερώτημα είναι ρητορικό καθώς την πολιτική στον ΕΚ δεν μπορούμε να την δούμε ξέχωρα από την προσφορά μας στο εθνικό σύνολο, όσο και αν αυτό μπορεί να κοστίσει. Δεχόμαστε όμως το δικαίωμα του οποιουδήποτε να έχει διαφορετική άποψη και πάνω από το να προσφέρει στην πατρίδα, να μπορεί να βάζει την πολιτική του αυτοτέλεια και αυτό που θεωρεί ως ιδεολογία. Σε καμία όμως περίπτωση δεν μπορούμε να δεχθούμε, ένας ολόκληρος πολιτικός χώρος να κρύβεται πίσω από μία υποκριτική καθαρολογία και να μην μπορεί να διεκδικήσει αυτό που του ανήκει. Την δυναμική δηλαδή παρουσία στην κοινωνία που διψά πλέον για τις θέσεις μας, καθώς τις νοιώθει να επαληθεύονται καθημερινά.
Γι' αυτό λοιπόν θεωρούμε ότι πολιτική δεν είναι η τέχνη του εφικτού ή του ευκταίου, αλλά αντίθετα η παραγωγή αποτελεσμάτων. Και είτε αρέσει ή δεν αρέσει, είτε κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί, στην προκειμένη περίπτωση οι πολιτικές επιλογές του Γιώργου Καρατζαφέρη, έφεραν αποτέλεσμα. Ανέδειξαν το μεταναστευτικό σε προτεραιότητα της πολιτικής ατζέντας. Και είναι στο χέρι μας, μαζί με την κρίσιμη μάζα του λαού που στέκεται πλέον δίπλα στις ιδέες μας, να πετύχουμε περισσότερα.
Αλλιώτικα μπορούμε για μία ακόμη φορά να ομφαλοσκοπούμε, να αυτο-ικανοποιούμαστε με ανύπαρκτα ή υπαρκτά περασμένα μεγαλεία και να μην κάνουμε τίποτα άλλο από το να είμαστε χαρούμενοι, μόνο και μόνο γιατί υπάρχουμε.
Δημήτρης Ζαφειρόπουλος

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση