Αλύτρωτες γειτονιές;

Έχουμε συνηθίσει μετά την Μικρασιατική καταστροφή να ακούμε για χαμένες πατρίδες. Επειδή δεν δεχθήκαμε ποτέ τον όρο αυτό, γιατί ποτέ δεν θεωρούμε ότι τα εδάφη αυτά είναι χαμένα για την Ελλάδα, συνηθίσαμε να μιλάμε για αλύτρωτες πατρίδες.
Βρέθηκα τις προάλλες στις γειτονιές του Αγίου Παντελεήμονα. Πρωί. Περπάτησα στα στενά δρομάκια, σε πλατείες. Σε μία περιοχή που πριν λίγα μόλις χρόνια, ήταν μία τυπική αθηναϊκή αστική γειτονιά. Με μπαλκόνια με γλάστρες και λουλούδια, με παιδιά που ανέμελα έπαιζαν στον δρόμο, με τους απόμαχους της ζωής να κάθονται σε πλατείες και καφενεία γύρω από την μεγάλη εκκλησία. Εδώ και χρόνια, με την αθρόα είσοδο λαθρομεταναστών στην πατρίδα μας, αυτή ή όμορφη πραγματικότητα άλλαξε.
Πριν κάποιους μήνες, με αφορμή επεισόδια στην ευρύτερη περιοχή, τα φώτα της δημοσιότητας έπεσαν στον Άγιο Παντελεήμονα. Οι κάτοικοι της περιοχής, έφτασαν στα όριά τους. Δημιούργησαν επιτροπές και έβγαλαν το θέμα προς τα έξω, δηλώνοντας ουσιαστικά το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους. Μίλησαν για ανασφάλεια, για εγκληματικότητα, για θέματα που προκύπτουν με την υγεία τους και την υγεία των παιδιών τους. Μίλησαν για το ότι δεν μπορούν να κυκλοφορούν ουσιαστικά από το μεσημέρι και μετά έξω γιατί κινδυνεύουν.
Οι ίδιοι οι κάτοικοι είπαν πως το πρόβλημα δεν το δημιουργούν οι νόμιμοι μετανάστες που δουλεύουν και είναι φιλήσυχοι. Ξεκαθάρισαν ότι οι λαθρομετανάστες δημιουργούν όλη αυτή τη μίζερη και απαράδεκτη κατάσταση, χωρίς να σέβονται τίποτα και κανέναν και ειδικά τους νόμους και τα ήθη και έθιμα μίας χώρας, στην οποία ουσιαστικά ήρθαν σαν επιδρομείς. Το πολιτικό κατεστημένο αδιαφόρησε, η αριστερά επιχείρησε μέχρι και την τρομοκράτησή των γηγενών. Μετά το εκλογικό αποτέλεσμα, στην πολιτική ατζέντα μπήκε η λαθρομετανάστευση, άγνωστο για πόσο χρονικό διάστημα, επειδή ακριβώς η απαίτηση των συμπολιτών μας εκφράσθηκε εκλογικά, δείχνοντας σε όλους, και ειδικά στους βουλευτές εκείνους που προέρχονται από τον εθνικιστικό χώρο, πως θα πρέπει να κινηθούν από εδώ και πέρα.
Όλα αυτά τα αυτονόητα, σκεπτόμουν περπατώντας στον Άγιο Παντελεήμονα και βλέποντας μία άλλη κατάσταση, νιώθοντας πως είμαι σε άλλη χώρα. Βλέποντας παλιά νεοκλασικά σπίτια να ρημάζουν, έχοντας μέσα εκατοντάδες λαθρομετανάστες να ζουν έχοντας κάνει κατάληψη όπως είναι φυσικό, χωρίς κανείς να κάνει για αυτό το παραμικρό. Είδα στο πρόσωπο ενός ηλικιωμένου ιδιοκτήτη ενός μικρού καταστήματος την αγωνία και τον φόβο, μιλώντας μου για την ίδια του την γειτονιά, το άλλοτε καμάρι του. Είδα διαμερίσματα να έχουν ελληνική σημαία μονίμως υψωμένη, σαν ακριτικά φυλάκια, μέσα στην ίδια την πρωτεύουσα.
Αλύτρωτες και οι γειτονιές μας; Τόσο πολύ αλλοιώθηκε πια ο κοινωνικός μας ιστός; Οι κάτοικοι που δημιουργούν επιτροπές είναι τελικά ο απρόβλεπτος παράγοντας, που έρχεται από κει που δεν το περιμένει κανείς. Η αντίσταση των καθημερινών Ελλήνων Πολιτών, που εκφράζουν μία δυναμική. Ας το έχουν υπ΄ όψη τους τα οι πάντες αυτό.
Γιατί η υπομονή κάποιων, μπορεί να εξαντληθεί. Με απρόβλεπτες συνέπειες. Και τότε , όπως λέει ο λαός μας, θα γυρίσει και ο τροχός. Και σαν γυρίσει ο τροχός...
Τάσος Δημητρακόπουλος

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση