Η απάτη του δικομματισμού
Ή η τέχνη του αποπροσανατολισμού;
Πράγματι, ο ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΣ είναι ένας μύθος εξαπάτησης, ακριβώς γιατί επικαλύπτει τον «μονοκομματισμό» των ιδεών, το μονοθεϊσμό του συστήματος της αγοράς, δηλαδή της καπιταλιστικής, πλανητικής εξουσίας.
Και όταν αυτό το σύστημα του μονοθεϊσμού που εκφράζεται με δύο οργανωτικές κεφαλές για την εξαπάτηση των πολιτών φθείρεται σε μεγάλο βαθμό, «πλασάρεται» από το ίδιο το σύστημα ο μύθος της «εξυγίανσης» με τη δημιουργία και άλλων κομμάτων για την αναπαλαίωση της απάτης.
Το ζητούμενο, όμως, μια αριστερής πολιτικής δεν είναι να περιστρέφεται γύρω από το μύθο του δικομματισμού, αλλά να αποκαλύπτει το μύθο και να προωθεί ένα εναλλακτικό σύστημα ιδεών και εξουσίας. Το «σπάσιμο» του δικομματισμού σημαίνει ενδυνάμωση εναλλακτικών προτάσεων και λύσεων που θα αμφισβητούν την ειδωλολατρία της ιμπεριαλιστικής αγοράς, θα αλλάζουν τους συσχετισμούς σε βάρος της ειδωλολατρίας και των διαφορετικών κομματικών κεφαλών της.
ΑΝ ΔΕΝ θέλουμε να τρεφόμαστε με μύθους θα αναγνωρίσουμε ότι ο δικομματισμός είναι το ντροπαλό ψευδώνυμο της εκλογικής απάτης και η σημαία ευκαιρίας του «αριστερού» καιροσκοπισμού.
Είναι η «αριστερά» που γέννησε αυτό το μύθο και τον αναπαράγει και σήμερα για να κρύψει την ουσία της πολιτικής της: Μιας πολιτικής που σταθερά επιδιώκει τη συμμετοχή της «αριστεράς» στην κυβερνητική διαχείριση του συστήματος της αγοράς, δηλαδή του νεοφιλελευθερισμού (η ευρωπαϊκή εμπειρία είναι αποκαλυπτική).
ΟΤΑΝ η «αριστερά» βάλει κατά του δικομματισμού στην ουσία εγκαταλείπει τον αγώνα κατά του συστήματος και των κυρίαρχων ιδεών του, κατά του νεοφιλελευθερισμού και των «εκσυγχρονιστικών» του μεταμφιέσεων. Αυτό που ζητεί στην πραγματικότητα δεν είναι η ανατροπή του υπάρχοντος, αλλά ο εξωραϊσμός του. Ζητεί όχι την ανατροπή των συσχετισμών σε βάρος των κυρίαρχων νεοφιλελεύθερων ιδεών, αλλά τη συμμετοχή της στην κυβερνητική διαχείριση. Σε αυτή τη λογική το «σπάσιμο» του δικομματισμού σημαίνει όχι ανατροπή των κυρίαρχων αντιλήψεων, αλλά κυβερνήσεις συνεργασίας πάνω στις κυρίαρχες ιδέες.
Η «ΑΡΙΣΤΕΡΑ» ενώ η ίδια δεν συνεργάζεται μεταξύ της για την οικοδόμηση μιας εναλλακτικής πρότασης εξουσίας παράγει το μύθο του δικομματισμού, το μύθο δηλαδή της κυβερνητικής συνδιαχείρισης. Έτσι προβάλει τον εαυτό της σαν τη «χρυσή εφεδρεία» του συστήματος. Βεβαίως δολίως παρασιωπά την ιστορική εμπειρία. Τι λέει αυτή η εμπειρία? Ότι όταν η «αριστερά» συμμετείχε σε κυβερνήσεις συνεργασίας άνοιγαν διάπλατα οι δρόμοι της οπισθοδρόμησης και των ιστορικών και αιματοβαμμένων ηττών των λαϊκών κινημάτων.
Αλλά και η πρόσφατη ελληνική ιστορία διδάσκει. Τι έγινε μετά το 1989, το ιστορικό ορόσημο που έσπασε ο δικομματισμός και γέννησε το έκτρωμα της συγκυβέρνησης Τζανετάκη? Όταν «σπάει» ο δικομματισμός όχι μόνο δε «σπάει» ο μονοθεϊσμός των κυρίαρχων ιδεών και δομών του συστήματος, αλλά η καπιταλιστική κυριαρχία ενισχύεται από τη «δημοκρατική επένδυση» της συνεργασίας. Στην επικάλυψη όλων αυτών συνίσταται ο μύθος του δικομματισμού.
ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ πάνω σε αυτό τον αριστερό μύθο πατάνε όλοι: Από την «αριστερά» μέχρι τον Καρατζαφέρη και τα νέα κατασκευάσματα των «νταβάδων»: Ξένων και εγχώριων.
ΟΛΟΙ θέλουν να «σπάσουν» το δικομματισμό για να διαπραγματευτούν, από καλύτερες θέσεις, την κυβερνητική διαχείριση του καθεστώτος.
ΣΗΜΕΡΑ, αυτός ο «αριστερός» μύθος του δικομματισμού έχει γίνει και το επίσημο «δόγμα» των ποικίλων «νταβάδων». Τον προωθούν για να αναπτύξουν τις «τσόντες» τους για την ανατροπή του πολιτικού σκηνικού, την προώθηση και επιβολή των σχεδιασμών τους: Τον ολοκληρωτικό, δικτατορικό έλεγχο των κομμάτων και των πολιτικών.
Μέσα στη γενική σήψη, την αναξιοπιστία των κομμάτων και, ιδιαίτερα, την κατάρρευση των δύο κυβερνητικών πυλώνων (Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ), ο μύθος του δικομματισμού χρησιμοποιείται υστερικά από το μεγάλο κεφάλαιο και τις ύαινες των ΜΜΕ για να αναπτύξουν τις δορυφορικές πολιτικές δυνάμεις τους και κυρίως να κατασκευάσουν και νέα, άμεσα ελεγχόμενα κομματίδια.
Οι «Οικολόγοι Πράσινοι» είναι ένα από αυτά τα προνομιούχα, επιδοτούμενα κομματίδια- λακέδες.
Μέσα στη ΓΕΝΙΚΗ πολιτική πτώση και αναξιοπιστία, η προβολή αυτών των κατασκευασμάτων, οδηγεί μια μεγάλη μάζα οργισμένων να εκφράσουν τη ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ τους και την οργή τους σε αυτά τα νταβατζίδικα σχήματα.
Ένα ποσοστό του πληθυσμού, δεν είναι μόνο ανυποψίαστο, δεν ζει μόνο μέσα στην άγνοια, αλλά καθορίζεται από την υστερική δημαγωγία των «νταβάδων». Βλέπει να προβάλλεται τόσο αφηνιασμένα ένα νέο σχήμα, με ετικέτα οικολογική και ρίχνει την ψήφο διαμαρτυρίας του εκεί, μια και έχει αηδιάσει τα υπάρχοντα σχήματα.
Ο μύθος, συνεπώς, του δικομματισμού θα χρησιμοποιηθεί από τους ίδιος τους «νταβάδες» για την αναπαλαίωση του σάπιου καθεστώτος τους.
ΦΥΣΙΚΑ αυτή η αναπαλαίωση της σήψης θα βαπτισθεί «ΑΝΑΝΕΩΣΗ». Το έργο είναι γνωστό και πολλές φορές παιγμένο…
Διογένης
Πράγματι, ο ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΣ είναι ένας μύθος εξαπάτησης, ακριβώς γιατί επικαλύπτει τον «μονοκομματισμό» των ιδεών, το μονοθεϊσμό του συστήματος της αγοράς, δηλαδή της καπιταλιστικής, πλανητικής εξουσίας. Και όταν αυτό το σύστημα του μονοθεϊσμού που εκφράζεται με δύο οργανωτικές κεφαλές για την εξαπάτηση των πολιτών φθείρεται σε μεγάλο βαθμό, «πλασάρεται» από το ίδιο το σύστημα ο μύθος της «εξυγίανσης» με τη δημιουργία και άλλων κομμάτων για την αναπαλαίωση της απάτης.
Το ζητούμενο, όμως, μια αριστερής πολιτικής δεν είναι να περιστρέφεται γύρω από το μύθο του δικομματισμού, αλλά να αποκαλύπτει το μύθο και να προωθεί ένα εναλλακτικό σύστημα ιδεών και εξουσίας. Το «σπάσιμο» του δικομματισμού σημαίνει ενδυνάμωση εναλλακτικών προτάσεων και λύσεων που θα αμφισβητούν την ειδωλολατρία της ιμπεριαλιστικής αγοράς, θα αλλάζουν τους συσχετισμούς σε βάρος της ειδωλολατρίας και των διαφορετικών κομματικών κεφαλών της.
ΑΝ ΔΕΝ θέλουμε να τρεφόμαστε με μύθους θα αναγνωρίσουμε ότι ο δικομματισμός είναι το ντροπαλό ψευδώνυμο της εκλογικής απάτης και η σημαία ευκαιρίας του «αριστερού» καιροσκοπισμού.
Είναι η «αριστερά» που γέννησε αυτό το μύθο και τον αναπαράγει και σήμερα για να κρύψει την ουσία της πολιτικής της: Μιας πολιτικής που σταθερά επιδιώκει τη συμμετοχή της «αριστεράς» στην κυβερνητική διαχείριση του συστήματος της αγοράς, δηλαδή του νεοφιλελευθερισμού (η ευρωπαϊκή εμπειρία είναι αποκαλυπτική).
ΟΤΑΝ η «αριστερά» βάλει κατά του δικομματισμού στην ουσία εγκαταλείπει τον αγώνα κατά του συστήματος και των κυρίαρχων ιδεών του, κατά του νεοφιλελευθερισμού και των «εκσυγχρονιστικών» του μεταμφιέσεων. Αυτό που ζητεί στην πραγματικότητα δεν είναι η ανατροπή του υπάρχοντος, αλλά ο εξωραϊσμός του. Ζητεί όχι την ανατροπή των συσχετισμών σε βάρος των κυρίαρχων νεοφιλελεύθερων ιδεών, αλλά τη συμμετοχή της στην κυβερνητική διαχείριση. Σε αυτή τη λογική το «σπάσιμο» του δικομματισμού σημαίνει όχι ανατροπή των κυρίαρχων αντιλήψεων, αλλά κυβερνήσεις συνεργασίας πάνω στις κυρίαρχες ιδέες.
Η «ΑΡΙΣΤΕΡΑ» ενώ η ίδια δεν συνεργάζεται μεταξύ της για την οικοδόμηση μιας εναλλακτικής πρότασης εξουσίας παράγει το μύθο του δικομματισμού, το μύθο δηλαδή της κυβερνητικής συνδιαχείρισης. Έτσι προβάλει τον εαυτό της σαν τη «χρυσή εφεδρεία» του συστήματος. Βεβαίως δολίως παρασιωπά την ιστορική εμπειρία. Τι λέει αυτή η εμπειρία? Ότι όταν η «αριστερά» συμμετείχε σε κυβερνήσεις συνεργασίας άνοιγαν διάπλατα οι δρόμοι της οπισθοδρόμησης και των ιστορικών και αιματοβαμμένων ηττών των λαϊκών κινημάτων.
Αλλά και η πρόσφατη ελληνική ιστορία διδάσκει. Τι έγινε μετά το 1989, το ιστορικό ορόσημο που έσπασε ο δικομματισμός και γέννησε το έκτρωμα της συγκυβέρνησης Τζανετάκη? Όταν «σπάει» ο δικομματισμός όχι μόνο δε «σπάει» ο μονοθεϊσμός των κυρίαρχων ιδεών και δομών του συστήματος, αλλά η καπιταλιστική κυριαρχία ενισχύεται από τη «δημοκρατική επένδυση» της συνεργασίας. Στην επικάλυψη όλων αυτών συνίσταται ο μύθος του δικομματισμού.
ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ πάνω σε αυτό τον αριστερό μύθο πατάνε όλοι: Από την «αριστερά» μέχρι τον Καρατζαφέρη και τα νέα κατασκευάσματα των «νταβάδων»: Ξένων και εγχώριων.
ΟΛΟΙ θέλουν να «σπάσουν» το δικομματισμό για να διαπραγματευτούν, από καλύτερες θέσεις, την κυβερνητική διαχείριση του καθεστώτος.
ΣΗΜΕΡΑ, αυτός ο «αριστερός» μύθος του δικομματισμού έχει γίνει και το επίσημο «δόγμα» των ποικίλων «νταβάδων». Τον προωθούν για να αναπτύξουν τις «τσόντες» τους για την ανατροπή του πολιτικού σκηνικού, την προώθηση και επιβολή των σχεδιασμών τους: Τον ολοκληρωτικό, δικτατορικό έλεγχο των κομμάτων και των πολιτικών.
Μέσα στη γενική σήψη, την αναξιοπιστία των κομμάτων και, ιδιαίτερα, την κατάρρευση των δύο κυβερνητικών πυλώνων (Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ), ο μύθος του δικομματισμού χρησιμοποιείται υστερικά από το μεγάλο κεφάλαιο και τις ύαινες των ΜΜΕ για να αναπτύξουν τις δορυφορικές πολιτικές δυνάμεις τους και κυρίως να κατασκευάσουν και νέα, άμεσα ελεγχόμενα κομματίδια.
Οι «Οικολόγοι Πράσινοι» είναι ένα από αυτά τα προνομιούχα, επιδοτούμενα κομματίδια- λακέδες.
Μέσα στη ΓΕΝΙΚΗ πολιτική πτώση και αναξιοπιστία, η προβολή αυτών των κατασκευασμάτων, οδηγεί μια μεγάλη μάζα οργισμένων να εκφράσουν τη ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ τους και την οργή τους σε αυτά τα νταβατζίδικα σχήματα.
Ένα ποσοστό του πληθυσμού, δεν είναι μόνο ανυποψίαστο, δεν ζει μόνο μέσα στην άγνοια, αλλά καθορίζεται από την υστερική δημαγωγία των «νταβάδων». Βλέπει να προβάλλεται τόσο αφηνιασμένα ένα νέο σχήμα, με ετικέτα οικολογική και ρίχνει την ψήφο διαμαρτυρίας του εκεί, μια και έχει αηδιάσει τα υπάρχοντα σχήματα.
Ο μύθος, συνεπώς, του δικομματισμού θα χρησιμοποιηθεί από τους ίδιος τους «νταβάδες» για την αναπαλαίωση του σάπιου καθεστώτος τους.
ΦΥΣΙΚΑ αυτή η αναπαλαίωση της σήψης θα βαπτισθεί «ΑΝΑΝΕΩΣΗ». Το έργο είναι γνωστό και πολλές φορές παιγμένο…
Διογένης
Αναρτήσεις
Γράψτε τα δικά σας σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Θα σας παρακαλούσα να είστε κόσμιοι στους χαρακτηρισμούς σας, επειδή είναι δυνατόν επισκέπτες του ιστολογίου να είναι και ανήλικοι.
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Τα σχόλια θα εγκρίνονται μόνο όταν είναι σχετικά με το θέμα, δεν αναφέρουν προσωπικούς, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καθώς επίσης και τα σχόλια που δεν περιέχουν συνδέσμους.
Επίσης, όταν μας αποστέλλονται κείμενα (μέσω σχολίων ή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου), παρακαλείσθε να αναγράφετε τυχούσα πηγή τους σε περίπτωση που δεν είναι δικά σας. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας...